“Mi malŝparis la sorĉon de la Ora Ĉapo sene fike, ”ŝi diris, “ĉar la Flugantaj Simioj ne povas helpi min. ”
“Estas tute vere tre domaĝe! ”diris la bonkora Hakisto. La Birdotimigilo denove pensadis, kaj lia kapo tiom terure ŝvelis ke Doroteo timis ke ĝi krevos.
“Ni alvoku la Soldaton kun la Verdaj Lipharoj, ” li diris, “kaj petu ke li konsilu nin. ” Do la Soldato estis alvokita kaj eniris la Tronoĉambron timeme, ĉar dum Oz vivis li neniam ricevis permeson trairi la pordon.
“Ĉi tiu knabineto, ”diris la Birdotimigilo al la Soldato, “volas transiri la dezerton. Kiel ŝi povos fari tion? ”
“Mi ne scias, ”respondis la Soldato; “ĉar neniu iam transiris la dezerton, krom se eble Oz mem faris tion. ”
“Ĉu ekzistas neniu kiu povas helpi min? ”demandis Doroteo fervore.
“Eble Glinda, ”li sugestis.
“Kiu estas Glinda? ”demandis la Birdotimigilo.
“La Sorĉistino de la Sudo. ŝi estas la plej potenca Sorĉistino, kaj regas la Kvelulojn. Krome, ŝia kastelo staras apud la dezerto, do eble ŝi scias metodon transiri ĝin. ”
“Glinda estas bona Sorĉistino, ĉu ne? ”demandis la infano.
“La Kveluloj opinias ke ŝi estas bona, ”diris la Soldato, “kaj ŝi estas afabla al ĉiu. Mi aŭdis ke Glinda estas bela virino, kiu scias resti juna eĉ kvankam ŝi jam vivis multegajn jarojn. ”
“Kiel mi povos atingi ŝian kastelon? ”demandis Doroteo.
“La vojo al la Sudo estas rekta, ”li respondis, “sed oni diras ke ĝi estas plena de danĝeroj por marŝantoj. Sovaĝaj bestoj loĝas en la arbaro, kaj raso de strangaj homoj kiuj ne volas ke fremduloj trairu ilian landon. Pro tio neniu Kvelulo ĝis nun iam venis al la Smeralda Urbo. ” La Soldato tiam foriris kaj la Birdotimigilo diris,
“Ŝajnas ke malgraŭ la danĝeroj, plejbone estos ke Doroteo marŝu al la Lando de la Sudo kaj petu ke Glinda helpu ŝin. Ĉar, kompreneble, se Doroteo restos ĉi tie ŝi neniam reiros al Kansas. ”
“Evidente vi denove pensis, ”komentis la Stana Lignohakisto.
“Jes ja, ”diris la Birdotimigilo.
“Mi akompanos Doroteon, ”deklaris la Leono, “ĉar mi enuas pro via urbo kaj sopiras la arbaron kaj la kamparon. Mi efektive estas sovaĝa besto, sciu. Ankaŭe, Doroteo bezonos protektanton. ”
“Vi pravas, ”akordis la Hakisto. “Mia hakilo eble povos helpi ŝin; do ankaŭ mi akompanos ŝin al la Lando de la Sudo.
“Kiam do ni ekiros? ”demandis la Birdotimigilo.
“Ĉu vi kuniros? ”ili demandis, surprizite.
“Certe. Sen Doroteo mi ne havus cerbon. ŝi levis min de la stango en la maizkampo kaj venigis min al la Smeralda Urbo. Do mia bona sorto uldiĝas al ŝi, kaj mi neniam apartiĝos de ŝi antaŭ ol ŝi fin fine reiros al Kansas. ”
“Dankon, ”diris Doro-
“Vi ĉiuj estas vere afablegaj deziras komenci kiel eble
“Ni ekiros morgaŭ dis la Birdotimigilo. “Do nun nin, ĉar la marŝado estos teo, kortuŝite. al mi. Sed mi plej baldaŭ. ” matene, responni ĉiuj pretigu longa. ”
Ĉapitro XIX
Ilin atakas la Batalantaj Arboj
Tuj la sekvan matenon Doroteo adiaŭe kisis la belan verdan knabinon, kaj ĉiuj premis la manon de la Soldato kun la Verdaj Lipharoj, kiu marŝis kun ili ĝis la pordego. Kiam la Pordogardisto evidis ilin li miregis ke ili volas foriri el la bela Urbo por renkonti novnovajn problemojn. Sed li tuj malŝlosis iliajn okulvitrojn, kiujn li remetis en la verdan keston, kaj donis al ili multajn bondezirojn por kunporti kun si.
“Vi nun estas nia reganto, ”li diris al la Birdotimigilo, “do nepre vi devos reveni al ni kiel eble plej baldaŭ. ”
“Mi certe evenos se mi povos, ”la Birdotimigilo respondis; “sed unue mi devas helpi Doroteon reiri al sia hejmo. ” Dum Doroteo lastafoje adiaŭis la bonhumoran Gardiston ŝi diris:
“Oni tre afablis al mi en via belo Urbo, kaj ĉiu estis tre ĝentila al mi. Mi ne povas esprimi kiom dankema mi estas. ”
“Ne provu, karulino, ”li respondis. “Ni volonte havus vin kun ni, sed se via deziro estas reiri al Kansas mi esperas ke vi trovos rimedon. ”Li malfermis la pordon de la ekstera muro kaj ili eliris kaj komencis sian marŝadon. La suno brilegis dum niaj amikoj turnis siajn vizaĝojn cele la Landon de la Sudo. Ili estis ĉiuj plejaltspiritaj, kaj ridis kaj interbabiladis. Doroteo denove estis plengita de la espero iri al sia hejmo, kaj la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto ĝojis ĉar ili povis utili al ŝi. Kaj la Leono, nu li flaris la freŝan aeron tre plezure kaj balancis sian voston de flanko al flanko pro pura ĝojo ĉar li denove estas en la kamparo, dum Toto kuris ĉirkaŭ ilin kaj ĉasis la tineojn kaj papiliojn, tutdume gaje bojante.
“Urboloĝado tute ne konvenas por mi, ”komentis la Leono, dum ili rapidpaŝe marŝadis. “Mi perdis multe da mia karno ekde kiam mi ĉesis loĝis tie, kaj nun mi fervoras trovi oportunon montri al la aliaj bestoj kiom kuraĝa mi fariĝis. ”
Ili nun turnis sin kaj lastafoje rigardis la Smeraldan Urbon. Ili vidis nur amason da turoj malantaŭ la verdaj muroj, kaj alte super ĉio estis la pintoj kaj kupolo de la Palaco de Oz.
“Oz ja ne estis malbona Sorĉisto, ”diris la Stana Lignohakisto, dum li sentis sian koron frapadi la flankojn de lia brusto.
“Li sciis doni al mi cerbon, vere tre bonan cerbon, ” diris la Birdotimigilo.
“Se Oz trinkus dozon de la sama kuraĝo kiun li donis al mi, ”aldonis la Leono, “li estus kuraĝa persono. ” Doroteo diris nenion. Oz ne plenumis sian promeson al ŝi, sed li ja klopodis, do ŝi pardonis lin. Ĉar, kiel li diris, li estas bona persono, kvankam li estas malkompetenta Sorĉisto. La marŝado dum la unua tago trairis la verdajn kampojn kaj brilajn florojn kiuj etendiĝis ĉirkaŭ la Smeralda Urbo ĉiu flanke. Ili dormis tiun nokton sur la herbaro, kun nur la steloj super si; kaj ili tre bone ripozis. En la mateno ili plue marŝadis ĝis ili atingis densan arbaron. Tute ne estis eble ĉirkaŭiri ĝin, ĉar laŭaspekte ĝi etendiĝis dekstren kaj maldekstren ĝis preter ilia vidpovo; kaj, krome, ili ne volis riski ŝanĝi sian direkton ĉar ili timis ke ili perdiĝus. Do ili serĉis tiun lokon kie estos plej facile eniri la arbaron. La Birdotimigilo, kiu estis la unua en la vico, fine trovis grandan arbon kiu havis su fiĉe larĝetendajn branĉojn ke estis su fiĉa spaco por ke ili povu marŝi sube. Do li antaŭenmarŝis al la arbo, sed tuj kiam li subiris la unuajn branĉojn ili klinis sin kaj ĉirkaŭvolvis lin, kaj la sekvan minuton li trovis sin levita super la tero kaj ĵetita kapantaŭen inter siajn kunmarŝantojn. Tio ne damaĝis la Birdotimigilon, sed ĝi surprizis lin, kaj li aspektis iom konfuzita kiam Doroteo levis lin.