7
Vort·o·j kun·met·it·a·j est·as kre·at·a·j per simpl·a kun·lig·ad·o de simpl·a·j vort·o·j; pren·at·a·j est·as ordinar·e la pur·a·j radik·o·j, sed, se la bon·son·ec·o aŭ la klar·ec·o postul·as, oni pov·as ankaŭ pren·i la tut·a·n vort·o·n, t.·e. la radik·o·n kun·e kun la fin·iĝ·o. — La lingv·o inter·naci·a esper·as far·iĝ·i ian lingv·o tutmond·a. — La unu·tag·a reg·ad·o de tiu ĉi estr·o ne rest·is sen post·sign·o·j. — Tio est·as frukt·o de li·a unu·a·temp·a verk·ad·o. — Ni maten·manĝ·as ĉian je l’ dek·a hor·o antaŭ tag·mez·o. — La pord·o·kurten·o·j de li·a dorm·o·ĉambr·o est·as de flav·ruĝ·a kolor·o. — Nenian insult·u, ne parol·int·e kun la insult·ot·o. — Met·u la libr·o·n sur la tabl·o·n. — La libr·o jam est·as sur la tabl·o. — Li en·ir·is la ĉambr·o·n (aŭ en la ĉambr·o·n). — Ĉu vi est·as kontent·a je mi·a donac·o? — Li ek·dorm·is je etern·e. — Ŝi est·as la unu·a balet·ist·in·o en ni·a teatr·o. — Kia meĥanik·ist·o far·is tiu·n ĉi maŝin·o·n? — Li est·as direktor·o en fabrik·o de tabak·o. — La politik·o de ni·a ministr·o montr·as, ke li est·as bon·a diplomati·ist·o. — La histori·o de la civiliz·ad·o est·as tre interes·a. — Li korespond·as telegraf·e kun ĉiu·j agent·o·j.
8
Kia grand·a brul·o! kio brul·as? — Lign·o est·as bon·a brul·a material·o. — La fer·a baston·o est·as brul·e varm·eg·a. — Iu ven·is; demand·u li·n, kiu li est·as, kaj se li est·as tiu, kiu·n mi atend·as, send·u li·n al mi; neni·u·n ali·a·n mi hodiaŭ vol·as vid·i … ne, mi decid·is ali·e: send·u ĉiu·n, kiu ajn li est·os. — Ian mi ven·is al li kaj mi trov·is li·n liber·a; tio ĉi mi·n fort·e mir·ig·is, ĉar kian ·a·j·n mi ven·as, li ĉian sid·as super labor·o, kaj li nenian est·as liber·a. — Kia·j vort·o·j pov·as est·i far·at·a·j el la vort·o·j: «ia», «ial», «ian», «i·e», «iel», «ies», «io», «iom», «iu»? — La kiom·a·n foj·o·n li jam ripet·is si·a·n rakont·o·n? — Ĉu oni pov·as dir·i: help·i la frat·o·n (anstataŭ: al la frat·o), ob·e·i la patr·o·n (anstataŭ: al la patr·o), rid·i li·a·n mal·saĝ·ec·o·n (anstataŭ: je li·a mal·saĝ·ec·o), plor·i la perd·o·n (anstataŭ: pro la perd·o)? Jes; ĉar se la senc·o ne montr·as klar·e, kia·n prepozici·o·n ni dev·as uz·i, ni ĉia·n pov·as uz·i la vort·o·n «j·e», aŭ la akuzativ·o·n sen prepozici·o.
9
Li·a mal·ben·ad·o ne ĉes·as; sed neni·a el li·a·j mal·ben·o·j pov·as mi·n iom mal·help·i. — La hieraŭ·a du·hor·a paf·ad·o ne est·is por mi tiel terur·a, kiel la du paf·o·j, kiu·j·n mi aŭd·is hodiaŭ. — Li kur·is sur la kamp·o·n. — Li kur·ad·is ĝis li fal·is. — La lav·ist·in·o alport·is mi·a·n tol·aĵ·o·n: ĉemiz·o·j·n, kol·um·o·j·n, man·um·o·j·n kaj viŝ·il·o·j·n (oni nom·as ĝi·n tol·aĵ·o, kvankam ne ĉio est·as far·it·a el tol·o). — Anstataŭ vin·o li en·verŝ·is en mi·a·n glas·o·n ia·n mal·agrabl·a·n acid·aĵ·o·n, kaj tiu·n ĉi mal·klar·a·n fluid·aĵ·o·n li dev·ig·is mi·n el·trink·i. — Ne ĉia bel·aĵ·o est·as util·a. — En la angul·o kuŝ·is am·as·o da mal·nov·a fer·aĵ·o. — Sinjor·o N. est·as senat·an·o. — La vilaĝ·an·o vend·is al la komerc·ist·o cent·o·n da ov·o·j. — La nombr·o da krist·an·o·j est·as pli grand·a, ol la nombr·o da mahomet·an·o·j. — Ne ĉiu rus·uj·an·o est·as rus·o. — Mi est·as vi·a kun·land·an·o, ĉar mi ankaŭ est·as ital·uj·an·o. — Ili venk·os, ĉar ili·a milit·ist·ar·o est·as glor·a pro si·a disciplin·o. — La har·ar·o de·fal·is de li·a kap·o, kaj mi vid·is grand·a·n sen·har·aĵ·o·n, kiu·n li pro mal·ver·a hont·o ĉian tiel zorg·e kaŝ·is.
10
Li promen·ad·is, akompan·at·a de si·a·j lern·ant·o·j. — Mi est·as la zorg·ant·o de tiu ĉi infan·o, kaj ĝi est·as mi·a zorg·at·o. — Vi·a kurac·at·o est·as mi·a kon·at·o. — Ŝi oft·e sonĝ·as mort·int·o·j·n. — Plend·it·o, kio·n vi pov·as dir·i por vi·a prav·iĝ·o? — Ŝi est·as en la kvar·a monat·o de nask·ont·ec·o. — La juĝ·ej·o est·is jam plen·a, kaj oni en·konduk·is la juĝ·ot·o·n. — La parenc·o de mi·a edz·o aŭ la edz·o de mi·a parenc·o, est·as mi·a bo·parenc·o. — La patr·o de mi·a edz·in·o est·as mi·a bo·patr·o. — Mi est·as la bo·frat·o de Helen·o, ĉar ŝi est·as la edz·in·o de mi·a frat·o; ŝi est·as mi·a bo·frat·in·o. — Karol·o est·as mi·a ne·propr·a fil·o (aŭ du·on·fil·o), ĉar mi est·as la du·a edz·o de li·a patr·in·o. — Petr·o kaj Mari·o est·as jam sufiĉ·e mal·jun·a·j, tam·e·n oni ankoraŭ vok·as ili·n Peĉj·o kaj Manj·o. — Aŭguĉj·o kaj Aŭgunj·o est·as bon·a·j infan·o·j. — Dis·ir·u, sinjor·o·j, ĉar amas·e star·i sur la strat·o est·as mal·permes·it·a. — Li dis·ŝut·is la alumet·o·j·n sur la tut·a plank·o. — Vi·a parol·o est·as por mi tut·e ne kompren·ebl·a. — Li rakont·as afer·o·n tut·e ne kred·ebl·a·n. — Vi skrib·as tre ne·leg·ebl·e. — Vitr·o est·as tra·vid·ebl·a.
11
Mi mir·as la saĝ·ec·o·n kaj la honest·ec·o·n de tiu ĉi hom·o. — La leĝ·ec·o de li·a far·o ne est·as por mi mal·cert·a, ĉar ĉio, kio·n li far·as, est·as tut·e leĝ·a. — Viv·u la frat·ec·o de l’ popol·o·j. — Vir·in·o, kiu si·n okup·as je kudr·ad·o, est·as nom·at·a kudr·ist·in·o, kaj ŝi·a edz·o est·as nom·at·a kudr·ist·in·edz·o. — Ŝi ne est·as doktor·in·o, sed nur doktor·edz·in·o. — Je l’ dek·a hor·o vesper·e la kort·ist·o ferm·as la pord·eg·o·n de l’ dom·o. — Mi ne pov·is ne ek·plor·i, kian mi vid·is, kiel la mal·riĉ·eg·ul·o pet·eg·is la mastr·o·n de l’ bel·eg·a palac·o pri pec·o da pan·o. — La legend·o·j rakont·as pri grand·eg·ul·o·j, kiu·j vol·is batal·i kun la di·o·j. — La veter·o est·is mal·bon·a, kaj mi mal·varm·um·is; la kurac·ist·o konsil·is al mi ir·i en ŝvit·ban·ej·o·n. — Ni·a fidel·a serv·ant·o mort·is en la mal·san·ul·ej·o. — Kun la libr·o·j en la man·o la infan·o ir·is en la lern·ej·o·n. — Aŭd·int·e tio·n ĉi, li ek·plor·is. — Ek·brul·ig·u kandel·o·n, ĉar est·as jam mal·lum·e. — La tondr·o est·is tiel fort·a, ke la vitr·o·j de ni·a·j fenestr·o·j ek·trem·is. — Mal·pac·int·e kun si·a edz·in·o, li eks·edz·iĝ·is je ŝi. — Li est·as eks·general·o; serv·int·e en la milit·ist·ar·o tri·dek jar·o·j·n, li eks·iĝ·is. — Mi·a koleg·o est·as tre kred·em·a: li kred·as ĉio·n, kio·n oni dir·as al li. — Eduard·o est·as tre ek·koler·em·a kaj venĝ·em·a, kaj li·n ofend·i est·as danĝer·e. — Est·u labor·em·a, ŝpar·em·a kaj sin·gard·em·a! — La religi·o dir·as, ke la anim·o est·as ne·mort·em·a, kvankam la korp·o est·as mort·em·a.
12
La patr·o donac·is al mi kolekt·uj·o·n, kaj li mem ĵet·is en ĝi·n la unu·a·n mon·er·o·n. — Hieraŭ fal·is grand·a hajl·o; ĉiu hajl·er·o pez·is pli ol kvin·dek gram·o·j·n. — La plej mal·grand·a fajr·er·o est·as sufiĉ·a por eksplod·ig·i la pulv·o·n. — Vi·a regn·estr·o est·as reĝ·o de Prus·uj·o kaj imperi·estr·o de German·uj·o. — Se la ŝip·estr·o ordon·as, la ŝip·an·o·j dev·as ob·e·i. — Star·ant·e sur la supr·o de l’ mont·et·o, kiu est·as apud ni·a dom·o, li vid·is la tut·a·n ĉirkaŭ·aĵ·o·n. — Sid·ant·e sur seĝ·o, kaj ten·ant·e la pied·o·j·n sur benk·et·o, li dorm·et·is. — Tre plaĉ·as al mi la blu·et·a fum·o de l’ cigar·o, kiu·n vi fum·as. — Promen·ant·e sur la ale·o, ni renkont·is la ge·doktor·o·j·n N., kiu·j invit·is ni·n al la bal·o, kiu·n ili hodiaŭ don·as; ni ir·os kun plezur·o, ĉar la ge·mastr·o·j esper·ebl·e zorg·os, ke la gast·o·j bon·e pas·ig·u la temp·o·n. — Mi vetur·os hodiaŭ al mi·a·j ge·onkl·o·j. — Li pag·is por la kok·id·o tiom, kiom oni ne pag·as eĉ por kok·o. — La Napoleon·id·o·j esper·as ricev·i la tron·o·n de Franc·uj·o.