― Ne estas amuze esti Majken.
Kaj ŝi eliris por trovi la katon anstataŭe, kaj Jonas kaj mi ludis solaj kaj faris spinacon el siringofolioj kaj manĝis fromaĝon kaj spinacon, kvankam estis nur, ke ni ŝajnigis.
Subite ni aŭdis Lottan krii ekstere, kaj kiam ni elrigardis, ni ekvidis ŝin treni la katon je la vosto, kaj tiam la kato ekkoleris kaj gratis ŝin. Tiam ŝi eniris la luddometon ĉe nin kaj ploris kaj kriis kaj diris:
― Mi nur tenis lin je la gambo, kaj tiam li gratis min!
Panjo kaj avino ne estis hejme, do ni iris por trovi Majken kaj ricevi plastron por Lotta. Majken ne es-tis en la kuirejo. Sed Lotta, ŝi estis forgesinta reŝraŭbi akvokranon, kiam ŝi alportis lavakvon, kaj mi povas diri, ke estis dekoble pli multe da akvo sur la kuireja planko, ol estis en la luddometo, kiam Lotta lavis. Jonas tretetis tra ĉiu ĉiu akvo kaj reŝraŭbis la kranon, kaj ĝuste tiam venis Majken. Ŝi kunfrapis la manojn kaj ekkriis:
― Kion vi faras, Jonas?
― Li naĝas, diris Lotta kaj ridis per ĉiuj fortoj. Sed Majken volis scii, kiu malŝraŭbis la kranon, kaj tiam Lotta diris:
― Tion faris mi.
― Kial vi faris tion? diris Majken.
― Ĉar mi havas spittagon hodiaŭ, diris Lotta.
"Spittago" diras Lotta. Tiam ŝi celas misfortunan tagon, kiam ĉio pasas idiote. Mi opinias, ke Lotta havas misfortunan tagon preskaŭ ĉiam.
Sed Majken, ŝi viŝis la plankon kaj metis plastron sur Lottan kaj donis al ni ĉokoladon kaj bulkojn ĉe la kuireja tablo kaj dancis por ni kaj svingis la krurojn kaj kantis "Trarallanrallanli, mi versas pri vi".
Lotta formanĝis kvin bulkojn, kaj Jonas formanĝis kvar, kaj mi formanĝis tri.
― Ĉi tio estas vere tre plaĉa spittago, diris tiam Lotta. Kaj poste ŝi brakumis Majken laŭpove plej firme kaj kantis:
― Trarallanrallanlin, mi forte kisas vin.
Kaj poste ŝi faris tion, kaj tiam Majken diris, ke ŝi estis ĉarma infaneto.
9. Lotta estas negrosklavo
Jonas kaj Lotta kaj mi, ni havas du gekuzojn, kiu estas idoj de onklino Kajsa. Kiam ni gastis ĉe avino kaj avo en la vilaĝo somere, tiam ankaŭ onklino Kajsa venis tien kaj kunprenis Anna-Klaran kaj Totten. Anna-Klara kaj Totte, ili estas niaj gekuzoj. Anna-Klara estas same maljuna, kiel Jonas, kaj Totte estas same juna, kiel Lotta. Anna-Klara povas draŝi Jonas, ĉar ŝi estas tre forta kaj tial ŝi estas vere tre decidema. Kaj Lotta povas draŝi Totten tre facile, ti-on ŝi ja vere faris, kvankam panjo diris, ke ŝi ne rajtas.
― Kial vi batas Totten, kiu estas tre afabla? diris panjo al Lotta.
― Ĉar li estas tre dolĉa, kiam li ploras, diris Lotta.
Tiam Lotta devis sidi sola en la luddometo, por ke ŝi fariĝu obeema. Kaj tiam Anna-Klara elpensis, ke ni ludu, ke Lotta sidas en prizono kaj ni devas savi ŝin.
― Unue ni devas kaŝe sendi al ŝi iom da manĝaĵo, diris Anna-Klara. Ĉar en prizono oni ricevas nur akvon kaj panon.
Kaj ni iris en la kuirejon kaj petis Majken, ke ni ricevu malvarmajn viandobulojn. Anna-Klara metis la viandobulojn en korbeton, kiun ni havis por pluki berojn en ĝin. Poste Jonas kaj Anna-Klara suprengrimpis sur tegmenton de la luddometo kaj kriis al Lotta, ke ni mallevos la manĝaĵon por ŝi tra la fumtubo. Sed tiam Lotta elŝovis la kapon tra la fenestro kaj demandis, kial ŝi ne povis ricevi manĝaĵon tra la fenestro aŭ tra la pordo.
― Ĉu la pordo ne estas ŝlosita? diris Anna-Klara.
― Ne, en vero tio estas falsprizono, diris Lotta. Venu ĉi tien kun la viandobuloj!
Sed tiam Anna-Klara ekkoleris kontraŭ Lotta kaj diris, ke kiam oni sidas en prizono, tiam oni devas ricevi manĝaĵon mallevita tra fumtubo.
― Tio certas, diris Anna-Klara.
― Do ek, diris tiam Lotta.
Kaj Anna-Klara prenis longan ŝnuron el la korbo kaj mallevis ĝin tra la fumtubo. Jonas povis helpi mallevi, kvankam ne multe. Sed Totte kaj mi povis nur stari sube kaj rigardi.
― Jen venas la viandobuloj, kriis Lotta en la luddometo. Kaj krome multe da fulgo, ŝi diris.
Totte kaj mi rigardis tra la fenestro kaj vidis Lot-tan formanĝi la viandobulojn. Sed estis multe da fulgo sur ili, do Lotta fariĝis tute nigrovizaĝa kaj nigromana. Anna-Klara diris, ke tio estis nur bone, ĉar tiam Lotta povis esti kaptita negrosklavo, kiun ni povis savi. Kaj Lotta ŝmiris sur sin eĉ pli da fulgo, por ke ŝi fariĝu vera negrosklavo. Sed Totte ploris, ĉar li kredis negrosklavojn esti danĝeraj.
― Ili ne estas danĝeraj, diris Anna-Klara.
― Sed ili aspektas danĝeraj, diris Totte kaj ploris eĉ pli.
Tiam Lotta fariĝis kontentega kaj grimacis al Totte kaj diris:
― Multaj negrosklavoj estas sufiĉe danĝeraj. Poste ŝi diris:
― Savu min tuj, ĉar mi volas iri ĉirkaŭe kaj timigi homojn. Mi ŝatas, kiam homoj ektimas min.
Kaj Anna-Klara kaj Jonas decidis, ke ni savu Lot-tan tra la fenestro, kiu estas en malantaŭa flanko de la luddometo. Ni iris kaj alportis tabulon de balancilo, ĉar Anna-Klara diris, ke la tabulo estu ponto super abismo, kiu estis antaŭ la prizono. Ni metis la tabulon al la fenestro, kaj Anna-Klara kaj Jonas kaj mi engrimpis por savi la negrosklavon. Sed ne Totte. Li nur rigardis kaj ploris.
Kiam ni envenis la luddometon, tiam Lotta ne es-tis tie. Anna-Klara tre ekkoleris.
― Kien malaperis ĉi infano? ŝi kriis.
― Mi eskapis, diris Lotta, kiam ni kaptis ŝin. Ŝi si-dis en ribarbedoj kaj manĝis ribojn.
― Ni ja devis savi vin, diris Anna-Klara.
― Mi mem saviĝis, diris Lotta.
― Oni neniam povas ludi kun vi, diris Jonas.
― Ha ha, diris Lotta.
Tiam panjo venis kaj ekvidis, ke Lotta ne plu estis en la luddometo.
― Ĉu vi estas obeema nun, Lotta? diris panjo.
― Jees… kvankam nigra, diris Lotta.
Ankaŭ panjo, evidente, ektimis la negrosklavon, ĉar ŝi kunfrapis la manojn kaj diris:
― Dio kompatema, kiel vi aspektas! Kaj Lotta devis iri en la bandomon kaj lavi sin dum tuta duonhoro.
Sed posttagmeze ni kunprenis la viandobulkorbon kaj plukis fragojn en ĝin. Estas tre multe da fragoj en herbejoj ĉe avino kaj avo. Sed ho, ni tre ektimis, kiam ni plukis fragojn, ĉar ni ekvidis serpenton. Nura Totte ne ektimis.
― Vidu, jen vosto, kiu ne havas hundeton, diris Totte. Li ne komprenis, ke ĝi estis serpento.
Ni hejmeniris, kaj Anna-Klara dividis ĉiujn fragojn, tiel ke ni ĉiuj ricevis precize same multe. Kvankam Anna-Klara ricevis la plej grandajn kaj la plej ruĝajn. Totte kaj Lotta sidiĝis sur verando por formanĝi siajn fragojn. Tiam ni aŭdis Totten plori. Kaj onklino Kajsa elŝovis la kapon kaj demandis:
― Kial Totte ploras?
― Li ploras, ĉar li ne povas gustumi miajn fragojn, diris Lotta.
― Ĉu liaj propraj fragoj finiĝis? demandis onklino Kajsa.
― Jes, diris Lotta, ili tute finiĝis. Kaj li ploris, kiam mi formanĝis ankaŭ ilin.