Glathaŭtaj malgraciaj porkegoj gruntis en la trankvilo kaj abundo de sia enfermejo el kiu provekskursis hazardamomente trupoj da suĉporkidoj, kvazaŭ flaretante la aeron. Eleganta eskadro da neĝkoloraj anseroj vagnavigadis sur apuda lageto, konvojante tutajn flotojn da anasoj. Regimentoj da meleagroj ĉirkaŭpromenis glugluante en la korto kaj gvinbirdoj vagadis inter ili plendante, same kiel malbonhumoraj dommastrinoj, kun malafabla, malkontenta grakado. Antaŭ la bestodoma pordo paradis estimata virkoko, modela edzo, batalisto kaj altranga sinjoro, sonigante siajn brilpoluritajn flugilojn kaj kokerikante pro profundakoraj fiero kaj ĝojo, foje disŝirante la teron perpiede, tiam malavare alvokante sian ĉiam malsatan familion de edzinoj kaj idoj, ilin invitante ĝui ĵus malkovritan bongustan mordaĵon.
La buŝo de la pedagogo salivis dum li spektadis tiun luksan promeson de riĉega vintra nutraĵo. En sia anticipe malsata imago li bildigis ĉiun rostoporkon vagkurantan kun enstomaka pudingo kaj enbuŝa pomo. La kolombojn lia imago enlitigis en komfortan torton kaj ŝirmigis sub flankovrilo. La anseroj naĝis en sia propra viandosaŭco. La anasoj poduiĝis komforte entelere, kiel komfortaj geedzaj paroj, kun adekvata provizo da cepsaŭco. Ĉe la porkoj li antaŭimagis glate eltranĉitajn lardoflankojn kaj sukplenan dolĉagustan ŝinkon. Ĉiun meleagron li okultaksis kvazaŭ jam delikate fadenligitan, kun ties maĉostomako deponita subflugile, kaj eble surportantan kolĉenon da saporaj kolbasoj. Kaj eĉ brilkolora kantokoko mem dissterniĝis surdorse en apudtelero kun ungegoj suprenlevitaj, kvazaŭ petante tiun kompaton kiun dumvive ĝia kavalireca spirito disdegnis.
Dum, ravite, Ikabodo imagis ĉion tion, kaj dum li vojaĝigis sian verdokulegan rigardon trans la dikajn paŝtejojn, la riĉajn kultivkampojn de tritiko, sekalo, fagopiro kaj Indiana maizo kaj la hortojn ŝarĝitajn de ruĝa frukto ĉirkaŭantajn la varman terenaron de Van-Taselo, lia koro sopiris al la fraŭlino iun tagon heredonta tiujn posedaĵojn.
Lia imago plibonigis la ideon, antaŭplanante kiel ilin monigi kaj kiel investi tiun monon por grandaj vastaĵoj da tero kaj ŝindopalacoj en la sovaĝejo. Male, lia aktiviĝanta fantaziemo jam konkretigis liajn esperojn kaj elmontris al li la floriĝantan Katrinon kun plena familio da infanoj, sidantan sursupraĵe de ĉarego ŝarĝita de hejmaj varaĵoj dum potoj kaj kaldronoj pendas malsupre. Sin mem li imagis rajdantan bonpaŝan ĉevalinon sekvatan postkalkane de ĉevalido survojiĝantan cele al Kentukio, Tenesio aŭ Nia Ĉiela Sinjoro scias kien.
Kiam li eniris la domon finvenkiĝis lia koro. Ĝi estis unu el tiuj grandspacaj biendomoj havantaj altfirstajn sed malaltdeklivajn tegmentojn, konstruitaj laŭ stilo transdonita de la unuaj Nederlandaj koloniintoj. La malaltaj elstarantaj aleroj estigis laŭfasadan galerion enfermeblan en malbona vetero. Sub tiu pendis draŝiloj, jungilaro, diversaj kultiviloj kaj retoj por fiŝkaptado en la najbara rivero. Benkoj estis konstruitaj laŭ la galeriaj flankoj por somera uzado, dum granda ŝpinrado situanta unuekstremaĵe kaj buterigilo troviĝanta aliekstremaĵe indikis kiel diversmaniere la loĝantaro povis utiligi tiun gravan porĉon.
Ekde tiu laborejo Ikabodo eniris, mirante, la halon konsistigantan la centron de la domego kaj ties ĉefan estejon. Ĉi-tie vicoj da brilegaj stanalojaĵoj, aranĝite sur longa telerŝranko, blindumis liajn okulojn. En unu angulo staris granda sako da ŝpinota lano; en alia, provizo da linaĵo-lanaĵo ĵus teksita. Maizspikoj kaj surfadene sekigitaj pomoj kaj persikoj pendis en gajaj festonoj laŭ la muroj, intermiksite kun la puco de ruĝaj kapsikoj.
Duonaperta pordo povigis lin ekvideti la gastosalonon kie la unglegpiedaj seĝoj kaj malhelaj mahagonaj tabloj brilis kiel speguloj. Moreloj kaj ĝiaj kunfunkciaj ŝovelilo kaj prenilo scintilis de sub sia asparagfilika kovrilo. Falsoranĝoj kaj konkoj ornamis la kamenbreton. Super ĝi pendis diverskoloraj surfadenaj birdovoj. Grandega strutovo pendis deplafone en la mezo de la ĉambro. Tra intence malfermita pordo angula ŝranko elmontris abundan trezoron da malnovaj arĝentaĵoj kaj bonriparitaj fajencoj.
De la momento kiam Ikabodo ekvidis tiun plaĉegan areon finhaltis lia mensa paco kaj ekfariĝis lia ununura celo la eltrovo de rimedo sin amigi de la senegala Van-Taselo-filino.
Por sukcesigi tiun entreprenon tamen li spertis pli da malfacilaĵoj ol la hazardo kutime spertigis al Mezepokaj prodoj kiuj plejofte devis batali gigantojn, sorĉistojn, fajrspirajn drakojn kaj ceterajn tiajn facile venkotajn malamikojn, malfermante sian vojon tra nuraj fer-kaj-latunpordegoj kaj diamantoŝtonaj muroj ĝis la kastela fortikaĵo kie enfermiĝis la celulino de lia koro: ĉion kion li sukcesigis tiel facile kiel viro tranĉanta ĝiscentre Kristnaskan torton post kio la savita damo senescepte konsentis edziniĝi kun li.
Ikabodo, tute kontraŭe, devis venki la koron de kampara koketulino vaganta en labirinto da kapricoj kaj apetencoj ĉiam starigantaj novajn ĝenojn kaj malhelpojn. Kaj li devis alfronti armeon da timigaj karno-kaj-sangaj kontraŭstarantoj kaj abundon da kamparaj amkandidatoj atakantaj ĉiun enirejon al ŝia koro, sin okulkontrolantaj zorge kaj kolere unu la alian, sed pretaj kunligi siajn potencojn kontraŭ ĉiu nova konkursanto.
Inter tiuj la plej imponega estis solidkorpa, brubuŝa, ludvola homo nomiĝanta Abrahamo, aŭ, laŭ la Nederlanda mallongigo, Bromo Van-Brunto, heroo de la ĉirkaŭanta regiono kiu resonis per raportoj pri liaj atingoj de fortiko kaj kuraĝo. Li estis larĝŝultra kaj duoble artikita, havis mallongan nigran bukloabundan hararon kaj krudan sed ne malplaĉan vizaĝon elmontrantan miksaĵon da ĝojo kaj aroganteco. Pro sia Herkula korpoframo kaj korpomembra potencego li kromnomiĝis Bromo Ostaro kaj tiel lin identigis ĉiuj.
Li renomis pro siaj grandaj scio kaj lerto pri rajdado, havante tiom da surĉevala rajdkapablo kiel Tataro. Li superis okaze de ĉiuj konkursoj kaj kokbataloj. Kun la supereco kiun akiras korpa fortiko en kamparaj komunumoj li arbitraciis en ĉiuj disputoj, metante sian ĉapelon oblikvangule kaj anoncante siajn decidojn en maniero kaj kun voĉtono permesantaj nenian kontraŭstaron, nenian apelacion. Li pretis ĉiam batali aŭ kaprioli, sed lia karaktero estis pli petola ol malbonvola.
Malgraŭ sia ĝenerala krudeco, li posedis ĉebaze forton emon al ŝerca bonhumuro.
Li havis tri-kvar bonajn kunulojn kiuj kondutis laŭ lia modelo kaj estrante kiujn li ĉirkaŭvizitis la regionon, partoprenante en ĉiuj kvereloj aŭ distriĝoj okazantaj en radiuso de multaj mejloj. Kiam la vetero estis malvarma lin eminentigis peltĉapo surmuntita de pavanta vulpovosto. Kiam ĉeestantoj de kamparaj kunvenoj vidis tiun bone konatan kreton vagflirtadi malproksimdistance inter aro da agresemaj rajdantoj, senmanke ili atendis disputŝtormon. Foje lia brigado aŭdiĝis preterhastegante la regionajn biendomojn je noktomezo, vokante kaj kriegante, kvazaŭ Don-Rivervalo-Kozakaro. Tiaokaze la maljunaj sinjorinoj, vekite el profunda dormado, aŭskultis momenton ĝis la forpaso de la hastaĵo-rapidaĵo kaj tiam deklaris: "Ho! Jen forpasis Bromo Ostaro kaj lia kunularo!" La najbaroj lin konsideris kun miksaĵo da miro, admiro kaj bonvolo kaj kiam okazis en la komunumo iu ajn fantazia ŝercaĵo aŭ rustika kverelo ili ŝancelis la kapon, hipotezante ke ĝin kaŭzis Bromo Ostaro.
Ekde jam kelke da tempo tiu sendisciplina heroo elektis la floriĝantan Katrinon kiel celobjekton de siaj krudaj galantaĵoj kaj, kvankam lia amindumado iom pripensigis karesojn kaj ammanovrojn de urso, laŭoniflustre la knabino ne nepre emfaze malkuraĝigis liajn esperojn. Verfakte estas ke lia amkampanjo efektivigis aŭtomate la retiriĝon de rivalaj kandidatoj sentantaj nenian deziron kontraŭbatali amoreman leonon. Rezulte, kiam la ĉevalo de Bromo vidiĝis starante dimanĉvespere antaŭ la domo de Van-Taselo, ŝnurligite al la tiea barilo, preterpasantoj certis ke la mastro de la besto sidas en la doma enaĵo, amindumante aŭ «amscintilante», kiel kromnomiĝis tia entrepreno, kaj ĉiuj ceteraj kandidatoj preterpasis senespere la lokon, preferante militi sur ceteraj batalkampoj.
Tia estis la imponega rivalo kun kiu Ikabodo Gruo devis lukti kaj, ĉion konsiderante, pli forta viro ol li retiriĝintus el la konkurso dum malesperintus pli saĝa viro. Li disponis en sia karaktero tamen pri miksaĵo da fleksebleco kaj persistado.
Forme kaj spirite li iom similis "saltojoĉjon", tiun flekseblan grimpoplanton kiun oni ofte utiligas kiel irbastonon; cedema, tamen malmola, kvankam li kliniĝis, neniam li rompiĝis; kaj kvankam li kurbiĝis sub la plej malforta premo, ekde kiam ĝi forleviĝis, sammomente li ekvertikaliĝis kaj ree portis la kapon tiel alte kiel iam ajn antaŭe.
Eniri la batalarenon malkaŝe kontraŭ la rivalo estintus ega malsaĝeco, ĉar Bromo, same kiel tiu fajra amanto Aĥilo, ne estis viro malhelpota pri siaj amentreprenoj. Tial Ikabodo efektivigis siajn manovrojn en trankvila kaj milde kamuflita maniero. Sub la ŝirmo de sia funkcio kiel kantomajstro, li vizitis la biendomon ofte. Certe, li devis timi nenian sintrudan intervenon flanke de la gepatroj, kiuj tiel ofte estiĝas obstakloj sur la vojo de amantoj. Balto Van-Taselo estis facila dorlotema persono. Li amis sian filinon pli kare ol sian pipon kaj, kiel bonsenca viro kaj bonkora patro, permesis ke ŝi kondutu laŭvole en ĉiu agadkampo.