Oni ekkonas malbonan penson laŭ tio, ke ĝi de- flankiĝas de la karito, kiu estas la bazo de ĉiu vera moralo; ke ĝi havas kiel principon la fieron, la vantamon aŭ la egoismon; ke ĝia efektivigo povas kaŭzi iun ajn malutilon al alia; kiam, fine, ĝi instigas nin fari al aliaj tion, kion ni ne volus, ke oni faru al ni. (Ĉap.XXVIII, § 15; ĉap. XV, § 10)
Preĝo. Dio Ĉiopova, ne lasu min fali en la tenton, kiun mi havas peki. Bonvolemaj Spiritoj, kiuj min protektas, deturnu de mi tiun malbonan penson, kaj donu al mi forton por rezisti al la sugesto de la malbono. Se mi falas, mi devos elaĉeti mian kulpon en tiu ĉi vivo aŭ en alia, ĉar mi estas libera elekti.
Ŭankpreĝo pro venko kontrau tento
Antaŭparolo. Kiu malcedis al tento, tiu ŝuldas sian venkon al la helpo de la bonaj Spiritoj, kies voĉon li aŭskultis. Li devas tion danki al Dio kaj al sia Gardanĝelo.
Preĝo. Mia Dio, mi dankas Vin, ke Vi permesis al mi eliri kun venko el la lukto, kiun mi jus havis kontraŭ la malbono; permesu, ke tiu venko donu al mi forton por malcedi ĉe novaj tentoj.
Kaj vin, mia Gardanĝelo, mi dankas pro la helpo, kiun vi donis al mi. Mia submetiĝo al viaj konsiloj povu denove havigi al mi vian protekton!
Por peti konsilon
Antaŭparolo. Kiam ni hezitas pri tio, ĉu fari aŭ ne fari ion, ni devas, antaŭ ĉio, proponi al ni mem la jenajn demandojn:
e. Ĉu la ago, pri kies efektivigo mi hezitas, povas porti ian malutilon al iu alia?
e. Ĉu ĝi povas esti utila al iu?
e. Se iu farus tion al mi, ĉu mi estus kontenta?
Se la ago interesas nur nin mem, ni devas pesi la sumon da personaj profitoj kaj malprofitoj, kiuj povas el ĝi rezulti.
Se ĝi interesas alian personon, sed, utilante al unu, ĝi eble portos malutilon al alia, oni devas ankaŭ pesi la sumon de la bono kaj de la malbono, por agi aŭ ne agi.
Fine, eĉ pri la plej bonaj aferoj, estas ankoraŭ necese konsideri la oportunecon kaj la flankajn cirkons- tancojn, ĉar io tre bona per si mem povas rezulti malbone en mallertaj manoj, se ĝi ne estas kondukita kun pru- dento kaj singardemo. Antaŭ ol komenci, oni devas konsulti siajn fortojn kaj rimedojn por plenumado.
En ĉiaj okazoj, oni povas ĉiam peti la helpon de la protektantaj Spiritoj, memorante jenan saĝan maksimon: Se vi dubas, ne agu. (Ĉap. XXVIII, § 38.)
Preĝo. En la nomo de Dio Ĉiopova, bonaj Spiritoj, kiuj min protektas, inspiru al mi la plej bonan decidon en la necerteco, en kiu mi troviĝas. Direktu mian penson al la bono, kaj deturnu la influon de tiuj, kiuj provus devojigi min.
En la afliktoj de la vivo
Antaŭparolo. Ni povas peti de Dio surterajn favorojn, kaj Li povas ilin al ni doni, kiam ili havas utilan kaj seriozan celon; sed tial, ke ni juĝas la utilecon de l' aferoj el nia vidpunkto, kaj nia vido estas limigita en la nuntempo, ni ne ĉiam vidas la malbonan flankon de tio, kion ni deziras. Dio, kiu vidas pli ĝuste ol ni kaj deziras nur nian bonon, povas do ne kontentigi nin, kiel patro rifuzas al sia infano tion, kio povas malutili al ĝi. Se tio, kion ni petas, ne estas al ni donata, ni ne devas senkuraĝiĝi; kontraŭe, estas necese pensi, ke la malhavo de tio, kion ni deziras, estas trudata al ni kiel provo aŭ kiel kulpelaĉeto, kaj ke nia rekompenco estos proporcia al la rezignacio, kun kiu ni eltenos la provon. (Ĉapitro XXVII, § 6; ĉap. II, §§ 5, 6, 7.)
Preĝo. Dio Ĉiopova, kiu vidas niajn afliktojn, konsentu favore aŭskulti la peton, kiun mi faras al Vi en tiu ĉi momento. Se mia peto estas malprudenta, pardonu ĝin al mi; se ĝi estas justa kaj utila en Viaj okuloj, la bonaj Spiritoj, kiuj plenumas Vian volon, venu al mia helpo por ĝia plenumiĝo.
Kio ajn okazos, mia Dio, plenumiĝu Via volo. Se miaj deziroj ne estas aŭskultataj, tiel estas, ĉar Vi de- cidis elprovi min, kaj mi submetiĝas sen murmuro. Konsentu, ke mi ne senkuraĝiĝu kaj ke mia fido kaj mia rezignacio ne ŝanceliĝu.
(Formuli sian peton.)
Dankpreĝo pro ricevita favoro
Antaŭparolo. Oni devas konsideri feliĉaj okazoj ne nur tiujn tre gravajn; la plej malgrandaj laŭ la ŝajno ofte estas la plej influaj sur nian destinon. La homo facile forgesas la bonon kaj prefere memoras la afliktojn. Se ni notus tago post tago la bonfarojn, kies objekto ni estas, ne petinte ilin, ni ofte mirus, ke ni ricevis tiom multajn, kiuj elviŝiĝis el nia memoro, kaj sentus honton pro nia maldankemo.
Ĉiuvespere, levante nian animon al Dio, ni devas rememori en ni mem la favorojn, kiujn Li faris al ni dum la tago kaj danki pro ili. Precipe en la sama momento, kiam ni sentas la efikon de Lia boneco kaj de Lia protekto, per spontanea movo ni devas atesti al Li nian dankemon; por tio sufiĉas penso, rememoranta la bonfaron: ne estas necese deturni nin de nia laboro.
La bonfaroj de Dio ne konsistas nur en materiaj aferoj; Lin oni devas danki ankaŭ por la bonaj ideoj, la feliĉaj inspiroj al ni venintaj. Dum fierulo atribuas ilin al sia propra merito, kaj nekredanto atribuas ilin al la hazardo, tiu, kiu havas fidon, dankas ilin al Dio kaj al la bonaj Spiritoj. Por tio, longaj frazoj estas sen- utilaj: "Dankon, mia Dio, pro la bona penso al mi ins- pirita" diras pli ol multaj paroloj. La spontanea impeto, kiu igas nin danki Dion pro ĉio bona, kio okazas al ni, atestas dankemon kaj humilecon, kiuj altiras al ni la simpation de la bonaj Spiritoj. (Ĉap. XXVII, §§ 7 kaj 8.)
29. Preĝo. Dio senlime bona, Via nomo estu glorata
pro la bonfaroj, kiujn Vi konsentis al mi; mi ne estus
inda je ili, se mi ilin atribuus al la hazardo de l' okazan- taĵoj aŭ al mia propra merito.
Al vi, bonaj Spiritoj, kiuj estas la plenumantoj de la voloj de Dio, kaj precipe al vi, mia Gardanĝelo, mi dankas. Deturnu de mi la penson fieri pro tiuj bonfaroj kaj uzadi ilin por alia celo, ol por la bono.
Al vi mi aparte dankas pro ...
Preĝo de submetiĝo kaj rezignacio
30. Antaŭparolo. Kiam motivo de aflikto venas al ni, se ni serĉas ĝian kaŭzon, ni ofte konstatas, ke ĝi estas sekvo de nia malprudento aŭ neantaŭzorgemo, aŭ de ia antaŭa ago; en tiu okazo, ni devas plendi nur kontraŭ ni mem. Se la kaŭzo de iu malfeliĉo estas sendependa de io, kion ni mem faris, ĝi estas provo por la nuna vivo aŭ kulpelaĉeto de pasinta ekzistado, kaj, en ĉi tiu lasta okazo, la speco de la elaĉeto povas konatigi al ni la specon de la kulpo, ĉar ni estas ĉiam punataj laŭ la farita peko. (Ĉap. V, §§ 4, 6, kaj sekv.)
En tio, kio nin afliktas, ordinare ni nur vidas la nunan malbonaĵon, sed ne la postajn favorajn sekvojn, kiujn la aflikto povas alporti. La bono ofte estas sekvo de mallongedaŭra malbono, same kiel la resaniĝo de malsanulo estas rezultato de dolorigaj rimedoj, kiujn oni uzas por ĝin atingi. En ĉiuj okazoj ni devas submet- iĝi al la volo de Dio, elteni kun kuraĝo la ĉagrenojn de la vivo, se ni volas, ke ili estu de Li prenataj en kalkulon kaj ke jena parolo de la Kristo estu aplikata al ni: "Feliĉaj tiuj, kiuj suferas". (Ĉap. V, § 18.)
Preĝo. Mia Dio, Vi estas suverene justa; ĉiu sufero sur la tero devas do havi sian kaŭzon kaj sian utilecon. Mi akceptas la aflikton, kiun mi jus suferis, kiel elaĉeton de pasintatempaj kulpoj kaj provon por la estonteco.
Bonaj Spiritoj, kiuj protektas min, donu al mi forton por elteni ĝin senmurmure; permesu, ke ĝi estu por mi utila averto; ke ĝi pligrandigu mian sperton; ke ĝi venku en mi fieron, ambicion, stultan vantamon kaj egoismon, kaj ke ĝi kontribuu ankaŭ al mia progreso.