Li almontris fotelon, en kiun mi eksidis, — ne tuj, ĉar ĝi cedis kaj plu cedadis sub mi, sed finfine mi fiksis min.
— Do, — diris Hanuver, kiu facile odoris per vino, — ci amas «maron kaj venton»!
Mi silentis.
— Ĉu vere, Dige, kia forto estas en tiuj simplaj vortoj?! — diris Hanuver al la juna sinjorino. — Ili renkontiĝas, kiel du ondoj.
Tiam mi rimarkis la ceterajn. Ili estis du nejunaj homoj. Unu — nervoza viro kun nigraj vangoharoj, en nazumo kun larĝa ŝnureto. Li rigardis, elstariginte la okulojn, kiel pupo, ne palpebrumante kaj iel strange tirante la maldekstran vangon. Lia blanka vizaĝo en nigraj vangoharoj, la razitaj lipoj, kiuj havis iom paŭtan aspekton, kaj la agla nazo, ŝajnis, subridas. Li sidis, fleksinte la kruron triangule sur la genuo de la alia kruro, tenante la supran genuon per siaj belegaj laktokoloraj manoj kaj pririgardante min kun facila snufado. La dua estis pli aĝa, diketa, razita kaj en okulvitroj.
— Ondoj kaj skadroj! — laŭte diris la unua el ili, ne ŝanĝante la esprimon de la vizaĝo kaj fiksrigardante al mi, per murmureganta baso. — Tempestoj kaj skualoj, brasoj kaj kontrabasoj, nuboj kaj ciklonoj; cejlonoj, surŝipatakoj, brizo, muson', Smit' kaj Vesson'[7]!
La sinjorino ekridis. Ridetis ankaŭ ĉiuj ceteraj, nur Duroc restis, — kun iom malserena vizaĝo, — indiferenta al tiu ŝerco kaj, vidante, ke mi ruĝiĝis, transiris al mi, eksidinte inter mi kaj Hanuver.
— Do, jen, — diris li, metante la manon sur mian ŝultron, — Sandy servas al sia alvokiteco, kiel povas. Ni ankoraŭ navigos, ĉu?
— Navigos malproksimen, — diris mi, ekĝojinta, ke mi havas defendanton.
Ĉiuj denove ekridis, poste inter ili okazis konversacio, en kiu mi nenion komprenis, sed sentis, ke ili parolas pri mi, — ĉu facile mokante aŭ serioze — mi ne distingis. Nur kelkajn vortojn, kiel «agrabla escepto», «kolorriĉa figuro», «stilo» memorfiksis mi kun tia stranga distordo de la senco, ke mi atribuis ilin al detaloj de mia vojaĝo kun Duroc kaj Estamp.
Estamp turnis sin al mi kaj diris:
— Ĉu ci memoras, kiel ci min ebriigis?
— Ĉu vi ebriiĝis?
— Nu certe, mi ja falis kaj dolore batiĝis per la kapo kontraŭ la benko. Konfesu, — «brulanta akvo», «mi ĵuras per Lukrecia!», — ekkriis li, — honestan vorton, li ĵuris per Lukrecia! Krome, li «ĉion scias» — honestan vorton!
Tiu perfida aludo eligis min el la stulta rigidiĝo, en kiu mi troviĝis; mi rimarkis insidan rideton de Pope, kompreninte, ke li rakontis pri mia brako, kaj mi skuiĝis.
Necesas mencii, ke en tiu momento mi estis supermezure ekscitita pro la abrupta ŝanĝo de medio kaj cirkonstancoj, pro nescio, kiaj homoj estas ĉirkaŭe kaj kio okazos al mi poste, kaj ankaŭ pro naiva, sed firma certeco, ke mi devos fari ion specialan ĝuste en tiu ĉi domo, alie mi ne sidus en tia brila societo. Se oni al mi ne diras, kion oni bezonas de mi, — des pli malbone por ili: malfruante, ili, eble, riskas. Mi havis altan opinion pri miaj fortoj. Mi jam rigardis min, kiel parton de iu historio, kies finoj estas kaŝitaj. Tial, senpaŭze, per premita voĉo, tiom esprima, ke ĉiu aludo atingis sian celon, mi ekstaris kaj raportis:
— Se mi ion «scias», do tio estas jeno. Notu. Mi scias, ke mi neniam mokos homon, se li estas mia gasto kaj mi antaŭ tio dividis kun li unu panpecon kaj unu gluton. Kaj ĉefe, — ĉi tiam mi disŝiris Pope-on per la okuloj je etaj ŝirpecoj, kiel papereton, — mi scias, ke mi neniam elbabilos, se mi ion ekvidos hazarde, antaŭ ol mi ekscios, ĉu tio estos agrabla por iu.
Dirinte tion, mi eksidis. La juna sinjorino, ĵetinte al mi atentan rigardon, levis la ŝultrojn. Ĉiuj estis rigardantaj al mi.
— Li plaĉas al mi, — diris Hanuver, — tamen, ne necesas kvereli, Sandy.
— Rigardu al mi, — severe diris Duroc; mi rigardis, ekvidis plenan malaprobon kaj ĝojus fali en la inferon pro honto. — Kun ci oni ŝercis kaj nenion pli. Komprenu tion!
Mi forturniĝis, ĵetis rigardon al Estamp, poste al Pope. Estamp, neniom ofendita, kun scivolemo rigardis al mi, poste, klakinte per la fingroj, diris: «Ba!» kaj — ekparolis kun la nekonato en okulvitroj. Pope, atendinte, kiam ĉesis la ridinda disputo, aliris al mi.
— Kia vi estas pasia, Sandy, — diris li. — Nu, en tio estas nenio speciala, ne emociiĝu, nur estonte pripensu viajn vortojn. Mi deziras al vi bonon.
Dum la tuta tempo mi, kiel birdo sur branĉo, povis nur iomete rimarki en rilatoj de ĉiuj, kunvenintaj ĉi tie, iun, tre malrapide glitantan inter ili, tonon de nur per rigardoj kaj moviĝoj esprimata sekreta dependo, simila al araneaĵo, forglitanta el la manoj. Ĉu tiel montriĝis tro frua alfluo de la nerva forto, kiu post jaroj iĝis la kapablo ĝuste divenadi, kiel rilatas al mi unuafoje renkontataj homoj, — sed ĉiuokaze mi tre bone sentis, ke Hanuver pensas same kun la juna sinjorino, ke Duroc, Pope kaj Estamp estas apartigitaj disde ĉiuj, krom Hanuver, de speciala, nesciata de mi, humoro, kaj ke, aliflanke, — la sinjorino, la homo en nazumo kaj la homo en okulvitroj estas pli proksimaj inter si, kaj la unua grupo iras laŭ longa ĉirkaŭvojo al nekonata celo, ŝajnigante, ke ĝi restas sur unu loko. Mi konas refrakton de rememoroj, — grandan parton de tiu nerva bildo mi atribuas al la evoluo de la postaj eventoj, en kiuj mi partoprenis, sed mi estas certa, ke tiujn nevideblajn radiojn de statoj de apartaj homoj kaj grupoj la nuna sentaĵo konservas ĝuste.
Mi iĝis malserena pro la vortoj de Pope; li jam deiris de mi.
— Kun vi parolas Hanuver, — diris Duroc; ekstarinte, mi aliris la balancseĝon.
Nun mi pli bone pririgardis tiun ĉi homon, kun brilantaj, nigraj okuloj, rufa krispa kapo kaj malgaja vizaĝo, sur kiu aperis rare bela subtila kaj iomete malsana rideto. Li fiksrigardis tiel, kvazaŭ deziris fosi en mia cerbo, sed, evidente, parolante kun mi, li pensis pri sia afero, probable, tre truda kaj malfacila, ĉar baldaŭ li ĉesis rigardi al mi, parolante kun paŭzoj:
— Do jen, ni pripensis tiun ĉi aferon kaj decidis, se ci deziras. Iru al Pope, en la bibliotekon, tie ci ordigados… — Li ne findiris, kion mi ordigados. — Ĉu li plaĉas al vi, Pope? Mi scias, ke plaĉas. Se li estas iomete skandalema, do tio ne gravas. Mi mem estis tia. Nu, iru. Ne akceptu vinon kiel cian konsiliston, kara de Santillana[8]. Al cia ŝipestro estis sendita aerkiso; ĉio estas en ordo.
Mi ekiris, Hanuver ridetis, poste firme kunpremis la lipojn kaj suspiris. Al mi ree aliris Duroc, dezirante ion diri, kiam aŭdiĝis la voĉo de Dige:
— Tiu junulo estas supermezure obstina.
Mi ne sciis, kion ŝi deziris diri per tio. Forirante kun Pope, mi faris ĝeneralan riverencon kaj, rememorinte, ke mi nenion diris al Hanuver, revenis. Mi diris, penante ne esti solena, sed tamen miaj vortoj sonis, kiel ordono en stansoldata ludo.
— Permesu, ke mi esprimu al vi sinceran dankon. Mi tre ĝojas pri la laboro, tiu laboro al mi tre plaĉas. Estu sana.
Poste mi foriris, forportante en la okuloj bonkoran kapjeson de Hanuver kaj pensante pri la juna sinjorino kun la okuloj en ombro. Mi povus nun sen ajna konfuzo rigardi al ŝia bizare bela vizaĝo, havanta esprimon, kiel de homo, al kiu oni rapide kaj sekrete flustras en la orelon.
IV
Ni transiris elektran radion, falantan tra alta pordo sur tapiŝon de neprilumita halo, kaj, trairinte koridoron, trafis en la bibliotekon. Kun peno mi estis retenanta min de deziro iri sur la piedpintoj — tiom mi ŝajnis al mi mem laŭta kaj malkonvena en la muroj de la mistera palaco. Ne necesas diri, ke mi neniam estis ne nur en tiaj domoj, kvankam multe legis pri ili, sed ne estis eĉ en ordinara bele meblita loĝejo. Mi iris gapante. Pope ĝentile direktadis min, sed, krom «tien», «ĉi tien», parolis nenion. Trafinte en la bibliotekon — rondan halon, helan pro lumo en vitro, fragila, kiel floroj, — ni ekstaris vidalvide unu al la alia kaj ekrigardis reciproke al la estaĵo, nova por ĉiu el ni. Pope estis iom konfuzita, sed kutimo al sinregado baldaŭ malligis lian langon.
8
temas pri Ĝil Blas de Santillana, protagonisto de samnoma romano de franca verkisto Alain René Lesage (1668–1747): hispana vagabondo, kiun la sorto ĵetas en diversajn aventurojn