— Ne estis pli multe — li diris spiregante kaj transprenis la alian mil frankan bankbileton, poste li aldonis — vi pagas bone, sed mi devas labori.
Li forrapidis denove.
La sekretario de la hotelo, tremanta pro la ekscitiĝo, riproĉis la konvaleskantan kelneron kun subpremita voĉo, kies maldekstra okulo preskaŭ malaperis senspure en al violblua ŝvelaĵo.
— Kompatinda ulaĉo! Vi ne rekonas la turistojn, vojaĝantaj inkongnite. Kelnero devas havi okulojn!
– Ĉu por ke iu elbatu ĝin? — li diris ĝemetante. — Ĉu mi devintus scii, ke la gasto estas freneza?
— Kiam vi divenos fine, ke oni ne povas bazi mondfamajn banlokon je sanmensaj turistoj!
La deĵoranta policisto, ŝajnas, sciis tion, ĉar li haltis tre ĝentile antaŭ Gorĉev. Li eĉ mansalutis.
— Bonan tagon, sinjoro.
— Miaflanke la feliĉo. Ĉu vi deziras manĝi kokinon?
— Dankon, mi ne petas.
— Ĉu frukton, konjakon?
— Ne, ne…
— Almenaŭ akceptu tiujn kelkajn rozojn!..
— Vi estas tra afable, sed estas malpermesite iri anstataŭ gumbastono kun rozo dum deĵoro.
— Ba! Vi rajtas trinki nek ruĝan vinon, tamen vi elvenis el tiu drinkejo, estanta sur la transa flanko de la strato…
Mi interesiĝas obeeme, kial vi bonvolas manĝi vian bongustan lunĉon, farante liberaeran prezentadon?
Ivan Gorĉef surpenrigardis. Ŝajnas, ke li estas malcerta pri io.
— Bonvolu diri, ĉu tiu urbo apartenas al la franca respubliko?
— Jes.
— Nu bone — li diras kaj komencas manĝi la kokinon. — Ĉar ie mi aŭdis tion, ke oni deklaris certajn homajn rajtojn okaze de revolucio.
Kaj li glutis duonon da kokin-femuron. La policisto ekgratis sian kapon. Venis en lian kapon, ke antaŭ du jaroj sveda korko-grand-industriisto vestis sin kaŭbojo kaj vendis bombonojn sur la Angla Promenejo. La policiston, kiu iom draste riproĉis la grandindustriiston, baldaŭ oni postenigis lin al la lumturo de la fiŝista haveno por gardostari. De tiam li ne servis en la interna parto de la urbo.
— Ĉu ne estus pli agrable interne?
— Oni elĵetis min.
La aŭtoj ĉie hupis, ĉar dume la nombro de la scivolemuloj altiĝis je preskaŭ mil kapoj. Sed la pakaĵportisto traboris sin inter ili. Sed li revenis kun fungoforma, flava, ĝardena ombrelo, kiun li fiksis lerte apud la benko.
– Ĝi estis tre malfacila — li diris spiregante.
— Dankon, sinjoro Vanek — respondis la nenormala fremdulo, kaj li transdonis al li alian milfrankan papermonon kun leĝera movo.
— Kredu min, ke mi meritas tion. Pene porti ĝin en tiel granda varmo — lamentis la pakaĵportisto, ĉar la suno arde brilis, li disetendis sian ombrelon, pro kio la spektaklo el komia fariĝis timiga.
— Mi estas Marvieux… La sekretario de la hotelo — flustris malkuraĝa voĉo apud ili.
— Oni ne anoncis vin ĉe mi — diris Gorĉev leĝere kaj surmetis sian monoklon, kiu efektive estis nur kadro. — Cetere mi matenmanĝas…
La sekretari turnis sin al sinjoro Vanek, kiu ĵus elkraĉis pentopikilon.
— Bonvolu anonci min.
— Kiel vi nomiĝas, kaj pro kiu afero vi volas viziti la benkon? — demandis sinjoro Vanek lakone, kvazaŭ li havus tro multe da laboro.
Dume Gorĉev manĝis kaj ridardis alien.
— Diru al li, ke mi estas Marvieux, la sekretario.
— Vi eraras. Mi estas la sekretario. Nu egalas, vi ne havas taŭgan vestaĵon por la aŭdienco, sed mi provas, kvankam la sinjoro ĉefdirektoro alte taksas la signifon de la etiketo.
Li iris al Gorĉev kaj ekprenis lian ŝultron.
— Aŭskultu min. Ia Marvieux estas ĉi tie.
— Li venu!
Dume la nombro de la sepktantoj atingis mil kapojn, kaj la policisto vice starigis ilin, por ke la aŭtoj povu trafiki.
— Kion vi deziras, kara Marvieux?
— Mi petas pardonon en la nomo de la hotelo, mi proponas al vi kun estimo, bonvolu okupi lokon inter la gastoj…
— Nu akceptas tion — kaj li ekstaris. — Sinjoro Vanek, vi venos kun ni.
— Bone — li diris mangestante, kvazaŭ li devus fari grandan oferon, li ekiris en siaj multkoloraj vestoj, tenante sian pluvombrelon alten, kiel malbonhumora, negra reĝino. La sekretario iom konsteniĝis pro tio.
— Sinjoro Vanek estas mia persona sekretario kaj mia nevo… — diris Gorĉev — , ĉu eble vi havas ion kontraŭ li?
— Ho, ne, tute ne…
Kaj li iris sur la terason. Gorĉev alridetis la virinon en ruĝa vestaĵo kaj salutis ŝin, sed ŝi deturnis sin.
Ili eksidis apud la plej granda tablo, kaj venis la kelnero.
— Kio okazis al via okulo? — demandis sinjoro Vanek, kaj ankaŭ Gorĉev turnis sin al li kun kompato, sed poste li mendis fiere:
— Mi petas brieron! Kion vi trinkas, sinjoro Vanek?
— Prefere mi manĝus ion en tiu ĉi semajno, se jam mi havas kvin mil frankojn.
Gorĉev kapjesis, kaj sinjoro Vanek mendis longe.
Baldaŭ oni alportis la brunan bieron, li trinkis, kaj komenciĝis la surtabligo de la manĝaĵoj, en timige longa vico. Vanek, la improvizita sekretario kaj vera, interna, sekreta nevo, unue li ligis la buŝtukon ĉirkaŭ sian kolon, laŭ la kutimo de familiajn sentojn havantaj burĝoj, ke apud lia nuko, kiel pinta krom-oreloj elstaris la blankaj angul-pintoj, poste li kontrolis la alvicigitajn manĝaĵojn, kiel militestro.
— Pro kia afero vi estas en Nico? — demandis Gorĉev
— Mi ne scias.
— Ŝajnas, ni havas la saman aferon. Mi konfesas, ke vi plaĉas al mi, ĉar malgraŭ via malriĉeco vi gardas vian burĝan dignon.
— Sinjoro — diris sinjoro Vanek kaj ĉirkaŭrigardis malgaje sur la aristokrataj gastoj de la teraso de la hotelo de Nico. — Vi certe ne komprenas, kiel mi povis subiĝi al tiu ĉi stato.
— Sed, bedaŭrinde, mi ne povas inviti vin en pli elegantan hotelon…
Sinjoro Vanek ne plu ekparolis. Li manĝis kelkajn rostitajn anserojn, unu-du tortojn, poste li senkonsciiĝis.
— Personaro! — kriis Gorĉev.
Alvenis la kelneroj. Avane la sekretario.
— Ĉu vi deziras ion?
— Ĉu en tiu ĉi hotelo estas tiel nomata reĝa apartamento?
— Kompreneble. Apartamento kun dek du ĉambroj.
— Loku sinjoron Vanek tuj en ĉiuj dek du ĉambroj. Se li resaniĝos, li venu post min.
— Kie li trovos Vin?
— Mi ne scias.
Kaj li foriris.
— Jen vidu — diris la sekretario al la kelnero kun difektita okulo. — La mondfamajn banlokojn oni povas bazi ja tiaj gastoj, ĝis la onklo ne intervenos. La onkloj venigas la plej bonajn banlok-gastojn en frenezulejon.
Li rapidis rekte al la bulvardo Viktoria, bonhumore, fajfante. Li interbatadis kun kelkaj ŝoforoj ĉe la stratangulo, poste li iris al barbiro, kie li dormis iomete, dum oni kombis kaj razis lin, sed antaŭe li sendis kelkajn skatolon da bombonoj al la kelnerino de la vida-al-vida drinkejo.
Li estis freneza homo, rabiiĝinta ĉevalido, ankaŭ blindulo povis vidi tion.
Poste li vizitis la magazenon Lafayette por fari siajn plej urĝajn aĉetojn. Unuavice li aĉetis multajn lud-musojn, kelkajn tenispilkojn kaj dek duojn da fontoplumoj, krome kvar tabuletojn da ĉokolado. Poste li vestis sin de la kapo ĝis la piedoj. Smokingo, amelita ĉemizo, brila brustobutono, silka naztuko, blanka krizantemo en la butontruo, kiel la maljunaj ĵurnalistoj kaj intime informitaj vizitantoj de operdomo iras. Poste li aĉetas boteleton da parfumo, metas pajloĉapelon sur sian kapon kaj surprenas tiajn gantojn, kies koloro memorigas la vizaĝkoloron de ĉinaj kulioj, moritintaj pro flava febro. Nun jam li bezonas nur babuan bastonon sub sian akselon, en la okulon tiun bonegan, terure nigrakadran monoklon, kaj fine li surmetas sian ŝikan pajloĉapelon, iom oblikve, poste li rigardas en la spegulon tromemfide.