— Jes, tiel certe konvenas al mi, sed ne en via kesto.
— Nu, ĝis morgaŭ je la sesa, post la taga laboro.
— Interkonsentite; estas dirite, estas akceptite; ĝis morgaŭ, sinjoro paroĥestro.
Kaj li etendis sian grandan krudan manon, en kiun la pastro brue faligis la sian.
La sono de la klako kuris sub la volboj ĝis malantaŭ la orgenaj tubegoj, kie ĝi formortis.
Dum la tuta posta tago, Théodule Sabot ne estis trankvila. Li spertis ion similan al la timo, kiun oni havas, kiam oni devas eltirigi denton. En ĉiu momento tiu penso revenis al li: "Mi devos konfesi hodiaŭ vespere". Kaj lia malserena animo, animo de ateisto nebone konvinkita, baraktis pro konfuza kaj forta timo al la dia mistero.
Li sin direktis al la paroĥestra domo tuj post kiam li finis sian laboron. La pastro lin atendis en la ĝardeno, legante sian preĝolibron en malgranda aleo. Li aspektis radianta kaj proksimiĝis al li kun sonora rido:
— Nu! Jen ni estas. Eniru, eniru, sinjoro Sabot; oni ne manĝos vin.
Kaj Sabot pasis la unua. Li balbutis:
— Se tio ne ĝenas vin, bonvolu tuj aranĝi laŭ nia amika interkonsento.
La pastro respondis:
— Je via servo. Mi havas tie ĉi mian surplison. Post nur unu minuto ni povos komenci.
La lignaĵisto, tiel emociita ke li ne plu povis pensi, rigardis lin surmeti la blankan faldoplenan veston. La pastro faris al li signon:
— Surgenuiĝu sur tiu kuseno.
Sabot restis staranta, honta ke li devas surgenuiĝi. Li balbutis:
- Ĉu estas vere necese?
Sed la pastro estis majestiĝinta.
— Nur sur la genuoj oni proksimiĝu al la tribunalo de la pentemuloj.
Kaj Sabot surgenuiĝis.
La pastro diris:
— Eldiru la Konfiteoron. (1)
Sabot demandis:
— Kion do?
— La Konfiteoron. Se vi ĝin ne plu scias, ripetu unu post la alia la parolojn, kiujn mi nun prononcos.
Kaj la pastro klare eldiris la sanktan preĝon per malrapida voĉo, skandante la vortojn, kiujn la lignaĵisto ripetis, kaj li diris:
— Nun vi konfesu.
Sed Sabot diris nenion plu, ne sciante per kio komenci.
Tiam pastro Maritime denove helpis:
— Infano mia, mi faros al vi demandojn ĉar vi ŝajnas sufiĉe malsperta. Ni pritraktu unu post la alia la diajn ordonojn. Vi min aŭskultu kaj ne konfuziĝu. Parolu tute senkaŝe kaj neniam timu ke vi diros tro multe.
Adoru unu Dion nur,
perfekte ĉiam amu Lin.
Ĉu vi amis iun aŭ ion tiel, kiel Dion? Ĉu vi Lin amis per via tuta animo, via tuta koro, kun la tuta energio de via amo?
Sabot ŝvitis pro la klopodego al pensado. Li respondis:
— Ne. Ho ne, sinjoro paroĥestro. Mi amas la bonan Dion tiel, kiel mi povas. Ho — jes — mi amas Lin sufiĉe. Diri ke mi ne amas miajn infanojn, ne; tion mi ne povas. Diri ke se estus necese ke mi elektu inter ili kaj Dio, mi ne preferus… Diri ke, se estus necese, mi kunsentus perdi cent frankojn pro amo al la bona Dio… tion mi ne povas. Sed mi Lin amas sufiĉe; mi Lin tamen amas.
La pastro, gravmiena, prononcis:
— Via amo al Li devas superi ĉiun alian.
Kaj Sabot, plena de bonvolo, deklaris:
— Mi faros mian eblon, sinjoro pastro.
Abato Maritime daŭrigis:
Ne ĵuru vane vi per Di'
kaj same ne per io ajn.
- Ĉu vi foje diris iun blasfemon?
— Ne. - Ho! certe ne! — Mi neniam blasfemas, neniam. Hazarde en kolera momento mi ja povas diri: Dia fulmotondro! Sed vere, mi ne blasfemas.
La pastro ekkriis:
— Tio estas ja blasfemo!
Kaj grave:
— Vi ne plu faru tion. Mi daŭrigas:
Dimanĉojn memortenu vi
por servi Dion kun sindon'.
— Kion vi faras en la dimanĉoj?
Nun Sabot gratis orelon:
— Nu, mi servas la bonan Dion kiel mi plej bone povas, sinjoro paroĥestro. Mi lin servas… hejme. Mi laboras en la dimanĉoj.
La pastro, imponega, lin interrompis:
— Mi scias; vi kondutu pli dece en la estonteco. Mi preterlasas la sekvantajn ordonojn, certa ke vi ne pekis je la du unuaj. Ni pritraktu la sesan kune kun la naŭa. Mi daŭrigas:
Havaĵon de alia hom'
ne ŝtelu nek retenu vi.
- Ĉu vi iel senhavigis iun je ties posedaĵo?
Sed Théodule Sabot ekindignis:
— Ha, ne! Mi estas honesta viro, sinjoro pastro. Tion mi ĵuras, absolute. Diri ke mi ne kelkfoje kalkulis kelkajn pliajn horojn al bonstataj klientoj, mi tamen ne povas. Diri ke mi neniam aldonas kelkajn centimojn al la fakturoj, nur kelkajn centimojn, mi tamen ne povas. Sed ŝtelinta, ha ne, vere mi ne estas.
La pastro diris severe:
— Forpreni unu nuran centimon konsistigas ŝtelon. Vi ne plu faru tion.
Malvere ne atestu vi
kaj ne mensogu iel ajn.
- Ĉu vi mensogis?
— Ne, vere ne. Mi ne estas mensogulo. Tio estas mia aparta virto. Diri ke mi neniam persvadis iun pri io, kio ne ekzistas, kiam temis pri mia intereso, mi tamen ne povas. Sed mensogulo mi certe ne estas.
La pastro simple diris:
— Vi pli atentu estontece pri via konduto.
La paroĥestro ne insistis kaj absolvis.
Théodule Sabot plenumas la laborojn de l' ĥorejo kaj komuniiĝas ĉiumonate.
1. Konfiteoro, lat. confiteor (: mi konfesas): la komenca vorto de la konfeso de pekoj, laŭ la romkatolika eklezio.
Tradukis Roland Dupuis