“Ho!”kriis Oĵo, multe surprizite de sia ekvido de ĉi tiu fremdulo;kaj poste li aldonis:“Kiu savis min, sinjoro?”
“Ĉu vi ne vidas?”respondis la alia, ridetante;“mi estas la Vilulo.”
“Jes;mi vidas tion,”diris la knabo, kapjesante. “Ĉu do vi savis min de la folio?”
“Neniu alia, estu certa pri tio. Sed atentu, por ke mi ne bezonu denove savi vin.”
Oĵo eksaltis, ĉar li vidis plurajn larĝajn foliojn klini sin al li;sed la Vilulo rekomencis faj fi, kaj je la sono la folioj ĉiuj rektiĝis sur siaj tigoj kaj kvietiĝis.
La viro nun prenis brakon de Oĵo kaj kondukis lin laŭ la vojo, preter la lastan el la grandaj plantoj, kaj antaŭ ol esti sekuraj preter ilia atingpovo li ne ĉesis fajfadi.
“Sciu, la muziko sorĉas ilin,”diris li. “Kantado aŭ fajfado —ne gravas kiu —bonkondutigas ilin, kaj nenio alia povas. Mi ĉiam fajfas dum mi preterpasas ilin kaj tial ili neniam ĝenas min. Hodiaŭ dum mi preteriris, fajfante, mi vidis folion bukliĝintan kaj mi sciis ke nepre estas io en ĝi.
Mi detranĉis la folion per mia tranĉilo kaj —vi elsaltis. Mia preteriro estis bonfortuna, ĉu ne?”
“Vi multe komplezis,”diris Oĵo, “kaj mi dankas vin. Ĉu vi bonvolos ankaŭ savi miajn kunulojn?”
“Kiujn kunulojn?”demandis la Vilulo.
“La folioj kaptis ĉiujn,”diris la knabo. “Miksĉifonan
Knabinon kaj —”
“Kion?”
“Knabinon el miksĉifonaĵoj, sciu. Ŝi vivas kaj nomiĝas
Ĉifoneroj. Kaj Vitran Katon —”
“Vitran?”demandis la Vilulo.
“Tute vitran.”
“Kaj vivantan?”
“Jes,”diris Oĵo, “ŝi havas palruĝan cerbon. Kaj Vuzon —”
“Kio estas Vuzo?”demandis la Vilulo.
“Nu, mi —mi —ne povas skizi ĝin,”respondis la knabo, tre perpleksa. “Sed ĝi estas kurioza besto kun tri haroj ĉe la fino de sia vosto neeltireble kaj —”
“Kio estas neeltirebla?”demandis la Vilulo;“la vosto?”
“La haroj estas neeltireblaj. Sed vi vidos la Vuzon, se vi bonvolos savi ĝin, kaj tiam vi scios ĝuste kio ĝi estas.”
“Kompreneble,”diris la Vilulo, skuetante sian vilan kapon.
Kaj post tio li remarŝis inter la plantojn, ankoraŭ fajfante, kaj trovis la tri foliojn kiuj ĉirkaŭvolvis la veturkunulojn de Oĵo. La unua folio kiun li detranĉis liberigis Ĉifonerojn, kaj vidante ŝin la Vilulo klinis sian vilan kapon malantaŭen, larĝe malfermis sian buŝon kaj ridis tiel vile kaj tamen tiel gaje ke Ĉifoneroj tuj ekamis lin. Poste li deprenis sian ĉapelon kaj profunde klinis sin, dirante:
“Mia kara, vi estas miriga. Mi nepre konigu vin al mia amiko la Birdotimigilo.”
Kiam li detranĉis la duan folion li liberigis la Vitran
Katon, kaj Fuŝulo tiom timis ke ŝi forkuris fulme kaj baldaŭ estis ĉe la flanko de Oĵo, kie ŝi sidiĝis apud li anhelante kaj tremante. La lasta planto de la tuta vico estis la kaptinto de la Vuzo, kaj granda bulkoformo en la centro de la volvinta folio indikis klare kie li estas. Per sia akra tranĉilo la Vililo detranĉis la tigon de la folio kaj dum ĝi falis kaj malvolviĝis eltrotis la Vuzo kaj eskapis preter la atingpovon de ĉiuj aliaj el la danĝeraj plantoj.
Ĉapitro 11. Bona amiko
BALDAŬ la tuta grupo estis kune sur la vojo el flavaj brikoj, tute preter la atingpovo de la belaj sed per fidaj plantoj. La Vilulo, gapinte unu kaj poste la alian, ŝajnis tre plaĉita kaj interesata.
“Mi jam vidis kuriozaĵojn ekde mia alveno al la Lando Oz,” diris li, “sed neniam ion pli kuriozan ol ĉi tiun bandon de aventurantoj.
Ni sidiĝu iom, kaj konversaciu kaj interkonatiĝu.”
“Ĉu vi do ne de ĉiam loĝas en la Lando Oz?” demandis la Manĝtula knabo.
“Nu efektive, mi antaŭe loĝis en la granda ekstera mondo. Sed foje mi venis ĉi tien kun Doroteo, kaj Ozma permesis ke mi restu.”
“Ĉu al vi plaĉas Oz?”demandis Ĉifoneroj. “La lando kaj la klimato estas grandiozaj, ĉu ne?”
“Ĝi estas la plej bela lando en la tuta mondo, eĉ kvankam ĝi estas felando, kaj mi feliĉas ĉiun minuton dum mi loĝas en ĝi,”diris la Vilulo. “Sed diru al mi ion pri vi mem.”
Do Oĵo rakontis pri sia vizito al la domo de la Kurbiĝinta
Magiisto, kaj kiel li renkontis tie la Vitran Katon, kaj kiel la Miksĉifona Knabino viviĝis, kaj pri la terura akcidento kiun spertis Onĉjo Nonĉjo kaj Margolete. Poste li rakontis pri sia entrepreno trovi la kvin diversajn objektojn kiujn la Magiisto bezonas por fari sorĉon kiu revivigos la marmorajn figurojn, unu el ili estas tri haroj el la vosto de Vuzo.
“Ni trovis la Vuzon,”klarigis la knabo, “kaj li konsentis doni al ni la tri harojn;sed ni ne povis eltiri ilin. Do ni devis kunvenigi la Vuzon kun ni.”
“Mi komprenas,”respondis la Vilulo, kiu aŭskultis interesate la rakonton. “Sed eble mi, kiu estas granda kaj forta, povos tiri tiujn tri harojn el la vosto de la Vuzo.”
“Provu, se vi deziras,”diris la Vuzo.
Do la Vilulo provis, sed negrave kiom forte li tiris li ne povis eltiri la harojn el la vosto de la Vuzo. Do li residiĝis kaj viŝis sian vilan vizaĝon per vila silka poŝtuko kaj diris:
“Ne gravas. Se vi povos gardi la Vuzon ĝis vi akiros la aliajn bezonatajn objektojn, vi povos konduki la beston kaj liajn tri harojn al la Kurbiĝinta Magiisto kaj lasi lin trovi metodon eligi ilin. Kiujn aliajn objektojn vi bezonas trovi?”
“Unu,”diris Oĵo, “estas sesfolio.”
“Vi verŝajne trovos tion en la kampoj ĉirkaŭ la Smeralda Urbo,”diris la Vilulo. “Leĝo malpermesas la plukon de sesfolioj, sed mi kredas ke mi povos konvinki Ozman permesi tion al vi.”
“Dankon,”respondis Oĵo. “La sekva objekto estas la maldekstra flugilo de flava papilio.”
“Por tio vi devos iri al la Palpbruma Lando,”la Vilulo deklaris. “Mi neniam rimarkis papiliojn tie, sed tiu estas la flava lando de Oz kaj ĝin regas bona amiko mia, la Stana Lignohakisto.”
“Ho, mi aŭdis pri li!”kriis Oĵo. “Li devas esti grandioza viro.”
“Tia li estas, kaj lia koro estas grandioze afabla. Mi estas certa ke la Stana Lignohakisto faros ĉion eblan por helpi vin savi vian Onĉjon Nonĉjon kaj kompatindan Margoleten.”
“Post tio mi devos trovi,”diris la Manĝtula knabo, “142 mililitrojn da akvo el obskura puto.”
“Ĉu!Nu, tio estas pli malfacila,”diris la Vilulo, gratante sian maldekstran orelon perplekse. “Mi neniam aŭdis pri obskura puto, ĉu vi?”
“Ne,”diris Oĵo.
“Ĉu vi scias kie ia tio troveblas?”demandis la Vilulo.
“Mi ne povas imagi,”diris Oĵo.
“Do ni devos demandi la Birdotimigilon.”
“La Birdotimigilon!Sed certe, sinjoro, birdotimigilo ne povas scii ion.”
“Ne la plejmultaj birdotimigiloj, mi agnoskas,”respondis la Vilulo. “Sed ĉi tiu Birdotimigilo pri kiu mi parolas estas tre inteligenta. Li pretendas havi la plej bonan cerbon en la tuta Oz.”
“Pli bonan ol mia?”demandis Ĉifoneroj.
“Pli bonan ol mia?”eĥis la Vitra Kato. “Mia estas palruĝa, kaj oni povas vidi ĝin funkcii.”
“Nu, oni ne povas vidi la cerbon de la Birdotimigilo funkcii, sed ĝi tre lerte pensas,”asertis la Vilulo. “Se iu scias kie troviĝas obskura puto, tion scias mia amiko la Birdotimigilo.”
“Kie li loĝas?”demandis Oĵo.
“Li havas grandiozan kastelon en la Palpbruma Lando, proksime al la palaco de sia amiko la Stana Lignohakisto, kaj li ofte troviĝas en la Smeralda Urbo, kie li vizitas Doroteon en la reĝa palaco.”