Ĉar ĝi sukcesis, kaj la pordisto, malstreĉe staranta, atendis la respondon de la ruso, Cigaro maldekstramane vangofrapis la sensuspektan cerberon tiel, ke li deŝiris de sur la muro la portreton de Robert Taylor, renversis la patrinon de ĉefmuzikdirektoro kaj la help-kinematografiston, kun la lamenrompa ferstango, kiu ĵus alvenis.
Poste la apaĉo batis ankaŭ tiujn du sinjorojn, kiuj konsente jesis. Unuvice li batfaligis Fedoroviĉ-on, ĉar li estis mondĉampiono, li do zorgeme, tuj surplankigis lin per la plej energia makzel-bato, kaj li tre bedaŭris sekvan tagon, kiam evidentiĝis, ke Fedoroviĉ estis mondĉampiono en la briĝo. La alia konsente jesinta sinjoro, batita je la kapo, dum falo li denove renversis la pene leviĝantan help-kinematografiston, kaj bedaŭrinde la lamenrompa ferstango penetris inter liajn ripojn tiel, ke li estus tuj konsentinta pri kartilago-malfiksiĝo.
La sinjoro, enpremiĝinta en la kason, komencas alkutimiĝi al siaj novaj vivcirkonstancoj kaj avertis la kasistinon, ke ŝi eraris en la redono de mono. Tiu sinjoro aspektis trankvila funebranto, kiel li kun cindro sur sia kapo kaj kun iom da vizaĝhaŭto demandis la kasistinon, kie ili povus renkontiĝi sekvan tagon, se oni tamen liberigus lin de tie ĉi.
La idilio finiĝis per ŝrikado, kriegado, krakado, falo, malordo ekregis la portalon. La konsente jesinta fremdulo, inter kies ripojn penetris la ferstango, li eksaltis kaj elprenis sian revolveron.
— Ne moviĝu! — li kriis al Cigaro. — Mi estas ĉefinspektoro Stergen, kaj tuj…
Li ne povis diri, kio okazos tuj, ĉar Prücsök ekkriis kun entuziasma voĉo:
— Vivu ĉefinspektoro Stergen!
Kaj ŝi ŝutis siajn ĉiujn florojn sur lin, ke la krizantem-pluvo kovris la kapon de Stergen, kio blindigis lin. Nun alvenis la alarmpolico kun sirenado, kaj kelkaj histeriaj virinoj fortrenis la ripfrakturitan festaton.
— Venu… — diris Prücsök, kiu faligis pro ekzaltiĝo eĉ sian korbon sur la kapon de la festata ĉefinspektoro, poste kaŝiĝinte malantaŭ afiŝkolono, ŝi forkondukis sian amikon.
— Ĉiu legitimu sin!..
La polico okupis la domon, kaj komenciĝis la legitimado. Sed Prücsök kaj la apaĉo jam estis malproksime.
— Sankta Dio! Mi malfruiĝos al la balo… Ĉu vi vere ne ŝtelis vesperfestenan robon?
— Mi ne estas via vartistino, ke mi vangofrapu ĉiun, kaj poste mi iru ŝteli! Sufiĉe!
Li foriris kun fieraj, rapidaj paŝoj. Li foriris fiere, konsciante pri sia pravo, kaj rapidpaŝe, ĉar aperis onjo Babette en la proksimo, kaj ankŭ la lavpelvo estis kun ŝi. La maltrankvila, aĝa virino serĉis sian protektaton, sed ŝi rimarkis ankaŭ la forrapidantan apaĉon.
— Notu bone! — ŝi postkriis lin — mi transdonos vin al policisto, kaj mi debatos la glazuron de sur via vizaĝo, se vi venos en nian ĉirkaŭaĵon, nenifara, malsata fripono!
Sed la apaĉo tiel rapidis, ke li eĉ ne respondis. Cigaro, pri kiu oni bone sciis, ke rilate lian civilan profesion, li ne laboras, iafoje li rapidis ien pro antaŭ ĉiu nekonata, urĝa afero, kaj interese, ke ĝenerale tiuj neprokrateblaj farendaĵoj venis en lian kapon, kiam onjo Babette neatendite proksimiĝis.
— Bonan tagon — diris Prücsök, kiam ili iris hejmen. — En la drinkejo forruliĝis mia franko, sed Hümér la Elĵetanta serĉos tion sub la glaciŝranko.
— Morgaŭ mi vizitos lin. Tiu rekulpiĝanto ankoraŭ prineos ĝin.
— Nun mi iros en balon.
— Oni jam diris la novaĵon! — kaj ŝi kolere kriaĉis: — Mi ne ŝatas, se vi foriras sola!
— Pro mia patro… — respondis Prücsök, kaj pleniĝis ŝiaj okuloj per larmoj.
— Ne ploraĉu, ĉar!.. Ĉu vi havas almenaŭ okulvitrojn kun tenilo?
— Kio ĝi estas?
— En balo estas deviga por la sinjoroj frako, por la sinjorinoj veperfestenaj okulvitroj.
En la kabano ŝi eltiraĉis la ŝrikantan, kadukan tirkeston, kie troviĝis la tiel nomata kaseto, sur kiu kelkloke sporadaj emajleroj el perlamoto funebris pli bonajn tempojn
S U V E N I R S
Claude Font
1875
En tiaj skatoloj idol-adorantoj de objektoj gardas maloportunajn, sed laŭ eksteraĵo tro belajn aĵojn, ne forĵetindajn, iafoje dum jardekoj, kiuj estas precipe maljunaj virinoj, kaj krom la pasia ŝparado ili havas iun aŭ alian specialan kaŭzon reveme pensadi vidinte artefaritajn mineralŝtonojn, uzatajn sur skribotabloj, grandiozajn fibulojn kaj pluŝ-ornamitajn bildokadrojn.
El malantaŭ bulo da koton-fadeno kaj ĉifoniĝinta libreto pri okupo de loko ŝi trovis la okulvitrojn kun tenilo, pendantajn sur etfingron dika ora ĉeno.
— Ho, kiel bela ĝi estas!..
— Babi… Elsendu tiun knabinon — aŭdiĝis de sur la strato. Marie la Vidva veni kun brilantaj okuloj, kaj ŝiaj larĝaj koksoj, svelta talio, grandega supra korpo preskaŭ disstreĉis ŝian balenostan korseton en la febro de ŝia entuziasma elano, kiel ŝi alvenis senspire pro ekscitiĝo.
— Ŝi jam preparas sin — raportis onjo Babette
— Atentu min… Ve, kiel rapide mi kuris… Jen estas la ŝtrumpoj kaj mi kunportis ankau retikulon… Tio veras, ke ĝi estas farita el nigra teksaĵo kun ora kadro, sed vi devas preni ĝin ĉe la buko, ĉar la metalo deiĝas.. Pfu!
Hodiaŭ la ostrovendisto hejmenirante puŝis sian duradan ĉaron preter la kabano de onjo Babette, ĉar li estis scivolema.
— Ĉu ŝi foriris en la balon?
— Ŝi nun preparas sin — kriis iu el tegmenta fenestro de najbara domo.
Scivolemaj kapoj aperis tie kaj ĉi tie en la fenestrokadroj.
Schulteis, la Ĝemeloj kriis en tiun atendon de sur la tria etaĝo.
— Nu, startu jam!
Tiam li metis ambaŭ manojn antaŭ sian buŝon funelforme, kion li nomis, sendrata megafono. La Ĝemeloj, nomataj Schulteis iam nervozigis la ĉirkaŭaĵon en samformaj ekzempleroj, sed la alkohola, trema deliro frue mortigis iun ĝemelon, ĉar tiel oni devis klarigi al la nekomprenemuloj, ke temas pri ĝemeloj, sed pro la nedivenebla volo de la sorto, tiu alia ankoraŭ vivas, la lingvosimpliga instinkto de la eksterurbo helpis solvi tiun komplikan situacion, ke oni nomis el la du ekzempleroj restintan friponon jene: „jam denove venas tiu Schulteis, la Ĝemeloj.” Ne „iu el la ĝemeloj”, nek „la vivanta Schulteis, kiu havis ĝemel-fraton, sed tieclass="underline" Shulteis, la Ĝemeloj! Koncize nur tiom.
Schulteis, la Ĝemeloj iam estis profesia zeloto pri futbalo, kaj eĉ hodiaŭ li volonte akre kriadis el la alto.
Grupo da nudpiedaj infanoj kolektiĝis preskaŭ tutnombre sur la dekstra flanko de la strato: legio de la privataj sekretarioj de Prücsök, gvidate de Cefi, preta por ekkuri, en permanenta stato, ĉar Marie la Vidva estis tie, kiun li surkraĉis dum la tago.
— Ŝia sinjorina moŝto sendas ĝin… — alvenis Hümér la Elĵetanta spiregante, kun duon boteleton da parfumo. — Ĝi estas el la malnovaj tempoj. Kaj ŝi ne uzis ĝin…
— Rita Kemelio sendis la parfumon tial, ke almenaŭ la odoro de la grandaj tempoj forvaporu definitive tie, inter la delikataj kavaliroj.
— Mi kunportis tualetsapon — diris Grnomo la Enorma, kiu antaŭ nelonge prirabis drogerion.
La Turkino la Delikata volis pruntedoni oran cigaredujon, kaj pro tio onjo Babette minace eklevis la ŝutrotirilon.
La popolo de la strato atendis kun granda eksciteco…
Prücsök hodiaŭ iros en balon!
Post duon horo aperis Cigaro, kaj li interŝanĝis honorofendojn de peza kavalerio kun onjo Babette el deca malproksimo, konforma al duelantaj sinjoroj, sed en lia mano estis la pakita vestaĵo por la balo. Bedaŭrinde, la maljuna fiŝvendistino miskomprenis la geston, kiam la apaĉo ĵetis la vesperfestenan robon de Prücsök, por ke onjo Babette kaptu ĝin, sed ŝi pensis tion ia insult-cela objekto, rekompence ŝi ĵetis sitelon haste al la sensuspekta Cigaro, tiam la apaĉo rule falis en la karbokelon.