— Tiuokaze, — deklaris la akompananto de la alta homo, — ĉu ni, eble, malleviĝu en la loĝejon? He, ŝipknabo, sidigu nin al ci, kaj ni interparolos, ĉi tie estas tre malseke.
Mi pensis… Ne, mi nenion pensis. Sed tio estis stranga apero, kaj, pririgardante la nekonatojn, mi por unu momento forflugis en la amatan landon de bataloj, herooj, trezoroj, kie pasas, kiel ombroj, gigantaj veloj kaj aŭdeblas krio — kanto — flustro: «Mistero — ĉarmo! Mistero — ĉarmo!». «Ĉu tio komenciĝis?» — demandis mi min; miaj genuoj tremis.
Okazas minutoj, kiam, pensante, oni ne rimarkas moviĝojn, tial mi rekonsciiĝis, nur ekvidinte min sidanta en la loĝejo kontraŭ la vizitantoj — ili eksidis sur la duan liton, kie dormadis Egva, la alia matroso, — kaj sidis fleksiĝinte, por ne batiĝi je la plafono-ferdeko.
«Jen homoj!» — pensis mi, respekte pririgardante la figurojn de miaj gastoj. Ili ambaŭ plaĉis al mi — ĉiu en sia speco. La pli aĝa, kun larĝa pala vizaĝo, severaj grizaj okuloj kaj apenaŭ rimarkebla rideto, devis, laŭ mia opinio, taŭgi por rolo de kuraĝa ŝipestro, kiu havas ion por matrosa tagmanĝo, krom seka fiŝo. La malpli aĝa, kies voĉo ŝajnis al mi virina, — ve! — havis malgrandajn lipharojn, malhelajn neglektajn okulojn kaj helajn harojn. Li aspektis pli malfortika ol la unua, sed bele apogadis sian flankon per la pugno kaj brile ridadis. Ili ambaŭ sidis en pluvmanteloj; ĉe la altaj botoj kun lakaj supraĵoj brilis maldika rando, sekve, tiuj homoj havis monon.
— Ni parolu, juna amiko! — diris la pli aĝa. — Kiel ci povas rimarki, ni ne estas friponoj.
— Mi ĵuras per tondro! — respondis mi. — Do, ni parolu, diablo prenu!..
Tiam ili ambaŭ ŝanceliĝis, kvazaŭ inter ili oni enŝovis trabon, kaj komencis ridegi. Mi konas tian ridegon. Ĝi signifas, ke aŭ oni vin opinias idioto, aŭ vi diris supermezuran stultaĵon. Dum ioma tempo mi ofendite rigardis, ne komprenante, en kio estas la afero, poste postulis klarigon en formo, sufiĉa por haltigi la gajon kaj sentigi mian ofendiĝon.
— Nu, — diris la unua, — ni ne deziras ofendi cin. Ni ekridis tial, ke ni iomete drinkis. — Kaj li rakontis, kia afero venigis ilin sur la ŝipon, kaj mi, aŭskultante, elstarigis la okulojn.
De kie estis veturantaj tiuj du homoj, kiuj engaĝis min en la ŝtelon de «Española», mi ne bone komprenis, — ĉar mi estis ekscitita kaj feliĉa, ke la sala seka fiŝo de oĉjo Gros malaperis en bunta nebulo de vera, neatendita aventuro. Unuvorte, ili veturis, sed malfruis al la trajno. Malfruinte al la trajno, ili malfruis pro tio al la vaporŝipo «Steam»[3], la sola ŝipo, ĉirkaŭiranta unufoje dum tago la bordojn de ambaŭ duoninsuloj, turnitaj unu al la alia per siaj akraĵoj; «Steam» foriras je la kvara, serpentumas inter lagunoj kaj revenas matene. Tamen neprokrastebla afero postulas ilin sur la Gardenan kabon aŭ, kiel ni nomis ĝin, sur la «Triopon» — laŭ aspekto de tri rokoj, starantaj en akvo apud la bordo.
— Vojaĝo laŭ seka vojo, — diris la pli aĝa, kies nomo estis Duroc[4], — postulas du tagojn, la vento estas tro forta por remboato, kaj ni devas veni ĝis la mateno. Mi diru rekte, ju pli frue, des pli bone… kaj ci veturigos nin sur la Gardenan kabon, se ci deziras perlabori, — kiom ci deziras ricevi, Sandy?
— Ja vi devas interparoli kun la ŝipestro, — diris mi kaj proponis, ke mi iru en la tavernon, sed Duroc, movinte la brovon, elprenis monujon, metis ĝin sur la genuon kaj tintis per du stapletoj da oraj moneroj. Kiam li ilin disvolvis, en lian polmon verŝiĝis brilanta strio, kaj li komencis ludi per ĝi, subĵetadi, parolante samtakte kun tiu sorĉa tintado.
— Jen cia salajro de la hodiaŭa nokto, — diris li, — ĉi tie estas tridek kvin oraj moneroj. Mi kaj mia amiko Estamp konas rudron kaj velojn kaj la tutan bordon ene de la golfo, ci per nenio riskas. Male, oĉjo Gros deklaros cin heroo kaj geniulo, kiam helpe de homoj, kiujn ni donos al ci, ci revenos morgaŭ matene kaj proponos al li tiun ĉi bankbileton. Tiam anstataŭ unu flosanta trogo li havos du. Kio koncernas tiun Gros-on, ni, sincere dirante, ĝojas, ke li forestas. Li forte gratados la barbon, poste diros, ke li devas iri por konsiliĝi kun kamaradoj. Poste li sendos cin por drinkaĵo por «beni» la eknavigon kaj ebriiĝos, kaj necesos persvadi lin, ke li deŝiru sin de la seĝo — por ekstari al la rudro. Entute, estos tiel oportune kun li, kiel, surmetinte sakon sur la piedojn, danci.
— Ĉu vi lin konas? — en mirego demandis mi, ĉar en tiu ĉi minuto oĉjo Gros kvazaŭ estis kun ni.
— Ho ne! — diris Estamp. — Sed ni… hm… aŭdis pri li. Do, Sandy, ĉu ni navigas?
— Ni navigas… Ho paradizo tera! — Nenion malbonan sentis mia koro en la vortoj de tiuj homoj, sed mi vidis, ke zorgo kaj pasio ronĝas ilin. Mia spirito similis ramon dum ties laboro. La propono okupis la spiriton kaj blindigis min. Mi subite varmiĝis. Se mi povus, mi proponus al tiuj homoj glason da grogo kaj cigaron. Mi decidiĝis senrezerve, sincere kaj ĉion konsentinte, ĉar ĉio estis vero kaj Gros mem petegus tiun bileton, se li estus ĉi tie.
— Tiuokaze… Vi, certe, scias… Vi ne perfidos min, — balbutis mi.
Ĉio ŝanĝiĝis: la pluvo iĝis ŝercema, la vento flirtema, la obskuro mem, gluglante per akvo, diris «jes». Mi kondukis la pasaĝerojn en la ŝipestran kajuton kaj, hastante, por ke nin ne atingu kaj ne retenu Gros, malfaldis la velojn, — du oblikvajn velojn kun levebla jardo, malligis la ligŝnurojn, levis la ĵibon, kaj, kiam Duroc turnis la rudron, «Española» deiris de la kajo, tiel, ke neniu tion rimarkis.
Ni eliris el la haveno ĉe firma vento, kun nemalgranda tangado, kaj kiam ni turnis nin trans la kabon, al la rudro ekstaris Estamp, kaj mi kun Duroc trafis en la kajuton, kaj mi ekgapis al li, nur nun klare imaginte, kion sentas oĉjo Gros, se li revenis kun la frato el la taverno. Kion li pensos pri mi, mi eĉ ne kuraĝis imagi, ĉar lia cerbo, verŝajne, plenis je pugnoj kaj tranĉiloj, sed mi klare vidis, kiel li diras al la frato: «Ĉu tio estas tiu loko aŭ ne? Mi ne povas kompreni».
— Ŝajne, tiu, — devas diri la frato, — ĝuste tiu loko ĝi estas, — jen la soklo, kaj jen la deŝovita plato; apude staras «Meluzino»… kaj ĝenerale…
Tiam mi ekvidis min mem kun la mano de Gros, alkroĉiĝinta al miaj haroj. Malgraŭ distanco, disiganta min disde la katastrofo, la impreso montriĝis tiom minaca, ke, haste palpebruminte, mi komencis pririgardi Duroc-on, por ne afliktiĝi.
Li sidis flanke sur seĝo, pendiginte la dekstran manon trans ĝian dorsapogilon, kaj per la maldekstra subtenante la deglitintan mantelon. En lia sama maldekstra mano fumis speciala plata cigaredo kun oro sur tiu fino, kiun oni metas en buŝon, kaj ĝia fumo, tuŝante mian vizaĝon, odoris, kiel bona lipŝminko. Lia velura jako estis malbutonumita ĉe la gorĝo mem, nudigante blankan triangulon de la ĉemizo, unu piedo estis formetita malproksime, la alia estis sub la seĝo, kaj la vizaĝo estis pensanta, rigardante preter min; en tiu pozo li plenigis per si la tutan malgrandan kajuton. Dezirante esti sur propra loko, mi malŝlosis la ŝranketon de oĉjo Gros per fleksita najlo, kiel mi faradis ĉiam, se al mi mankis io el manĝilaro (poste ŝlosadis), kaj metis teleron kun pomoj, kaj ankaŭ bluan karafon, duone plenan je brando, kaj viŝis per la fingro glasojn.
— Mi ĵuras per bramvelo, — diris mi, — bona brando! Ĉu deziros vi kaj via kamarado drinki kun mi?
— Tio estas bona afero! — diris Duroc, elirante el la meditado. La malantaŭa fenestro de la kajuto estis malfermita. — Estamp, ĉu mi alportu al vi glason da brando?
— Bonege, portu, — venis respondo. — Mi pensas, ĉu ni ne malfruos?
— Tamen mi deziras kaj esperas, ke ĉio iĝu falsa alarmo, — kriis, duonturniĝinte, Duroc. — Ĉu ni preteris la Flirenan lumturon?