“Nu, estas mi!”kriis Oĵo, mirante pro aŭdo de sia nomo sur la lipoj de nekonato.
La Soldato kun la Verda Barbo kapjesis. “Tion mi antaŭsupozis,”diris li, “kaj bedaŭrigas min anonci ke mia doloroplena devo estas aresti vin.”
“Aresti min!”kriis la knabo. “Pro kio?”
“Mi ne legis la akuzon,”respondis la soldato. Li tiris folion el sia brustopoŝo kaj rigardis ĝin. “Ho, jes;mi devas aresti vin ĉar vi propravole malobeis Leĝon de Oz.”
“Malobeis leĝon!”diris Ĉifoneroj. “Absurdaĵo, Soldato;vi ŝercas.”
“Ĉifoje ne,”respondis la soldato, ĝemante. “Mia kara infano —kio vi estas, diversvendaĵo aŭ divenu-kio-mi-estas? — en mi vi vidas la Korpogardiston de nia gracoplena Reganto, Princino Ozma, kiel ankaŭ la Reĝan Armeon de Oz kaj la Policon de la Smeralda Urbo.”
“Kaj vi estas nur unusola viro!”kriis la Miksĉifona Knabino.
“Nur unu, kaj tio plene su fiĉas. En miaj o ficialaj postenoj mi jam de tre multaj jaroj havas nenian taskon — tiom longe ke mi komencis timi ke mi estas tute senutila —ĝis hodiaŭ. Antaŭ unu horo mi vokiĝis al ŝia
Moŝto Ozma de Oz, kiu informis min ke mi devas aresti knabon nomatan Oĵo la Misfortuna, kiu veturas de la Manĝtula Lando al la Smeralda Urbo kaj baldaŭ atingos ĉi tien. Tiu ordono tiom surprizis min ke mi preskaŭ svenis, ĉar temas pri la unua persono meritanta areston dum mia tuta memoro. Oni prave nomas vin Oĵo la Misfortuna, povra knabo, ĉar vi malobeis Leĝon de Oz.”
“Sed vi eraras,”diris Ĉifoneroj. “Ozma eraras —vi ĉiuj eraras —ĉar Oĵo malobeis neniun Leĝon.”
“Do li baldaŭ reliberiĝos,”respondis la Soldato kun la Verda Barbo. “Ĉiu akuzita pri krimo estas juste juĝata de nia Reganto kaj havas ĉian oportun- on pruvi sian senkulpecon. Sed ĝuste nun la ordonoj de Ozma estas obeendaj.”
Dirinte tion li prenis el sia poŝo paron da man- katenoj el oro kaj inkrustitaj per rubioj kaj diamant- oj, kaj ilin li ligis sur la pojnojn de Oĵo.
Ĉapitro 15. Enkarcerigita de Ozma
La knabo estis tiom perpleksa pro ĉi tiu katastrofo ke li tute ne rezistis. Li tute bone rekonis sin kulpa, sed surprizis lin ke ankaŭ Ozma scias tion. Li demandis al si kiel ŝi informiĝis tiel baldaŭ ke li plukis la sesfolion. Li transdonis sian korbon al Ĉifoneroj kaj diris:
“Gardu tion ĝis mi liberiĝos el la karcero. Se mi neniam liberiĝos, portu ĝin al la Kurbiĝinta Magiisto ĉar ĝi apartenas al li.”
La Vilulo ĝis nun rigardadis atente la vizaĝon de la knabo, necerta ĉu aŭ ne defendi lin;sed io legebla en la mieno de Oĵo retirigis lin kaj devigis lin rifuzi enmiksiĝi por savi lin. La Vilulo estis multe surprizita kaj malfeliĉigita, sed li sciis ke Ozma neniam eraras do Oĵo nepre ja malobeis Leĝon de Oz.
La Soldato kun la verda barbo nun gvidis ilin ĉiujn tra la enirejo kaj en ĉambreton konstruitan en la muro. Tie sidis gaja vireto, riĉe vestita per verdo kaj havanta ĉirkaŭ sia kolo pezan oran ĉenon al kiu nombro da grandaj oraj ŝlosiloj estis ligitaj. Tiu estis la Pordogardisto kaj kiam ili eniris lian ĉambron li ludas melodion per buŝharmoniko.
“Aŭskultu!”li diris, suprentenante sian manon por silentigi ilin. “Mi ĵus komponis melodion nomatan ‘La Makulita
Aligatoro. ’Ĝi estas Fliko, multe supera al Rago*(*Vortludo en la Angla, netradukebla: Rag-time (rago)=“ĉifonaĵ-tempo”, Patch-time =“flikaĵ-tempo”.), kaj mi komponis ĝin honore al la Miksĉifona Knabino, kiu ĵus alvenis.”
“Kiel vi sciis ke mi alvenis?”demandis Ĉifoneroj, tre interesate.
“Jen mia metio, scii kiu venas, ĉar mi estas la Pordogardisto. Silentu dum mi ludos por vi ‘La Makulita
Aligatoro. ’”
Ĝi ne estis tre malbona melodio, nek tre bona, sed ĉiuj respektoplene aŭskultis dum li fermis siajn okulojn kaj balancis sian kapon de flank-al-flanko kaj blovis la notojn per la malgranda instrumento. Kiam ĝi estis finita la Soldato kun la Verda Barbo diris:
“Gardisto, mi havas ĉi tie enkarcerigoton.”
“Ĉu ja!Enkarcerigoto?”kriis la vireto, saltante de sia seĝo. “Kiu?Ne la Vilulo?”
“Ne;ĉi knabo.”
“Ha;mi esperas ke lia kulpo estas same malgranda kiel li mem,”diris la Pordogardisto. “Sed kion li do faris, kaj kial li faris ĝin?”
“Ne scias,”respondis la soldato. “Mi scias nur ke li malobeis Leĝon.”
“Sed neniu faras tion!”
“Do sendube li estas senkulpa, kaj baldaŭ liberiĝos. Mi esperas ke vi pravas, Gardisto. Ĝuste nun mi ordoniĝis konduki lin al la karcero. Alportu robon por la enkarcerigoto el via O ficiala Roboŝranko.”
La Gardisto malŝlosis ŝrankon kaj elprenis blankan robon, kiun la soldato ĵetis sur Oĵon. Ĝi kovris lin de la kapo ĝis la piedoj, sed ĝi havis du truojn tuj antaŭ liaj okuloj, tiel ke li povis vidi kien li iras. Vestite tiel la knabo havis tre kuriozan aspekton.
Dum la Gardisto malŝlosis barilpordon kiu kondukis de lia ĉambro en la stratojn de la Smeralda Urbo, la Vilulo diris al Ĉifoneroj:
“Estos plejbone ke mi konduku vin rekte al Doroteo, laŭ la konsilo de la Birdotimigilo, kaj la Vitra Kato kaj la Vuzo akompanu nin. Oĵo devos iri al la karcero kun la Soldato kun la Verda Barbo, sed oni afable traktos lin kaj ne necesos maltrankviliĝi pri li.”
“Kion oni faros pri li?”demandis Ĉifoneroj.
“Tion mi ne scias. Ekde mia alveno al la Lando Oz oni neniam arestis aŭ enkarcerigis iun —antaŭ ol Oĵo malobeis Leĝon.”
“Ŝajnas al mi ke tiu knabina Reganto via multe ĝenas nin pro nenio,”komentis Ĉifoneroj, skuante siajn fadenharojn el siaj okuloj per ekskuo de sia flikkapo. “Mi ne scias kion faris Oĵo, sed ne povus esti io tre malbona, ĉar vi kaj mi estis ĉiam kun li.”
La Vilulo ne respondis al tiu parolo kaj baldaŭ la Miksĉifona Knabino tute forgesis pri Oĵo pro sia admiro al la mirinda urbo kiun ŝi eniris.
Ili baldaŭ apartiĝis de la Manĝtula knabo, kiun kondukis la Soldato kun la Verda Barbo laŭ flankstrato cele la karceron. Oĵo sentis sin tre mizera kaj multe hontis, sed li komencis koleriĝi ĉar oni traktas lin tiel fie. Anstataŭ eniri la grandiozan Smeraldan Urbon kiel respektenda veturanto kiu rajtas esti bonvena kaj gastigata, li estas enportata kiel krimulo, mankatenita kaj en robo kiu anoncas al ĉiu renkontato lian profundan malhonoriĝon.
Oĵo laŭ sia naturo estis mildakaraktera kaj amema kaj kvankam li malobeis Leĝon de Oz li per tio celis revivigi sian karan Onĉjon Nonĉjon. Lia kulpo estis senpenseco pli ol malboneco, sed tio ne ŝanĝis la fakton ke li misagis. Unue li sentis bedaŭron kaj malgajon, sed ju pli li pripensis la maljustan traktadon kiun oni faras al li —maljusta nur ĉar li opiniis ĝin tia —des pli lin malplezurigis lia arestiĝo, li riproĉis Ozman ĉar ŝi faris malsaĝajn leĝojn kaj punas homojn kiuj malobeas ilin. Nur sesfolio!Malgranda verda planto kiu kreskas neglektate kaj surtretate de piedoj. Kiel malbonas ĝia plukiĝo?Oĵo komencis kredi ke Ozma nepre estas tre malbona kaj tirana Reganto por tiel bela felando kiel Oz. La Vilulo diris ke la popolo amas ŝin;sed kiel tio povas esti?
La malgranda Manĝtula knabo tiom okupis sin per pensado de ĉio ĉi —kion jam antaŭe pensis multaj kulpaj enkarcerigitoj —ke li apenaŭ rimarkis la grandiozecon de la urbostratoj tra kiuj ili paŝis. Kiam ajn ili renkontis unu el la feliĉaj, ridetantaj loĝantoj, la knabo turnis sian kapon honte, kvankam neniu sciis kiu estas sub la robo.
Post kelka tempo ili atingis domon konstruitan tuj apud la granda urbomuro, sed en kvieta, ne multe loĝata loko.
Ĝi estis bela domo, zorge farbita kaj kun multaj fenestroj.
Antaŭ ĝi estis ĝardeno plena de floroj. La Soldato kun la Verda Barbo kondukis Oĵon laŭ la ŝtonera pado al la fronta pordo, sur kiun li frapis.