“Dankon,”diris la knabo. “Fine vi donis al mi informon.”
“Ĉu tio estas via tuta saĝeco?”demandis Ĉifoneroj.
“Ne,”respondis la azeno. “Mi scias multon alian, sed ĝi ne interesus vin. Do mi donos al vi lastan konsilon: moviĝu, ĉar ju pli vi faros tion des pli baldaŭ vi atingos la Smeraldan Urbon.”
“Hut-ti-tut-ti-tut-ti-tu!”kriaĉis la strigo; “Rapidu ho!Foriru do!
Vi kien iros, vi ne scias.
Manĝtula knab, Fuŝul’, Ĉifon’, Marŝos vi al mav’aŭ bon’.
Danĝeroj estas en la fon’; Pri l’celo mankas via kon’— Kien iri vi ne scias, Nek mi scias, tamen iru!”
“Ŝajnas kvazaŭ ŝi proponas ion,”diris la Miksĉifona Knabino.
“Do ni akceptu kaj foriru,”respondis Oĵo.
Ili adiaŭis la Saĝan Azenon kaj la Malsaĝan Strigon kaj tuj rekomencis sian veturon.
Ĉapitro 9. Ili renkontas la vuzon
“Ŝajne estas efektive tre malmultaj domoj ĉi tie,” komentis Oĵo, kiam ili jam marŝis tute silente dum longa periodo.
“Ne gravas,”diris Ĉifoneroj;“ni ne serĉas domojn, ni serĉas la vojon el flavaj brikoj. Ja estos strange, trovi ion flavan en ĉi tiu morne blua lando.”
“Estas malpli bonaj koloroj ol flavo en ĉi tiu lando,”asertis la Vitra
Kato, per spita tono.
“Ho;ĉu vi parolas pri la palruĝaj ŝtoneroj kiujn vi nomas cerbo, kaj viajn ruĝan koron kaj verdajn okulojn?”demandis la Miksĉifona Knabino.
“Ne;mi parolis pri vi, se vi nepre volas scii,” muĝetis la kato.
“Vi ĵaluzas!”ridis Ĉifoneroj. “Vi interŝanĝus viajn lipharojn por bela bunta koloro kia mia, se vi povus.”
“Neniel!”kolere respondis la kato. “Mi havas la plej klaran koloron en la mondo, kaj mi ne dungas kosmetikiston.”
“Tion mi facile vidas,”diris Ĉifoneroj.
“Mi petas, ne kverelu,”petegis Oĵo. “Nia veturo estas grava, kaj kverelado senesperigas min. Por esti brava necesas esti bonhumora, do mi esperas ke vi estos laŭeble plej bonhumoraj.”
Kiam ili jam marŝis iom longdistance subite ili frontis altan barilon kiu neebligis plu iri rekte antaŭen. Ĝi iris rekte trans la vojon kaj ĉirkaŭis malgrandan aron da altaj arboj, dense kunplantitaj. Kiam la grupo de aventurantoj rigardis tra la tabuloj de la barilo ili opiniis ke ĉi tiu arbaro aspektas pli morna kaj malakceptema ol ĉiuj antaŭe viditaj.
Ili baldaŭ trovis ke la pado kiun ili laŭiris nun kurbiĝas kaj ĉirkaŭiras la arbareton, sed kio haltigis Oĵon kaj instigis lin profunde pensi estis averto literumita sur la barilo kiu legiĝis:
“EVITU LA VUZON!”
“Tio signifas,”li diris, “ke estas Vuzo ali flanke de tiu barilo, kaj la Vuzo devas esti danĝera besto ĉar alie oni ne dirus ke oni evitu ĝin.”
“Do ni ne eniru,”respondis Ĉifoneroj. “Tiu pado estas ekster la barilo, kaj Sinjoro Vuzo konservu sian arbareton por si, tio ne ĝenos nin.”
“Sed unu el niaj celoj estas trovi Vuzon,”Oĵo eksplikis.
“La Magiisto volas ke mi akiru tri harojn el la fino de la vosto de Vuzo.”
“Ni plu iru kaj trovu alian Vuzon,”proponis la kato. “Ĉi tiu estas malbela kaj danĝera, alie oni ne enkaĝigus ĝin.
Eble ni trovos alian kiu estas malsovaĝa kaj mildkonduta.”
“Eble tute ne ekzistas alia,”respondis Oĵo. “La averto ne diras ‘Evitu Vuzon’;ĝi diras ‘Evitu la Vuzon, ’kio eble signifas ke ekzistas nur unu en la tuta Lando Oz.”
“Tial,”diris Ĉifoneroj, “eble ni eniru kaj trovu lin.
Verŝajne se ni ĝentile petos lin permesi ke ni eltiru tri harojn el la fino de lia vosto li ne damaĝos nin.”
“Damaĝus lin, tamen, mi estas certa, kaj tio malagrabligus lin,”diris la kato.
“Ne maltrankvilu, Fuŝulo,”komentis la Miksĉifona Knabino;“ĉar se estos danĝero vi povos grimpi arbon. Oĵo kaj mi ne timas;ĉu, Oĵo?”
“Nu, mi ja timas, iomete,”la knabo konfesis;“sed ĉi tiun danĝeron ni devos renkonti, se ni intencas savi kompatindan
Onĉjon Nonĉjon. Kiel ni povos transiri la barilon?”
“Pergrimpe,”respondis Ĉifonulo, kaj tuj ŝi komencis grimpi la vicojn de tabuloj. Oĵo sekvis kaj trovis ke estas pli facile ol li anticipis. Kiam ili atingis la supron de la barilo ili komencis malsuprengrimpi ali flanke kaj baldaŭ ili estis en la arbaro. La Vitra Kato, ĉar ŝi estis malgranda, rampis inter la malsupraj tabuloj kaj renkontis ilin.
Ĉi tie estis tute nenia pado, do ili eniris la arbaron, la knabo gvidis, kaj ili vagis inter la arboj ĝis ili estis preskaŭ en la centro de la arbaro. Ili nun trovis vakan spacon en kiu staris roka kavo.
Ĝis nun ili renkontis neniun vivanton, sed kiam Oĵo vidis la kavon li sciis ke sendube ĝi estas la loĝejo de la Vuzo.
Estas malfacile fronti iun sovaĝan beston sen korfebliĝo, sed ankoraŭ pli timige estas fronti nekonatan beston pri kiu oni neniam vidis eĉ bildon. Do ne mirigas ke la pulso de la Manĝtula knabo batadis rapide dum li kaj liaj kunuloj staris frontante la kavon. La aperturo estis perfekte kvadrata, kaj preskaŭ su fiĉe granda por lasi kapron eniri.
“Mi supozas ke la Vuzo dormas,”diris Ĉifoneroj. “Ĉu mi enĵetu ŝtonon, por veki lin?”
“Ne;mi petas, ne,”respondis Oĵo, kies voĉo tremetis. “Mi ne hastemas.”
Sed li ne bezonis longe atendi, ĉar la Vuzo aŭdis la sonojn de voĉoj kaj venis trotante el sia kavo. Ĉar ĉi tiu estas la sola Vuzo iam vivinta, ĉu en la Lando Oz ĉu ekster ĝi, mi priskribu ĝin por vi.
La besto konsistis tute el kvadratoj kaj plataj surfacoj kaj randoj. Ĝia kapo estis ekzakta kvadrato, kiel konstrublokoj per kiuj infano ludas;tial ĝi ne havis orelojn, ĝi aŭdis sonojn tra du aperturetoj en la supraj anguloj. Ĝia nazo, en la centro de kvadrata surfaco, estis plata, kaj la buŝon formis la aperturo de la malsupra rando de la bloko. La korpo de la Vuzo estis multe pli granda ol ĝia kapo, sed estis simile blokforma —ĝi estis duoble tiom longa kiom larĝa kaj alta.
La vosto estis kvadrata kaj bloka kaj plene rekta, kaj la kvar kruroj estis same konstruitaj, ĉiu estis kvar flanka. La besto estis kovrita de dika glata haŭto kaj tute ne havis harojn krom ĉe la ekstrema fino de ĝia vosto, kie kreskis precize tri rigidaj, kvadratetaj haroj. La besto estis malhelblua kaj lia vizaĝo estis nek timiga nek ferocaspekta, ĝi aspektis bonhumora kaj ridetema.
Vidante la fremdulojn, la Vuzo faldis siajn malantaŭajn krurojn kvazaŭ per ĉarniroj kaj sidiĝis por rigardi siajn vizitantojn.
“Nu, nu,”li kriis;“kia kurioza grupo vi estas!Unue mi supozis ke kelkaj el tiuj mizeraj Manĝtulaj kultivistoj venis por ĝeni min, sed trankviligas min trovi vin anstataŭ ilin.
Al mi estas klare ke vi estas rimarkinda grupo —egale rimarkinda viamaniere kiel mi miamaniere —do vi estas bonvenaj en mia regno. Bela loko, ĉu ne?Sed soleca —ege soleca.”
“Kial ili enfermis vin ĉi tie?”demandis Ĉifoneroj, kiu rigardadis la kuriozan kvadratan beston tre scivoleme.