La nekomprenanta, ebriigita per libero homamaso elverŝiĝis el la pordo, disvagante diversflanken kaj ne aŭskultante vokojn de siaj liberigintoj. Baldaŭ frenezaj krioj aŭdiĝis el direkto de la vilaĝo, en la nokto ekruĝis makuloj de incendioj. Kavi konsilis al la ceteraj gvidantoj plej rapide kolekti la kamaradojn laŭ la ŝene, jam konantajn disciplinon. La etrusko penseme plukadis sian barbon. En liaj okuloj, celitaj antaŭen, okcidenten, kuradis ruĝaj fajretoj — rebrilo de la incendioj.
Kavi pensis pri tio, ke, verŝajne, la liberigo de sklavoj el la dua ŝene sen ajna preparo inter la sklavoj estis eraro. Aliĝo al la ribelantoj, kiuj komprenis neceson de kuna celkonscia lukto, de la nepreparita, hazarda, ebriigita per eblo de venĝo, libera homamaso nur malutilos, sed ne helpos al la sukceso.
Ĝuste tiel okazis. Grandan parton de sklavoj el la unua ŝene same absorbis rabado kaj detruado. Krome, estis perdita la tempo, kies ĉiu minuto estis grava. La maldensiĝinta kolumno ekiris al la tria ŝene, situanta je ok mil ulnoj for de la dua, tute apude de la templo Zeŝer-Zeŝeru.
Por ŝanĝi la planon de la ribelo, ne estis tempo, kaj Kavi antaŭvidis seriozajn embarasojn. Vere, la etrusko rimarkis dum aliro al la ŝene siluetojn de militistoj, viciĝintaj sur la muroj, aŭdis kriojn «aatu[154], aatu!» kaj fajfon de sagoj, per kiuj la egiptoj jam elmalproksime estis renkontantaj la alproksimiĝantan kolumnon de la ribelantoj.
La ribelantoj haltis por pridiskuti planon de atako. La ŝene, preparita por defensivo, estis bona fortikaĵo, kaj por preni ĝin, necesis tempo. La ribelantoj ege ekbruis, por ke la dormantaj sklavoj vekiĝu kaj ataku la gardistaron elinterne. Sed tiuj ne rapidis, evidente ne kuraĝante aŭ ne komprenante, kiel ili ataku la gardistaron, lokiĝintan sur la muroj.
Kavi, superstreĉante la raŭkiĝintan gorĝon, kunvokis la gvidantojn, por konvinki ilin rezigni pri la atako de la ŝene. Tiuj ne konsentis: la facila venko entuziasmigis ilin, al ili ŝajnis eble liberigi ĉiujn sklavojn de Kemt kaj ekposedi la landon.
Subite la libiano Aĥmi eligis stridan kriegon, kaj centoj da kapoj turniĝis al li. La libiano svingadis la manojn, almontrante en direkto al la rivero. De sur la alta bordo, oblikve leviĝanta al rokoj, la rivero, prilavanta multegajn kajojn de la ĉefurbo, estis videbla malproksime. Kaj ĉie svarmis sennombraj fajretoj de torĉoj, kuniĝantaj en malhele flagrantan strion; lumantaj punktoj videblis ankaŭ en la mezo de la rivero, kolektiĝante en du lokoj sur la bordo, kie troviĝis la ribeluloj.
Duboj ne estis: taĉmentoj de multenombraj militistoj estis transirantaj trans la riveron, hastante ĉirkaŭi la lokon, kie flamis fajro de incendioj kaj kie estis la ribelantaj sklavoj.
Kaj ĉi tie la ribeluloj plu ĵetiĝadis diversflanken, serĉante manieron de atako; kelkaj penis aliri la malamikojn laŭ fundo de irigacia kanalo, aliaj forpafadis valoregajn sagojn.
Kavi ĉirkaŭrigardis la malklarkonturan malhelan homamason. El lia vidpunkto, la batalkapabla kolumno nombris ne pli ol tricent homojn, el kiuj malpli ol duono havis tranĉilojn kaj lancojn, kaj da pafarkoj oni akiris ne pli ol tridek.
Pasos nemulta tempo, kaj centoj da teruraj pafarkistoj de la Nigra Tero superŝutos ilin el malproksime per nubo da longaj sagoj, miloj da bone instruitaj militistoj enpremos en ringon la homamason, ĵus gustumintan la liberon.
Aĥmi, kolere brilante per la okuloj, kriis, ke venis jam la mezo de la nokto, kaj se ili tuj ne foriros, estos malfrue.
La libiano, Kavi kaj Pandiono devis malŝpari nemalmulte da valoregaj minutoj, por klarigi al la ekscititaj, dezirantaj batalon homoj senutilecon de peno kontraŭstari al militistaro de la ĉefurbo. La gvidantoj insistis pri senprokrasta foriro en la dezerton kaj okaze de neceso estis pretaj fari tion, forlasinte ĉiujn ceterajn, kiujn absorbis serĉado de armilaro, venĝo kaj rabado. Parto de nekonsentaj sklavoj apartiĝis de la kolumno kaj direktis sin malsupren, laŭlonge de la rivero, al riĉa bieno de iu altrangulo, de kie aŭdiĝis bruo kaj flagris fajroj de torĉoj. La ceteraj — da ili estis ne pli ol ducent homoj — obeis.
Baldaŭ la malhela homamaso, sinuanta kiel longa serpento, enŝoviĝis en la mallarĝan pasejon inter krutaĵoj de rokoj, ankoraŭ ardaj pro la taga suno, kaj eliris sur la platan randon de la valo. Senfina, priŝutita de sablo kaj gruzo ebenaĵo etendiĝis antaŭ la fuĝantoj. Pandiono lastfoje retrorigardis al la malforte brilanta malsupre grandega rivero. Kiom da tagoj da sopiro, malespero, espero kaj kolero pasigis li antaŭ ĝia kviete fluanta vizaĝo. Ĝojo, varmega danko al la fidelaj kamaradoj plenigis la koron de la juna heleno. Kun jubilo li turnis sin per la dorso al la lando de sklaveco kaj plirapidigis siajn jam sen tio rapidajn paŝojn.
La taĉmento de ribeluloj deiris jam je dudek mil ulnoj for de la rando de la valo, kiam la libiano haltigis la kolumnon. Malantaŭe, en la oriento, la ĉielo komencis heliĝi.
En griza plumba duonlumo apenaŭ desegniĝis konturoj de rondigitaj sablaj montetoj, atingantaj cent kvindek ulnojn alte kaj malklare etendiĝantaj ĝis la morna strio de la horizonto. En la horo de mateniĝo la dezerto silentis, la aero estis senmova, ŝakaloj kaj hienoj kvietiĝis.
— Kion deziras vi, ĉiam hastiginta nin, kial vi prokrastas? — demandis oni la libianon el malantaŭaj vicoj.
La libiano klarigis, ke komenciĝas la plej malfacila parto de la vojo: senfinaj vicoj de sablaj montetoj. Plue ili iĝas ĉiam pli altaj, atingante tricent ulnojn. Necesas viciĝi ĉene, po du homoj en vico, kaj iri, ne postrestante, ne atentante lacon. Kiu postrestos, tiu ne ĝisiros. La libiano iros antaŭe, elektante vojon inter sablaj montoj.
Evidentiĝis, ke preskaŭ neniu sukcesis sattrinki, kaj jam nun multaj suferis pro soifo post la batala ardo. Ne ĉiuj akiris mantelojn aŭ pecojn de ŝtofo, por ŝirmi de la suno la kapon kaj la ŝultrojn. Sed jam nenio estis farebla.
Per ĉeno longa je ducent ulnoj la homoj ekiris pluen, silente rigardante sub siajn piedojn, dronantajn en malkompakta sablo. La antaŭaj vicoj turniĝadis jen dekstren, jen maldekstren, ĉirkaŭirante ŝutiĝemajn deklivojn, — la vojo iris per krutaj sinuoj.
Oriente ekbrulis larĝa purpura strio.
Serpaj aŭ akredentaj eĝoj de sablaj montetoj koloriĝis ore. La prilumita dezerto ŝajnis al Pandiono maro de rigidiĝintaj altaj ondoj kun glataj deklivoj, brilantaj per oranĝ-flava koloro. La freneza ekscito post la nokto de la ribelo estis malrapide foriranta, en la animojn de la sklavoj estis penetranta nekutima por ili kvieto kaj paco. Silento kaj vasto de la dezerto en oraj foroj de la matena aŭroro estis purigantaj la homojn, elturmentitajn en la sklaveco, disde multjara kolero kaj timo, sopiro kaj malespero.
Pli hela iĝadis la ĉirkaŭanta lumo, pli senfunda la ĉiela lazuro. La suno leviĝadis pli alte; ĝiaj radioj, komence karese varmigantaj, nun ardigis kaj bruligis. La malrapidigita moviĝo en la labirinto de profundaj sufokaj interkrutejoj inter grandegaj sablaj montoj iĝadis pli peza. Ombroj de sablomontoj forte mallongiĝis, laŭ la varmega sablo jam estis dolore paŝi, sed la homoj daŭrigis la iradon, ne haltante, ne retrorigardante. Antaŭe senfine ripetiĝadis tute similaj unu al alia sablaj montetoj, ne permesante vidi ion ajn.