Tiutempe la malproksima de mi fino de la halo, sub la orkestra galerio, montris spektaĵon, kie ties kreinto descendis de la afekcianta belo al plezuro de preciza kaj finita impreso. La planko estis kovrita kontinue per blanka pelto, pura, kiel tavolo de unua neĝo. Maldekstre brilis kameno el fandita arĝento kun ornamo el malakito, kaj la murojn, ekde la kornico ĝis la planko, kaŝis hedero, traigante brilon de ovalaj speguloj per tapiŝo de malhelverdaj folioj: malsupre, sur orumita krado, ĉirkaŭiranta tri murojn, estis sinuanta flava arabesko de rozoj. Tiu ĉambro aŭ haleto, kun blanka senbrila lumo de unu lustro, — vera perla diademo el diafanaj globoj, pendantaj kiel renversita konuso, — tute absorbis mian atenton; mi fiksrigardis en ĝian belegan komforton, kaj, turniĝinte finfine por rigardi, ĉu ne estas ankoraŭ io malantaŭ mi, ekvidis, ke Duroc ekstaris, etendinte la manon al la pordo, kie sur la enira linio haltis junulino en robo blanka kaj fleksiĝema, kiel ŝi mem, kun arda, nerve trankvila vizaĝo, kuraĝe celinte rigardon rekte antaŭen. Ŝi iris, mordante la lipeton, kaj estis enkorpigita atendo mem. Mi ne rekonis Molly-n, — tiel transformiĝis ŝi nun; sed tuj spasmis mia gorĝo, kaj ĉio, krom ŝi, malaperis. Kiel freneza, mi kriis:
— Rigardu, rigardu! Tio estas Molly! Ŝi venis! Mi sciis, ke ŝi venos!
Terura estis la rigardo de Duroc, per kiu li batis min, kiel per bastono. Hanuver, paliĝinte, turnis sin, kiel sur risortoj, kaj ĉiuj, kiuj estis en tiu ĉi halo, tuj ekrigardis al la sama flanko. Kun Molly aperis Estamp; li nur ĵetis rigardon al Hanuver kaj deiris. Estiĝis eksterordinara silento, — tuta malesto de sono, kaj en tiu silento, ĉu faligita aŭ frapita, subtile tintis vitro.
Ĉiuj staris ĝiskole en la akvo de la evento, alfluinta subite. Hanuver aliris al Molly, etendinte la manojn, kun forgesiĝinta kaj sovaĝa vizaĝo. Oni ne povis rigardi al li sen doloro, — tiel subite foriris li de ĉiuj al la unu, kiun li atendis. «Kio okazis?» — sonis singardema flustro. En tiu minuto la orkestro, milde ekmovinte melodion, sciigis, ke ni venis en la Mirindan Landon.
Duroc svingis la manon al la balkono por la muzikistoj kun tia forto, kvazaŭ ĵetis ŝtonon. La sonoj ĉesis. Hanuver prenis la levetitan manon de la junulino kaj kviete ekrigardis al ŝiaj okuloj.
— Ĉu tio estas vi, Molly? — diris li, ĉirkaŭrigardante kun rideto.
— Tio estas mi, kara, mi venis, kiel promesis. Ne sopiru nun!
— Molly, — li raŭke suspiris, tenante la manon ĉe la gorĝo, poste altiris ŝian kapon kaj kisis la harojn. — Molly! — ripetis Hanuver. — Nun mi kredos ĉion! — Li turnis sin al la tablo, tenante en sia mano la manon de la junulino, kaj diris: — Mi estis tre malriĉa. Jen mia fianĉino, Emilia Warren. Mi ne regas min. Mi ne plu povas regi min, kaj vi ne juĝos min.
— Tio estas la feino! — diris ŝipestro Orsuna. — Mi ĵuras, tio estas ŝi!
La tremanta mano de Galway, fiksinta la monoklon, abrupte falis sur la tablon.
Dige, mallevinte atentan rigardon, per kiu ŝi pririgardis la enirintinon, ekstaris, sed Galway sidigis ŝin per forta, kruda movo.
— Ne! — diris li. — Ci sidos.
Ŝi malleviĝis kun malestimo kaj angoro, malvarme movinte la brovon. Thomson, ŝirminte la vizaĝon per la mano, sidis, kunrulante paneran globeton. Mi dum la tuta tempo staris. Staris ankaŭ Duroc, Estamp, la ŝipestro kaj multaj el la gastoj. Sur la feston, kiel sur herbejon, ekkuŝis ombro. Komenciĝis moviĝo, iuj eliris de la tablo, ekstarinte pli proksime al ni.
— Ĉu tion faris vi? — diris Hanuver al Duroc, almontrante al Molly.
— Ni estis triope, — ridante, diris Duroc. — Mi, Sandy, Estamp.
Hanuver diris:
— Kio estis… — Sed lia voĉo rompiĝis. — Nu, bone, — daŭrigis li, — nun mi ne povas danki. Vi komprenas. Ĉirkaŭrigardu, Molly, — ekparolis li, movante la manon ĉirkaŭe, — jen ĉio, kiel vi konstruis sur la mara bordo, kiel tion ni imagis tiam. Ĉu vi rekonas nun?
— Ne necesas… — diris Molly, poste ekridis. — Estu pli trankvila. Mi tre emociiĝas.
— Kaj mi? Pardonu min! Se mi freneziĝos, do devas esti tiel. Duroc! Estamp! Orsuna! Sandy, fripono! Kaj ci same silentis, — vi ĉiuj bruligis min ĉe kvar flankoj! Ne koleru, Molly! Molly, diru ion! Kiu do klarigos al mi ĉion?
La junulino silente premis kaj skuis lian manon, kuraĝe nudigante per tio sian koron, kiu devis sperti tiom multe dum tiu ĉi tago. Ŝiaj okuloj estis plenaj de larmoj.
— Everesto, — diris Duroc, — tio estas ankoraŭ ne ĉio!
— Tute prave, — kun defio respondis Galway, ekstarante kaj alirante al Hanuver. — Kiu, ekzemple, klarigos al mi ion nekompreneblan en la afero de mia fratino, Dige Almaviz? Ĉu scias tiu junulino?
— Jes, — perpleksiĝinte, diris Molly, ĵetante rigardon al Dige, — mi scias. Sed mi ja estas ĉi tie.
— Finfine, liberigu min… — elparolis Dige, ekstarante, — de ajna via pozo, Galway, almenaŭ, en mia ĉeesto.
— Aŭgusto Trenk, — diris, frapante ĉiujn, Duroc al Galway, — mi klarigos, kio okazis. Via kamarado, Jack Harrison, kromnomita «Was-ist-das», kaj via amorantino Ethel Meyer devas kompreni mian aludon aŭ agnoski min sufiĉe stulta, por scipovi esplori la staton de la aferoj. Vi malgajnis!
Tio estis dirita laŭte kaj peze. Ĉiuj rigidiĝis. La gastoj, forlasinte la tablon, kuniĝis kiel nubo ĉirkaŭ la subite aperinta intrigo. Nun ni staris meze de homamaso.
— Kion tio signifas? — demandis Hanuver.
— Tio estas la finalo! — ekkriis, elpaŝante, Estamp. — La tri homoj intencis priŝteli vin sub fremdaj nomoj. En kia maniero — vi scias.
— Molly, — diris Hanuver, tremerinte, sed sufiĉe trankvile, — kaj vi, ŝipestro Orsuna! Mi petas, forkonduku ŝin. Al ŝi estas malfacile esti nun ĉi tie.
Li konfidis la junulinon, obeeman, ridetantan, en larmoj, al la malserena ŝipestro, kiu demandis: «Karulino, ĉu vi deziras, ke mi sidu kun vi iomete?» — kaj forkondukis ŝin. Forirante, ŝi haltis, dirinte: «Mi estos trankvila. Mi ĉion klarigos, rakontos al vi, — mi vin atendas. Pardonu min!»
Tiel ŝi diris, kaj mi ne rekonis en ŝi la Molly-n el la gastejo. Tio estis junulino sur sia loko, afekciita, sed firma en maltrankvilo kaj emocio. Mi miris ankaŭ pri memrego de Galway kaj Dige; pri Thomson estis malfacile diri ion difinitan: aŭdinte, kiel ekparolis Duroc, li ekstaris, metis la manojn en la poŝojn kaj fajfis.
Galway levis la pugnon samnivele kun la tempio, alpremis al la kapo kaj abrupte mallevis. Li embarasiĝis nur por unu momento. Facile movante la ventumilon ĉe la vizaĝo, Dige senbrue ridis, sidante plu. Sinjorinoj rigardis al ŝi, iuj rekte, kun teruro, iuj trans la ŝultro, sed ŝi, kvazaŭ ne rimarkante tiun skandalan atenton, estis observanta Galway-on.
Galway respondis al ŝi per rigardo de homo, ricevinta vangofrapon.
— La kablo krevis, franjo! — diris Galway.
— Ba! — eldiris ŝi, malrapide ekstarante, kaj, afekte oscedinte, ĉirkaŭrigardis per senforte orgojla rigardo la amason de vizaĝoj, rigardantaj al la sceno kun silenta maltrankvilo.
— Dige, — diris Hanuver, — kio estas tio? Ĉu vero?
Ŝi levis la ŝultrojn kaj forturnis sin.
— Ĉi tie estas Ben Drake[19], alivestita kiel servisto, — ekparolis Duroc. — Li determinis identecon de tiuj homoj kun la herooj de la ĉantaĝa historio en Ledingento. Drake, kie vi estas? Ni vin bezonas!
Juna servisto, kun nigra hartufo sur la frunto, eliris el la homamaso kaj gaje kapsignis al Galway.
— Ha lo, Trenk! — diris li. — Antaŭ dek minutoj mi ŝanĝis vian teleron.
— Kia triumfo! — rimarkis Thomson, trairante antaŭ ĉiujn per lerta turno de la ŝultroj. — Malkovri la nomon estas pli malfacile, ol turni muron. Nu, Duroc, vi faris al ni ŝakon kaj maton. Tio, sendube, estas via afero!