— Vi pravas. Nun diru tion al mi, kie vi aĉetis tiun frakon?
— Se vi volas scii tion, mi pruntepetis ĝin de boatestro. Li geedziĝis en tiu antaŭ dek ok jaroj, kaj de tiam li tre domaĝas ĝin…
— Tio ne estas videbla sur la vestaĵo…
Ili alvenis al la hotelo Parizo, kie Gorĉev lasis la taksion. Je lia plej granda surprizo la ŝoforo sidis ĉe la direktilrado de la aŭto, kiu iris en la bankon por minuto por ŝanĝi monon. Nun li dormis paciĝinte, dolĉege apud la stirilo de la retorviĝinta veturilo.
Li vekiĝis pro ia mirinda telepatio, kiam Gorĉev venis pli proksimen, kaj li kriis laŭte:
— Sinjoro!
— Kial vi kriegas?
— Vi ŝuldas al mi per tuttaga mono por la ludo de mia taksio. Krome vi ŝuldas al mi kotŝirmilon.
— Kial vi bezonas kotŝirmilon? — demandis Vanek riproĉe.
— Mi ne forportis la kotŝirmilon. Ĝi enkaviĝis.
— Entute ĝi estas kvarcent frankoj — daŭrigis la ŝoforo. — Jen prenu dudek sepmil sescent frankoj, kaj koncerne la futuron mi petas vin ne uzi mian taksion arbitre.
Kaj li transdoni al Gorĉev multe da mil- kaj centfrankaj monbiletoj. Ĝi estis tiu sumo, kiun li ŝanĝis en la banko antaŭtagmeze.
Ĉu vi jam aŭdis pri tiaJo? Ili staris tie, kvazaŭ batitaj je la kapo. Sinjoro Vanek komencis singulti. Dume la groba ŝoforo ekfunkciigis la motoron.
— Jen estas mil frankoj — diris Gorĉev fine. — Ĝi estas via premio.
— Dankon — respondis la ŝoforo kaj ekvketuris per la aŭto. Sinjoro Vanek indige turnis sin al la junulo:
— Eĉ nun vi disdonas la milfrankajn monbiletojn? Hontu! Vi devintus lerni el la okazaĵoj!
Kaj li riproĉis Gorĉevon malbele…
— Sed sinjoro Vanek, honesta trovinto meritas tiom da premio?
— En la futuro detenu vin de tiuj donacoj, eĉ en okazo, se ĝi estas motiva, ĝis vi ne havos sufiĉe da mon-rezervo.
— En ordo. Sed mi ŝatintus, se vi permesus, ke mi pagu vian dumonatan salajron al vi, ĉar mi volis garantii vian valoran servon; sed se vi pensas tiel, ke mi ne elĵetadu la monon…
— Kiel?… — sinjoro Vanek turnadis sian kapon nervoze, poste li mansvingis cedeme. — Nu bone. Esceptokaze mi akceptas tion.
— Dankon — respondis Gorĉev dankeme kaj transdonis okmil frankojn al li.
— Faras nenion — li diris moroze kaj enpoŝigis la monon. — Mi esperas, ke en la futuro vi ne pentos, ke vi dungis min. Kaj nun ni iru vespermanĝi…
— Ĉu vi jam resaniĝis post la tagmeza menuo?
— Ba! Mi havis nenian problemon! — li diris supereme kaj malsupren tiris sian blankan veŝton de sia gorĝo. La insida, amelita ĉemizbrustumo, ŝajnas, nur atendis tion, ĉar ĝi tuj supreniĝis kaj gluiĝis al lia vizaĝo, kvazaŭ la kapo de sinjoro Vanek estus kesto, sur kiun oni remetis la fermoplaton. La frako kaj ties aksecoraĵoj iafoje kondutis tiel, kiel senbridaj bestioj, kiam ili atakas sian dresiston. Post longa, sed ekscita proksimbatalo sinjoro Vanek aranĝis sian furioziĝintajn vestojn, escepte malbonvolan, sangavidan brustobutonon, kiu tenace turmentis lin, ĉar, ŝajnas, ke ĝi decidis atingi ĝis noktomezo de la brustoosto ĝis la skapolo, kie ĝi falos de sur la dorso de la sekretario.
Gorĉev ĉiam pli bone ĝojis pro tio, ke li akiris sinjoron Vagner. Li rigardis kun granda ĝuo, kiel li staras tie, en sia malgaja frako, kiel la proprietulo de somera restoracio en la urboparto Malnova Buda, por kiu mendis tablon vespere la kimra princo kaj lia akompanantaro. Liaj manumoj estis pli grand-kalibraj, ol bazonate, tial la manikojn oni fiksis en rondforma stato, simila al fornotubo, kaj lia bantkravato atingis la orelbazon sur ĝia mallonga, vaganta vojo, kie nun ĝi ekripozis. La pinto de la sekiĝintaj lakŝuoj duoncirkle kurbiĝis supren, liaj grizaj, maldensaj, sed longaj haroj estis hirtaj pro la multe da ekscitiĝo. Lia plata, larĝa nazo, la stranga liphararo, la nazumo kaj lia acerba mieno perfekte harmoniis al lia vestaĵo. Tamen ŝajnis tiel, ke li ĝojas pro la solena aspekto, ĉar li rigardis sin kontente:
— Ĉu iu asertus pri mi, ke hodiaŭ matene mi ankoraŭ estis ŝarĝoportisto?
— Kiu vidas vin tiel, tiu ĵurus, ke vi diboĉema gardisto de panoptikumo, kiu nokte amuziĝas en la frako de viaskopiaĵo de Bismarck, kaj aŭrore vi vestas denove la grandan ŝtatestron.
— La frako estas bona — la sekretario mansigne silentigis lin mallonge kaj ablombe. — Via opinio ne gravas, rilate la modon de la sinjoroj. Ni iru vespermanĝi!
— Rezervu tablon. Mi venos tuj.
Ankaŭ en la restoracio oni rigardis la panoptikuman frakon kun distingita atento, precipe tiam, kiam sinjoro Vanek elprenis siajn okulvitrojn el sia supra poŝo por studi la menukarton kun sufiĉe da enprofundiĝo. Li estis pedanta homo. De la antaŭmanĝaĵo ĝis la pasto, de la vino ĝis la mineralakvo li priparolis ĉion.
— Antaŭe portu al mi glason da akvo, en ĝi estu la suko de du vringritaj citronoj, ĉar mi suferas de acidomanko.
— En ordo.
— Ĝi ne estas en ordo, sed mi ne povis kuracigi min ĉi tie.
Antaŭ ol surtabligi la vespermanĝon, Gorĉev revenis.
— Mi tuj fartas alie, se mi havas centmil frankojn — li diris. — Ĝi stimulas la bonan farton.
— De kie vi prenis tiom da mono?
— Mi pensis, dum vi mendas, mi iros ludi ruleton, kaj mi riskos mian havaĵon, vetante la ruĝan koloron. Hazarde mi gajnis. Mi pensis tion bona antaŭsigno, tiel do mi lasis mian tutan monon sur ĝi.
— Facilanima homo! Ĉu mi vane predikas al vi?!
— Mi koncedas, ke mi agis malbone, kaj mi faros tion neniam plu. Tamen nun mi ĝojas pro la mono, ĉar nun jam mi povos certigi viajn servojn, ĉirkaŭ ĝis oktobro.
— Nek tio senkulpigas vian facilanimecon
Dume oni komencis surtabligi la manĝaĵojn, kaj sinoro Vanek mutiĝis por longa tempo.
Gorĉv trinkis kelkajn botelojn da biero. Lia kutima bonhumoro, spite al la gajno, kvazaŭ ĝi nun estus forlasinta lin.
Tre plaĉis al li la kara, infane ridetanta vizaĝo de Anette Laboux, ŝiaj longaj, arkaj brovoj.
Li estis amanta. Kaj tre profunde.
Sed sinjoro Vanek manĝis. Se eblas nomi tion manĝo, kiam iu tute neglektante siajn dentojn glutas la nutaĵon, kiel unu manĝopecon. Nun li komencas manĝi tutan meleagro, kun rezoluta ĝemo, kiel iam Davido denove ĵetis sin en la batalon, per ununura makzelo de azeno, kontraŭ la restintaj filiŝtoj. La sekretario ja devis uzi sian propran makzelon en tiu lukto, sed li brave eltenis.
— Kion fari, sinjoro Vanek, se vi tuj svenos? — demandis Gorĉev singarde.
La sekretario unu glutis la duonon de la meleagro, poste li diris mallonge la plej urĝajn farendaĵojn:
— Malbutonumi ĉemizon, kolumon, kuŝigi min sub liberan aeron por kelkaj minutoj, eble apliki artefaritan spiradon kaj doni dek ses gutojn da kafeino aŭ kamforo.
Gorĉev notis la uz-instrukcion kaj trinkis plu. Kiam sinjoro Vanek falis sub la tablon, li nur transdonis la slipon al la kelnero:
— Faru al li ĉion ĉi, poste veturigu lin al Nico, en la hotelon Mediteraneo.
Li pagis kaj foriris.
1
Kien?… Serĉi Anette-n! Li luis aŭton kaj ekveturis al Nico. Nek li mem sciis, kion li volas, kial li kuradas efektive.
Jam pasis noktomezo, kiam fine li ekvidis ŝin… De malproksime. El iu restoracio de hotelo elvenis alta, blankhara, maldika homo kun sunbruligita vizaĝo, kaj apdu li estis Anette! La tria, kiu venis kun ili, estis generalo. Ili sidis en grandegan, blue lakitan aŭton Alfa-Romeo. Negra ŝoforo direktis ĝin
Li ankoraŭ neniam vidis tiel belelgan landiran aŭton, kiel la Alfa-Romeo estis. Ĝi ne apartenis al la serie produktitaj aŭtoj. Ĝi estis speciala modelo de la fabriko, farita por la grandsinjoroj, preferantaj la lukson. La grandega landira aŭto, malgraŭ ties mezuroj, ĝi estis preskaŭ gracie bela. La blue emajlita karoserio, havanta stangan brilon, kun sia dignoplen larĝo, kun la senmakule glata brilo, kun la grandega motorujo ĝi efikis tiel, kvazaŭ la planisto de tiu moderna maŝinmonstro estus konstruinta en ĝin ankaŭ la orgojlon de la reĝo de la aŭtoj.