La ora ĉeno

— Vi estas kuraĝulo, — diris li, — vi ŝtelis la ŝipon; brava afero, vorton de honoro!

— Mi apenaŭ riskis, — respondis mi, — mia ŝipestro, oĉjo Gros, probable, same ne malprofitis. Sed diru, kial ili tiel hastis?

— Estas kaŭzoj! — Pope alkondukis min al tablo kun libroj kaj gazetoj. — Ni ne parolu hodiaŭ pri la biblioteko, — daŭrigis li, kiam mi eksidis. — Estas vere, ke mi dum tiuj ĉi tagoj malzorgis ĉion ĉi, — la materialo prokrastiĝis, sed mankas tempo. Ĉu vi scias, ke Duroc kaj aliaj admiras? Ili opinias vin… vi… unuvorte, al vi fortunis. Ĉu vi iam havis aferon kun libroj?

— Certe, — diris mi, ĝojante, ke mi povas, finfine, mirigi tiun elegantan junulon. — Mi legis multajn librojn. Ni prenu, ekzemple, «Rob Roy»-on, aŭ «Teruron de misteraj montoj»; ankaŭ «Senkapa rajdisto»…

— Pardonu, — interrompis li, — mi tro longe parolas kun vi, sed mi devas reveni. Do, Sandy, morgaŭ mi kaj vi ekokupiĝos pri la afero, aŭ, pli bone, — postmorgaŭ. Kaj dume mi montros al vi vian ĉambron.

— Sed kie do mi estas kaj kio estas tiu ĉi domo?

— Ne timu, vi estas en bonaj manoj, — diris Pope. — La nomo de la mastro estas Everesto Hanuver, mi estas lia ĉefa konfidato en iuj specialaj aferoj. Vi ne suspektas, kia estas tiu domo.

— Ĉu povas esti, — ekkriis mi, — ke la babilaĵo sur «Meluzino» estas vero?

Mi rakontis al Pope pri la vespera konversacio de la matrosoj.

— Mi povas certigi vin, — diris Pope, — ke rilate de Hanuver ĉio ĉi estas elpensaĵo, sed estas vero, ke alia tia domo ne ekzistas sur la tero. Tamen, probable, vi morgaŭ vidos mem. Ni iru, kara Sandy, vi, certe, kutimas enlitiĝi frue kaj laciĝis. Adaptiĝu al la ŝanĝo de la sorto.

«Okazas nekredeblaĵo», — pensis mi, irante post lin en la elirantan el la biblioteko koridoron, kie estis du pordoj.

— Ĉi tie loĝas mi, — diris Pope, almontrante unu pordon, kaj, malferminte la alian, aldonis: — Kaj jen via ĉambro. Ne ĝeniĝu, Sandy, ni ĉiuj estas seriozaj homoj kaj neniam ŝercas en aferoj, — diris li, vidante, ke mi, konfuzita, postrestis. — Vi atendas, eble, ke mi enkondukos vin en orumitan palacon (ja mi ĝuste tiel pensis)? Tute ne. Kvankam via loĝado ĉi tie estos tre komforta.

Vere, tio estis tiom kvieta kaj granda ĉambro, ke mi subridis. Ĝi ne sugestis tian fidon, kian sugestas via vera propraĵo, ekzemple, poŝtranĉilo, sed ĝi tiel agrable ĉirkaŭprenadis eniranton. Dume mi sentis min gasto de tiu bonega ejo kun spegulo, spegula ŝranko, tapiŝo kaj skribtablo, ne dirante pri aliaj mebloj. Mi sekvis Pope-on kun korbatado. Li puŝis pordon, kondukantan dekstren, kie en pli malvasta spaco troviĝis lito kaj ceteraj objektoj de la luksa vivo. Ĉio ĉi kun fajna pureco kaj strikta afableco estis vokanta min ĵeti la lastan rigardon al la lasata malantaŭe oĉjo Gros.

— Mi pensas, vi mem instalos vin, — diris Pope, ĉirkaŭrigardante la ejon. — Estas iomete malvaste, sed apude estas la biblioteko, kie vi povas esti kiom vi deziras. Morgaŭ vi sendos iun por alporti vian valizon.

— Ho jes, — diris mi, nervoze subridinte. — Verŝajne, tiel. Kaj la valizon kaj ĉion ceteran.

— Ĉu vi havas multe da aĵoj? — favore demandis li.

— Certe! — respondis mi. — Nur da valizoj kun kolumoj kaj smokingoj estas ĉirkaŭ kvin.

— Ĉu kvin?.. — Li ruĝiĝis, deirinte al la muro ĉe la tablo, kie pendis ŝnuro kun tenilo, kiel de sonorilo. — Rigardu, Sandy, kiel por vi estos oportune manĝi kaj trinki: se vi tiros la ŝnuron unu fojon, — laŭ la lifto, aranĝita en la muro, leviĝos matenmanĝo. Du fojojn — tagmanĝo, tri fojojn — vespermanĝo; teon, vinon, kafon, cigaredojn vi povas ricevi kiam ajn, uzante tiun telefonon. — Li klarigis al mi, kiel uzi la telefonon, poste diris en la brilantan parolilon: — Ha lo! Kio? O ho, jes, ĉi tie estas nova loĝanto. — Pope turnis sin al mi. — Kion vi deziras?

— Dume nenion, — diris mi kun ĝenita spiro. — Kiel do oni manĝas en la muro?

— Ho Dio! — Li tremeris, ekvidinte, ke la bronza horloĝo de la skribtablo indikas 12. — Mi devas iri. En la muro oni ne manĝas, certe, sed… sed malfermiĝas luko, kaj vi prenas. Tio estas tre oportuna, kiel por vi, tiel ankaŭ por la servistoj… Mi definitive foriras, Sandy. Do, vi estas sur la loko, kaj mi estas trankvila. Ĝis morgaŭ.

Pope rapide foriris; eĉ pli rapidaj mi aŭdis liajn paŝojn en la koridoro.

V

Do, mi restis sola.

Mi havis kaŭzojn por eksidi. Mi eksidis sur molan, kompleze risortan seĝon; pacigis la spiradon. La tiktakado de la horloĝo estis signifoplene konversacianta kun la silento.

Mi diris: «Jen, bonege. Tio nomiĝas — enkaĉiĝi. Interesa historio».

Por konsekvence pripensi ion mi ne havis fortojn. Kiam aperadis kohera penso, ĝin tuj petis foriri alia penso. Ĉio kune similis perfingran tordadon de lana fadeno. Diablo prenu! — diris mi finfine, penante ĉiel ajn ekregi min, kaj ekstaris, dezirante voki en la animo solidan firmecon. Rezultiĝis ĉifeco kaj lozeco. Mi ĉirkaŭiris la ĉambron, meĥanike notante: — Fotelo, kanapo, tablo, ŝranko, tapiŝo, pentraĵo, ŝranko, spegulo. — Mi ekrigardis en la spegulon. Tie estis ĵetiĝanta similaĵo de danda ruĝa papavo kun beate distorditaj trajtoj de la vizaĝo. Ili sufiĉe ĝuste reflektis mian animstaton. Mi ĉirkaŭiris la tutan ejon, ree rigardis en la dormoĉambron, kelkfoje aliradis al la pordo kaj aŭskultadis, ĉu iras iu, kun nova konfuzo en mia animo. Sed estis silento. Mi ankoraŭ ne spertis tian silenton — fiksiĝintan, indiferentan kaj lacigan. Por iel meti ponton inter mi kaj la novaj sentaĵoj, mi elprenis mian riĉaĵon, nombris la monerojn, — tridek kvin orajn monerojn, — sed eksentis min jam tute freneza. Mia fantazio akutiĝis tiel, ke mi klare vidis scenojn de plej kontraŭaj signifoj. Dum iu tempo mi estis perdita heredanto de nobela familio, al kiu oni ial ankoraŭ ne trovas oportune sciigi pri lia grandeco. Kiel kontrasto al tiu brila hipotezo aperis supozo de iu morna komplico, kaj mi ne malpli firme konvinkis min, ke sufiĉas ekdormi, kaj la lito plonĝos en kaŝitan lukon, kie en lumo de torĉoj homoj en maskoj almetos al mia gorĝo venenitajn tranĉilojn. Samtempe mia denaska prudento, tenante en la kapo ĉiujn aŭditajn kaj rimarkitajn cirkonstancojn, tiris min al malkovroj laŭ la proverbo «forĝu feron, dum ĝi estas varmega». Mi subite perdis tutan mian vivsperton, pleniĝinte de novaj emocioj kun tre interesaj tendencoj, sed kaŭzitaj tamen de la senkonscia neceso de agado, konforma al mia stato.

Iomete freneziĝinte, mi eliris en la bibliotekon, kie estis neniu, kaj ĉirkaŭiris vicojn de ŝrankoj, starantaj perpendikulare al la muroj. De tempo al tempo mi premadis ion: lignon, kupran najlon, skulptitan ornamaĵon, frostiĝante pro la penso, ke la sekreta luko malfermiĝos en tiu loko, en kiu mi staras. Subite mi ekaŭdis paŝojn, voĉon de virino, dirintan: «Estas neniu», — kaj voĉon de viro, konfirminta tion per malafabla zumo. Mi ektimis kaj ĵetiĝis, alpremiĝinte al la muro inter du ŝrankoj, kie mi ankoraŭ ne estis videbla, sed, se la enirintoj farus kvin paŝojn al tiu ĉi flanko, — la nova asistanto de la bibliotekisto, Sandy Pruel, aperus al ilia rigardo, kiel en embusko. Mi pretus kaŝi min eĉ en juglandan ŝelon, kaj la penso pri la ŝranko, tre granda, kun netravidebla pordo sen vitroj, estis en tia stato tute racia. La pordo de la ŝranko ne estis fermita tute dense, tial mi detiris ĝin per la ungoj, intencante almenaŭ stari sub ĝia defendo, se la ŝranko evidentiĝos plena. La ŝranko devus esti plena, — pri tio mi spasme konsciis, sed, tamen, ĝi evidentiĝis malplena, save malplena. Ŝlosiloj pendis interne. Ne tuŝante ilin, por ne tintigi, mi altiris la pordon je interna lato, pro kio la ŝranko momente prilumiĝis, kiel telefona budo. Sed ĉi tie ne estis telefono, estis nenio. Sola geometria malpleneco. Mi ne fermis la pordojn dense, same timante bruon, kaj komencis, tremegante, fiksaŭskulti. Ĉio ĉi okazis multe pli rapide, ol estis dirita, kaj, sovaĝe ĉirkaŭrigardante en mia kaŝejo, mi aŭdis la interparolon de la enirintoj.