Vi devas senĉese preĝadi, ne bezonante por tio re- tiriĝi en vian preĝoĉambron aŭ surgenuiĝi en la publikaj lokoj. La dumtaga preĝado estas la plenumo de viaj devoj, escepte de neniu, kiaj ajn ili estas. Ĉu ne estas ago de amo al la Sinjoro helpi viajn fratojn en iu bezono, morala aŭ fizika? Ĉu ne estas ago de dankemo levi vian penson al Li, kiam io feliĉa okazas al vi, kiam iu akcidento estas evitita, kiam iu ĉagreno apenaŭ tuŝas vin, se vi diras per la penso: Estu glorata, mia Patro!? Ĉu ne estas ago de pento humiliĝi antaŭ la suverena Juĝanto, kiam vi sentas, ke vi pekis kaj, eĉ nur per rapida penso, vi al Li diras: Pardonu min, Dio mia, ĉar mi pekis (pro fiero, pro egoismo aŭ pro manko de karito); donu al mi forton, por ne refali, kaj kuraĝon, por kompensi mian eraron?
Tio estas sendenpenda de la kutimaj matenaj kaj vesperaj preĝoj, kiel ankaŭ de la ekleziaj festotagoj; kiel vi vidas, la preĝo povas esti farata en iu ajn momento, trudante nenian interrompon de la laboro; kontraŭe, la preĝo sanktigas gin. Estu tute certaj, ke unu sola el tiuj pensoj, elirintaj el la koro, estas pli favore aŭskul- tata de via ĉiela Patro, ol la longaj preĝoj dirataj pro kutimo, ofte sen ia difinita kaŭzo, kaj al kiuj nur la kutima horo vin maŝine vokas. (V. Monod. Bordeaux, 1862.)
Feliĉo, kiun la preĝo alportas
23. Venu, vi, kiuj volas kredi: la ĉielaj Spiritoj alkuras, por anonci al vi grandajn aferojn; Dio, miaj infanoj, malfermas Siajn trezorojn, por doni al vi bon- farojn. Nekredemaj homoj! se vi scius, kiel la fido bonfaras al la koro kaj kondukas la animon al pento kaj al preĝo! la preĝo! ho! kiel kortuŝaj estas la paroloj el la buŝo en momento de preĝado! La preĝo estas la dia roso, mildiganta la tro fortan varmon de la pasioj;
unuenaskita filino de la fido, ĝi gvidas nin sur la vojeton, kiu kondukas al Dio. En via enpensiĝo kaj en soleco, vi estas kun Dio; Li jam ne estas mistero: Li senvualigas Sin al vi. Apostoloj de la pensado, tio por vi estas la vivo, via animo disiĝas de la materio kaj flugas en tiujn mondojn senlimajn kaj eterajn, kiun la kompatindaj homoj ne konas.
Marŝu, marŝu sur la vojo de la preĝo, kaj vi aŭdos la voĉon de l' anĝeloj. Kia harmonio! Tie jam ne estas la konfuza bruo kaj la malagordaj sonoj de la tero; tie estas la liroj de la ĉefanĝeloj; tie estas la dolĉaj kaj mildaj voĉoj de la serafoj, pli delikataj ol la matenaj ventetoj, ludantaj en la foliaroj de viaj grandaj arbaroj. Meze en kiaj ĉarmoj vi marŝos! viaj lingvoj ne povos difini tiun feliĉon, ĉar ĝi eniras tra ĉiuj poroj, ĉar la fonto, el kiu oni trinkas dum preĝado, estas vivdona kaj refreŝiga! Dolĉaj voĉoj, ravaj parfumoj, kiujn la animo aŭdas kaj ĝue gustumas, flugante per la preĝo en tiujn nekonatajn kaj loĝatajn sferojn!
Ne miksite kun karnaj deziroj, ĉiaj aspiroj estas diaj.
Vi ankaŭ preĝu, kiel preĝis la Kristo, portante sian krucon al Golgota aŭ Kalvario: portu vian krucon, kaj vi sentos la dolĉajn emociojn, kiuj trapasis lian animon, kvankam ŝarĝita per malhonoriga kruco; li iris al la morto, sed por vivi la ĉielan vivon en la hejmo de sia Patro. (Sankta Aŭgusteno. Parizo, 1861.)
Ĉapitro XXVIII
kolekto da spiritistaj preĝoj
Antaŭparolo
1. La Spiritoj ĉiam diradas: "La formo estas nenio, la penso esta ĉio. Ĉiu el vi preĝu laŭ siaj konvinkoj kaj en la maniero, kiu plej tuŝas lin aŭ ŝin; bona penso valoras pli ol multenombraj paroloj, en kiuj la koro neniel partoprenas."
La Spiritoj ordonas nenian absolutan formulon de preĝ- oj; kiam ili donas formulojn, ili celas fiksi la ideojn kaj precipe atentigi pri iuj principoj de la doktrino spiritisma. Tiuj formuloj celas ankaŭ helpi la personojn, kiuj estas en embaraso por esprimi siajn ideojn, ĉar estas personoj, kiuj ne kredas, ke ili efektive preĝis, se iliaj pensoj ne estis formulitaj.
La kolekto da preĝoj en tiu ĉi ĉapitro estas elekto, far- ita el inter la preĝoj diktitaj de la Spiritoj en pluraj cir- konstancoj; ili eble ja diktis aliajn per malsamaj vortoj, taŭgaj por difinitaj ideoj aŭ apartaj okazoj, sed la formo ne gravas, se la fundamenta penso estas la sama. La celo de la preĝo estas levi nian animon al Dio; la diverseco de la formuloj nenian diferencon devas krei inter la homoj, kiuj kredas al Li, kaj des malpli inter la adeptoj de Spirit- ismo, ĉar Dio akceptas ĉiajn preĝojn, se nur ili estas sin- ceraj. Oni do ne konsideru tiun ĉi kolekton kiel absolutan formularon, sed nur kiel ekzemplon de la instruoj de la Spiritoj. Ili estas apliko de la principoj de la evangelia moralo komentariita en tiu ĉi libro, alplenigaĵo al la diktaĵoj de la Spiritoj pri la devoj al Dio kaj al la proksimulo, en kiu estas rememorigataj la principoj de la doktrino.
Spiritismo rekonas kiel bonajn la preĝojn de ĉiaj kultoj, kiam ili estas dirataj el la koro kaj ne el la lipoj; nenian ĝi trudas, nenian ĝi malaprobas; Dio estas tro granda, laŭ Spiritismo, por forpuŝi la voĉon, kiu petegas de Li aŭ kantas al Li laŭdojn tial, ke ĝi tion faras en unu maniero kaj ne en alia. Kiu ajn anatemus la preĝojn, kiuj ne estas en lia formularo, tiu pruvus, ke li ne konas la grandecon de Dio. Kredi, ke Dio nur akceptas difinitan formulon, estas atribui al Li la malgrandecon kaj pasiojn de la homaro.
Esenca kondiĉo de la preĝo, laŭ Sankta Paŭlo, estas, ke ĝi estu komprenebla, por ke ĝi povu paroli al la spirito; por tio ne sufiĉas, ke ĝi estu dirata en lingvo komprenata de la preĝanto; estas preĝoj en vulgara lingvo, kiuj ne diras multe pli al la penso, ol se ili estus en fremda lingvo, kaj kiuj tial ne iras en la koron; la malmultaj ideoj, kiujn ili enhavas estas ofte sufokitaj de la superabundeco de vortoj kaj la mistikeco de la lingvo.
La precipaj kvalitoj de la preĝo estas klareco, simpleco kaj koncizeco, sen frazaro senutila kaj laŭtaj epitetoj, kiuj estas nur falsbrila ornamaĵo; ĉiu vorto devas trafi sian celon, veki ideon, skui koran fibron; unuvorte, ĝi devas pripensigi; nur laŭ ĉi tiu kondiĉo la preĝo povas trafi sian celon, ali- maniere ĝi estas nur bruo. Vidu, kun kia mieno de distreco kaj fluegeco plej ofte ili estas dirataj; oni vidas la lipojn moviĝantajn; sed, laŭ la esprimo de la fizionomio, laŭ la sono mem de la voĉo, oni konstatas en ili ian agon maŝi- necan, pure eksteran, por kiu la animo restas indiferenta.
La preĝoj, kunigitaj en tiu ĉi kolekto, estas dividitaj en kvin kategoriojn: 1-e. Ĝeneralaj preĝoj; 2-e. Preĝoj por la preĝanto mem; 3-e. Preĝoj por la vivantoj; 4-e. Preĝoj por la mortintoj; 5-e. Specialaj preĝoj por malsanuloj kaj obseditoj.
Por la celo turni pli speciale la atenton al la temo de ĉiu preĝo kaj pli bone komprenigi ties amplekson, ni antaŭ- igis ĉiujn per la koncerna instruo, per ia prezento de mo- tivoj, sub la titolo Antaŭparolo.