La Bubo volis diri ion, tamen li ekiris.
Rustulo kaj la Ĉefkuracisto surventriĝis kaj komencis rampi en duonmetron alta tunelo de la kreskaĵoj, kondukanta mezen de la densaĵo. Ili divenis rapide, ke ĝi estis lerte kamuflita aperturo de kaŝejo. Post unu minuta rampado ili povis stariĝis kaj daŭrigi sian vojon sur normala pado. Sed defalankiĝinte, ili kaŝiĝis malantaŭ montento. Multenombraj militistoj svarmis kelkajn cent metrojn malproksime. Ĉu ili mortigis la anglaj soldatojn? Hm… efektive ili devus daŭrigis sian vojon, antaŭ ol ankaŭ ili estus mortigitaj.
— Tamen — flustris Rustulo — ni ne povas lasi perei du blankajn homojn, kiel hundojn. Ni ĉirkaŭrigardos iomete.
Argilbrika dometo staris dekstre, malpli proksime de la tendaro. Soldato kaŭris sur ties sojlo.
— Rigardu lian fusilon… — flustris Rustulo. — Winchester. Ili estas sufiĉe bone armitaj indiĝenoj. Aŭskultu min: restu ĉi tie kiel postgvardio! Mi iros rigardi tiun kabanon pli proksime. Oni ne gardas ĝin malantaŭe. Cetere ili pensas, ke ili estas en plena sekureco.
Li rampis surventre el malantaŭ la monteto, ĝis li atingis arbuston. Poste li rampis proksimume cent metrojn maldekstren. Vidinte neniun, li rektiĝis iomete por ŝtelumi malantaŭ arbon.
Terura bato trafis lian kapon, kaj li svenis.
Kiam Rustulo rekonsciiĝis, li kuŝis sur la planko de la kabano ŝnurligite. Li vidis du homojn vidalvide, kiuj sidis ĉe tablo. Karbid-lampo lumis sur ĝi. Li aŭdis du obtuzajn tondrojn de tre malproksime, poste sinsekvajn eksplodojn. Li kapo terure doloris malakre. Nur malrapide klariĝis antaŭ liaj vidvibraj okuloj la figuroj de la du homoj, sidantaj ĉe la tablo. Li tuj rekonis iun: li estis kapitano Bradford. La alia estis ĉirkaŭ kvindek jara, alta, larĝŝultra, fort-makzela homo kun inteligenta vizaĝo. Li aspektis iom strange. Li havis nigran kuloton kaj botojn, krome logan, malhelkoloran redingoton, sur kiu pendis larĝa revolverzono kun du grandaj pistoloj Colt. Li ligis sian larĝan, rondforman, nigran grand-randan, molan ĉapelon sub sia mentono.
— Ĉu li estus generalo Kvang? Ŝajnas, ke oni cetere estus arestintaj ankaŭ la kapitanon. Bradford nun rimarkis, ke la kaptito malfermis siajn okulojn. Li proksimiĝis kun moka rideto sur la vizaĝo al li:
— Alo, junulo! Laŭ ĉina proverbo ankaŭ la plej malproksimaj riveroj pli malpli poste renkontiĝas en la maro. Mi ĝojas revidi vin.
— Miaflanke la feliĉo. Kiel vi fartas? — demandis Rustulo.
— Bone, ke vi ne perdis vian bonhumoron. Post nelonge vi bezonos iom da optimismo. Morgaŭ ni pendumos vin.
— Nu, mia instruisto tamen pravos. Tiutempe li kategorie asertis, ke mi havos multe da ŝanco al tiu fina rezulto. Sed mi ne komprenas tion, kial vi atendos ĝis morgaŭ? Ĉu nur ĉiun vendredon estas pendumo?
— Povas okazi eĉ tio, amiko mia, ke oni pendumos vin en Londono — diris la nigre vestita homo, — se gavas pro la angoj pendumi la ŝteliston de la krozŝipo, tiam eble ili faros negocon kun ni.
— Vidu Morrison — interrompis Bradford, — ni ne interŝanĝu tiun friponon, ni pendumu lin!
Morrison! Snyder Morrison! La afero nun komencis klariĝi antaŭ Rustulo. Li estas la internacia spiono, dungita de la japanoj!
— Konfidu tion al mi, Bradford. Povas esti, ke la kapo de tiu homo, kiu hontigis tutan Anglion, valoras minimume tiom, kiom la kapo de Earl.
Nun ili ambaŭ rigardis dekstren. Rustulo, kiu ĝis nun ne movis sian kapon pro la bato, nun ankaŭ li turniĝis senintence. Kelkajn paŝojn de li kuŝis lia eskcelenco, Earl of Sudessex, dorsapogiĝinte al la muro, ŝnurligite, en ŝirita vestaĵo, sur lia frunto estis malpura, sanga bandaĝo.
— Kial tiel malkomforte, ekscelenco? — demandis Rustolo.
— Mi opinias, ke okazis iom da patrujperfido. — respondis la princo langvore ridetante. — Sed kiel vi venis ĉi tien? Vi ja ekveturis al la Hinda oceano.
— Silentu — diris Snyder, — la kaptitoj ne rajtas paroli.
— Kanajloj maksimume povas mortigi min, sed ili ne ordonu al mi — respondis la princo malvarmkondute.
— Fermu vian buŝon, ĉar vi pentos amare! — alkriis lin Snyder.
— Vi troe amikiĝis kaj ekprotektis tian popolaĉon, kiel tiulo kaj liaj kompanoj! — diris Bradford.
— Vi pravas — respondis la princo. — Mi ne neas, ofte imponis al mi ilia lerteco, kaj kompreneble mi multe pli taksas la malriĉajn junulojn en la haveno, eĉ se ili sekvas kontraŭleĝajn vojojn, ol anglan stab-kapitanon, kiu estas patrujperfidulo.
— Je mia vorto — diris Rustulo, kaj li rigardis sin mem, — mi devas honti mian uniformon.
Bradford ne koleris, kun stranga rideto li starigis seĝon antaŭ la du kaptitojn, kaj li eksidis sur ĝin, kvazaŭ rajdante.
— Nu vidu, princo, por ke vi estu klarvida pri la afero, kaj lern estimi min, nun mi informas vin pri mia persono. Mi ne estas stab-oficiro. Malgraŭ tio, ke mi soldatservas dek ok jarojn en la angla armeo. Tiutempe oficiro finis militistan lernejon, laŭ la nomo Bradford. Li estis orfo. Liaj gepatroj ne vivis, neniu konis liajn parencojn. Antaŭ ses jaroj oni postenigis lin al la hinda armeo. Tiu junulo malaperis survoje, kaj mi anonciĝis anstatŭ li en Bokhara. Ĉu vi kompranas? Li havis dokumentojn, ordonon, kvalifikon, kaj mi simple prenis tiujn de li. Iam mi soldatservis, mi estis oficiro de la rezervarmeo. Mi estis sperta pri stab-aferoj, kiel inĝeniero kaj spiono. Bonŝance multaj iamaj samlernejanoj de Bradford mortis dum la mondmilito. Krome la nomo Bradford estas ĉiutaga, tiel mi riskis post la hinda soldatservo anonciĝi denove en Londono, kvankam mi povintus dizerti. Tiam jam konis min multe da anglaj oficiroj, servintaj en Hindio, kaj minacis min nur unu danĝero, ke iu samlernejano de la longe malaperinta Bradford divenos, ke mi rolas anstataŭ tiu, kiun li konis iam. Bonŝance ĝi ne okazis, kaj tiel mi faris la mondrekordon de la spionoj: senpere, kiel interna oficiro ĉe la ĉefstabo, mi povis kontaktiĝis kun Snyder Morrison, kun kiu mi laboris ĉe la sama agentejo por la japanoj.
— Dankon — diris Earl, — granda malpeziĝo estas scii tion, ke ne angala oficiro perfidis la patrujon. Se vi estas sencera al mi, diru, kio estas la celo de via insid-atako? Ĉu persona malamo?
— Mi vere ne havas kaŭzon al tio. Momente ankaŭ nia komisito intertraktas kun Kvang flanke de la japanoj, kaj ni ne ŝatus, se li nuligus niajn kalkulojn.
— Krome — interrompis Snyder, — ni esperas, ke la angla imperio taskas la vivon de Earl tiom, kiel tiun de spiono. Mia iu homo, Evans, sidas en la militista arestejo jam la duan jaron. Li estas kondamnita al dek kvin jaroj. Se unuiĝinte kun la trupoj de Kvang ni enportos la armilojn en Birmaon, ni proponos interŝanĝi vin kaj tiun tutmonde serĉatan ŝteliston de krozŝipo kontraŭ Evans. Ĝis tiam vi restos ĉi tie.
La armiloj alvenos post du semajnoj — respondis Earl, — oni certe rimarkos mian foreston kaj sendos militan ekspedicion por trovi min.
— Tiurilate mi sukcesis erarigi vin — rikanis Bradford, — ĉar la armil-transporto, kiel oni avizis, jam estas ĉe la landlimo, kaj ne pli ol du tagoj ni ekmarŝos por okupi vian provincon. — Earl spiris profunde kaj ekstreĉis siajn ŝnuroj pro la senpova kolero. Ĉio do estas vana.
— Vi jam povas moviĝadi! — ridis Bradford al la princo. — Vi ne havas eĉ hareton da espero. La akompanantaro de tiu ruĝhara fripono bivakis sur la mezo de la vojo. Ĉu vi pensis, ke ili reiros por venigi helpon? Ĉu vi aŭdis tiujn du eksplodojn. Ni ĵetis mangrenadojn inter ilin. Kie ĵus estis bivakejo, tie nun estas nur truo en la tero. Kaj neniu… — Kiam li estis dirinta tion, li forflugis subite. Grandarke li batiĝis al la pordo, kiu elŝiriĝis. Li transkapiĝis super la kapo de la gardisto kaj sterniĝis sveninte.
Rustulo, kiel li sidis apud la muro, tiris siajn krurojn ĝis sia ventro kaj plenforte piedbatis la seĝon, sur kiu parolis Bradford antaŭkliniĝante. Oni komencis flegi la kapitanon ekstere. Snyder staris senpere antaŭ la kaptiton: