Finfine ili komprenis, ke la venintoj bezonas ekscii pri la ĉirkaŭanta lando. Kontraŭ prezo de glavo el brilanta kupro du junuloj ekiris supren laŭ la valo kaj revenis post dek tagoj kun tri kadukuloj, pasigintaj sian longan vivon en senĉesaj nomadoj laŭ la landoj kun gregoj da brutaro kaj en ĉasaj iradoj. Post longaj kaj malfacilaj klarigoj evidentiĝis senekzemplaj aferoj.
Sude kuŝis senfina riĉa lando, sed la vojo al ĝi estis barita de altaj montoj kaj senakvaj dezertoj. La distanco estis tiom granda, ke ĝi postulis kelkajn monatojn da vojo, kaj sen ŝarĝobrutoj ne eblis eĉ pensi komenci tian entreprenon. Sed la maro, kiel evidentiĝis, tute ne estis finiĝanta ĉi tie. La maljunuloj ne povis klarigi tion en detaloj, sed unuanime asertis, ke pli malproksime sude troviĝas rando de la tero kaj nur sola senlima maro ĉirkaŭlavas tiun limon de la mondo.
Ĝojigita de la sciigoj, Baŭrĝed decidis navigi pluen. Sed antaŭ ol la ŝipoj povis ekiri, oni devis malŝpari ankoraŭ tri monatojn por rezervado de provianto.
Dum tri monatoj la senditoj de Ta-Kem loĝis apud la loĝantoj de la senfruktaj montoj. La orgojla kortegano Baŭrĝed, en sia Ta-Kem rigardinta al ĉiu malhelhaŭta homo el la Sudo kiel al senduba sklavo, ĉi tie estis ravita de siaj hazardaj najbaroj, admiris iliajn fleksiĝemajn, fortajn korpojn, fabelan kuraĝon de ĉasistoj, sole elirantaj kun lancoj kontraŭ leonoj.
Plurfoje Baŭrĝed ĉasis kune kun tribestroj, forgesinte pri ajna orgojlo, admiris junajn sveltajn knabinojn, apenaŭ kovrantajn sian nudon per malgranda vesto.
Por eĉ eta ofendo, farita al la lokaj loĝantoj, Baŭrĝed difinis tujan mortekzekuton, sed la severan ukazon oni ne devis plenumi: neniu, eĉ arogemaj libianoj, kverelis kun la najbaroj — tiel forta estis en ili sopiro pri homo post teruraĵoj de la senhoma maro.
Dum kvin monatoj staris ĉi tie la ŝipoj; jam jaro pasis post la eknavigo el la haveno Suu.
Ĉapitro 3
La Granda Arko
Denove leviĝis la ĉifoniĝintaj, multfoje riparitaj veloj, ekknaris la remiloj en elfrotita ligno. Ne suspektante minacan danĝeron, Baŭrĝed kondukis siajn sep ŝipojn al nova serĉado de la rando de la Granda Arko kaj de la sorĉa Punt. Ree malvarmeta, potenca vasto de mara aero vigligis la maristojn, kutimiĝintajn al ĝi. Kiel longa rubando estis disvolviĝanta la monotona sabla bordo; malproksimaj altaj klifoj en sunaj radioj farbiĝis je diverskoloraj, jen mornaj, jen ĝojaj arabeskoj. Renkonta fluo malrapidigis la iron, sed spite al ĉio, okcidenten foriradis ĉiam novaj kaj novaj miloj da ulnoj de la bordo, senĉese pligrandigante la distancon ĝis la Nigra Tero, malproksimigante la daton de reveno.
Kiam aperadis purpuraj nuboj, la ŝipoj haste kaŝadis sin sur la bordo, eltrenataj de dekoj da fortaj manoj. Tiel oni sukcesis eviti subitajn ventojn de nekredebla forto, kiuj alie jam antaŭlonge neniigus la ekspedicion de Baŭrĝed. Ĉi tie oni devis navigi pli ofte nokte, ol tage. Post tagmezo ventoj blovadis de la maro kaj forŝovadis la ŝipojn sur malprofundaĵojn al la bordo. Nokte hela luno bone helpis al la maristoj evitadi negrandajn, sed akrajn subakvajn rokojn, kiujn en la brilanta arĝento de la maro signis malbrilaj rondoj de rompitaj ondoj.
La luno estis jam tre malnova, kiam nokte la maristoj rimarkis, ke la nigra muro de la roka bordo turniĝis dekstren, suden. La maltrankviligita direktilisto vekis Baŭrĝed-on. Sed la bordo ne finiĝis, kaj la ŝipoj iris laŭlonge de ĝi dum la tuta nokto. Leviĝis aŭroro. La pruoj de la ŝipoj estis direktitaj al ĝia ruĝa fajro, kaj subite la bordo dekstre malaperis, forirante malantaŭen, post la poŭpon de la lasta ŝipo[80].
Renkonten ekstaris ondoj de antaŭe ne vidita grandeco. Per la alto ili nur nemulte superis la jam viditajn de la maristoj ok-ulnajn ondojn de la Lazuraj Akvoj. Sed tiuj aperadis nur ĉe fortaj ventoj, leviĝante kun furioza rapideco, kaj, kvazaŭ kolerigitaj spiritoj de maro, ĵetiĝadis, serĉante viktimon.
Sed nun la ondoj ĉe malforta borda vento estis larĝe disvolvantaj antaŭ la maristoj siajn malhelajn deklivojn, majeste, malrapide kaj minace levante siajn pintojn, kronitajn per purpura lumo de la aŭroro. Ili ne estis ĵetiĝantaj, kunpuŝiĝante unu kun la alia, — ne, la ondoj iris trankvile per vicoj, ĉeno post ĉeno, kvazaŭ ofensivanta militistaro da potencaj gigantoj. Kaj la neĉirkaŭvidebla maro mem ŝajnis monstra brusto, spiranta egalmezure kaj glate, naskante ĉe ĉiu spiro novan ĉenon da akvaj montoj. Timo ekregis la homojn, kvazaŭ ilia vivo mem estis malaperanta en la majesta senfineco de la oceano.
Ne plu estis la blua brilo, la lazura koloro de la diafana varma maro. La akvo malheliĝis, ĝia malhel-verda maso ne permesis al rigardoj penetri profunden, blu-grizaj rebriloj kuŝiĝis sur glatajn deklivojn de la balanciĝanta abismo.
La ŝipoj surflugadis sur pezan bruston de ondego, rapide faladis en malhelajn profundaĵojn kaj ree, levinte la pruojn kaj mallevinte la poŭpojn, strebadis supren ĝis la sekva falo. Ŝajnis, ies potencaj, senkompataj manoj ludis per la ŝipoj, kiel per nuksoŝeloj, egalmezure suprenĵetante kaj mallevante la senhelpajn ŝipojn. La veloj ekplaŭdis, ekpendante, kaj ree ŝvelante, ekbruis la velstangoj, ekkrakis la remiloj sub premo de akvaj montoj. La direktilistoj, kovriĝintaj per ŝvito ekde la kapoj ĝis la piedoj, timigite vokis la remistojn al helpo. Malĝusta stirado minacis per terura malfeliĉo, ĉe eĉ plej malgranda eraro de perpleksiĝintaj remistoj remiloj rompiĝadis, kiel kanoj, aŭ peze batadis homojn, kripligante ilin.
Silento ekpendis super la ŝipoj, rompata nur de batoj de la akvo kaj de krakado de ligno. Streĉita, interrompiĝanta spirado montris emociiĝon de la homoj. Ĉiuj komprenis, ke antaŭ ili estas ia nova, antaŭe ne vidita maro, pli minaca, ol tiu, laŭ kiu ili tiom longe navigis. Nevenkebla povo senteblis en ĝia vasto, premis per leviĝantaj vicoj da akvaj montoj.
Baŭrĝed ordonis ĉiel ajn turniĝi reen al la bordo. Kun granda timo la direktilistoj komencis plenumi la danĝeran manovron. Danke al remiloj oni sukcesis rapide turni la ŝipojn, ne submetante iliajn malfermitajn flankojn al batoj de grandegaj ondoj.
La bordo estis krute foriranta suden, strebante eĉ pli dekstren, kaj Baŭrĝed finfine komprenis. Ili ĉirkaŭiris grandegan, grandan je tuta lando, elstaraĵon de la firmaĵo kaj atingis la Grandan Arkon, spertinte unuafoje ĝian minacan spiradon.
La Lazuraj Akvoj evidentiĝis ne pli ol ĝia golfo, mallonga apendico. Nun la bordo estis flankeniĝanta okcidenten; se estas tiel, do baldaŭ ili ekvidos la sudan randon de la mondo sur la bordo de la Arko.
Baŭrĝed komunikis siajn rezonojn al la kunuloj. Nepriskribebla ĝojo prilumis la vizaĝojn, ĵus morniĝintajn antaŭ la vidaĵo de la oceana povo. Do, baldaŭ estos plenumita la komisio de la faraono, baldaŭ komenciĝos la revena vojo, eĉ se senfine malproksima, eĉ se ree minacanta per ĉiuj travivitaj teruraĵoj, danĝeroj kaj suferoj, sed la vojo, kondukanta al la pacaj kampoj de la sankta Ĥapi!
Kiel malproksimaj estis tiuj naivaj revoj disde la terura realo! La ŝipoj alproksimiĝis al la bordo, kaj tuj nova timo ĉifis la ĵus aperintan ĝojon.
Mornaj rokoj altis vertikale, priverŝitaj de lumo de la matena suno. La maro estis batiĝanta je ili kun surdiga bruego, alte supren ekflugadis fostoj da brilantaj gutoj. Grandegaj akvaj ĝiboj, blankiĝintaj supre, estis ŝvelantaj sub la bordo, nigraj vicoj da malice faŭkantaj rokoj ekstaradis kaj ree malaperadis en falegantaj rulaĵoj da ŝaŭmo. Ĉe ĉiu falo de ondo la nigraj dentoj de la klifoj kvazaŭ rektiĝadis, deĵetante de si freneze verŝiĝantajn akvostriojn. Tiu ĉi bordo ne plu promesis sekuran restadejon por la ŝipoj de Baŭrĝed. La akraj rokoj minacis per morto, muĝo de la surfo heroldis tujan pereon.
80
post la poŭpon de la lasta ŝipo — La ŝipoj pasis la orientan finon de la Somalia duoninsulo — la kabon Gvardafuj.