— Nek li estas tiu — diris tiam Mandareno la Tantiema, kiu ĵus aperis gvidanta sian armeon kaj kunportis ankaŭ bufron de de ŝarĝaŭto.
La enigmo solviĝis nek ĝis vespero, kvankam la ambulanco kvin foje venis tien, kaj iu deŝiris la dekstran orelon de Mirnix la Enŝteliĝanta.
K V A R A Ĉ A P I T R O
Prücsök kaj la alarmpolico alvenas
Prücsök aperis kun sia korbeto ĉe Marie la Vidva.
— Mi venis por miaj konsignaj krizantemoj — ŝi diris kun flatloga rideto.
— Portu tiujn, el la ansa korbo — respondis Marie la Vidva lakone.
Ŝiaj tri edzojn mortis. La unua Debeux estis mekanikisto, li falis de sur la domtegmento dum muntado, ĉar liaj genuoj tremetis, kvankam li apenaŭ estis pli ol tridek du jara. La alia, Fousier estis bildokadristo, iun tagon li kaŝiĝis nokte kaj dormis en la bedo de la vitrodomo, kie finiĝis lia vivo, ĉar la violoj spiris la morton sur lin. Ankaŭ la tria mortis pro la tremo de liaj membroj. La ĉefmasonisto vokis lin al si, kiam li kovris la tegmenton de kvinetaĝa domo per ardezo, kaj ekirinte, li falis el la alto.
Ni povas vidi la instruon el tio: okazas tiel, se iu falas de sur domtegmento.
— Mi iros en balon! — diris Prücsök la novaĵon.
— Ĝi estas bela! Lastfoje mi partoprenis la balen-balon de la harpunistoj. Mi havis multajn, bonajn amikojn tie, inter ili troviĝis kelkaj balen-ĉasistoj, kiuj estas honestaj kaj larĝŝultraj. Tie mi konatiĝis kun Makar-on, pri kiu oni rakontas, ke li neniam maltrafis la balenon, kiam li harpunis… Ĝi estis la balo!..
Ŝiaj okuloj brilis konkure kun siaj grandegaj dentoj en la fajro de la sekretaj memoroj.
— Maklar estas la plej eminenta inter ili, mi do edziniĝos al li, kiam li revenos de la Sud-maroj.
— Kiu atendas fidele — diris Prücsök, tiu ne atendas vane.
— Mi tamen atendas lin, ĉar eblas esceptoj — ŝi respondis malgaje. — Ĝi estis la balo! Mi portis mian bluan satenan vestaĵon, flave broditan, krome harornamaĵon faritan el straso, kaj noktomeze mi ĉesis mian geedzecan intencon kun la stiristo pro Maklar. Ĉar tia estas la balo: vespere vi dancas sinforgese, kaj aŭrore eksplodas la ĝenerala miksbatado. Mi staris kun Maklar man’ en mano emociitaj, kaj oni levis la fortepianon de sur la stiristo. Tia do estas la balo. Noktomeze ankoraŭ estas konversacio, kaj aŭrore oni jam tatuigas. La desegnisto de la vivanta haŭto Bickmann tatuis sur nin harpunon kun trapikita koro. Mia amrilato finiĝis rilate la stiriston. Eble saĝo estas bezonata al la stirado, sed la harpuno estas harpuno! Muskolo, nervoj kaj okulmezuro, krome forto kun fizikaj korpkondiĉoj signifas ties esencon. Se temas pri interbatado, for la ĉapleon antaŭ li, ĉar ĝi certe debatiĝas!.. Atendu nur!.. mi donos al vi ventumilon, ostoprenilan, ĝi estas deviga, kaj mi havas ankaŭ silkaj ŝtrumpojn…
— Ho, tio estos tre bona! Mirnix la Enŝteliĝanta buklados miajn harojn per la krispigilo.
— Superflue! Iru nur, kaj ondumu je mia kosto! Kian balon vi iros?
— En la oficiran kazinon — ŝi diris leĝere. — Ludoviko la Saĝa invitis min, kaj je la oka kaj duono la furgono venos por mi… Ĝis revido, Marie la Vidva…
Ŝi rapidis ĉar jam estis la oka horo. Ĉe la stratangulo Nanette la Polica kriis al ŝi gaje.
— Iru al Mirion! Mi diris al ŝi, ke ŝi manikuru vin!
— Mi tre dankas… — kaj ŝi subite metis kelkajn akrakolorajn florojn en sian papue nigran hararon.
— Se vi bezonas binoklon, nur diru tion — ŝi instigas ŝin kun gemuta saluto el la transa flanko de la strato.
— Dankon! Eble oni atendas tion en la balo.
— Mi aŭdis, ke Cigaro deprenis sian manon de vi!..
— Jes — ŝi respondis trankvile. — Ĝis revido. — Kaj ŝi iris plu facilmove, balancante sian kokson, portante florojn en sia hararo, kun serena vizaĝo, kiu vidis ŝin en la benzinodora, sufoke varma vespero de la polva havenkvartalo, tiu pensis pri birdofajfado…
Kaj ŝi iris.
Dume Cigaro metis gluplastron sur sian krevintan vizaĝon kaj iomete ordigis sian vestaĵon.
— Prücsök nun estis ĉi tie! — kriis Marie la Vidva, kiu portis ĉion en la domon.
— Tiu bubino ne interesas min! Ŝi jam tedas min ĝisgorĝe
Prücsök iris rekte al la kinejo de la manikuristino. Ŝi alvenis al ĝia enirejo unu horon malfruiĝinte.
Cigaro jam atendis ŝin. Aŭ li sidis vidalvide sur la robujo, kvazaŭ li venus tien hazarde.
Kia sorĉistineto ŝi estas. Kaliko de floroj sonoras en ŝia nigra, dratsimila hararo ambaŭflanke.
Li demetis sian manon de ŝi. Ĝi estas fakto. Li venis nur tial, ĉar li estas scivola, kion ŝo faros tia bubino sen li.
Prücsök ridetante promenadas reve inter la vizitontoj de la kinejo, nur domaĝe, ke iu aŭ alia homo stumblas pro la pinto de ŝia ŝuo.
— Pardonon! — ŝi diras tiam kun afabla rideto kaj malgaje, ĉar la koncernulo blasfemas. Sed li ekhontas kaj aĉetas florojn de la senkulpa, ŝlemila infano por rebonigi tion.
Baldaŭ Cigaro vidas konsternite, ke la knabino en okazo de bezono intence ŝovas antaŭen sian piedon singarde per ŝulongo, kaj tiel, se iu jam evitus tion, do ankaŭ li stumble falas pro ĝi.
Hu! Ŝi ja estas vivdanĝera ĉarlatanino.
Nun ŝi venas rekte al Cigaro, en ŝiaj sepmejlaj botoj, kiel la giganto de Fingruleto.
— Kie estas la vestaĵo? — ŝi demandis postuleme.
— Kia vestaĵo?
— Kion vi ŝtelis al mi. Ĉu mi ne menciis tion.
— Jes. Sed mi ne estas via servisto por ŝteli vestaĵon al vi. Kaj trie, pri kia vestaĵo temas?
— Pri ŝtelita verda, kun artefaritaj floroj. Sed se vi ne volas, tiam ne. Nun mi rapidas vendi miajn florojn, poste mi iros fari konstantan frizaĵon por mi, ĉar vespere la kadavrotransportisto veturigos min en la balon.
La knabino pluiris kun sia florkorbeto, ĉar eleganta vestita sinjoro proksimiĝis. Ŝi rapide iom ŝovis sian piedon antaŭen, sed la artifiko ne sukcesis tiel, kiel ŝi volis, ĉar la sinjoro iomete enpensiĝis, kaj tiel li stumble falis pli grandarke ol bezonate, kaj li kape trarompis la flankvandon de la kaso, farita el tavolligno.
La kasistino mire vidis, ke nura kapo, kun iom da vizaĝhaŭto, penetris tra la vando.
— Mi vendas biletojn nur tra la ŝovofenestro — ŝi diris lakone al la nura kapo, — ne estas escepto, bonvolu stari en la vicon!
Sed la enpremiĝinta sinjoro ne povos retiri sin pro la pikiloj el tavolligno, streĉiĝantaj al lia gorĝo. Tiam la kasistino pensis lin gangstero, kaj subite ŝi frapis lin je la kapo per cindrujo.
Dume la pordisto kaptis la brakon de Prücsök, kiu volis forŝtelumi.
— Hoho! Vi nur restu ĉi tie…
— Forlasu min!..
Cigro iris tien, kiel severa apaĉo, ŝovinte siajn manojn en la poŝon, fortiris la knabinon kaj diris al la pordisto:
— Ne saĝumadu, tiu fraŭlino faris nenion.
— Vi asertas tion — respondis la kolera cerbero de la kinejo.
Dume lasinjoro kriegadis en la kaso, kaj iru forkuris por porti laborilon, nomatan lamenrompa ferstango.
— Mi transdonos tiun bubninon al la polico! — kriadis la pordisto, kaj du sinjoroj konsente jesis en la proksimo.
— Mi estas Fedoroviĉ, rusa mondĉampiono! — diris iu homo, kiu havis dikan kolon kiel tiu de taŭro. — Tiaĵon ne licas fari en kinejo.
— Ĉu rusaj ĉampionoj diros, kion oni faru en afrikaj kinejoj — diris Cigaro, turniĝinte al la ĉampiono por deturni la atenton de la pordisto.