La aŭto nun haltis sufiĉe lerte, apud la trotuaro. Ĝi apenaŭ tuŝi kun iom la bufron de iu tie staranta veurilo kun iom da frakasbruo.
Sed la fremdulo ne zorgas pri tiaj bagateloj, kiel kurbiĝinta bufro. Resume li haltis tute bone manovrinte. Li rapidis rekte al la knabino kaj eksidis.
— Mi esperas, ke vi ne enuis?
— Vi… — balbutaĉas Anette… — iris kun barono Lingeström. Kio estas al la barono?
La junulo mallevis siajn okulojn kaj turnadis sian pajloĉapelon embarasite.
— Respondu!
— Mi detranĉis lian iun orelon — li konfesis honteme. — Ĉu mi faris ion malbonan?
3
— Ĉu Lingeström vudniĝis??!
— Nu… li ricevis iom da memoraĵo, sed fine je tia afero pri orelo… precipe, se oni rekudras ĝin…
— Ĉu li… vundiĝis je la orelo?
— Kaj… je la kapo…
— Ĉu ankaŭ je la kapo?…
Ĝorĉev kapjesis penteme.
— Ĝi ne estas granda tranĉo, nur dek du centimetroj, se mi ne troigas… ĝi estas nur iomete profunda. Tio ne estas mia kulpo. Kiam mi tranĉis lian vizaĝon kaj bruston, la kuracisto proponis ĉesigi la duelon. Sed Lingeström estas diligenta homo, kaj li volis skermi plu ĉiumaniere, kvankam li jam estis gluplastrita trae-tratrae, kaj li estis tia, kiel kolera afiŝkolono.
— Oni devus meti vin en la frenezulejon! Ĉu vi ne hontas, kiel princo, kion vi faris?
— Kiu diris, ke mi estas princo?
— Vi.
— Tute ne temas pri tio! Mia nomo estas Gorĉev, kaj mi ne estas princo.
— Tamen kial vi diris tion?! Ĉu vi kutimas mensogi?
— Tre malofte, kaj ekskluzive nur en vivogravaj aferoj…
— Kial vi diris, ke vi estas princo?
— Mi hontis, ke mi ne estas tio. Rusa elmigrinto, kiu ne estas princo, tiu malaperu de sur la tersurfaco.
— Vi denove babilas stultaĵojn.
— Vi ne komprenas tion!.. Terura tragedio: mi estas Gorĉev, ruso kaj nek princo, nek oficiro en la gvardio — li ĝemis. — Ĉiu ruso estas suspektata en Eŭropo, se li ne estas princo. Miaj gepatroj transloĝiĝis en Parizon antaŭ la mondmilito. Mi jam naskiĝis tie. Mia facilanima patro dum sia junaĝo ne serĉis kontaktojn kun la gvardio, simpledire li vivis en mizero kaj elmigris.
Li diris ĝin kun tiel plorinda vizaĝo, ke Anette ridis denove.
— Ĉu vi ridas pri tio? Ĉu vi scias, kiel amara sorto ĝi estas, kiam iu ne estas princo kaj havas nenian komunan al la gvardio? — Li diris ĝin tiel, kvzaŭ li tuj ekplorus. Rusa domposedanto, sen titolo kaj rango, estas malpli en Parizo, ol fiŝvendistino, ĉar en la rondo de la foiro oni konas grafon Nazostin, kiu ludas balalajkon. Kiel opinii pri mi, kies patro estis domposedanto, sed li havis nenian komunan al la gvardio, kaj li mortigis nek Rasputin-on? Mi petas vin ne disvastigi ĝin, ĉar mi tre hontas tion…
— Vi estas profana homo! Vi faras ŝercon el ĉio — respondis Anette, sed ŝi ridis
— Ĉu vere? Sciu do, ke mi konas la rusan lingvon! Ĉu vi komprenas tiun tragedion? Miaj gepatroj parolis ĉiam france por bone alproprigi la lingvon. Mia unua amantino forlasis min poreterne, kiam ŝi petis min en varieteo traduki la Volgo-kanton de la kozaka popolkantisto, kaj tradukinte ĝin, evidentiĝis, ke la koncernulo estas greka filmaktoro, kiu kantis partojn el la opereto Gaja Vidvino… Ne ridu pri la tragedio, kiu postulas venĝegon kontaŭ la infektado de la usona filmproduktado kaj la franca filmliteraturo. Mi scias ruse nur tiom, ke paĉjo, frategĉjo kaj fraĉjo. Eble onjo. Ĝi estas ĉio.
Poste nek la knabino mem sciis kiel, sed ŝi promenis kun la junulo sur tiu mallarĝa, dekliva paŝejo, kiu kondukis de la kezino al la stacidomo, kaj ankaŭ malgranda kabano kaŝiĝis inter la arboj. Ili eniris en tiun kabanon.
— Sinjoro — diris Anette — , se mia patro eksciios, ke vi faris skandalon ĉirkaŭ mia persono, li respondecigos vin.
— Tiuokaze mi tuj petus vian manon!.. Ĝi ne estas malbona ideo. Ĉu vi volas edziniĝi al mi?!
Anette time rigardis la knabon. Bedaŭrinde Gorĉev tre plaĉis al ŝi. Sed li ja estas freneza, vane!..
— Ĉu vi pensis nun, ke mi estas freneza? Vi eraras! Eblas, ke post mia serizeco restas multo farenda, sed freneza mi ne estas. Vi povas diri trankvile „jes”!
— Sed mi tute ne konas vin!
— Ĝuste tial!
— Bonvolu diri… Ne prenu mian demandon scivolemo: kion vi faris ĝis nun?
— Multe da aferoj. Mi naskiĝis en Parizo, kaj mia facilanima patro, kiun mi jam menciis, kiu preterlasis kontaktiĝis kun la gvardio, aŭ almenaŭ mortigi Rasputin-on, pro tiu neglektemo li devis labori en Parizo, kiel etkomercisto.
— Kia etkomercisto?
— Li estis tia etkomercisto, kiu povis porti la varojn piedirante, pendigitajn en sian kolon. Li vendis dolĉaĵojn sur la strato. Ankaŭ mi rapide fariĝis lukranto. Oni dungis min en sportlernejo, kiel helptrejniston, kiam mi havis dek ses jarojn.
— Ĉu pro tio vi skermas tiel bone?
— Jes. Sed mi estas sperta pri ĉio. Mi estis fortepianisto, matroso, tenistrejnisto, mi bonege stiras aŭton, kaj mi havas sukcesojn en la burso…
Li sentis tiel, ke li aspektas pli aŭtentike, se li dume surmetas sian monoklon. Li prenis ĝin ofendo, kiam la knabino priridis lin pro tio.
… Poste vesperiĝis. Ili priparolis multe da aferoj kaj promenis sur la granda teraso, malantaŭ la kazino. Mi pensas tiel, ke dume ili eĉ interkisiĝis, sed tio ne estas certa. Ĉiuokaze estas sendube, ke granda amo fariĝis el la afero.
Tiaĵo ofte okazas inter du gejunuloj. Eĉ ĉe la marbordo.
4
Adiaŭinte la knabinon, Gorĉev rapidis en la lud-kazinon. Li decidis likvidi la instituton: li rompos la bankon. Pro nekomprenebla kaŭzo nek li elektis la multfoje elprovitan manieron de la bank-rompo: ekrasit- aŭ dinamitbombon, sed pere de la hazardludo ruleto li provis figure rompi la bankon.
Li gajnis ducent mil frankojn dum unu horo.
Post paso de alia horo li staris en la kazino tiel, kiel li ĉesis labori sur la kargoŝipo Rangoon: sen unu centimo. Li fajradis mallaŭte.
Kio estos nun? Bedaŭrinde li vere amas Anette-n. Kiel edziĝi al la knabino sen unu centimo? Anstataŭ meblaro kaj konvena vivmaniero li ne povas proponi al ŝi la multfoje elprovitan, anstataŭigan efikon de la romantiko…
Li promenis sur la terason, kie, neniu scias, kial, oni metis buston de famaj komponistoj kaj klasikuloj, kvazaŭ ili havus ian rilaton al la hazardludo. La fantomeska homo proksimiĝis en malnova, vasta frako, li portis blankan bantkravaton, kaj lia pantalono falis humile sur liajn ŝuojn, kiel tro longa pantalono ĝenerale faras tiaĵon.
La frak-jako estis tute vasta, ties du baskoj frapiĝadis malantaŭe la kalkanojn de la fantomo. En la komenco de la filmado la diplomatoj portis tian vesperfestan vestaĵon, rolantaj sur la kinoekrano.
Sankta Dio! Li estas Vanek!
— Alo! Kio okazis al vi!
— Bonan tagon! — diris la sekretario kolere. — Bela afero ĝi estas. Mi provis mian fortunon.
— Kaj?
— Mi perdis ĉion. Bonvolu doni al mi mil frankojn.
— Mi ne havas eĉ unu centimon, oldulo mia.
— Mi estas Vanek.
— Ni do: senmoniĝis, sinjoro Vanek.
— Vi ja estas milionulo
— Ba! Ĝuste milionulo lasos vin satmanĝi. Mi liberigos vin el sub la servo.
— Kiel vi imagas tion? Mi ricevis mian unumonatan salajron.
— Sed almozulo ne povas dungi sekretarion.
— Se vi pagos ties servojn.
Ili iris sur la placon antaŭ la kazinon. Sinjoro Vanek arde riproĉas Gorĉev-on.
— Vi estas facilanima homo!
— Sed sinjoro Vanek!
— Silentu! Vi ne rajtis forludi mian venontmonatan salajron. Vi povas esti facilanima, rilate vian futuron, sinjoro, sed rilate alies salajron ne!