“Tiu tempo ankoraŭ ne venis al ni,”diris la Vilulo severe. “Mi mem estas ia kantisto, kaj mi ne intencas sufokiĝi per iaj Luluoj kia via karbnigra Lulu. Mi dispecigos vin, Sinjoro Foĉjo, kaj disŝutos viajn pecojn tra la tuta lando, kompleze al la homoj kiujn vi eble renkontus se mi permesus ke vi libere diskuradu. Farinte tiun dolorigan taskon mi —”
Sed antaŭ ol li povis diri pli la fonografo turnis sin kaj kuregis laŭ la vojo tiel rapide kiel ĝiaj kvar tablokruroj povis porti ĝin, kaj baldaŭ ĝi estis tute ne plu videbla.
La Vilulo residiĝis kaj aspektis bone plaĉita. “Iu alia ŝparos al mi la penon dispecigi tiun fonografon,”diris li; “car ne estas eble ke tia muzikilo daŭros longe en la Lando Oz. Kiam vi estos ripozintaj, amikoj, ni pluiru nian vojon.”
Dum la posttagmezo la veturantoj trovis sin en soleca kaj neloĝata parto de la lando. Eĉ la kampoj ne plu estis kultivitaj kaj la lando komencis simili dezerton. La vojo el flavaj brikoj aspektis neglektita kaj fariĝis neglata kaj pli malfacile surmarŝebla. Densa vepro kreskis ambaŭ flanke de la vojo, kaj gigantaj rokoj estis distroveblaj abunde.
Sed tio ne malinstigis Oĵon kaj liajn amikojn plu paŝadi, kaj ili distris sin per ŝercoj kaj gaja konversacio. Kiam proksimiĝis la vespero ili atingis kristalan fonton kiu ŝprucis el alta roko apud la vojo kaj proksime al tiu fonto staris dezerta kabano. Diris la Vilulo, haltante tie:
“Estos bone ke ni tranoktu ĉi tie, kie estas ŝirmejo por niaj kapoj kaj bona akvo trinkebla. Vojo preter ĉi tie estas tre malbona;ankoraŭ pli malbonan ni devos trapaŝi;do ni atendu ĝis la mateno antaŭ ol tra fi ĝin. ”
Ili konsentis pri tio kaj Oĵo trovis iom da brulligno en la kabano kaj ardigis fajron en la kameno. La fajro ĝojigis Ĉifonerojn, kiu dancis antaŭ ĝi antaŭ ol Oĵo avertis ŝin ke ŝi eble ekbrulos. Post tio la Miksĉifona Knabino tenis sin su fiĉe distance de la lekantaj flamoj, sed la Vuzo kuŝiĝis antaŭ la fajro kvazaŭ granda hundo kaj ŝajne ĝuis ĝian varmon.
Kiel vespermanĝon la Vilulo manĝis pilolon, sed Oĵo plu manĝis siajn panon kaj fromaĝon kiel la plej kontentigan manĝaĵon. Li ankaŭ donis porcion al la Vuzo.
Kiam senlumiĝis kaj ili sidis cirkle sur la planko de la kabano, frontante la fajrolumon —ĉar tute ne estis mebloj en la loko —Oĵo diris al la Vilulo:
“Bonvolu rakonti al ni.”
“Mi ne estas bona rakontisto,”estis la respondo;“sed mi kantas kvazaŭ birdo.”
“Ĉu korako aŭ korvo?”demandis la Vitra Kato.
“Kvazaŭ kantobirdo. Mi pruvos tion. Mi kantos kanton kiun mi mem verkis. Diru al neniu ke mi estas poeto, ĉar eble oni volus ke mi verku libron. Ne diru ke mi povas kanti, por ke oni ne volu ke mi faru diskojn por tiu aĉa fonografo. Ne havas tempon por esti publika bonfarulo, do mi nur kantos al vi ĉi tiun kanteton por distri vin.”
Ili tre volonte distriĝis kaj aŭskultis interesate dum la Vilulo ĉantis la ĉisekvajn versojn laŭ melodio kiu ne estis malplaĉa:
“Mi kantos nun Ozlandon, hejmon de mirigaj bestoj Kaj fruktoj, floroj, ĉiaj gloroj kaj de belaj nestoj, La loko de magi’scienca kie ne surprizas
Ke mirigaĵoj trovas sin konstante kiam krizas.
Nin regas ĉarma knabineto kiun feoj amas, Kun sorĉa sceptro, kies justaj leĝofaroj famas; Kaj feliĉigas la popolon ŝia koro pura, Dum ĉiun bezonulon helpas ŝia vol’ebura.
Kaj jen Princino Doroteo, dolĉa kiel rozo, Knabino el Kansaso, land’sen feoj laŭ supozo.
Kaj jen lerta ’Timigil’kun sia korpo pajla, Li diras vortojn saĝajn tre per sia menso tajla.
Mi ne forgesu Noĉjon Hakan, estas li el stano, Komplezon ĉian faras li per delikata mano.
Nek Ŝancel-Insektan Profesoron multe grandigitan, Impreson faras vere li fiere eruditan.
Ho Joĉjo Kukurbkapo estas kara kamarado, Sur Gumpo li famiĝis dum la aerrajdado.
La Segĉeval’’stas bela best’, el ligno li fariĝis; Li faras lertajn agojn kvaz’el karno li estiĝis.
La Leonon Malkuraĝan ja ĉiu homo konas, Li tremas time dum li muĝas se danĝero fonas, Sed brave agas li samkiel ĉiu ajn leono
Ĉar scias li ke malkuraĝ’ne estas por la bono.
Tiktoko, nu —tre stranga li, mekanisma viro — Risorte li parolas, marŝas laŭ mekanisma iro.
Malsatan Tigron havas ni, li bebojn volas manĝi, Tamen ni alian manĝon hastas tuj aranĝi.
Nu, estus malfacile nomi ĉiun ulon strangan; Pro tio pozicion havas Oz unuarangan.
Sed ne forgesu mi atenti pri Kokino Flava; Kaj Naŭ Porketoj loĝas en palaco ora grava.
Tra l’mondo serĉu, trovos vi neniun fremdan landon
En kiu tiom da stranguloj formis sian bandon.
Kaj nun en nia aro rara estas Vitra Kato, Kun Vuzo, Miksĉifon-Knabin’, je l’hodiaŭa dato.”
Al Oĵo tiom plaĉis tiu kanto ke li aplaŭdis la kantinton per kunfrapado de la manoj, kaj Ĉifoneroj imitis lin kunfrapante siajn vatitajn fingrojn, kvankam ili faris nenian bruon. La kato frapis sur la plankon per siaj vitraj piedoj — malforte, por ne rompi ilin —kaj la Vuzo, kiu dume dormis, vekiĝis por demandi pro kio oni bruas.
“Mi malofte kantas publike, timante ke oni eble volos ke mi establu operotrupon,”komentis la Vilulo, al kiu plaĉis la scio ke oni ŝatas lian kontribuon. “Voĉo, ĝuste nun, estas iomete trejnomanka;rustiĝinta, eble.”
“Diru al mi,”diris la Miksĉifona Knabino fervore, “ĉu tiuj stranguloj kiujn vi menciis vere ĉiuj loĝas en la Lando Oz?”
“Ĉiuj. Mi eĉ forgesis unu: la Palruĝan Katidon de Doroteo.”
“Nekredeble!”kriis Fuŝulo, eksidante kaj aspektante interesita. “Palruĝa Katido?Absurde!Ĉu el vitro?”
“Ne;nur ordinara katido.”
“Do ĝi ne povas multe valori. Mi havas palruĝan cerbon, kaj oni povas vidi ĝin funkcii.”
“La katido de Doroteo estas tute palruĝa —ne nur la cerbo —escepte de la bluaj okuloj. Nomita Heŭreka. Multe amata en la reĝa palaco,”diris la Vilulo, oscedante.
La Vitra Kato ŝajnis ĉagrenita.
“Ĉu vi opinias ke palruĝa katido —ordinara vianda kato — estas egale bela kiel mi?”ŝi demandis.
“Ne povas diri. Gustoj varias, sciu,”respondis la Vilulo, denove oscedante. “Sed jen sugesto kiu eble helpos vin: amikiĝu solide kun Heŭreka kaj vi bone sukcesos en la palaco.”
“Mi jam estas solida nun;solidvitra.”
“Vi ne komprenas,”respondis la Vilulo, dormeme.
“Ĉiukaze, amikiĝu kun la Palruĝa Katido kaj vi estos bonsukcesa. Se la Palruĝa Katido malrespektos vin, oni rompos kun vi.”
“Ĉu iu en la reĝa palaco rompus Vitran Katon?”
“Eblas. Ne povas scii. Konsilas ke vi milde ronronu kaj aspektu humila —se vi povas. Kaj nun mi enlitiĝos.”
Fuŝulo konsideris la konsilon de la Vilulo tiel atente ke ŝia palruĝa cerbo okupadis sin longe post la endormiĝo de la ceteraj grupanoj.
Ĉapitro 12. La giganta histriko
La sekvan matenon ili ekveturis frue je la sunleviĝo por sekvi la vojon de flavaj brikoj cele la Smeraldan Urbon. La malgranda Manĝtula knabo komencis laciĝi pro la longa marŝado, kaj lian menson okupis multaj aferoj aparte de la eventoj de la veturo. En la mirinda Smeralda Urbo, kiun li baldaŭ atingos, estis tiom da strangaj kaj kuriozaj personoj ke li duone timis renkonti ilin kaj demandis al si ĉu ili montriĝos amikemaj kaj afablaj. Super ĉio, li ne povis peli el sia menso la gravan taskon por kiu li venis, kaj li firme intencis dediĉi ĉiun energion al trovo de la objektoj necesaj por prepari la magian recepton. Li kredis ke antaŭ ol kara Onĉjo Nonĉjo reviviĝos li ne povos senti ĝojon pro io ajn, kaj ofte li volegis ke Onĉjo ankoraŭ estu kun li, por vidi la multajn mirindaĵojn kiujn Oĵo nun vidas. Sed ve Onĉjo Nonĉjo nun estas marmora statuo en la domo de la Kurbiĝinta Magiisto kaj Oĵo nepre ne ŝanceliĝu dum sia strebo savi lin.