“Ĉar mi manĝas ĉiujn mielabelojn kiujn la Manĝtuloj ĉi tie posedas por ke ili faru mielon.”
“Ĉu vi amas manĝi mielabelojn?”demandis la knabo.
“Multe. Ili estas vere bongustegaj. Sed al la kultivistoj ne plaĉis perdi siajn abelojn do ili provis detrui min. Kompreneble ili ne povis.”
“Kial?”
“Mia haŭto estas tiom dika kaj malglata ke nenio povas trairi ĝin por damaĝi min. Do, trovinte ke ili ne povas detrui min, ili pelis min en ĉi tiun arbaron kaj konstruis barilon ĉirkaŭ min. Malafable, ĉu ne?”
“Sed kion vi manĝas nun?”demandis Oĵo.
“Tute nenion. Mi provis la foliojn de la arboj kaj la muskojn kaj la rampoplantojn, sed ili ŝajne ne konvenas por mi. Do, ĉar ne estas mielabeloj ĉi tie, mi manĝas nenion jam de jaroj.”
“Do certe vi estas ege malsata,”diris la knabo. “Mi havas iom da pano kaj fromaĝo en mia korbo. Ĉu al vi plaĉas tiaj manĝaĵoj?”
“Donu al mi mordeton da ĝi kaj mi provos;poste mi povos pli bone informi vin ĉu ĝi plaĉas al mia apetito,” respondis la Vuzo.
Do la knabo malfermis sian korbon kaj derompis pecon de la panbulko. Li ĵetis ĝin al la Vuzo, kiu lerte kaptis ĝin per sia buŝo kaj tujtuje manĝis ĝin.
“Ĝi estas su fiĉe bona,”deklaris la besto. “Ĉu pli?”
“Provu fromaĝon,”diris Oĵo, kaj alĵetis pecon.
La Vuzo ankaŭ manĝis tion, kaj ŝmacis per siaj longaj maldikaj lipoj.
“Tio estas bonega!”ĝi kriis. “Ĉu pli?”
“Multe pli,”respondis Oĵo. Do li sidiĝis sur stumpo kaj manĝigis al la Vuzo panon kaj fromaĝon dumlonge;ĉar negrave kiom derompis la knabo, la bulko kaj la fromaĝo restis egale grandaj.
“Su fiĉe,”fine diris la Vuzo;“mi estas plenplena. Mi esperas ke la nekutima manĝaĵo ne misdigestiĝos.”
“Mi esperas ke ne,”diris Oĵo. “Mi mem manĝas ĝin.”
“Nu, mi devas esprimi grandan dankon, kaj mi ĝojas pro via veno,”anoncis la besto. “Ĉu ion mi povas fari responde al via komplezo?”
“Jes,”diris Oĵo fervore, “vi kapablas multe komplezi min, se vi volas.”
“Kion?”demandis la Vuzo. “Nomu la komplezon kaj mi donos ĝin.”
“Mi —mi volas tri harojn el la fino de via vosto,”diris
Oĵo, iom hezite.
“Tri harojn!Nu, mi havas nur tiom —mi ne havas pli, nek sur mia vosto nek aliloke,”kriis la besto.
“Mi scias;sed mi tre multe volas ilin.”
“Ili estas mia sola ornamaĵo, mia plej bela parto,”diris la Vuzo, maltrankvile. “Se mi transdonos tiujn tri harojn, mi —mi restos simpla blokkapulo.”
“Tamen mi devas havi ilin,”insistis la knabo, firme, kaj li rakontis al la Vuzo pri la akcidento suferita de Onĉjo
Nonĉjo kaj Margolete, kaj pri kiel la tri haroj devos esti parto de sorĉo kiu revivigos ilin. La besto atente aŭskultis kaj kiam Oĵo finis sian rakonton ĝi diris, ĝemante:
“Mi ĉiam plenumas miajn promesojn, ĉar mi fieras ke miaj vortoj ne estas parol-fi-eroj. Do vi rajtas havi la tri harojn kiel mian dankon. Mi kredas ke estus tre maldece rifuzi.”
“Dankon!Grandegan dankon,”kriis la knabo, ĝoje. “Ĉu vi permesas ke mi eltiru la harojn jam nun?”
“Kiam ajn vi volas,”respondis la Vuzo.
Do Oĵo proksimiĝis al la stranga besto kaj preninte unu el la haroj li komencis tiri. Li pli forte tiris. Li plenforte tiris;sed la haro estis firme fiksita.
“Kia problemo?”demandis la Vuzo, kiun Oĵo trenis tien kaj tien tra la tuta libera spaco dum sia strebo eltiri la haron.
“Ĝi ne eltireblas,”diris la knabo, anhelante.
“Mi timis ke tiel estos,”deklaris la besto. “Necesos pli forte tiri.”
“Mi helpos,”kriis Ĉifoneroj, venante al la flanko de la knabo. “Vi tiru la haron, kaj mi tiros vin, kaj kune ni certe facile eltiros ĝin.”
“Atendetu,”vokis la Vuzo, kaj poste ĝi iris al arbo kaj ĉirkaŭbrakumis ĝin per siaj antaŭaj piedoj, tiel ke ĝia korpo ne povos esti fortirinta. “Bone, nun. Tiru!”
Oĵo prenis la haron per ambaŭ manoj kaj plenforte tiris, dum Ĉifoneroj prenis la talion de la knabo kaj aldonis sian forton al lia. Sed la haro ne moviĝis. Anstataŭe, ĝi glitis el la manoj de Oĵo kaj li kaj Ĉifoneroj ambaŭ ruliĝis sur la tero kune kaj ne haltis antaŭ ol batiĝi kontraŭ la rokan kavon.
“Cedu,”konsilis la Vitra Kato, dum la knabo stariĝis kaj helpis la Miksĉifonan Knabinon stariĝi. “Dekduo da fortuloj ne povus eltiri tiujn harojn. Mi kredas ke ili estas fiksitaj sub la dika haŭto de la Vuzo.”
“Do kion mi faru?”demandis la knabo, senespere. “Se kiam ni reiros mi ne kunprenos tiujn tri harojn al la Kurbiĝinta Magiisto, la aliaj objektoj kiujn mi serĉas tute ne utilos, kaj ni ne povos revivigi Onĉjon Nonĉjon kaj
Margoleten.”
“Ili estas nehelpeblaj, mi timas,”diris la Miksĉifona Knabino.
“Ne gravas,”pludiris la kato. “Mi efektive ne komprenas kial maljuna Onĉjo kaj Margolete valoras tiom da penoj.”
Sed Oĵo ne sentis tiel. Li estis tiom senesperigita ke li sidiĝis sur stumpo kaj komencis plori.
La Vuzo rigardis la knabon penseme.
“Kial ne kunportu min?”demandis la besto. “Kiam vi fine atingos la domon de la Magiisto, li certe povos trovi rimedon por eltiri tiujn tri harojn.”
Oĵon multe ĝojigis tiu sugesto.
“Solvite!”li kriis, forviŝante la larmojn kaj stariĝante kun rideto. “Se mi prenos la tri harojn al la Magiisto, ne gravos ke ili restas en via korpo.”
“Tute ne gravos,”akordis la Vuzo.
“Venu, do,”diris la knabo, prenante sian korbon;“ni tuj ekiru. Mi devos trovi plurajn aliajn aĵojn, sciu.”
Sed la Vitra Kato iom ridis kaj demandis laŭ sia malestima maniero:
“Kiel vi intencas elirigi la beston el ĉiu tiu arbaro?”
Tio perpleksigis ilin dum kelka tempo.
“Ni iru al la barilo, kaj eble ni tie trovos rimedon,” proponis Ĉifoneroj. Do ili marŝis tra la arbaro al la barilo, kaj atingis ĝin ĉe punkto precize kontraŭa al tiu kie ili transiris ĝin.
“Kiel vi eniris?”demandis la Vuzo.
“Ni transgrimpis,”respondis Oĵo.
“Mi ne povas,”diris la besto. “Mi tre rapide kuras, ĉar mi povas atingi mielabelon dum ĝi flugas;kaj mi povas tre alten salti, tial oni konstruis tiel altan barilon por enfermi min. Sed mi tute ne povas grimpi, kaj mi estas tro granda por premi min inter la tabulojn de la barilo.”
Oĵo penis elpensi kion fari.
“Ĉu vi povas fosi?”li demandis.
“Ne,”respondis la Vuzo, “ĉar mi ne havas ungojn. La malsuproj de miaj piedoj estas tute plataj. Nek mi povas ronĝi la tabulojn, ĉar mi ne havas dentojn.”
“Do efektive vi ne estas tre terura besto,”komentis Ĉifoneroj.
“Vi neniam aŭdis min muĝi, alie vi ne dirus tion,” deklaris la Vuzo. “Kiam mi muĝas, la sono eĥas kiel tondro tra la valoj kaj arbaroj, kaj infanoj tremas pro timo, kaj virinoj kovras siajn kapojn per siaj antaŭvestoj, kaj grandaj viroj kuras por kaŝi sin. Mi supozas ke nenio en la mondo estas egale terura kiel la muĝo de Vuzo.”