Donu al la mediumoj, kiujn vi elektos, por transdoni al ni viajn instruojn, la konscion pri la sankteco de la komisio al ili konfidota kaj pri la graveco de la ago, kiun ili estos plenumontaj, por ke ili havu la fervoron kaj piecon necesajn.
Se en la kunveno estas personoj altiritaj de alia sento, ol la bono, malfermu iliajn okulojn kaj pardonu al ili, kiel ni pardonas ilin, se ili venas kun malicaj intencoj.
Ni petas speciale la Spiriton de N..., nia spirita gvidanto, ke li helpu kaj prigardu nin.
(En la fino de la kunveno.)
- Ni dankas la bonajn Spiritojn, kiuj bonvolis veni komunikiĝi kun ni; ni petegas, ke ili helpu nin praktiki la instruojn donitajn kaj permesu, ke, elirante el tie ĉi, ĉiu el ni sentu sin fortigita por la praktikado de la bono kaj de l' amo al la proksimulo.
Ni deziras ankaŭ, ke tiuj instruoj estu utilaj al la suferantaj Spiritoj, malkleraj aŭ malvirtaj, kiuj ĉeestis tiun ĉi kunvenon, kaj por ili ni petegas la favorkorecon de Dio.
Por la mediumoj
Kaj en la lasta tempo, diras Dio, Mi elverŝos Mian spiriton sur ĉiun karnon; kaj viaj filoj kaj viaj filinoj profe- tos, kaj viaj junuloj havos viziojn, kaj maljunuloj havos sonĝojn; kaj eĉ sur Miajn sklavojn kaj Miajn sklavinojn en tiu tempo Mi elverŝos Mian spiriton, kaj ili profetos. (La
Agoj, 2:17, 18.)[23]9. Antaŭparolo. La Sinjoro volis, ke la lumo fariĝu por ĉiuj homoj kaj penetru ĉien per la voĉo de la Spiritoj, por ke ĉiu povu havi la pruvon pri la senmorteco; ĝuste por ĉi tiu celo la Spiritoj manifestiĝas hodiaŭ sur ĉiuj punktoj de la tero, kaj la mediumeco, kiu aperas ĉe personoj de ĉiuj aĝoj kaj de ĉiuj sociaj pozicioj, ĉe la viroj kaj ĉe la virinoj, ĉe la infanoj kaj ĉe la maljunuloj, estas unu el la signoj de la alveno de la tempo anoncita.
Por la konado de l' aferoj de la videbla mondo kaj malkovro de la sekretoj de la materia naturo, Dio donis al la homo la vidpovon de la korpo, la sentumojn kaj spe- cialajn instrumentojn; per teleskopo la homo penetrigas sian rigardon en la profundaĵojn de la spaco, kaj per mikroskopo li eltrovis la mondon de la tre malgrandaj organismoj. Por penetri en la nevideblan mondon, la homo ricevis de Dio la mediumecon.
La mediumoj estas la interpretistoj, komisiitaj por transdoni al la homoj la instruojn de la Spiritoj; aŭ alivorte, ili estas la materiaj organoj, per kiuj la Spiritoj esprimas sin en maniero komprenebla por la homoj. Ilia misio estas sankta, ĉar ĝi havas la celon malfermi la horizontojn de l' eterna vivo.
La Spiritoj venas instrui la homon pri liaj estontaj destinoj, por lin konduki al la vojo de la bono, sed ne por ŝparigi al li la materialan laboron, kiun li devas plenumi sur la tero por sia progreso, nek por favori liajn ambicion kaj avidecon. Jen io, de kio la mediumoj devas esti bone penetritaj, por ne misuzi sian kapablon. Kiu komprenas precize la gravecon de komisio ricevita, tiu plenumas ĝin religie; lia konscienco riproĉus al li kiel sakrilegion fari amuzon aŭ distron, por si aŭ por aliaj, el kapablo al li donita por tia serioza celo, kiu ekrilatigas lin kun la transtombaj estuloj.
Kiel interpretistoj de la instruado de la Spiritoj, la mediumoj devas ludi tre gravan rolon en la morala transformiĝo, kiu efektiviĝas; la servoj, kiujn ili povas fari, estas proporciaj al la direkto, kiun ili donas al sia kapablo, ĉar kiuj estas sur malbona vojo, tiuj estas pli malutilaj ol utilaj por Spiritismo; pro la malbonaj im- presoj, kiujn ili kaŭzas, ili malfruigas pli ol unu kon- vertiĝon. Tial estos de ili postulata kalkulo pri l' uzado, kiun ili estos farintaj el kapablo, al ili donita por la bono de iliaj similuloj.
La mediumo, kiu volas konservi la ĉeeston de la bonaj Spiritoj, devas labori por sia propra pliboniĝo; kiu volas vidi sian kapablon grandiĝi kaj elvolviĝi, tiu devas mem morale grandiĝi kaj sin deteni de ĉio, kio povus deturni ĝin de ĝia providenca celo.
Se kelkfoje la bonaj Spiritoj uzas malperfektajn instrumentojn, tiel ili agas por doni bonajn konsilojn kaj peni konduki ilin al la bono; sed se ili trovas korojn malmoliĝintajn, kaj iliaj konsiloj ne estas aŭskultataj, ili foriras, kaj tiam la malbonaj trovas la kampon libera. (Ĉap. XXIV, §§ 11 kaj 12.)
La sperto pruvas, ke ĉe tiuj mediumoj, kiuj ne profitas la bonajn konsilojn, kiujn ili ricevas de la bonaj Spiritoj, la komunikaĵoj, montrinte ioman brilon dum kelka tempo, degeneras iom post iom, kaj fine falas en la eraron, la babiladon kaj la ridindecon, sendiskutan signon de la foriĝo de la bonaj Spiritoj.
Havigi al si la helpon de la bonaj Spiritoj, eviti la petolemajn kaj mensogemajn Spiritojn, tia estas la celo de la konstantaj klopodoj de ĉiuj seriozaj mediumoj; sen tio la mediumeco estas vana kapablo, kiu povas eĉ fariĝi pereiga por tiu, kiu ĝin posedas, ĉar ĝi povas degeneri en danĝeran obsedon.
La mediumo, kiu komprenas sian devon, anstataŭ fieri pro kapablo, kiu ne apartenas al li, ĉar ĝi povas esti reprenata el li, atribuas al Dio la bonajn aferojn, kiujn li ricevas. Se la komunikaĵoj per li ricevataj me- ritas laŭdojn, li ne vantiĝas, ĉar li scias, ke ili estas sendependaj de lia persona merito, kaj li dankas Dion pro la permeso, ke la bonaj Spiritoj venis manifestiĝi per li. Se ili okazigas malfavoran kritikon, li ne ofendiĝas, ĉar ili ne estas verko de lia propra Spirito; li diras al si, ke li ne estis bona instrumento kaj ne posedas ĉiujn kvalitojn necesajn, por malebligi la enmiksiĝon de mal- bonaj Spiritoj; tial li penas akiri tiujn kvalitojn, kaj petas per la preĝo la forton, kiu al li mankas.
10. Preĝo. Ĉiopovanta Dio, permesu al la bonaj Spiritoj helpi min en la komunikiĝo, kiun mi petas. Gardu min de la vanta pretendo opinii, ke mi estas ŝirmita kontraŭ la malbonaj Spiritoj; de la fiero, kiu povus erarigi min pri la valoro de tio, kion mi ricevas; de ĉia sento kontraŭa al la karito por la aliaj mediumoj. Se mi estos kondukita en eraron, inspiru al iu la penson admoni min, kaj al mi la humilecon, kiu igos min akcepti kun danko la kritikon, kaj preni por mi mem kaj ne por la aliaj la konsilojn, kiujn la bonaj Spiritoj bonvolos dikti al mi.
Se mi estos tentata malbonuzi en iu ajn maniero la kapablon, kiun Vi donacis al mi, aŭ fieri pro ĝi, mi petegas, ke Vi reprenu ĝin de mi prefere, ol permesi, ke ĝi estu deklinita de sia providenca celo, kiu estas la bono de ĉiuj kaj mia propra progreso.
ii. preĝoj por la preĝanto mem Al la gardanĝeloj kaj al la protektantaj
spiritoj estas tiel altaj, sed ne estas malpli bonaj kaj bonvolemaj; tiuj estas aŭ parencoj, aŭ amikoj, aŭ kelkfoje personoj, kiujn ni ne konis en nia nuna ekzistado. Ili helpas nin per siaj konsiloj, kaj ofte per enmiksiĝo en agojn de nia vivo.
La simpatiantaj Spiritoj estas tiuj, kiuj alligiĝas al ni pro ia simileco de gustoj kaj de inklinoj; ili estas bonaj aŭ malbonaj, laŭ la naturo de l' inklinoj, kiuj altiras ilin al ni.
La delogantaj Spiritoj penas deturni nin de la vojo de la bono suflorante al ni malbonajn pensojn. Ili pro- fitas ĉiujn niajn malfortajn flankojn, kvazaŭ ĉi tiuj estus malfermitaj pordoj, permesantaj al ili eniri en nian animon. Iuj el ili obstinege atakas nin, kvazaŭ rabobirdo sian viktimon, sed ili foriĝas, kiam ili konstatas sian senpovecon por lukti kontraŭ nia volo.
Dio donis al ni ĉefan kaj superan gvidanton, kiu estas nia Gardanĝelo, kaj helpajn gvidantojn, kiuj estas niaj protektantaj kaj familiaraj Spiritoj; sed estas eraro opinii, ke ni nepre havas malbonan genion, starantan ĉe ni por kontraŭpezi la bonajn influojn. La malicaj Spiritoj venas memvole, laŭ la allogo trovata en ni pro niaj malvirtoj aŭ nia nezorgo sekvi la inspirojn de la bonaj Spiritoj; ni mem do altiras ilin. El tio rezultas, ke neniam ni estas sen la helpo de la bonaj Spiritoj, kaj ke dependas de ni eviti la malbonajn. Pro siaj malvirtoj, la homo estas la unua kaŭzo de la ĉagrenoj, kiujn li suferas, kaj tial plej ofte li mem estas sia malbona genio. (Ĉap. V, § 4.)