Ili povus gardi N...n kontraŭ viaj atakoj; ili tion ne faris nur tial, ke li (aŭ ŝi) devis suferi provon. Sed kiam tiu provo estos finita, ili forigos vian tutan povon kontraŭ li; la malbono, kiun vi estos farinta al li, anstataŭ malutili al li, estos profita al lia progreso kaj faros lin pli feliĉa; via malboneco estos uzita kaj reagos kontraŭ vin.
Dio, kiu estas ĉiopova, kaj la superaj Spiritoj, Liaj delegitoj, pli potencaj ol vi, povos ĉesigi tiun obsedon, kiam ili volos, kaj via obstineco rompiĝos antaŭ tiu superega aŭtoritato. Sed ĝuste tial, ke Dio estas bona, Li volas lasi al vi la meriton ĉesigi ĝin per via propra volo. Ĝi estas oportuno al vi donata, se vi ne profitos gin, vi suferos la bedaŭrindajn sekvojn de via rifuzo; grandaj punoj kaj krudaj suferoj vin atendas; vi estos devigita petegi ilian kompaton kaj la preĝojn de via viktimo, kiu jam vin pardonas kaj preĝas por vi; tio estas granda merito en la okuloj de Dio kaj rapidigos lian liberigon.
Pripensu do dum estas ankoraŭ oportuna tempo, ĉar la justeco de Dio pezos sur vi, kiel sur ĉiuj ribelemaj Spiritoj. Pripensu, ke la malbono, kiun vi faras en la nuna momento, nepre havos finon, dum, se vi persistos en via necedemo, viaj suferoj senĉese kreskados.
Kiam vi estis sur la tero, ĉu vi ne trovus stulte oferi grandan bonon por malgranda momenta kontentiĝo? Same okazas nun, kiam vi estas Spirito. Kion vi profitas el tio, kion vi faras? La bedaŭrindan plezuron turmenti iun; tio tamen ne malhelpas, ke vi estu malfeliĉa, kion ajn vi povas diri, kaj vin ankoraŭ pli malfeliĉigos.
Krom tio, vidu, kion vi perdas; rigardu la bonajn Spiritojn, kiuj vin ĉirkaŭas, kaj diru, ĉu ilia sorto ne estas preferinda, ol la via? La feliĉo, kiun ili ĝuas, apartenos al vi, kiam vi volos. Kion vi bezonas por tio? Petegi Dion kaj fari la bonon anstataŭ la malbono. Mi scias, ke vi ne povas transformiĝi subite; sed Dio ne postulas ion neeblan; Li deziras nur volonton. Klopodu do, kaj ni helpos vin. Kondutu tiel, ke baldaŭ ni povu diri por vi la preĝon por la pentantaj Spiritoj (§ 73) kaj ne plu konsideri vin unu el la malbonaj Spiritoj, ĝis vi povos esti alkalkulita al la bonaj Spiritoj. (Vidu ankaŭ, supre, § 75: "Preĝo por la harditaj Spiritoj".)
Rimarko. La kuracado de la gravaj obsedoj postulas fortan paciencon, persistemon kaj sindonemon; ĝi postulas ankaŭ takton kaj lertecon, por gvidi al la bono Spiritojn ofte malicajn, nesentemajn kaj ruzajn, ĉar el ili estas tiuj ekstreme ribelaj; plej ofte, oni devas gvidi sin laŭ la cirkonstancoj; sed, kia ajn estas la karaktero de la Spirito, pruvita fakto estas, ke oni neniel sukcesas per trudo kaj minaco; ĉiu influo kuŝas en la morala supereco. Alia veraĵo, konfirmita ne nur de la sperto, sed ankaŭ de la logiko, estas la absoluta senefikeco de l' ekzorcizoj, formuloj, sakramentaj paroloj, amuletoj, talismanoj, eksteraj agoj aŭ iaj ajn materiaj signoj.
Longe daŭranta obsedo povas okazigi patologiajn perturb- ojn kaj ofte postulas samtempan aŭ sinsekvan kuracadon aŭ magnetisman aŭ medicinan, por la resanigo de l' or- ganismo. Kiam estas detruita la kaŭzo, restas kontraŭbatali la efikojn. (Vidu en La Libro de la Mediumoj, ĉ. XXIII: Pri la obsedo. — Revue Spirite, Februaro kaj Marto 1864; Aprilo 1865: ekzemplojn de kuracado de obsedoj.)
Aldono i
Mi deziras hodiaŭ pritrakti la devojn de la homo al la materio kaj al la Spirito. Estus por tio necese distingi inter materio kaj Spirito; inter maldelikata parto de la homaro kaj lia parto dia; inter la argileca stato de la planedo kaj la etero de la ĉielaj regionoj; inter la malheleco de la pasema potencado de la mallumo kaj la brileco de l' eterna regado de la lumo.
Vere, oni konstatas frapan kontraston, plenan kontraŭecon , ĉe la transirado de unu en alian staton; tamen, same kiel malaj ekstremoj estas proksimaj, tiuj niveloj, tiel malproksimaj unu de la dua, tiuj ŝtupoj - unu, la komenca, alia, la fina - de la longega ŝtuparo ie kontaktiĝas. Ĉi tiu kontakto estas evidenta ĉe la homo, kiu havas ambaŭ naturojn: tiun de la Tero kaj tiun de la Ĉielo.
Kaj, same kiel tagiĝo estas grada, tia, ke oni ne povas diri, kiam la nokto finiĝas kaj komenciĝas la tago; kaj, ankaŭ, same kiel vesperiĝas kaj falas la vualo de la nokto, dum ankoraŭ estas hele, kvankam la suno jam troviĝas sub la horizonto, en tia maniero, ke oni ne povas precize difini limon inter la du fazoj, tiel evoluas ĉiuj estuloj kaj sin iom post iom modifas la homo interne de si mem, ne nur dum unu ekzistado, sed ankaŭ tra sia tuta eterna vivo.
Stono estas senanima, kaj anĝelo estas nemateria; inter tiuj ekstremoj staras, kiel transirpunkto, la anim- hava estulo; sed tiu punkto etendiĝas por nekalkulebla tempo, sin pene trenante sur vojo plena de ŝtonoj kaj de kardoj, portante sian pezon propran, kiu ŝajnas al li fremda pezo, kvazaŭ intencanta lin subpremi kaj haltigi meze de la irado. Tiel estas, ĉar la Naturo ne faras saltojn kaj al la homo estas destinita tiu periodo de transiĝo en la serio de la kreitaĵoj.
Li rekonu en si tiun korpiĝon de plej malsamaj elementoj, en konstanta konflikto, en neeviteblaj, inter- frapiĝoj, elementoj tamen bezonantaj harmonie vivi, same kiel la plej diversaj instrumentoj de orkestro - unuj dolĉaj, aliaj akresonaj, ĉi tiuj lulantaj, tiuj tondraj, formas, malgraŭ tio, tutaĵon, kiu ilin ĉiujn bezonas por traduki la senton. Malaperu unu el ili, kaj perdiĝos la efekto. Ne supera estas la violono, kiu tremas, ploras kaj dormigas, nek malŝatinda estas la tamburo, kiu rulsonas, vibrigas kaj skuas.
Ankaŭ la lumo, sur bildo de lerta artisto, ne povas malhavi la ombron, kiu ĝin reliefigas; kaj kiom da bildoj estas belaj kaj admirataj, ĝuste pro la grandioza efekto de ia ombro en modesta angulo de la pejzaĝo! El tio tute ne sekvas, ke la ombro, laŭ absoluta senco, estas samvalora kiel la lumo: vere estas ja, ke la beleco de la bildo kuŝas en la kontrasto, en la "ombrolumo", kia ĝin nomas la pentristoj.
Ĉielo tre blua, sed sennuba, estus enuiga; iu nubo, ombranta la horizonton, kontraŭe, elstarigas la sunon mem. Oni laŭdas la disradiantan sunon, sed, aliflanke, oni forkuras de ĝia varmego; oni serĉas en dezerto la ombron amikan de izola duno.
Sed la vivo estas propraĵo de la lumo, kaj ĝuste pro tio la Sinjoro kreis lumon ĉe l' unua momento; la ombro estas la rifuĝejo de la forgeso, la ripozejo de la laboro, la ŝirmejo por la natura tempo inter du lumfazoj; ĝi estas la morto dum momentoj, la dormo de la mort- intaj aĵoj.
La Sinjoro konsentis do al ni la mirindecon de la kontrastoj, por ke ni elektu la ĉarmojn de ĉiu fazo: ricevi lumon aŭ droni en ombro, labori aŭ esti sentaŭgaj, progresi aŭ brutiĝi. Donis al ni la Plejpotenca la rajton observi kaj preni el tio, kion Li al ni proponas; sed Li samtempe ŝarĝis nin per devoj al ni mem kaj al la medio, kie ni vivas: per devoj esence propraj al la materio, kiun ni kuntrenas kvazaŭ ion fremdan, per devoj ne forigeblaj de la Spirito, kia ĉiu el ni estas. Tiajn devojn neeble estus eviti, ne nur pro tio, ĉar ili estas apartenaĵoj de la homa vivo, sed ankaŭ, ĉar ili reprezentas la pagon por la konsentitaj rajtoj. Se ni ilin ne rekonas, la Naturo ja scias, ke ili ekzistas; se ni ilin forgesas, ili sin trudas al nia memoro; se ni povas de ili malimplikiĝi, jen ili staras kvazaŭ nedetruebla murego, retenanta niajn paŝojn.
Sed la homo ne plendu kontraŭ tia fera leĝo, kiun li ne povas malobei. Li vidu, ke la Naturo mem estas nenio krom leĝo kaj do, ke ĉio certe havas limojn kaj renkontas kontraŭaĵojn, ricevas trudojn kaj kondiĉojn, submetiĝas al obeo kaj servuto. Li tenu en menso sian celon; li havigu al si la rimedojn por tien veni; li ne faru al si embarason el la ŝtonoj renkontataj sur la vojo; li ne distriĝu, dum irado, pro la falsa brilo de diamantŝajnaj vitraĵoj; li ne koleru pro la dornoj lin vundantaj, sed prefere li ilin simple eltiru kaj forskuu, kiel aferojn ne kapablajn lin haltigi, ĉar senvaloraj antaŭ li mem.