— Do, ĉu ci satdormis? — diris Duroc. Mi ree ruĝiĝis. Kelkaj homoj ekrigardis al mi kun amuza nekompreno. Hanuver entiris min en la centron.
— Tio estas mia edukato, — diris li. — Vi, don Esteban, bezonos bonan ŝipestron post dek jaroj, do jen li, kaj lia nomo estas Sandy… he, kiel, Estamp?
— Pruel, — diris mi, — Sandy Pruel.
— Tre memama, — rimarkis Estamp, — kuraĝa kaj decidema, kiel Kolumbo.
La hispano silente eltiris el la monujo vizitkarton kaj etendis al mi, dirinte:
— Post dek jaroj mi, kaj se mi mortos, mia filo — donos al vi iun ŝipon.
Mi prenis la karton kaj, ne rigardinte, ŝovis en la poŝon. Mi komprenis, ke tio estas ŝerco, ludo, al mi aperis deziro subteni la dignon de la maljuna kondotiero, kia mi opiniis min en sekretejoj de la animo.
— Estas tre agrable, — deklaris mi, riverencante kun plej ebla gracieco. — Mi rigardos ĝin same post dek jaroj, kaj se mi mortos, do mi lasos filon, por ke li povu legi, kio estas skribita tie.
Ĉiuj ekridis.
— Vi ne eraris! — diris don Esteban al Hanuver.
— Ho! nu certe, ne, — respondis tiu, kaj mi estis forlasita, — en triumfo kaj kora ĝojo. La grupo transiris al la alia fino de la halo. Mi turnis min ankoraŭ, unuafoje libere ekspirinte, pasis tra la tuta kompanio, kiel sovaĝa mustango inter nervozaj pavoj, kaj eksidis en angulo, el kiu estis videbla la tuta halo, sed kie neniu malhelpis pensi.
Baldaŭ mi ekvidis Thomson-on kaj Galway-on kun tri sinjorinoj, en bonega animstato. Galway, abrupte movante la vangon, metinte la manojn en la poŝojn kaj balanciĝante sur la piedpintoj, estis parolanta kaj ridanta. Thomson estis favore aŭskultanta; unu sinjorino, dezirante interrompi Galway-on, tuŝis lian manon per faldita ventumilo, la du ceteraj, interŝanĝante rigardojn, de tempo al tempo ridegadis. Do, nenio okazis. Sed kio okazis al Molly — la junulino Molly, forlasinta sian fratinon, por plenumi la promeson, al la junulino, kiu, pli ĉarma kaj bela ol ĉiuj, kiujn mi vidis en tiu ĉi vespero, devus ĝoji kaj brili ĉi tie kaj iri kun mano en la brako de Hanuver, hontante pri si kaj pri la feliĉo, kiun ŝi intencis rezigni, timante ion, kion povas timi nur virino? Kiaj kaŭzoj retenis ŝin? Mi faris tri supozojn: Molly ŝanĝis sian decidon kaj foriris; Molly estas malsana kaj — Molly jam estis. — «Jes, ŝi estis, — diradis mi, emociiĝante, kiel pro mi mem, — kaj ŝia interkompreniĝo kun Hanuver ne malcedis kontraŭ Dige. Li forlasis ŝin. Tial li suferas, travivinte la scenon, kiu profunde tuŝis lin, sed kiu estis senforta ree lumigi la sunon super lia obskurigita animo». Se mi scius, kie ŝi estas nun, tio estas, se ŝi estus ie proksime, mi, verŝajne, farus unu el miaj frenezaĵoj, — irus al ŝi kaj kondukus ĉi tien; ĉiuokaze, penus konduki. Sed, eble, okazis tielaĵo, kiun ne eblas diveni. Kaj se ŝi mortis kaj de Hanuver ĉio estas kaŝita!
Post kiam mi pensis tion, la terura penso ekobsedis min, des pli, ke la nemulto, sciata de mi en tiu afero, havis grandajn mankojn, permesantajn ajnan supozon. Mi vidis Lemarin-on; tiun specon de homoj mi bone konis, kaj mi sciis, kiel inventemaj estas huliganoj, obsedataj de manio aŭ profitemo. Definitive, mi devis renkonti Pope-on, por trankviliĝi.
Mem ne konsciante tion, mi deziris ĝojon en la hodiaŭa vespero ne nur tial, ke mi deziris feliĉan renkontiĝon de la du manoj, disigitaj de komplikaj cirkonstancoj, — en mi estis leviĝanta postulo de jubilo, planita de homa volo kaj de pasia deziro, tiom bela en tiuj neordinaraj kondiĉoj. La afero statis kaj evoluis tiel, ke nenian alian finon, krom aperon de Molly, — aperon, renversantan la tutan malican planon, — gajan plaŭdon de maja arĝenta rojo, — mi povis deziri, kaj nenio alia povis servi por mi kiel pravigo de tio, en kio, konforme al la neesploritaj leĝoj de homaj renkontiĝoj, mi prenis nevolan, kvankam supraĵan parton.
Ne opiniu, tamen, ke miaj pensoj tiutempe esprimiĝis per tiaj vortoj, — mi estis tiam ankoraŭ malproksima de la kutima arto de plenaĝuloj, — ĉirkaŭigi per vorta streko ŝaŭme glitantajn bildojn. Sed ili ne restis sen esprimo; anstataŭ mi mian spiritan mondon esprimis la muziko de la orkestro, kaŝita sur la galerio, vokanta la Mirindan Landon.
Jes, nur dum dudek kvar horoj Sandy Pruel elkreskis, simile al vegetaĵo de hinda mago, plantita kiel semo kaj post tridek minutoj disvolvanta verdajn foliojn. Mi estis pli maljuna, pli saĝa, — pli kvieta. Mi povus, certe, kun grandega ĝuo eksidi kaj ludi, rulante kuiritajn ovojn, kiu ludo nomiĝas — «manĝu ovoŝelon», — sed povis ankaŭ kapti esencon de la nedirita en la dirita. Mi, definitive, bezonis Pope-on, sed mi ankoraŭ ne kuraĝis vagi, kie mi deziras, serĉante lin, kaj kiam li, finfine, aliris, rimarkinte min hazarde, oni kvazaŭ donis al mi trinkaĵon post salaĵo. Li estis en frako, gantoj, aspektante pro tio nove, sed por mi estis tutegale. Mi ekstaris kaj ekiris al li.
— Nu, jen, — diris Pope kaj, facile retrorigardinte, mallaŭte aldonis: — Hodiaŭ okazos io. Vi vidos. Mi ne kaŝas de vi, ĉar mi estas ekscitita, kaj vi multon faris por ni. Prepariĝu: ni ankoraŭ ne scias, kio povas okazi.
— Kiam? Ĉu nun?
— Ne. Mi nenion plu diros. Ĉu vi ne ofendiĝas, ke vin oni lasis satdormi?
— Pope, — diris mi, ne atentante lian distritan ŝercemon, — kara Pope, mi scias, ke mi demandas stulte, sed… sed… mi havas rajton. Mi pensas tiel. Trankviligu min kaj diru: kio okazis al Molly?
— Nu kial vi zorgas pri Molly?! — diris li, ridante kaj levante la ŝultrojn. — Molly, — li faris emfazon, — baldaŭ estos Emilia Hanuver, kaj ni vizitos ŝin por trinki teon. Ĉu ne?
— Kiel? Ĉu ŝi estas ĉi tie?
— Ne.
Mi silentis kun kolera vizaĝo.
— Trankviliĝu, — diris Pope, — ne indas tiel emociiĝi. Ĉio okazos siatempe. Ĉu vi deziras glaciaĵon?
Mi ne sukcesis respondi, kiam li haltigis defilantan kun pleto Parker-on, kies ege zorgigita vizaĝo parolis pri tio, ke la vespero siamaniere reflektiĝis en lia animo, kvazaŭ faliginte lin de sur la piedoj.
— Parker, — diris Pope, — glaciaĵon al mi kaj al Sandy, grandajn porciojn.
— Tuj farote, — diris la maljunulo, nun jam kun ege vigla, eĉ interesita aspekto, kvazaŭ en postulado de glaciaĵo estis la tuta afero de tiu ĉi vespero. — Kian do? Ĉu fragan, oranĝan, pistakan, rozpetalan, kreman, vanilan, karamelan aŭ…
— Kafan, — interrompis Pope. — Kaj al vi, Sandy?
Mi decidis montri «spertecon» kaj postulis ananasan, sed — ve! — ĝi estis malpli bona, ol la kafa, kiun mi gustumis el la kristala taso de Pope. Dum Parker estis iranta, Pope diris al mi nomojn de kelkaj homoj, kiuj ĉeestis en la halo, sed mi ĉion forgesis. Mi pensis pri Molly kaj pri mia emocio, vokanta en la Mirindan Landon.
Mi pensis krome: kiel simple, kiel grandanime rilate al mi agus Pope, — jam tage, kiam ni manĝis kaj drinkis, — se li dirus: «Sandy, jen kian aferon ni havas…» — kaj per klara lingvaĵo de amika fido inicus min pri la implikitaj sekretoj. Singardemon, nelongan konatecon kaj ĉion ceteran, kio povis malhelpi al Pope, mi forĵetis, eĉ ne penante pensi pri tio, — tiel mi fidis min mem.
Pope silentis, poste pro granda malavareco enpikis en mian ŝvelintan kapon la lastan enigmon.
— Mi ne estos ĉe la tablo, — diris li, — mi tre petas vin, ne demandu pri kaŭzoj de tio laŭte kaj ne serĉu min, por ke mian foreston oni atentu kiel eble malpleje.