“Halt! Haltu do!”
La Seg-Ĉevalo tute ne atentis tiun ordonon, kajtuj metis unu el siaj lignaj kruroj sur piedon de Tiptiel forte ke la knabo doloroplene formovis sin al plisendanĝera distanco, el kie li denove kriis:
“Halt! Halt!”
Joĉjo nun jam sukcesis sidigi sin, kaj li treinteresate rigardis la Seg-Ĉevalon.
“Mi kredas ke la besto ne povas aŭdi vin,” likomentis.
“Mi su fiĉe laŭte krias, ĉu ne?” respondis Tipkolere.
“Jes; sed la ĉevalo ne havas orelojn,” diris laridetanta Kukurbokapo.
“Tute vere!” kriis Tip, kiu unuafoje rimarkis tion.
“Kiel, do, mi haltigu lin?”
Sed tiumomente la Seg-Ĉevalo haltigis sin mem, ĉar li konkludis ke li ne povos vidi sian korpon. Tamen li vidis Tipon, kaj proksimiĝis al la knabo porpli bone rigardi lin.
Vere estis komike, vidi la kreaĵon marŝi; ĉar ĝikunmovis la dekstrajn krurojn, kaj post tio lamaldekstrajn krurojn, kiel marŝas paŝĉevalo; kaj tio
flankenmovadis ĝian korpon kvazaŭ lulilon. Tip ameme frapetis ĝian kapon dirante “Bonaĉevalo! Bona ĉevalo!” pacige; kaj la Seg-Ĉevalofordancis por ekzameni per siaj tuberokuloj lafiguron de Joĉjo Kukurbokapo.
“Mi devos trovi kaprimenon por li,” diris Tip; kaj serĉinte en sia poŝo li elprenis volvaĵon de fortaŝnuro. Malvolvinte ĝin, li proksimiĝis al la Seg-Ĉevalo kaj ligis la ŝnuron ĉirkaŭ ĝian kolon, kajposte ligis la alian finon al granda arbo. La Seg-Ĉevalo, kiu ne komprenis la agon, retrenpaŝis kajfacile rompis la ŝnuron; sed ĝi tute ne provisforkuri.
“Li estas pli forta ol mi supozis,” diris la knabo, “kaj ankaŭ iom obstina.”
“Kial ne fari orelojn por li?” demandis Joĉjo.
“Poste vi povos parole ordoni lin.”
“Bonega propono!” diris Tip. “Kiel vi elpensisĝin?”
“Mi ne elpensis ĝin,” respondis la Kukurbokapo; “mi ne bezonis; mi nur diris la plej simplan kajfacilan rimedon.”
Do Tip elprenis sian tranĉilon kaj ĉizis orelojn ella ŝelo de malgranda arbo.
“Mi ne tro grandigu ilin,” li diris ĉizante, “porne fari azenon el nia ĉevalo.”
“Kiel vi farus tion?” demandis Joĉjo, kiu estisapud la vojo.
“Nu, ĉevalo havas pli grandajn orelojn ol homo; kaj azeno havas pli grandajn orelojn ol ĉevalo,” klarigis Tip.
“Do, se miaj oreloj estus pli longaj, ĉu mi estusĉevalo?” demandis Joĉjo.
“Mia amiko,” diris Tip seriozatone, “vi restos nurKukurbokapo negrave kiom grandaj estos viajoreloj.”
“Ho,” respondis Joĉjo, klinante jese sian kapon; “mi kredas kompreni.”
“Se jes, do vi estas vere mirinda,” komentis laknabo; “sed ne estas danĝere ke vi kredas kompreni. Mi opinias ke la oreloj estas nun pretaj. Bonvoluteni la ĉevalon dum mi al fiksos ilin.”
“Certe, se vi helpos min leviĝi,” diris Joĉjo. Do Tip surpieden levis lin, kaj la Kukurbokapopaŝis al la cevalo kaj tenis ĝian kapon dum laknabo boris du truojn en ĝi per sia tranĉiloklingokaj enmetis la orelojn.
“Ili vere beligas lin,” diris Joĉjo admire. Sed tiuj vortoj, parolitaj proksime al la Seg-Ĉevalo, la unuaj sonoj kiujn ĝi aŭdis dum sia tutavivo, tiom alarmis la beston ke li antaŭenkuris kajfaligis Tipon unu flanken kaj Joĉjon ali flanken. Kajli plukuris antaŭen kvazaŭ timigate de la proprajpiedpaŝoj.
“Halt!” kriis Tip, levante sin; “halt! stultulo — halt!”
La Seg-Ĉevalo verŝajne ne atentus, sedtiumomente ĝi puŝis kruron en ratotruon kaj stumbliskapmalsupren al la tero, kie ĝi kuŝis sur sia dorso, frenezete skuante siajn kvar krurojn en la aero. Tip kuris al ĝi.
“Ĉu vi ja estas ĉevalo?” li kriis. “Kial vi plu kuriskiam mi kriis ‘halt’?”
“Ĉu ‘halt’signifas ne plu kuri?” demandis la Seg-Ĉevalo, surprizite, dum ĝi movis siajn okulojn suprenpor rigardi la knabon.
“Certe,” respondis Tip.
“Kaj truo en la tero ankaŭ signifas ne plu kuri, ĉu ne?” demandis la ĉevalo.
“Kompreneble; se vi ne transpaŝas ĝin,” diris Tip.
“Vere stranga loko,” krietis la besto, kvazaŭ nepovante kredi. “Kial mi estas ĉi tie?”
“Nu, mi vivigis vin,” respondis la knabo; “sed tione dolorigos vin se vi obeos min.”
“Do mi obeos vin,” respondis la Seg-Ĉevalohumile. “Sed kio okazis al mi antaŭ momento? Mitute ne sentas min ĝusta, ial.”
“Vi estas renversita,” klarigis Tip. “Sed nur nemovu tiujn krurojn dum minuto kaj mi restarigosvin.”
“En kiom da pozicioj mi povos trovi min?” demandis la besto miroplene.
“Pluraj,” diris Tip nelonge. “Sed bonvolu ne movila krurojn.”
La Seg-Ĉevalo nun kvietiĝis kaj rigidigis siajnkrurojn; tiel, Tip, post pluraj provoj, sukcesis restarigilin.
“Ha, mi ŝajnas ĝusta, nun,” diris la stranga besto, ĝemante.
“Orelo rompiĝis,” Tip deklaris, zorge ekzamenintelin. “Mi devos fari novan.”
Li rekondukis la Seg-Ĉevalon al la loko kie Joĉjoklopodegas restariĝi, kaj helpinte la Kukurbokaponstari, Tip ĉizis novan orelon kaj fiksis ĝin en la kaponde la ĉevalo.
“Nun,” diris li al sia rajdbesto, “atentu kion midiros. ‘Halt! ’signifas ne plu kuri; ‘Ek! ’signifas paŝiantaŭen; ‘Trot! ’signifas kuri kiel eble plej rapide. Ĉuvi komprenas?”
“Mi kredas ke jes,” respondis la ĉevalo.
“Bone. Ni ĉiuj veturos al la Smeralda Urbo, porvidi Lian Moŝton la Birdotimigilon; kaj JoĉjoKukurbokapo rajdos sur via dorso, por ne trivi siajnartikojn.”
“Ne ĝenos min,” diris la Seg-Ĉevalo. “Kio plaĉasal vi plaĉas al mi.”
Tip helpis Joĉjon surĉevaliĝi.
“Tenu firme,” li avertis, “por ne fali kaj fendi viankukurbokapon.”
“Terura sorto!” diris Joĉjo tremante. “Kion mitenu?”
“Nu, tenu liajn orelojn,” respondis Tip, postmomento da hezito.
“Ne!” protestis la Seg-Ĉevalo; “ĉar mi ne povosaŭdi.”
Tio ŝajnis prava, do Tip penis elpensi alianrimedon.
“Mi solvos la problemon!” diris li, post pensado. Li eniris la arbaron kaj detranĉis mallongan branĉonde juna, dika arbo. Unu finon li pintigis kaj post tio li boris truon en la dorson de la Seg-Ĉevalo, tujmalantaŭ ĝia kapo. Poste li alportis malgrandan rokonde la vojo kaj martelis la stangon firme en la dorsonde la besto.
“Ĉesu! Ĉesu!” kriis la ĉevalo; “vi skuegas min.”
“Ĉu dolorigas?” demandis la knabo.
“Ne vere doloras,” respondis la besto; “sed multenervozigas min la skuado.”
“Nu, mi finis nun,” diris Tip kuraĝige. “Kaj Joĉjo, nepre firme tenu ĉi tiun stangon por ke vi ne falukaj frakasiĝu.”
Do Joĉjo firme tenis, kaj Tip diris al la ĉevalo:
“Ek!”
La obeema besto tuj antaŭenpaŝis, skuiĝante deflanko al flanko dum li levis siajn piedojn de la tero. Tip marŝis apud la Seg-Ĉevalo, tute kontenta prola nova akompananto. Post nelonge li komencis faj fi.
“Kion signifas tiu sono?” demandis la ĉevalo.
“Ne atentu ĝin,” diris Tip. “Mi nur fajfas, tiosignifas ke mi estas kontenta.”
“Mi mem fajfus, se mi povus kunmeti miajnlipojn,” komentis Joĉjo. “Mi suspektas, kara Paĉjo, kekelkrilate mi estas tre mankohava.”
Post iom longa marŝado, la mallarĝa vojo laŭ kiuili iradis fariĝis larĝa strato pavimita per flavaj brikoj. Tip rimarkis ke apud la vojo estas mejloŝtono sur kiuestis skribita:
“NAŬ MEJLOJN ĜIS LA SMERALDA URBO.”
Sed nun komencis mallumiĝi, do li decidiskampadi dumnokte apud la vojo kaj rekomenci lamarŝadon dum la sekva mateno kiam estos taglumo. Li kondukis la Seg-Ĉevalon al herbokovrita altaĵo surkiu kreskis pluraj dikaj arboj, kaj li zorge helpis laKukurbokapon surteriĝi.
“Mi planas kuŝigi vin sur la tero, por la nokto,” diris la knabo. “Tiel estos plej sendanĝere por vi.”