Sekve, ĉi tie estis iu, inter tiuj ruinoj loĝas homoj! Reteninte la spiron, la junulo impetis al la elirejo, en la portikon, prikreskitan de alta herbo.
La portiko el du blankaj kvadrataj fostoj kaj du ruĝaj kolonoj staris ĉe rando de negranda krutaĵo, apenaŭ leviĝanta super densa foliaro de arboj. Laŭ la krutaĵo sinuis pritretita polva padeto. La junulo malleviĝis en la valon kaj trafis sur glatan, pavimitan vojon. Pandiono ekiris orienten, penante senbrue paŝi laŭ la varmegaj ŝtonoj. Larĝaj folioj de platanoj ĉe la dekstra flanko de la vojo, apenaŭ tremetantaj en la varmega aero, estis ĵetantaj strion de ombro. La vojaĝanto faciligite suspiris, kaŝiĝinte de la arda suno. Pandiono delonge deziris trinki, sed en sia patrujo, malriĉa je akvo, li estis kutimigita al sindeteno. Pasinte ĉirkaŭ du stadiojn, la junulo rimarkis antaŭe, ĉe negranda monteto, kie la vojo estis turniĝanta norden, longan malaltan konstruaĵon. Kelkaj ejoj, kiel vico de samaj kestoj, estis malfermitaj flanke de la vojo kaj tute malplenaj. Pandiono rekonis malnovan domon por ripozo de vojaĝantoj: li ofte vidis tiajn sur vojoj de la norda bordo kaj hastis eniri en la bunte farbitan centran enirejon, disigitan per sola kolono. Malforta lirlado altiris la junulon, lacigitan de la varmego kaj de la longa vojo. Pandiono eniris en la kuvan fakon, kie akvo el granda tubo de fonto, tegita per pezaj platoj, estis defluanta en larĝan funelon, faritan en la muro, transverŝiĝante trans randojn de tri basenoj.
Demetinte la veston kaj la sandalojn, Pandiono banis sin en la pura malvarma akvo, sattrinkis kaj ekkuŝis por ripozi sur larĝa ŝtona benko. Lirlado de akvo kaj facila flustro de folioj lulis lin, kungluigis la okulojn, inflamigitajn de la suno kaj vento sur montopasejoj.
Pandiono ekdormetis.
Li dormis nelonge: la ombro de la kolono, transiranta la plankon, prilumitan de la suno, preskaŭ ne ŝanĝis sian lokon. Pandiono ekstaris freŝigita kaj rapide surmetis sian simplan veston. Manĝinte sekan fromaĝon kaj ree sattrinkinte, la junulo direktis sin al la elirejo kaj subite rigidiĝis: malproksime aŭdiĝis voĉoj. Li eliris sur la vojon kaj komencis ĉirkaŭrigardi. Jes, sendube, flanke for de la vojo, trans densa vepro, estis aŭdebla rido, fragmentoj de nekompreneblaj vortoj kaj fojfoje abrupta sono de kordoj.
Pandiono eksentis samtempe ĝojon kaj antaŭtimon, liaj muskoloj streĉiĝis, li nevole palpis la tenilon de la patra glavo. Flustrinte kelkajn preĝajn vortojn al sia protektanto kaj prapatro Hiperiono, la junulo ekiris tra la densejo rekte al la voĉoj. La aero en la densejo estis sufoka, akra odoro de aromaĵo ĝenis la jam sen tio retenitan spiradon.
Singarde ĉirkaŭirante altajn arbustojn kun grandegaj dornoj, trairante inter trunkoj de arbutujo kun ties maldikega, hela kaj glata ŝelo, Pandiono proksimiĝis al grupo da mirtoj, kiel muro barantaj al li la vojon.
Inter la densa foliaro pendis grapoloj da neĝblankaj floroj. Por momento antaŭ Pandiono aperis bildo de Tessa — mirto en lia patrujo estis dediĉita al knabina juneco. La voĉoj nun sonis tre proksime — la homoj ial parolis obtuzigite, kaj la junulo komprenis, ke li malĝuste determinis la distancon. La decida momento venis. Pandiono, fleksiĝinte, plonĝis sub malaltajn branĉojn kaj singarde disŝovis ilin per la manoj: sur la kampeto, prikreskita de freŝa herbo, li ekvidis neordinaran spektaĵon.
Centre de la kampeto kuŝis grandega neĝblanka virbovo kun longaj kornoj. Laŭ la brilanta, prizorgita hararo de la animalo sur la flankoj kaj la buŝego estis disĵetitaj etaj nigraj makuloj.
Malproksime en ombro lokiĝis grupo: junuloj, junulinoj kaj maljunuloj. Svelta homo kun krispa barbo, kun ora ringo sur la kapo, vestita en mallonga ĉemizo, kuntirita per bronza zono, elpaŝis antaŭen kaj donis ian signon. Tuj el la grupo apartiĝis junulino, ĉirkaŭvolvita per longa peza mantelo. Ŝi levis supren la larĝe dismetitajn manojn. Pro tiu movo la mantelo falis. La junulino restis en sola zontuko, fiksita per larĝa blanka zono, brodita per lanugeca nigra ŝnureto. La nigregaj haroj estis malnoditaj, sur ambaŭ brakoj super la kubutoj brilis mallarĝaj braceletoj.
Per rapidaj, facilaj paŝoj, kvazaŭ dancante, la junulino proksimiĝis al la virbovo kaj subite rigidiĝis, eliginte gorĝan krion. La dormemaj okuloj de la virbovo malfermiĝis kaj ekbrilis, ĝi fleksis la antaŭajn krurojn kaj komencis levi la pezan kapon. La junulino kiel sago ĵetis sin antaŭen kaj alpremiĝis al la grandega animalo. Por kelkaj momentoj la junulino kaj la virbovo rigidiĝis. Pandiono eksentis froston sur la dorso.
La virbovo rektigis la antaŭajn krurojn, dum la malantaŭaj ankoraŭ kuŝis sur la tero, kaj alte levis la buŝegon. La animalo kreis kvazaŭ pezan piramidon de minacaj muskoloj. La sunbruna korpo de la junulino, alpremiĝinta al la kruta deklivo de la larĝa dorso de la virbovo, klare kontrastis sur la blanka felo. Per unu brako ŝi kroĉiĝis al la kornoj, per la alia ĉirkaŭprenis la gigantan kolon. Unu el la fortaj kruroj de la junulino etendiĝis laŭlonge de la dorso de la monstro, la torso arke fleksiĝis antaŭen. La kontrasto inter la belaj, sed monstraj laŭ forto kaj pezo formoj de la animalo kaj la fleksiĝema homa korpo afekciis Pandionon.
Por momento la juna heleno ekvidis la severan vizaĝon de la junulino kun firme kunpremitaj lipoj. Kun obtuza muĝo la virbovo ekstaris sur la krurojn kaj saltis kun facileco, mirinda por ĝia giganta korpo. La junulino, ĵetita en la aeron, apogiĝis per la manoj je lia potenca dorsa ĝibaĵo, ĵetis supren la krurojn kaj renversiĝis, trafluginte inter la altaj kornoj. Ŝi ekstaris sur la piedojn je tri paŝoj for de la buŝego de la monstro kaj, etendite antaŭen la manojn, klakfrapis per la manplatoj kaj denove abrupte ekkriis. La virbovo mallevis la kornojn kaj furioze ĵetiĝis al ŝi. Pandiono teruriĝis: pereo de la bela kaj kuraĝa junulino ŝajnis neevitebla. Forgesinte pri necesa singardo, la junulo kaptis la glavon kaj deziris elsalti sur la kampeton, sed la junulino ree kun nekaptebla rapido saltis sur la virbovon kaj, preterinte la mallevitajn mortoportajn kornojn, iĝis sidanta sur ĝia dorso. La animalo en furiozo ekkuris laŭ la kampeto, fosante la teron per la hufoj kaj eligante minacan muĝon. La juna venkintino trankvile sidis sur la rabia virbovo, forte kunpremante per la genuoj ĝiajn rondajn flankojn, pufigatajn de ofta spirado. La virbovo alkuris la grupon da homoj, kiuj salutis ĝin per ĝojaj krioj. Aŭdiĝis sonora manfrapo — la junulino fleksiĝis malantaŭen kaj desaltis sur la teron malantaŭ la animalo. Ŝi, emociite spirante, aliĝis al la spektantoj.
La virbovo inercie trakuris ĝis la rando de la kampeto, turniĝis kaj impetis al la homoj. Antaŭen eliris samtempe kvin homoj — tri junuloj kaj du junulinoj; la sama ludo estis farata en pli rapida ritmo. La virbovo, stertorante, per bruaj paŝoj ĵetiĝadis al la junuloj, kiuj fortiradis ĝian atenton per krioj kaj manfrapoj, kaj ili transsaltadis ĝin, sursaltadis ĝian dorson, por momento alpremiĝadis al ĝi flanke, lerte evitante la terurajn kornojn. Unu el la junulinoj sukcesis ekrajdi rekte sur la kolo de la virbovo, antaŭ la pufa dorsa ĝibaĵo. La okuloj de la besto elorbitiĝis, ŝaŭmo aperis sur la buŝego. Mallevante la kapon, preskaŭ enpikante la nazon en la teron, la virbovo penis deĵeti la sentiman rajdantinon. Ŝi fleksiĝadis malantaŭen, kroĉiĝante al la ĝibaĵo per la manoj, metitaj malantaŭen, kaj apogiĝis per la piedoj je la radikoj de la oreloj. Teninte sin sur la virbovo dum kelkaj sekundoj, la junulino desaltis sur la teron.
La gejunuloj ekstaris anservice, en ioma distanco unu de alia, kaj vice transsaltadis la atakantan ilin animalon. La ludo daŭris longe — la virbovo kuradis kun teruriga muĝo, minacante per morto, kaj la fleksiĝemaj homaj figuroj sentime flugadis ĉirkaŭ ĝi.