— Kian do tian historion? Ni iru, vespermanĝu. Jen tio estos, pensas mi, la plej bona historio por ci.
Post tio lia buŝo frapfermiĝis — kvazaŭ falis pasponteto. Li turnis sin kaj ekiris sur la bordon, signinte al mi per la mano, ke mi sekvu lin.
De la bordo laŭ ŝtupoj, formantaj duonrondon, ni leviĝis en grandegan rektan aleon kaj ekpaŝis inter vicoj de gigantaj arboj. Fojfoje maldekstre kaj dekstre briladis lumo, montrante en profundo de interplektitaj kreskaĵoj kolonojn aŭ angulon de fasado kun masiva arabesko de kornicoj. Antaŭe nigris monteto, kaj, kiam ni aliris pli proksime, ĝi evidentiĝis aro da homaj marmoraj figuroj, interplektitaj super kolosa kaliko en neĝe blankan grupon. Tio estis fontano. La aleo ŝtupe leviĝis supren; novaj ŝtupoj — ni pasis pluen — montris turnon maldekstren, mi leviĝis kaj trairis arkon de la interna korto. En tiu granda spaco, prilumita de ĉiuj flankoj kaj super la kapo per grandaj fenestroj, kaj ankaŭ per pendantaj lanternoj, ekvidis mi en la unua etaĝo duan arkon, malpli grandan, sed sufiĉan, por tralasi ĉaron. Trans ĝi estis hele, kiel tage; tri pordoj ĉe diversaj flankoj, plene malfermitaj, montris vicon de koridoroj kaj lampoj, lumantaj sub la plafono. Kondukinte min en angulon, kie, ŝajnis, ne estis loko por pluiri, Tom malfermis pordon, kaj mi ekvidis multegajn homojn ĉirkaŭ fajrujoj kaj forneloj; vaporo kaj varmego, ridego kaj tumulto, bruo kaj krioj, tintado de vazaro kaj plaŭdado de akvo; ĉi tie estis viroj, adoleskuloj, virinoj, kaj mi kvazaŭ trafis sur bruan placon.
— Atendu iom, — diris Tom, — mi interparolos ĉi tie kun unu homo, — kaj li deiris, perdiĝinte. Tuj mi eksentis, ke mi malhelpas, — oni min puŝis al la ŝultro, frapis la piedojn, senceremonia mano devigis min depaŝi flanken, kaj tiam virino batis mian kubuton per pelvo, kaj jam kelkaj homoj kriis grumble kaj haste, ke mi foriraĉu de la vojo. Mi ekiris flanken kaj kunpuŝiĝis kun kuiristo, kiu kuris kun tranĉilo en la mano, brilante per la okuloj, kiel frenezulo. Tuj kiam li min insultis, dikkrura knabino, hastante, faletendiĝis kun korbo sur glita plato, kaj migdala fluso atingis miajn piedojn; samtempe tri viroj, trenante grandegan fiŝon, forpuŝis min al unu flanko, la kuiriston — al la alia kaj faris en la migdalo sulkon per la fiŝa vosto. Estis gaje, unuvorte. Mi, fabela riĉulo, staris, enpreminte en la poŝo manplenon da oraj moneroj kaj senhelpe ĉirkaŭrigardante, ĝis finfine mi en hazarda interspaco de tiuj hastantaj, kurantaj, kriegantaj homoj trovis momenton por dekuri al la malproksima muro, kie mi eksidis sur tabureton kaj kie min trovis Tom.
— Ni iru, — diris li, rimarkeble gaje viŝante la buŝon. Ĉi-foje la vojo estis nemalproksima; ni trairis angulon de la kuirejo kaj tra du pordoj leviĝis en blankan koridoron, kie en vasta ejo sen pordoj staris kelkaj litoj kaj simplaj tabloj.
— Mi pensas, al ni oni ne malhelpos, — diris Tom kaj, eltirinte el la sino malhelan botelon, decmaniere renversis ĝin en la buŝon tiel, ke aŭdiĝis tri glugloj. — Jen, drinku, kaj poste oni alportos, kion vi bezonas, — kaj Tom transdonis al mi la botelon.
Vere, mi tion bezonis. Dum du horoj okazis tiom da eventoj, kaj ĉefe, — tiel ĉio ĉi estis nekomprenebla, ke miaj nervoj falis. Mi ne estis mi; pli ĝuste, samtempe mi estis en la haveno de Liss kaj ĉi tie, tiel ke mi devis apartigi la pasintecon disde la nuno per rekonsciiganta gluto da vino, similan al kiu mi neniam gustumis. Tiutempe venis anguleca homo kun premita vizaĝo kaj levita nazo, en antaŭtuko. Li metis sur la liton pakon da vestaĵoj kaj demandis Tom-on:
— Ĉu por li?
Tom ne degnis lin per respondo, sed, preninte la veston, transdonis al mi, dirinte, ke mi vestu min.
— Ci estas en ĉifonoj, — diris li, — jen ni cin beligos. Bonan ci faris vojaĝon, — aldonis Tom, vidante, ke mi metis sur la matracon la oron, por kaŝi kiun mi nun ne havis lokon sur mi. — Decigu do cian aspekton, vespermanĝu kaj ekkuŝu dormi, kaj matene ci povas iri kien ci deziras.
La fino de tiu parolo restarigis miajn rajtojn, ja mi jam komencis pensi, ke el mi oni modlos, kiel el argilo, ĉion, kion oni deziras. Ambaŭ miaj prizorgantoj eksidis kaj komencis rigardi, kiel mi malvestas min. Konfuzita, mi forgesis pri la fia tatuaĵo kaj, demetinte la ĉemizon, nur sukcesis rimarki, ke Tom, klininte la kapon flanken, penas super io tre atente.
Ekrigardinte mian nudan brakon, li movis laŭ ĝi sian fingron.
— Ĉu ci ĉion scias? — balbutis li, embarasita, kaj ekridegis, senhonte gapante al mia vizaĝo. — Sandy! — kriis li, skuante mian malfeliĉan brakon. — Ĉu ci scias, ke vi estas knabo kun najlo?! Jen lerte! John[5], rigardu ĉi tien, ja ĉi tie estas senhonte skribite: «Mi ĉion scias»!
Mi staris, alpremante al la brusto la ĉemizon, duonnuda, kaj estis tiom furiozigita de tio, ke la krioj kaj ridego de miaj prizorgantoj altiris amason da homoj kaj delonge jam estis okazantaj reciprokaj fervoraj klarigoj — «en kio estas la afero», — kaj mi nur turniĝadis, per rigardo tranĉante la mokantojn: eble, dek homoj plenŝtopis la ĉambron. Staris bruego: «Jen tiu! Ĉion scias! Montru do vian diplomon, juna sinjoro». — «Kiel oni kuiras testudan saŭcon?» — «He, kion mi havas en la mano?» — «Aŭskultu, maristo, ĉu Tilda amas John-on?» — «Via klera moŝto, ekspliku fluon de la steloj kaj ceterajn planedojn!» — Finfine, iu malpura knabinaĉo kun nazo nigra, kiel de pasero, plene neniigis min, pepinte: — «Paĉjo, ĉu ci scias, kiom estas trioble tri?»
Mi estas kolerema, kaj se kolerego eksplodigis mian kapon, ne multe necesas, por ke mi, forgesinte ĉion, ĵetu min en bolanta mallumo de rabia impeto frakasi kaj bati ĉion, kion mi trafas. Mia furiozo estis terura. Rimarkinte tion, la mokantoj dispaŝis, iu diris: «Kiel li paliĝis, kompatindulo, tuj videblas, ke li pri io pensas». La mondo bluiĝis por mi, kaj, ne sciante, kion ĵeti en la homamason, mi kaptis la unuan, kion mi trovis — la manplenon da oro, ĵetinte ĝin kun tia forto, ke duono de la homoj elkuris, preskaŭ falante pro ridego. Jam mi estis atakanta Tom-on, ĉirkaŭkaptintan miajn brakojn, kiam ĉio eksilentis: eniris homo, aĝa ĉirkaŭ dudek du jarojn, maldika kaj rekta, tre melankolia kaj bonege vestita.
— Kiu ĵetis la monon? — seke demandis li. Ĉiuj eksilentis, la malantaŭaj estis subridantaj, kaj Tom, komence konfuziĝinte, sed tuj gajiĝinte, rakontis, kia historio okazis.
— Vere, estas sur lia brako tiuj vortoj, — diris Tom, — montru la brakon, Sandy, kio estas tie, ja kun ci oni simple ŝercis.
La enirinto estis la bibliotekisto de la posedanto de la domo, Pope[6], pri kio mi eksciis poste.
— Kolektu por li la monon, — diris Pope, poste aliris min kaj interesite pririgardis mian brakon. — Ĉu tion vi skribis mem?
— Mi estus plena kreteno, — diris mi. — Min oni mokis, ebrian, drinkigis min.
— Klare… sed tamen — eble, estas bone ĉion scii. — Pope, ridetante, rigardis, kiel mi kolere vestas min, kiel mi hastas piedvestiĝi. Nur nun iomete trankviliĝante, mi rimarkis, ke tiuj vestaĵoj — jako, pantalono, botoj kaj subvesto — estis, kvankam de modesta fasono, sed de bonega kvalito, kaj, vestante min, mi fartis, kiel mano en varma sapa ŝaŭmo.
— Kiam vi vespermanĝos, — diris Pope, — Tom sendu Parker-on, kaj Parker konduku vin supren. Vin deziras vidi Hanuver, la mastro. Vi estas maristo, kaj, verŝajne, kuraĝa homo, — aldonis li, donante al mi kolektitan mian monon.
— Ĉe neceso mi ne trafos per la vizaĝo en koton, — diris mi, kaŝante mian riĉon.
Pope ĵetis rigardon al mi, mi — al li. Io glitis en liaj okuloj, — fajrero de nesciataj konsideroj. «Tio estas bona, jes…» — diris li kaj, ĵetinte strangan rigardon, foriris. La spektantoj jam malaperis; tiam oni kondukis min je la maniko al la tablo, Tom almontris metitan vespermanĝon. Manĝaĵoj estis en teleroj, sed ĉu ili estis bongustaj, — mi ne komprenis, kvankam formanĝis ĉion. Manĝis mi ne haste. Tom eliris, kaj, restinte sola, mi penis kune kun la manĝo digesti la okazantaĵon. Fojfoje emocio leviĝadis kun tia forto, ke la kulero ne trafadis en la buŝon. En kiun do historion mi trafis, — kaj kio min atendas poste? Aŭ ĉu pravis vagabondo Bob Percantry, kiu diris, ke «se hazardo kaptis cin sur forkon, sciu, ke ci transflugos sur la alian».