Ni ne trovas post atenta tralegado de la notoj de sinjoro Pikviko pri la kvar urboj, Straŭdo, Roĉestero, Ĉathamo kaj Bromptono, ke liaj impresoj rilate ties aspekton grave diferencas de tiuj aliaj vojaĝintoj, kiuj trairis la saman terenon. Lia ĝenerala priskribo estas facile resumebla.
“La ĉefaj produktaĵoj de tiuj urboj”, skribis sinjoro Pikviko, “ŝajne estas soldatoj, maristoj, judoj, kalko, salikoketoj, oficiroj kaj havenlaboristoj. La ĉefaj provizaĵoj elmetitaj por vendo sur la publikaj stratoj estas maraĵoj, migdala karamelo, pomoj, platfiŝoj kaj ostroj. La stratoj prezentas viglan kaj ageman aspekton, ĉefe rezulte de la festeno de la soldatoj. Vere ĝojigas mensojn filantropajn, vidi ĉi bravulojn ŝanceliri sub influo de superfluantaj entuziasmo kaj alkoholaĵo; tiom pli kiam mi memoras, ke sekvado de ili kaj spritado kun ili havigas malmultekostan kaj senkulpan distraĵon al la knaba populacio. Nenio (aldonis sinjoro Pikviko) povas superi lian bonhumoron. Ĝuste en la tago antaŭ nia alveno unu el ili estis plej forte ofendita en la domo de trinkejestro. La kelnerino pozitive rifuzis verŝi por li pli da trinkaĵo; pro kio li (nur ludeme) elingigis sian bajoneton kaj vundis la ŝultron de la junulino. Kaj tamen tiu bravulo la unua iris al tiu domo la postan matenon kaj esprimis sian pretecon preteratenti la aferon kaj forgesi la okazaĵon.
“La konsumado de tabako en tiuj urboj (daŭrigis sinjoro Pikviko) nepre estas tre granda: kaj la odoro, kiu plenigas la stratojn, devas esti ege frandinda por tiuj, kiuj ekstreme ŝatas fumadon. Supraĵeca vojaĝanto eble anatemus la malpurecon, kiu estas ilia ĉefa karakterizo. Sed al tiuj, kiuj rigardas tion indiko de trafiko kaj komerca prospero, ĝi estas vere kontentiga”.
Akurate je la kvina horo venis la fremdulo, kaj baldaŭ poste la vespermanĝo.
Li jam senigis sin de la brunpapera pakaĵo, sed neniom ŝanĝis siajn vestaĵojn, kaj li estis, se tio estis ebla, pli ol antaŭe parolema.
“Kio estas tio?” li demandis, kiam la kelnero forigis unu el la kovriloj.
“Soleoj, sinjoro”.
“Soleoj – ha! – bonegaj fiŝoj – ĉiuj venas el Londono – diliĝencaj proprietuloj aranĝas politikajn vespermanĝojn – transportado de soleoj – dekoj da korboj – ruzaj personoj – glason da vino, sinjoro?”
“Kun plezuro”, diris sinjoro Pikviko; kaj la fremdulo trinkis vinon, unue kun li, poste kun sinjoro Snodgraso, kaj poste kun sinjoro Tupmano, kaj poste kun sinjoro Vinklo, kaj poste kun la tuta societo, preskaŭ tiel rapide kiel li parolis.
“Diabla tohuvabohuo sur la ŝtuparo, kelnero”, diris la fremdulo. “Benkoj supreniras – ĉarpentistoj subeniras – lampoj, glasoj, harpoj. Kio prepariĝas?”
“Balo, sinjoro”, diris la kelnero.
“Privata, ĉu?”
“Ne, sinjoro, ne privata, sinjoro. Balo por financi bonfaradon, sinjoro”.
“Ĉu multaj ĉarmulinoj estas en tiu ĉi urbo, ĉu vi scias, sinjoro?” demandis sinjoro Tupmano kun granda intereso.
“Brilaj – bonegaj. Kento[12], sinjoro – ĉiu konas Kenton – pomoj, ĉerizoj, lupoloj kaj virinoj. Ĉu glason da vino, sinjoro?”
“Kun granda plezuro”, respondis sinjoro Tupmano.
La fremdulo verŝis kaj malverŝis.
“Mi tre ŝatus partopreni,” diris sinjoro Tupmano, revenante al la temo de la balo, “tre ŝatus”.
“Biletoj ĉe la baro, sinjoro”, enmetis la kelnero, “po duongineo[13], sinjoro”.
Sinjoro Tupmano denove esprimis seriozan deziron ĉeesti la festenon, sed vidinte neniun respondon en la malhelaj okuloj de sinjoro Snodgraso, nek en la distrita rigardo de sinjoro Pikviko, li sin donis kun granda intereso al la portvino kaj deserto, kiuj estis ĵus surtabligitaj. La kelnero foriris, kaj la societo estis lasita por ĝui la komfortajn du horojn postvespermanĝajn.
“Pardonpete, sinjoro”, diris la fremdulo, “botelo stagnas – ĉirkaŭpasigu ĝin – vojo de la suno – tra la butontruo – neniom da postlasaĵo”, kaj li malplenigis sian glason, kiun li plenigis antaŭ proksimume du minutoj, kaj enverŝis alian, kun mieno de homo kutimiĝinta pri ĝi.
La vino estis pasigita, kaj nova provizo estis mendita. La vizitanto parolis, la pikvikanoj aŭskultis. Sinjoro Tupmano ĉiumomente pli emis partopreni la balon. La vizaĝo de sinjoro Pikviko ardis je mieno de universala filantropio, kaj sinjoro Vinklo kaj sinjoro Snodgraso profunde endormiĝis.
“Oni komencas tie supre”, diris la fremdulo, “aŭdas la socion – violonoj agordiĝas – nun la harpo – jen komencate”.
La diversaj sonoj, kiuj trovis por si vojon malsupren anoncis la komenciĝon de la unua kvadrilo.
“Kiom mi ŝatus partopreni”, diris sinjoro Tupmano, denove.
“Ankaŭ mi”, diris la fremdulo, “damninda valizaro – pezaj pramoj – nenio vestinda – strange, ĉu ne?”
Nu, ĝenerala bonvolemo estis unu el la ĉefaj karakterizoj de la Pikvika teorio, kaj neniu pli rimarkindis pro la fervora maniero akcepti tian noblan principon ol sinjoro Tresio Tupmano. La nombro de la ekzemploj, registritaj en la protokoloj de la societo, kiam tiu bonegulo direktis ricevontojn de bonfarado al la domoj de aliaj anoj por uzitaj vestaĵoj aŭ monhelpo, estis preskaŭ nekredebla.
“Mi plezure pruntedonus al vi indan vestaĵon tiucele”, diris sinjoro Tresio Tupmano, “sed vi estas iom svelta, kaj mi estas…”
“Iom dika – maturiĝinta Bakĥo – tranĉis la foliojn – desurbareliĝis, kaj preferis krudan lanaĵon, ĉu ne? – ne duoble distilita, sed duoble misstilita – ha! ha! Pasigu la vinon”.
Ĉu sinjoro Tupmano iom indignis pri la bruska tono, laŭ kiu li estis petita pasigi la vinon, kiun la fremdulo tiel rapide forigis; aŭ ĉu li tre prave skandaliĝis ĉar la influa ano de la Klubo Pikvika estis hontinde komparita al debareliĝinta Bakĥo, estas fakto ankoraŭ ne tute certigita. Li pasigis la vinon, tusis dufoje, kaj tre severe rigardis dum kelkaj sekundoj la fremdulon, sed ĉar tiu individuo tamen ŝajnis tute sinrega kaj tute trankvila sub la bora rigardo, li iom post iom malstreĉiĝis kaj revenis al la temo de la balo.
“Mi estis dironta, sinjoro”, li diris, “ke kvankam miaj vestaĵoj estas tro grandaj, la kompleto de mia amiko sinjoro Vinklo eble estus laŭ via mezuro”.
La fremdulo mezuris sinjoron Vinklo per sia okulo, kaj tiu organo briletis kontente, kiam li diris:
“Tute laŭ la mezuro”.
Sinjoro Tupmano ĉirkaŭrigardis. La vino, kiu jam dormige influis sinjoron Snodgraso kaj sinjoron Vinklo, ŝteliĝis en la sentumojn de sinjoro Pikviko. Tiu sinjoro iom post iom trapasis la diversajn etapojn, kiuj antaŭas la letargion postvespermanĝan kaj ties sekvojn. Li jam spertis la kutimajn transirojn de la alta festenemo ĝis la profundoj de la mizero, kaj el la profundoj de la mizero ĝis la alta festenemo. Kiel gaslanterno sur la strato, kun vento en la tubo, li vidigis momente nenaturan brilon; poste malaltiĝis tiom, kiom apenaŭ videblis: post mallonga paŭzo li ekflamis denove por momente lumigi, poste flagris per necerta ŝanceliĝa speco de lumo, poste komplete estingiĝis. Lia kapo kliniĝis alsine; kaj senĉesa ronkado kun okaza parta singulto estis la solaj aŭdeblaj indikoj pri la ĉeesto de la grandiozulo.
La tento ĉeesti la balon kaj formi siajn unuajn impresojn pri la belo de la Kentaj junulinoj, forte posedis sinjoron Tupmano. La tento kunpreni kun si la fremdulon simile fortis. Li tute ne konis la lokon kaj ties loĝantojn, kaj la fremdulo ŝajnis posedi tiel grandan konon pri ambaŭ kiel se li loĝus tie ekde sia infanaĝo. Sinjoro Vinklo dormis, kaj sinjoro Tupmano sufiĉe spertis pri tiaj aferoj por scii, ke tuj post la vekiĝo li, laŭ la kutima progreso de la naturo, ruliĝos peze al sia lito.
“Plenigu la glason, kaj pasigu la vinon”, diris la nelacigebla gasto.
Sinjoro Tupmano faris laŭpete, kaj la aldonita stimulo de tiu lasta glaso determinis lian intencon.
“La dormoĉambro de Vinklo estas interne de la mia”, diris sinjoro Tupmano, “mi ne povus komprenigi al li, kion mi volas, se mi vekus lin nun, sed mi scias, ke li havas frakon, en unu vojaĝsako, kaj se vi eble vestus ĝin al la balo, kaj demetus ĝin post nia reveno, mi povus remeti ĝin, tute ne ĝeninte lin pri la afero”.