— La tempo quan vu uzis por sorgar vua floro valorizas olu.
— La tempo quan me uzis por sorgar mea floro... — repetis la princeto por ne obliviar lo.
— La personi obliviis ta verajo — dicis la foxo —, quan vu devas ne obliviar. Nun vu eterne
responsas pri to quon vu domestikigis. Vu responsas pri vua rozo...
— Me responsas pri mea rozo... repetis la princeto por ton memorigar.
39
Chapitro XXII
— Bona matino! — dicis la princeto.
— Bona matino! — dicis la relochanjisto.
— Quon vu facas hike? — questionis a lu la princeto.
— Me klasifikas la voyajeri en paketi kontenanta mil unaji — dicis la relochanjisto —. Me expedias la treni qui transportos li, ulafoye addextre ed altrafoye adsinistre.
Tainstante rapida treno lumizita, bramante same kam fulminotondro, tremigis la kabino di la
relochanjisto.
— Li semblas voyajar tre hastoze — dicis la princeto —. Quon li serchas?
— Ton me ne savas. Me kredas ke anke ne la lokomotivestro — respondis la relochanjisto.
Duesma treno rapida, qua voyajis a la inversa sinso, anke bramis lumizita.
— Ka li ja retrovenas? — questionis la princeto.
— Ne esas la sama voyajeri — dicis la relochanjisto —. Olu esas chanjo.
— Ka li ne esis felica ube li esis?
— Nulatempe onu esas felica ube onu esas — dicis la relochanjisto.
Ed itere bramis triesma rapida treno lumizita, same kam fulminotondro.
— Ka li persequas la unesma voyajeri? — questionis la princeto.
— Li persequas nulu — dicis la relochanjisto —. En la vagoni li dormas od ocitas. Nur la pueri planigas lia nazi an la fenestri.
— Nur la pueri savas quon li serchas — dicis la princeto —. Li disipas lia tempo a pupeo ek
shifono, olqua divenas tante importanta a li ke se ulu forprenas olu lore li ploras...
— Li esas fortunoza — dicis la relochanjisto.
40
Chapitro XXII
— Bona matino! — dicis la princeto.
— Bona matino! — dicis la relochanjisto.
— Quon vu facas hike? — questionis a lu la princeto.
— Me klasifikas la voyajeri en paketi kontenanta mil unaji — dicis la relochanjisto —. Me expedias la treni qui transportos li, ulafoye addextre ed altrafoye adsinistre.
Tainstante rapida treno lumizita, bramante same kam fulminotondro, tremigis la kabino di la
relochanjisto.
— Li semblas voyajar tre hastoze — dicis la princeto —. Quon li serchas?
— Ton me ne savas. Me kredas ke anke ne la lokomotivestro — respondis la relochanjisto.
Duesma treno rapida, qua voyajis a la inversa sinso, anke bramis lumizita.
— Ka li ja retrovenas? — questionis la princeto.
— Ne esas la sama voyajeri — dicis la relochanjisto —. Olu esas chanjo.
— Ka li ne esis felica ube li esis?
— Nulatempe onu esas felica ube onu esas — dicis la relochanjisto.
Ed itere bramis triesma rapida treno lumizita, same kam fulminotondro.
— Ka li persequas la unesma voyajeri? — questionis la princeto.
— Li persequas nulu — dicis la relochanjisto —. En la vagoni li dormas od ocitas. Nur la pueri planigas lia nazi an la fenestri.
— Nur la pueri savas quon li serchas — dicis la princeto —. Li disipas lia tempo a pupeo ek
shifono, olqua divenas tante importanta a li ke se ulu forprenas olu lore li ploras...
— Li esas fortunoza — dicis la relochanjisto.
41
Chapitro XXIII
— Bona matino! — dicis la princeto.
— Bona matino! — respondis la vendisto.
Lu esis vendisto de perfektigita piluli, olqui desaparigis la dursto. Se onu glutas un pilulo singlasemane lore onu ne plus bezonas drinkar liquidaji.
— Pro quo ton vu vendas? — questionis la princeto.
— Pro ke per ta piluli onu sparas tre multa tempo — dicis la vendisto —. La experti verifikis per kalkuli, ke onu sparas kinadek e tri minuti singlasemane.
— E quon onu povas facar per ta sparita kinadek e tri minuti?
— Singlu darfas agar segunvole...
“Se me havus kinadek e tri minuti libera por uzar oli — dicis a su la princeto — lore me irus tranquile a fonteno.
42
Chapitro XXIV
Esis la okesma dio sur la dezerto de la paneo de mea aeroplano. Me askoltis la rakonto pri la vendisto e me drinkis la lasta guto de mea provizo de aquo.
— Ho! — me dicis a la princeto—. Vua memoraji esas tre bela, ma til nun me ne sucesis reparar mea aeroplano, ni havas nulo drinkebla, e me anke esus felica se me povus irar tranquile a fonteno.
— Mea amiko la foxo... — lu dicis a me.
— Mea vireto, nun la foxo ne esas la temo!
— Pro quo?
— Pro ke ni balde mortos pro dursto...
Lu ne komprenis mea rezonado e lu respondis a me:
Esas bona havir amiko, malgre ke onu esas mortonta pro dursto... Me esas tre felica pro ke la foxo esis mea amiko....
“Ta puero ne povas komprenar la danjero — me pensis —. Lu nulatempe hungras nek durstas.
Kelka sunolumo suficas a lu.”
Ma lu regardis a me e lu respondis a mea pensi:
— Me anke durstas... Ni serchez puteo.
Mea vizajo montris gesto de fatigeso, nam esas absurdajo serchar hazarde puteo sur la vastega dezerto, tamen ni marcheskis.
Pos marchar silence dum ula hori fine nokteskis e la steli brileskis. Me vidis oli kom sonjo, nam me febris pro dursto. La paroli da la princeto dansis en mea mento.
— Ka vu anke durstas? — me questionis a lu.
Lu respondis nulo a mea questiono. Lu simple dicis a me:
— Forsan la aquo povas esar bona por la kordio...
Me ne komprenis lua respondo, ma me tacis... Me bone savis ke onu ne devis questionar ulo
a lu. La princeto esis fatigita, do lu sideskis. Me sideskis apud lu e pos mikra silenco lu dicis a me:
— La steli esas bela pro nevidebla floro...
— Certe! — me respondis e, sen parolar, me regardis la faldi de la sablo sub la lunolumo.
— La dezerto esas bela — dicis la princeto.
— To esas verajo. Me sempre amis la dezerto. Onu povas sideskar adsur duno ek sablo e vidar
ed askoltar nulo. Tamen sempre esas ulo qua brilas en la silenco.
— To quo beligas la dezerto — respondis la princeto — esas ke olu celas puteo ulaloke...
Subite me surprizesis pro komprenar la misterioza brilo di la sablo. Dum mea puereso me
habitis anciena domo, e segun legendo en ta domo esis celita trezoro. Kompreneble nulu deskovris olu e mem posible nulu serchabis olu. Ma ta misterio sorcis la tota domo. Mea domo celis sekreto en sua kordio...
— Yes — me dicis a la princeto — sive domo, sive steli, sive dezerto, to quo beligas oli esas nevidebla!
— Felicigas men — lu dicis — ke vu konkordas kun mea foxo.
Me portis per mea brakii la princeto nam lu dormeskis, ed itere me marcheskis. Me esis tote
emocita pro portar per mea brakii frajila trezoro. Semblis a me ke sur Tero nulo esis plu frajila kam mea trezoro. Sub la lunolumo me regardis lua pala fronto, lua klozita okuli, lua harolokli qui tremis pro la vento, e me dicis a me: “To quon me observas esas nur shelo, to quo vere esas importanta, esas nevidebla”.
43
Ma pro ke lua kelke apertita labii ridetis, me dicis a me: “Me esas tre multe emocita da ta
dormanta princeto, pro lua fideleso a floro, la imajo de rozo olqua brilas en lua internajo same kam flamo de lampo, anke dum ke lu dormas...” E me sentis lu anke plu frajila. Onu devas sorgoze shirmar la lampi, nam simpla ventosuflo povas extingar oli...
Me duris la marchado, e dum la jornesko me deskovris la puteo.
44
Chapitro XXV
— La personi — dicis la princeto — eniras la rapida treni, sen savar quon li serchas. Lore li desquieteskas e rondiras.