Se li aŭdas kanton de birdo, kiu lin ravas, li haltu dum momento, por admiri la verkon de la Kreinto; sed li ne forgesu la celon de sia irado, kie li certe aŭdos pli dolĉajn laŭdojn al la Granda Arkitekto. Li dediĉu al la materio tian atenton, kian ĝi meritas. Li ĝin ne malŝatu, ĉar ankaŭ ĝi estas parto de la Granda Tuto, frukto de la ĝardeno de la Superega Ĝardenisto. De ĝi li ne disiĝu, nek, des malpli, ĝin li ne malbenu, ĉar neebla estas tiu disiĝo kaj blasfemo la anatemado je la Naturo.
La homo havas do devojn al la materio, ne nur al la materio de l' aĵoj lin ĉirkaŭantaj, sed ankaŭ al sia propra, per kiu li estas dumtempe vestita, Al ĉiuj estuloj kaj estaĵoj li turnu sian atenton; li ŝuldas bonvolon por la malsuperaj, respekton por la superaj. Vivante en materia planedo, li estas submetita al la materio, kaj ĉio, lin ĉirkaŭanta, estas ja materio.
Ne materiaj certe ne estas aliaj mondoj, en kiuj la homo devas sinsekve loĝi: tio estas demando nur pri grado de krudeco de ties strukturo. La surtera homo jam altiĝis ekde la barbareco ĝis la civilizacio; lia intelekto jam elvolviĝis kaj atingas iom pli malproksi- men, ol en sia primitiva stato; li jam forlasis la kavernon, kie regis mallumo, por suriri monton, sur kies supro li spiras puran aeron kaj fortikigas siajn pulmojn per sunbanoj, Tiel, li konstatis, ke la materio bezonas fle- gadon kaj ke, per ĉi tiu flegado, lia menso estis prilumita; pli facile li trafas pli forajn horizontojn, pli bone li komprenas la kaŭzon de l' aferoj, pli grandan plezuron li trovas en la vivo, kvankam katenita al la materia grundo.
Kiu ajn do la estulo, kiu evolucias direkte al la plej alta ŝtupo, kaj kie ajn li staras en la senfina hierarkio, li devas ĉiam atenti la materion, naturan kompletigaĵon de la forto lin animanta. Sed tiun forton mem ĉiu devas prizorgi. Dio metis nin en la mondon, por ke ni vivu en socio, nutrante nin per pano , kreante la neceson je reciproka helpo, sur la kampo de la materio; kaj por tio Li donis al ni forton, ne por ke ni ĝin servigu ekskluzive al la materio, sed por pligrandigo de tiu forto mem.
Senpeza fluidaĵo, tiu forto devas nutri sin per senpeza elemento. Energio, ĝi devas ĉerpi nutraĵon el alia energio. La materio estas tro maldelikata, ke ĝi taŭgus kiel tia nutraĵo. Tiu forto devas supreniri al regionoj, kie sin trovas la Superega Fonto. Ĝi devas peti helpon de tiuj, kiuj ne lasas estingiĝi la sanktan fajron, ne per ligno, kiu brulus en fajrejo, kiu varmigus la frostiĝintan sangon, sed per fluidaĵo, kiu penetrus kaj vigligus la subtilan teksaĵon de l' animo kaj ties veston mem — la korpon.
Ekzistas do spiritaj devoj en ĉiuj anguloj de l' Universo. Tiuj celas la harmonion de la tuto kaj tiel ili donas la neesprimeblan efekton de l' orkestro. Ĉi tiu ne konsistas nur el instrumentoj, kiuj, inertaj, nenion povus rezultigi, se ne estus la penado de la homo; ĝi ne estas, ankaŭ, la disĵetado de sonoj, eĉ se tiuj ĉi ĝuste alkonformiĝus inter si. Ravas nin, ne la fizika fenomeno, sed la interna vibrado; kaj, ni povus diri, ne la sono mem, sed ĝia eĥo, resaltanta sur la kordoj de l' animo. Jen, kio estas nomata spirita laboro, kiu estas devo, kia la laboro materiala; ambaŭ interplektiĝas kaj reciproke kompletiĝas. Kaj, kiel laboro, tiu estas devo; devo, kiun la homo preterkonscie plenumas, kvankam li neas ĝian fonton, malgraŭ tio, ke li asertas, kun obstina negati- vemo, ke la vibrado ne transpasas la limojn de la materio kaj do, ke tiu vibrado perdiĝas en la materio.
Sed ne. Se la vibrado estingiĝus en la sino de la materio, ĝi ne efikus, kiel dezirinde. La kordo, kiu vibras, kvietiĝas, kiam ĉesas la impulso; en tiu ekscita stato, la kordo transigas tiun staton en la ĉirkaŭaĵon kaj nenion rezervas por si mem: ĝi revenas al sia unua stato. Ne tion ni vidas ĉe la homo. La spirito mem estas ekscitita kaj vibras, sed poste li troviĝas en pli bonaj kondiĉoj por ekscitiĝo. Li rafinas siajn kapablojn, fariĝas pli sentema, evoluas. Siavice, ĉiam pli disvastiĝas lia sfero de agado; li ampleksas ĉirkaŭ si pli grandan spacon kaj, tial, li pre- nas sur sin pli grandan respondecon en la medio, kie li nun agas. Li venkas barojn, iam nesupereblajn; sed, ĝuste pro tio, li devas esti ankoraŭ pli prudenta, sekve de sia pli grava devo. La pligrandigita amplekso de lia kampo estas por li ŝarĝo, facila per si mem, sed malfacila pro lia respondeco por ĝiaj efikoj. Multe estos al li demandite kaj postulite, pro la multo, kiun li ricevis kaj atingis.
Kompare kun tiaj devoj, la devoj materiaj praktike nenion signifas. La korpo senvaloriĝas antaŭ la spirito, kiel lumo de kandelo nuliĝas en la lumo de la suno. Ni tamen plenumu unujn kaj aliajn, flanken metante neniun el ili. Erarus, kiel ofte okazas, iu, kiu sin donus eks- kluzive al unu el tiuj klasoj. Ĉu oni rigardas nur la materion, ĉu oni kulturas nur la spiriton, oni tute same kulpas.
Ĉiu el vi, surteraj homoj, estas Spirito jungita al la materio. La unua estas sufiĉe forta, por zorgi la duan kaj sin mem. Konservante ĝin, la homo ne nur konservas sin mem, sed ankaŭ li daŭrigas plu sian progresadon.
Li danku la Plejpotencan, kiu per ĉi tiu maldelikata medio instigas lin al la supro, ne, ĝustadire, ĝin malzorgante, sed, kontraŭe, zorgante tiun medion, kiel ŝtupon de l' evoluado, kiun li aspiras. La kabanon, kia estas la malvasta medio, kie li vivas, li devas plibonigi por sia propra komforto; li ne lasu ĝin disfali sub la batoj de la ventegoj kaj pro malplenumo de tiu nepra devo. Se tio okazos, li devos konstrui novan kabanon, ĝis li povos starigi mirindan palacon, kie li vivos komforte, kiel li indas. Sed li rigardu aliajn ĉirkaŭajn dometojn; li vidu, ĉu ili ankaŭ bezonas novajn trabojn kaj pli purajn lit- ojn; li kunhelpu, por ke la pejzaĝo estu ridanta kamparo, ne ia pestiga loko, kie febro forkonsumas la vivon de homoj sen protekto kaj espero.
Li plenumu siajn devojn al la Spirito, prenante kiel bazon siajn devojn al la materio; kaj li ĉiumomente gloru la nomon de la Sinjoro, kiu lin tiel saĝe alvokas al la harmonio de l' Universo. (Jayme Braga, Rio de Janeiro, 1946.)
Aldono ii
KRISTANA AMO
PAŬLO (I. Korintanoj, 13:1-7)
Se, parolante la lingvojn de l' homoj kaj de l' anĝeloj, mi veron atestus, sed sen amsento, mi kvazaŭ metalo estus sonanta nur vane, aŭ estus kvazaŭ sensente tintanta cimbalo;
Se mi posedus kapablon profeti, ĉiujn misterojn, sciencojn konpovus, kaj se mi fidon tielan je Dio havus, ke montojn per ĝi mi formovus, tamen sen Amo mi estus nenio.
Mian havaĵon donante, se multajn homojn de mort' per malsato mi savus; se mi, ke brulu ĝi, eĉ ne hezitus doni la korpon, sed Amon ne havus, tio al mi ja neniom profitus.
Amo bonfaras sen serĉi profiton, sin ne ŝveligas, neniam koleras, fari malbonon neniam intencas, ne fanfaronas, sen plendi suferas; ĝi ne envias, nur bonon pripensas.
Amo kondutas laŭ decaj kutimoj, ĉion konfide eltenas, toleras, ĉiam la juston kaj veron obeas, firme ĝi kredas je Di' kaj esperas. Amo kristana neniam pereas.
El la greka originalo parafrazis F. V. Lorenz.
I. La homo estas enkarniĝinta animo. Antau sia en- karniĝo, ĝi ekzistis kunigita kun ĉeftipoj, kun la ideoj de la vero, de la bono kaj de la belo; kiam ĝi enkarniĝas, ĝi apartiĝas de la ĉeftipoj, kaj, rememorante sian pasintecon, ĝi estas pli au malpli turmentata de la deziro reveni al tiu tempo.
2. La domo de la Patro estas la universo; la diversaj loĝejoj estas la mondoj, kiuj cirkulas en la senfina
1. Kaj Jesuo, veninte en la regionojn de Cezarea Filipi, demandis siajn disĉiplojn, dirante: Kiu, diras la homoj, ke mi, la Filo de homo, estas? Kaj ili diris: Laŭ iuj: Johano, la Baptisto; laŭ aliaj: Elija, kaj laŭ aliaj: Jeremia, aŭ unu el la profetoj. Li diris al ili: Sed vi, kiu vi diras, ke mi estas? Kaj responde Simon Petro diris: Vi estas la Kristo, la Filo de la vivanta Dio. Kaj Jesuo responde diris al li: Feliĉa vi estas, Simon Bar-Jona; ĉar ne karno kaj sango tion malkaŝis al vi, sed mia Patro, kiu estas en la ĉielo. (Mateo, 16:13-17)