La Miks?ifona Knabino de Oz

“Do bonvolu ne muĝi,”petetis Oĵo fervore.

“Mi nepre ne muĝos, ĉar mi ne estas kolera. Nur kiam mi estas kolera mi sonigas mian timigan, orelŝiran, animtremigan muĝon. Ankaŭ, kiam mi koleras, miaj okuloj ardas per fajro, negrave ĉu aŭ ne mi muĝas.”

“Vera fajro?”demandis Oĵo.

“Kompreneble, vera fajro. Ĉu vi supozas ke ili ardus per fajrimitaĵo?”demandis la Vuzo, per tono de ofendiĝo.

“Se tiel, mi solvis la enigmon,”kriis Ĉifoneroj, dancante gaje. “Tiuj bartabuloj estas el ligno, kaj se la Vuzo staros proksime al la barilo kaj ardigos siajn okulojn per fajro, ili eble ardigos la barilon kaj bruligos ĝin. Poste li povos formarŝi kun ni, ĉar li estos libera.”

“Ha, mi neniam elpensis tian planon, alie mi jam delonge estus libera,”diris la Vuzo. “Sed mi ne povos ardigi fajron en miaj okuloj krom se mi estos tre kolera.”

“Ĉu vi bonvolos, do, ekkoleri pri io?”demandis Oĵo.

“Mi provos. Vi nur diru ‘Krizel-Kru’al mi.”

“Ĉu tio kolerigos vin?”demandis la knabo.

“Ege.”

“Kion ĝi signifas?”demandis Ĉifoneroj.

“Mi ne scias, tial ĝi tiom kolerigas min,”respondis la Vuzo.

Li ekstaris proksime al la barilo, kun sia kapo apud unu el la tabuloj, kaj Ĉifoneroj elkriis “Krizel-Kru!”Poste Oĵo diris “Krizel-Kru!”kaj la Vitra Kato diris “Krizel-Kru!”La Vuzo komencis tremi pro kolero kaj malgrandaj fajreroj saltis el liaj okuloj. Vidante tion, ili ĉiuj kriis “Krizel-Kru!”kune, kaj tio instigis la okulojn de la besto ardi per fajro tiel feroce ke la bartabulon tra fis la fajreroj kaj ĝi komencis fumi.

Baldaŭ ĝi ek flamis, kaj la Vuzo retrenpaŝis kaj diris triumfe:

“Aha!Tio bone sukcesis. Bonega penso estis via, ke vi ĉiuj kune kriu, ĉar tio plejkolerigis min. Belaj fajreroj, ĉu ne?”

“Vera piroteknikaĵo,” respondis Ĉifoneroj, admire.

Post kelkaj momentoj la tabulo jam brulis plurajn metrojn, lasante aperturon su fiĉe grandan por ke ili ĉiuj trapasu. Oĵo derompis kelkajn branĉojn de arbo kaj per ili li batis la fajron ĝis estingi ĝin.

“Ni ne volas bruligi la tutan barilon,”diris li, “ĉar la flamoj a l t irus la atenton de la Manĝtulaj kultivistoj, kiuj poste venus kaj rekaptus la Vuzon. Mi kredas ke ili multe surpriziĝos kiam ili trovos ke li eskapis.”

“Tiel estos,”deklaris la Vuzo, ridante gaje. “Kiam ili trovos ke mi forestas la kultivistoj multe ektimos, ĉar ili anticipos ke mi elmanĝos iliajn mielabelojn, kiel antaŭe.”

“Tio memorigas min,”diris la knabo, “ke vi devas promesi min ke vi ne manĝos mielabelojn dum vi estos kun ni.”

“Eĉ ne unu?”

“Eĉ ne unu. Vi embarasus nin ĉiujn, kaj ni ne risku pli da problemoj ol nepre necesos. Mi manĝigos al vi iom da pano kaj fromaĝo kiom vi volos, kaj tio devos kontentigi vin.”

“Bone;mi promesos,”diris la Vuzo, feliĉe. “Kaj kiam mi promesas ion vi povas dependi de ĝi, ĉar mi estas kvadrata.”*(*Ĉi tiu kaj la ĉisekvaj alineoj uzas Anglalingvajn vortludojn:“kvadrata” = fidinda, stabila;“kurb(iĝint)a”=ne fidinda, malhonesta.)

“Mi ne komprenas kial tio gravas,”komentis la Miksĉifona Knabino, dum ili trovis la padon kaj daŭrigis sian veturon.

“La formo ne kaŭzas honestecon, ĉu?”

“Kompreneble ĝi kaŭzas tion,”respondis la Vuzo, tre decideme. “Neniu povus fidi la Kurbiĝintan Magiiston, ekzemple, ĝuste ĉar li estas kurba;sed kvadrata Vuzo ne povus fari ion kurban eĉ se li volus.”

“Mi estas nek kvadrata nek kurba,”diris Ĉifoneroj, rigardante sian dikan korpon.

“Ne;vi estas ronda, do vi povus agi iel ajn,”asertis la Vuzo. “Ne kulpigu min, Fraŭlino Belegeco, ĉar mi suspekteme rigardas vin. Multaj satenaj rubandoj havas katunajn dorsojn.”

Ĉifoneroj ne komprenis tion, sed ŝi maltrankvile pensis ke ŝi mem havas katunan dorson. Ĝi kompaktiĝas kelkfoje kaj kaŭzas ke ŝi estu malalta kaj dikega, kaj tiam ŝi devas ruli sin en la vojo ĝis ŝia korpo reetendiĝis.

Ĉapitro 10. Vilulo venas savi

Ili ankoraŭ ne tre malproksimen iris kiam Fuŝulo, kiu jam antaŭenkuris, revenis saltante por diri ke la vojo el flavaj brikoj estas antaŭ ili. Tuj ili rapidis antaŭen por vidi kiel aspektas tiu fama vojo.

Ĝi estis larĝa vojo, sed ne rekta, ĉar ĝi vagis trans montoj kaj valoj kaj elektis la plej facilajn trairejojn. Ĝiaj tutaj longo kaj larĝo estis pavimitaj per glataj brikoj el brila flavo, do ĝi estis plata kaj ebena krom kelkloke kie la brikoj estis diseriĝintaj aŭ elprenitaj, lasante truojn kiuj povus stumbligi neatentantojn.

“Mia demando estas,” diris Oĵo, rigardante ambaŭdirekte laŭ la vojo, “kiun direkton elekti.”

“Kien vi celas iri?”demandis la Vuzo.

“Al la Smeralda Urbo,”li respondis.

“Do iru okcidenten,”diris la Vuzo. “Mi su fiĉe bone konas ĉi tiun vojon, ĉar mi ĉasis multajn mielabelojn sur ĝi.”

“Ĉu vi iam iris al la Smeralda Urbo?”demandis Ĉifoneroj.

“Ne. Mi estas nature tre retirema, kiel eble vi rimarkis, do mi ne multe partoprenis en la socio.”

“Ĉu vi timas homojn?”demandis la Miksĉifona Knabino.

“Mi?Kun mia korŝira muĝo —mia terura tremiga muĝo?

Nepre ne. Mi nenion timas,”deklaris la Vuzo.

“Mi volegas povi diri la samon,”ĝemis Oĵo. “Mi opinias ke ni ne bezonos timi kiam ni atingos la Smeraldan Urbon, ĉar Onĉjo Nonĉjo diris al mi ke Ozma, nia knabina Reganto, estas tre bela kaj afabla, kaj klopodas helpi ĉiun kiu renkontas problemojn. Sed oni diras ke estas multaj danĝeroj kaŝiĝintaj survoje al la granda Feurbo, do ni devos multe zorgi.”

“Mi esperas ke nenio rompos min,”diris la Vitra Kato, per nervoza voĉo. “Mi estas iomete rompiĝema, sciu, kaj mi ne povos toleri multajn ŝokojn.”

“Se io fadigus la kolorojn de miaj belaj flikaĵoj tio rompus mian koron,”diris la Miksĉifona Knabino.

“Mi ne estas certa ke vi havas koron,”Oĵo memorigis ŝin.

“Do ĝi rompus mian katunon,”persistis Ĉifoneroj. “Ĉu vi kredas ke ĉiuj miaj koloroj estas nefademaj, Oĵo?”ŝi demandis maltrankvile.

“Nu, ili certe estas fadenaj,”li respondis;kaj poste, rigardante antaŭen, li kriis:“Ho, kiaj belaj arboj!”

Certe ili estis belaspektaj kaj la veturantoj rapidis antaŭen por rigardi ilin pli proksime.

“Nu, ili tute ne estas arboj,”diris Ĉifoneroj;“ili estas nur monstraj plantoj.”

Tio ili vere estis: amasoj da grandaj larĝaj folioj kiuj leviĝis de la tero alten en la aero, ĝis ili turis duoble tiom alte kiom la kapo de la Miksĉifona Knabino, kiu estis pli alta ol Oĵo. La plantoj vicis ambaŭ flanke de la vojo kaj de ĉiu planto leviĝis dekduo aŭ pli de la grandaj larĝaj folioj, kiuj balanciĝis daŭre de flanko al flanko, kvankam nenia vento blovis. Sed plej kurioza rilate al la balanciĝantaj folioj estis ilia koloro. Ili aspektis havi ĝeneralan bluan fonon, sed tie kaj tie aliaj koloroj briletis kelkfoje tra la bluo —belegaj flavoj, kiuj fariĝis palruĝaj, purpuraj, oranĝaj kaj skarlataj, miksitaj kun pli sobraj brunoj kaj grizoj —ĉiu aperis kiel makulo aŭ strio ie sur folio kaj poste malaperis, kaj anstataŭiĝis per alia koloro aliforma.