La muroj estis el polurita marmoro, blankaj kun trairantaj delikatkoloraj strioj, kaj la tegmento estis arka kaj ĉizita per desgnoj kaj fantaziaj kaj belaj.
Konstruita sub tiu vasta kupolo estis bela vilaĝo — ne tre granda, ĉar laŭaspekte estis ne pli ol ensume kvindek domoj — kaj la loĝejoj estis el marmoro kaj artisme planitaj. Neniuj herbo nek floroj nek arboj kreskis en ĉi tiu kavo, do la kortoj ĉirkaŭantaj la domojn estis plataj kaj glataj kaj ĉirkaŭ ili estis malaltaj muroj por indiki la bordojn.
En la stratoj kaj la kortoj de la domoj estis multaj homoj, el kiuj ĉiuj havis po unu kruron kiu kreskis de sub la korpo kaj ĉiuj saltadis tien kaj tien kien ajn ili movis sin. Eĉ la infanoj staris firme sur siaj unuopaj kruroj kaj neniam senekvilibriĝis.
“Laŭdan Saluton al vi, Ĉampiono!”kriis viro en la unue renkontata grupo da Saltuloj;“kiujn vi kaptis?”
“Neniujn,”respondis la Ĉampiono malgajavoĉe;“ĉi tiuj fremduloj kaptis min.”
“Sekve,”diris alia, “ni savos vin, kaj kaptos ilin, ĉar ni estas pli multaj.”
“Ne,”respondis la Ĉampiono, “mi ne povas permesi tion.
Mi cedis, kaj ne estas ĝentile kapti homojn al kiuj oni cedis.”
“Ne gravas,”diris Doroteo. “Ni liberigos vin.”
“Ĉu vere?”demandis la Ĉampiono ĝojatone.
“Jes,”diris la knabineto;“via popolo eble bezonos ke vi helpu konkeri la Kornulojn.”
Je tio ĉiuj Saltuloj aspektis malgajaj kaj malfeliĉaj. Pluraj aliaj jam venis en la grupon kaj granda aro da scivolaj viroj, virinoj kaj infanoj ĉirkaŭis la fremdulojn.
“Tiu milito kontraŭ niaj najbaroj estas terura,”komentis unu el la virinoj. “Nepre iu vundiĝos.”
“Kial vi diras tion, Sinjorino?”demandis la Birdotimigilo.
“Pro la tre akraj kornoj de niaj malamikoj;dumbatale ili provos piki niajn militistojn per tiuj kornoj,”ŝi respondis.
“Kiom da kornoj havas la Kornuloj?”demandis Doroteo.
“Po unu en la centro de la frunto,”estis la respondo.
“Do ili estas unukornuloj,”deklaris la Birdotimigilo.
“Ne;ili estas Kornuloj. Ni neniam militas kontraŭ ili, se eblas eviti tion, pro iliaj danĝeraj kornoj;sed tiu insulto estis tiel granda kaj tiel neprovokita ke niaj kuraĝuloj decidis batali, por venĝi sin,”diris la virino.
“Per kiaj armiloj vi batalas?”la Birdotimigilo demandis.
“Ni ne havas armilojn,”klarigis la Ĉampiono. “Kiam ajn ni batalas la Kornulojn, nia plano estas repuŝi ilin, ĉar niaj brakoj estas pli longaj ol iliaj.”
“Do vi estas pli bone armitaj,”diris Ĉifoneroj.
“Jes;sed ili havas tiujn terurajn kornojn, kaj krom se ni tre atentas ili pikas nin per ili,”respondis la Ĉampiono timotremante. “Tial batali kontraŭ ili estas danĝere, kaj danĝera milito ne povas esti agrabla.”
“Mi tute klare vidas,”komentis la Birdotimigilo, “ke vi nur tre malfacile konkeros tiujn Kornulojn —se ni ne helpos vin.”
“Ho!”kriis la Kornuloj ĥore;“ĉu vi povas helpi nin?
Bonvolu!Ni vere multe dankos vin!Tre multe plaĉos nin!” kaj per tiuj krioj la Birdotimigilo komprenis ke lian parolon oni akceptis tre favore.
“Kiom distanca estas la Kornula Lando?”li demandis.
“Nu, ĝi estas tuj ali flanke de la barilo,”ili respondis, kaj la Ĉampiono aldonis:
“Venu kun mi, bonvolu, kaj mi montros al vi la Kornulojn.”
Do ili sekvis la Ĉampionon kaj plurajn aliajn tra la stratoj kaj tuj preter la vilaĝo ili atingis tre altan palisaron, plene konstruitan el marmoro, kiu laŭaspekte dividis la grandan kavon en du partojn.
Sed la parto loĝata de la Kornuloj neniel aspektis tiel grandioza kiel tiu de la Saltuloj. Anstataŭ esti el marmoro, la muroj kaj tegmento estis el senbrila griza roko kaj la kvadrataj domoj klare estis el la sama ŝtofo. Sed rilate al sia vasteco, la urbo estis multe pli granda ol tiu de la Saltuloj kaj la stratoj estis plenaj de multaj homoj kiuj okupadis sin diversmaniere.
Trarigardante la nedensajn palisojn de la barilo niaj amikoj observis la Kornulojn, kiuj ne sciis ke ilin observas fremduloj, kaj trovas ilin tre nekutimaspektaj. Ili estis malgranduloj kaj havis korpojn rondajn kiel pilkoj kaj nelongajn krurojn kaj brakojn. Ankaŭ iliaj kapoj estis rondaj, kaj ili havis longajn pintajn orelojn kaj kornon en la centro de la frunto. La kornoj ne aspektis tre teruraj, ĉar ili ne estis pli ol dek kvin centimetrojn longaj;sed ili estis ebure blankaj kaj akrepintaj kaj tial tute prave la Saltuloj timis ilin.
La haŭtoj de la Kornuloj estis palbrunaj, sed ili surhavis neĝoblankajn robojn kaj estis senŝuaj. Doroteo opiniis ke plej frapa pri ili estas la longa hararo, kiu kreskas laŭ tri klare distingitaj koloroj sur ĉiu kapo —ruĝa, flava kaj verda. La ruĝa estis malsupra kaj kelkfoje pendis sur iliajn okulojn; sekvis larĝa cirklo da flavo kaj la verdo estis supre kaj estis aranĝita kiel brosforma bulo.
Ankoraŭ neniu Kornulo konsciis pri la ĉeesto de la fremduloj, kiuj rigardis la etan brunan popolon dum iom da tempo kaj poste iris al la pordego en la centro de la dividbarilo. Ĝi estis ambaŭ flanke ŝlosita kaj super la riglilo estis a fiŝo tekstanta:
“ONI MILITAS”
“Ĉu ni ne povas trairi?”demandis Doroteo.
“Ne nun,”respondis la Ĉampiono.
“Mi kredas,”diris la Birdotimigilo, “ke se mi povus paroli kun tiuj Kornuloj ili pardonpetus al vi, kaj tiuokaze ne necesus batali.”
“Ĉu vi ne povos paroli de ĉi flanke?”demandis la Ĉampiono.
“Ne tiel bone,”respondis la Birdotimigilo. “Ĉu vi supozas ke vi povus ĵeti min trans tiun barilon?Ĝi estas alta, sed mi estas tre malpeza.”
“Ni povos provi,”diris la Saltulo. “Mi estas eble la plej forta viro en mia lando, do mi entreprenos ĵeti vin. Sed mi ne promesas ke vi estos surpieda sur la tero.”
“Tio ne gravas,”respondis la Birdotimigilo. “Nur min ĵetu, tio kontentigos min.”
Do la Ĉampiono prenis la Birdotimigilon kaj tenis lin dum momento por konstati kiom li pezas, kaj post tio per sia tuta forto li ĵetis lin alten en la aeron.
Eble se li Birdotimigilo estus iomete pli peza li estus pli facile ĵetebla kaj flugus pli distancen;sed efektive, anstataŭ trans flugi la barilon li falis ĝuste sur ĝian supron, kaj unu el la akrepintaj palisoj kaptis lin ĉe la mezo de lia dorso kaj tenis lin firme kaptita. Se li estus vizaĝsube la Birdotimigilo eble sukcesus liberigi sin, sed ĉar li kuŝis sur sia dorso sur la paliso liaj manoj skuiĝis en la aero de la Kornula Lando dum liaj piedoj batadis la aeron de la Saltula Lando;do jen li.
“Ĉu vi estas vundita?”vokis la Miksĉfona Knabino maltrankvile.
“Kompreneble ne,”diris Doroteo. “Sed se li baraktos tiel li eble ŝiros siajn vestojn. Kiel ni surterigos lin, S-ro Ĉampiono?”
La Ĉampiono kapneis.
“Mi ne scias,”li agnoskis. “Se li povus timigi Kornulojn egale bone kiel korvojn, eble plej bone estus lasi lin tie.”
“Estas terure,”diris Oĵo, preskaŭ preta plori. “Mi s’pozas ke ĉar mi estas Oĵo la Misfortuna ĉiun kiu provas helpi min trafas problemoj.”
“Estas bonfortune ke ĉeestas helpantoj,”deklaris Doroteo.