— Se vi eligos eĉ unu vorteton, vi mortos! — li flustris.
Ĉio ĉi okazis dum sekundoj, kaj la homoj rimarkis nenion, starantaj en la mallumo iom malproksime. John ne moviĝis.
— Nun mi ĉesos premi vian kolon — flustris la pirato, — tuj ĵetu vian revolveron en la maron! Mi estas la Nigra Kapitano….
John ekspiris. Sed li ne povis ekmoviĝi. Sia patro staris apud li… Sia patro mortigos li tuj!.. La revolvero falis el lia mano inerte… Aŭdiĝis malproksima plaŭdo. Nun avertu viajn kunulojn, ke estas sensence lukti, ili kapitulacu! Starante malantaŭ vi, mi mortigos la tutan societon per kvin pafoj, unuavice vin, se vi ekpepos!
La malvarma vento forblovis la senpovecon el la kapo de John. Li reflustris trankvile al sia atakanto: — Se vi estas vere la Nigra Kapitano, tiam vi mortigos neniun, precipe ne min! Mi estas via filo! Jen pendas ĉirkaŭ mia kolo la medaliono de mia kompatinda patrino kun ŝia foto!
La medaliono estis klare videbla sur la nuda brusto de John. La premo de la revolvertubo ne mildiĝis sur lia flanko, kaj la neŝancelebla homo, kiu tenis ĝin, flustis trankvile en lian orelon:
— Malfermu tiun medalionon! Sed atentu bone viajn manojn!
La medaliono estis malfermita. La voĉo flustris denove: — Se vi havas alumeton aŭ aŭtomatan fajrilon, ekfumu cigaredon, kaj dume prilumu la bildon! Tre atentu viajn manojn!
La alumeto ekflagris, kaj la Nigra Kapitano ekvidis por sekundo la bildojn de la tri jara Tomaso kaj tiun de la kompatinda virino. La vizaĝon, kiun de tiam li vidis en ĉiu horo antaŭ si.
— Nun fermu la medalionon, iru al la aliaj, kaj dirantu al ili, ke mi savos vin ĉiujn, ili ne pafu, se mi venos!
Li postrigardis la forirantan John-on. Ĝentlemano fariĝis el sia filo. Sed bona sango sin ne malkonfesas. Li vidis tion hodiaŭ.
Kiel konsternige efikis la Nigran Kapitanon la renkontiĝo kun sia filo, kiun li vidis lastfoje, kiam tiu estis tri jara. Tion ne eblis analizi. La trosentemo certe estis malproksime de tiu kruda rabisto, sed kiun krom lia timiga forto kaj kuraĝo, ankaŭ lia elstara inteligenteco faris la gvidanto de la piratoj. Li maljuniĝis sur la maro, li ne povis esprimi siajn emocierupciojn. Li nur rigardis en tiun direkton, kien John forŝtelumis. Eble ekregis lin iom da kontenta sento, ke tiu homo, kiun li kredis sia filo, restis kurĝa kaj forta inter tiaj kompatindaj homoj.
— Aŭskultu min! — diris John al siaj kunuloj. — Mi parolis kun la kapitano. Li staras tie. Neniu elprenu sian armilon, ĝis mi ne ordonos tion! — li kriis kategorie, kiam la aliaj volis etendi sian manon al la revolveroj. — Mi ne havas tempon klarigi tion! Mi interkonsentis kun li, ke okazos nenia malbono al ni! Li venos ĉi tien, kaj ĉiu kondutu trankvile kun li, ni ne devas timi lin. Malgraŭ tio, ke li estas la Nigra Kapitano!..
Por momento haltis ilia spiro, aŭdinte la teruran nomon. Ili estas sur la ŝipo de la Nigra Kapitano!
— Tiam estas kapute al ni! — ĝemetis la kuiristo.
— Ni saviĝos sendifekte! Mi scias! — Kial, tion li ne rakontis al ili. Li diris super la balustrado: — Se vi volas, bonvolu veni ĉi tien! Ni fidas vian vorton. Kaj ankaŭ vi povas fidi nin!..
La grandega, nigra ombro proksimiĝis kun malrapidaj paŝoj, kaj kiu havis armilon, tiu devis kolekti ĉiun sian forton por ne ektiri la ĉanon kun pasme kurbiĝanta fingro pro teruro.
— Ŝipo veturas al ni de fore! — diris la kapitano kun sia kutima, malrapida parolmaniero. — Ni signalos, por ke ili surŝipigu vin. Diru tion, ke vi transvivis ŝiprompon, kaj la personaro de ŝipoFrisko savis vin! Mi opinias, ke vi ne perfidos nin…
— Mi donas mian honorvorton pri tio en ĉies nomo — respondis John.
La Nigra Kapitano rigardis lin longe. Lia mieno eĉ nun estis tiel senmove, kiel ĉiam. Li iris al la pruo. Mallonge li manipulis la ŝnuregojn, poste li malsupreniris sur la helica ŝtuparo, kunportis grandegan lampon, ekbruligis ĝin, li revenis denove kaj tiris, tiris ĝin supren, poste la flagon, kiu flagris kurte sur la supro de la ĉefmasto, prilumite. Neniu ekparolis. Poste li iris antaŭen al la malsuprenirejo kaj kriis en la mallumon kun tondra voĉo:
— Hogs, venu ĉi tien, la aliaj restu sur sia loko! — En la unua momento aŭdiĝis la jubileo de la suspektata triumfo el la fono. La kapitano turnis sin al la kaptitoj: — Mi opinias, ke ĝi ne iros galte. Se okazos interbatado, pafu viajn kartoĉojn unu post la alia, ne prodigu superflue vian municion! Iu konstante gardu ĉe la suprenirejo de la ŝtuparo! Turnu la direktilradon kvar gradojn orienten! — Dume aperis Hogs, kaj nun li parolis al tiu: — Atentu min! Mi signalis al tiu ŝipo, kiu proksimiĝas tie. Ĝi alvenos post kvaronhoro ĉi tien. Ni transdonos la kaptitojn, kiuj promesis, ke ili ne perfidos nin. Ĝis la ŝipo alvenos ĉi tien, ĉiu restu tie, kie li estas! Mi ordonas tion! Diru ĝin ankaŭ al la aliaj!
— Tio ne estos bona, kapitano! — respondis Hogs. — Mi ne fidas tiujn homojn! Mi ne volas morti en elektroekzekuta seĝo!
— Mi ne demandis vin! Diru al ili, kion mi ordonis! Al kiu ne plaĉas ĝi, tiu povas alfronti min! Iru!
La grandega lampo gricadis supre, kiel la vento skuis ĝin, kaj la malproksima, brila punkto pligrandiĝis. La kapitano enpoŝigis siajn manojn kaj haltis antaŭ John: — Vi estas ĝisosta viro. Kio estas via profesio?
Li demandis ĝin tiel, kiel la superulo la soldaton.
— Mi estas doktoro. Filozofo.
La blankhara homo metis sian manon sur lian ŝultron por momento kaj rigardis iom malgaje en la vizaĝon de la knabo.
— Mi ĝojas, ke via patro povas esti fiera pri vi. Ne timu! Vi ĉiuj saviĝos de tie ĉi. Tiu proksimiĝanta lumpunkto estas krozŝipo. Ĝi alvenos ĉi tien multe pli rapide, ol kiu ajn alia ŝipo.
Li enpoŝigis siaj manojn denove kaj rigardis al la mallumo de la interferdeko, poste li diris mallaŭte dorsen: — la virinoj reiru malantaŭ la stirejon, mi pafos la unuan fojon! Atentu!
— Alo, kapitano! — aŭdiĝis el la murmuranta grupo de sur la interferdeko. — Ni ne volas, ke oni trovu tiujn homojn sur nia ŝipo! Finu vian stultan planon, ĉar ni mortigos ankaŭ vin!
— Tuj forportu vin el la interfedeko! — Nun knalis pafo fare de la piratoj. La kapitano elpoŝigis siajn manojn, ekbrilis po unu pistolo colt, 45 kaliberaj. Li paŝis iom flanken, uzante la kajuton de la stiristo, kiel ŝirmejon.- Ankoraŭfoje mi avertas vin… — tri-kvar kugloj frapiĝis en lia proksimo. — Ankaŭ tiel estas bone — li murmuris kaj pafis dekfoje unu post la alia. La kaptitoj akceptis lian konsilon, ili pafis nur po unu kuglo al la aperantaj ombroj. Larry ekkriis. Kuglo trafis lian brakon. La proksimiĝanta krozŝipo nun jam estis klare videbla.
Ĉirkaŭ dek homoj mortis el la piratoj, la aliaj komencis kuratakon. Estis mirinda vidaĵo la maljuna pirato, kiel li kun teruraj pugnofrapoj, simple kaptis kelkiujn kaj ĵetis tiujn inter la aliajn, kiel ia reviviĝinta, venĝema dio el la mitologio, tute ne formoviĝinte de sia loko, li rebatis la sturmon. John batalis apud li kun ferstango, kiu kuŝis sur la planko, kaj ankaŭ la du matrosoj rapidis helpi al ili. Sur la krozŝipo oni jam ekatentis pri la pafoj, la militŝipo venis per plena vaporo, kaj estis klare aŭdeble, ke oni blovsignalis alarmon. Tio signifis la finon de la batalo. La piratoj nun jam retiriĝis. Ili perdis la ludon. La ŝtuparo, la triono de la interferdeko estis plena de sangaj, senvivaj aŭ rulbaraktantaj homoj. Iu matroso kuŝis kun lezita kapo, kaj la kuiristo flegis lin. John estis plena de kontuzoj, sed mirinde li ne vundiĝis grave. La sango fluis sur la frunto de la Nigra Kapitano, kaj li eksidis sur faskon da ŝnurego, preminte sian manon surkoksen.
— Kio okazis? — demandis John.
— Nun jam… nenio… — li levis sian manon.
Malbela piko trafis lian flankon. John rigardis lin konsternite. La bruna vizaĝo blankiĝis, kaj mano ekpremis lian manon, sur kiu jam estis sentebla la humida malvarmo de la morto. La batalŝipo post akra turniĝo alvenis apud ilia ŝipo, kaj armitaj matrosoj transsaltadis. Sed John ne okupiĝis pri tio. Li genuiĝis apud la maljunan matroson, ĉar li vidis, ke ties lipoj moviĝas, kaj li ŝatus diri ion. La malvarma mano kroĉiĝis al lia manplato tiel strikte, ke ĝi preskaŭ rompiĝis. Marlow kliniĝis tute proksimen al la vizaĝo de la Nigra Kapitano. Li aŭdis nur tion: