La tutan tagon Hermano estis tre afliktita. Tagmanĝante en urboranda restoracieto li, mallaŭ sia kutimo, tre multe trinkis esperante surdigi la animan maltrankvilon. Sed la vino eĉ pli ardigis lian menson. Reveninte hejmen li, ne senvestiĝinte, ĵetis sin sur la liton kaj profunde ekdormis.
Li vekiĝis nokte: lunlumo inundis lian ĉambron. Li rigardis la horloĝon: estis kvarono antaŭ la tria. Li ne plu volis dormi, sidiĝis sur la lito, kaj pensis pri la entombigo de la maljuna grafino.
Tiutempe iu enrigardis de la strato en lian fenestron — kaj tuj foriris. Hermano tute ne atentis tion. Post unu minuto li aŭdis, ke iu malfermis la pordon en la antaŭĉambro. Hermano pensis, ke lia servosoldato, kiel ĉiam ebria, revenis post nokta promenado. Sed li aŭdis nekonatajn paŝojn: iu paŝadis, malbrue ŝovante la ŝuojn. La pordo malfermiĝis, kaj eniris blanke vestita virino. Hermano kredis, ke ŝi estas lia maljuna nutristino, kaj li miris, kio igis ŝin veni je tiu tempo. Sed la blanka virino, glitinte, aperis subite antaŭ li — Hermano rekonis la grafinon!
— Mi venis al vi kontraŭ mia volo, — ŝi diris firmavoĉe, — sed al mi estas ordonite plenumi vian peton. Trio, sepo kaj aso sinsekve alportos al vi gajnon, — sed kondiĉe, ke vi ne metu pli ol unu karton tage kaj ke post tio vi ludu neniam plu en via vivo. Mi pardonas al vi mian morton, kondiĉe ke vi edziĝu kun mia zorgatino Lizaveta Ivanovna…
Post tiuj vortoj ŝi senbrue sin returnis, ekiris al la pordo, kaj malaperis, ŝovante la ŝuojn. Hermano aŭdis frapon de la vestibla pordo kaj vidis iun denove rigardi en lian fenestron.
Hermano longe ne povis ekregi sin. Li iris en alian ĉambron. Lia servosoldato dormis surplanke. Hermano nur pene sukcesis veki lin. La soldato estis kutime ebria, kaj ne estis eble ekscii ion de li. La vestibla pordo estis ŝlosita. Hermano revenis en sian ĉambron, bruligis kandelon kaj skribis noton pri sia vizio.
VI
— Attendez!
— Kiel vi kuraĝis diri al mi Attendez?
— Via ekscelenco, mi diris Attendez, sinjoro!
Du senmovaj ideoj ne povas kunesti en la mondo mensa, same kiel en la fizika mondo du objektoj ne povas okupi unu saman lokon. En la menso de Hermano trio, sepo kaj aso baldaŭ ombris la bildon de la mortinta maljunulino. Trio, sepo kaj aso ne forlasis lian kapon kaj revenadis sur liajn lipojn. Ekvidinte junulinon li diris: “Ŝi estas tre svelta!.. Kiel la vera kera trio”. Kiam oni demandis lin pri la tempo, li respondis: “Kvin minutoj antaŭ la sepo”. Ĉiu dikventra viro memorigis al li ason. Trio, sepo kaj aso obsedis lin en la sonĝoj, akceptante ĉiajn eblajn aspektojn: trio floris antaŭ li kiel grandflora magnolio; sepo prezentiĝis kiel gotika pordo, kaj aso prenis la formon de giganta araneo. Ĉiuj liaj pensoj unuiĝis en unu: profiti la sekreton, kiun li tre kare pagis. Li ekpensis pri demisio kaj vojaĝo. Li volis en la publikaj ludodomoj de Parizo kapti la predon de la sorĉita fortuno. Hazardo ŝparis al li tiujn klopodojn.
Grupo da riĉaj ludantoj formiĝis en Moskvo sub la prezido de la fama Ĉekalinskij, kiu la tutan vivon okupiĝis pri la kartoj kaj iam amasigis milionojn, gajnante kambiojn kaj malgajnante la kontantan monon. Lia granda sperto akiris por li la fidon de la kamaradoj, kaj la malfermiteco de la domo, bona kuiristo, afableco kaj gajeco donis al li la estimon de la mondumo. Li venis al Peterburgo. Junuloj inunde venis al li, forgesinte balojn por kartoj kaj preferante la riskojn de faraono al la tentoj de amindumado. Narumov venigis Hermanon al li.
Ili pasis tra kelkaj luksegaj ĉambroj kun multaj afablaj kelneroj. Kelkaj generaloj kaj sekretaj konsilistoj ludis viston; junuloj senĝene sidis sur sofoj tegitaj per silko, manĝis glaciaĵojn kaj fumis pipojn. En la ĉefsalono prezide ĉe longa tablo, apud kiu amasiĝis dudeko da ludantoj, sidis la mastro kiel bankiero. Li estis eble sesdekjara viro, kun tre respektinda aspekto; lian kapon kovris arĝenta hararo; lia ronda, freŝa vizaĝo mienis bonhumore; liajn brilantajn okulojn vigligis ĉiama rideto. Narumov prezentis al li Hermanon. Ĉekalinskij afable premis lian manon, petis lin konduti senceremonie, kaj daŭrigis ludi.
La partio daŭris longe. Sur la tablo estis metitaj pli ol tridek kartoj. Ĉekalinskij paŭzis post ĉiu kartmovo por ebligi al la partneroj aranĝi la kartojn, skribis la perditajn sumojn, ĝentile aŭskultis plendojn, eĉ pli ĝentile rektigis kart-angulojn, se tiujn iu distrite fleksis. Fine la partio ĉesis. Ĉekalinskij miksis la kartojn kaj pretiĝis denove ludi.
— Permesu, ke mi metu karton, — diris Hermano, etendante sian brakon de malantaŭ korpulenta sinjoro, kiu ludis ĉe la tablo. Ĉekalinskij ridetis kaj senvorte kapoklinis, signante ĝentilan konsenton. Narumov kun rido gratulis Hermanon okaze de la fino de la longa abstinado kaj deziris al li feliĉan komencon.
— Jen tiel! — diris Hermano, skribinte per kreto la ludmonon ĉe sia karto.
— Kiom, mi petas? — stretiginte la okulojn demandis Ĉekalinskij, — pardonu, sinjoro, mi ne bone vidas.
— Kvardek sep mil, — respondis Hermano.
Ĉe tiuj vortoj ĉies kapoj tuj turniĝis kaj ĉiuj rigardoj direktiĝis al Hermano. “Li freneziĝis!” — pensis Narumov.
— Permesu atentigi vin, — diris Ĉekalinskij kun sia ĉiama rideto, — ke via ludo estas forta: ankoraŭ neniu riskis ĉi tie ludi je pli ol ducent sepdek kvin rubloj por unu karto.
— Kio do? — replikis Hermano, — ĉu vi akceptas la karton, aŭ ne?
Ĉekalinskij kapoklinis kun la same obeema mieno de konsento.
— Mi volas nur raporti al vi, — li diris, — ke ĝuante la konfidon de la kolegoj, mi povas ludi nur je kontanta mono. Miaflanke mi estas tute certa, ke via vorto sufiĉas, sed por la ordo de la ludo kaj kalkulo, mi petas vin meti vian monon sur la karton.
Hermano elpoŝigis bankbileton kaj donis ĝin al Ĉekalinskij, kiu rapide pririgardis ĝin kaj metis ĝin sur la karton de Hermano.
Ĉekalinskij renversis sian kartaron. Dekstren falis naŭo, maldekstren — trio.
— Ĝi gajnis! — diris Hermano, montrante sian karton.
La ludantoj ekmurmuris. Ĉekalinskij sulkigis la frunton, sed la rideto tuj reaperis sur lia vizaĝo.
— Ĉu vi volas ricevi la monon? — li demandis Hermanon.
— Bonvolu.
Ĉekalinskij elpoŝigis kelkajn bankbiletojn kaj tuj pagis. Hermano prenis sian monon kaj forlasis la tablon. Narumov ne povis rekonsciiĝi. Hermano trinkis glason da limonado kaj iris hejmen.
La sekvan vesperon li denove venis al Ĉekalinskij. La mastro estis bankanta. Hermano venis al la tablo. Ludantoj tuj liberigis por li lokon. Ĉekalinskij afable riverencis lin.
Hermano atendis komencon de nova partio, poste metis karton kaj sur ĝin metis siajn kvardek sep milojn kaj la hieraŭan gajnon.
Ĉekalinskij renversis la kartaron. Dekstre estis fanto, maldekstre — sepo.
Hermano malkovris sepon.
Ĉiuj aĥis. Ĉekalinskij videble konfuziĝis. Li kalkulis naŭdek kvar mil rublojn kaj donis la monon al Hermano. Hermano senemocie prenis la monon kaj tuj foriris.
La sekvan vesperon Hermano denove venis al la tablo. Ĉiuj atendis lin. Generaloj kaj sekretaj konsilistoj forlasis sian viston por vidi la eksterordinaran ludon. Junaj oficiroj saltis de siaj sofoj; ĉiuj kelneroj venis en la salonon. Ĉiuj ĉirkaŭis Hermanon. La ceteraj ludantoj decidis ne ludi kaj senpacience atendis la rezulton de lia ludo. Hermano staris ĉe la tablo, sin preparante ludi sola kontraŭ la pala, sed plu ridetanta Ĉekalinskij. Ĉiu el ili malpakis sian kartaron. Ĉekalinskij miksis sian kartaron. Hermano demovis ĝian supron, elektis karton el sia kartaro kaj kovris ĝin per stako da bankaj biletoj. Tio similis duelon. Profunda silento regis ĉirkaŭe.