La kapitano eĉ tiam postrigardis la strangan infanon, kiam la pordo jam fermiĝis malantaŭ ŝi.
La gubernatoro kelkfoje glatigis sian hararon kaj nervoze iradis tien-reen en la ĉambro.
— Mi denove atentigas la sinjorojn, se tiu negra reĝo estas fripono, el tio devenos tre malagrabla situacio.
— Mi riskas mian kapon, ke reĝo Mambiktu vere estas kun ni, kaj li petas la kontrakton ne pro blagi nin.
— Sed se Mambiktu estas honesta, ĝi povas tralikiĝi alimaniere, aŭ oni ŝtelos la leteron!
— Ne timu tion via ekcelenco. Mia antaŭzorgo ekskludas ĉiun surprizon. Neniu povas ŝteli la leteron. Kapitano Deboulier estos en plena sekureco de Casablanca ĝis Tanger.
La gubernatoro maltrankvile iradis.
— Deboulier kaj vi multfoje pruvis vian klarvidon. Mi ne scias, kial mi maltrankvilas…
— Suprflue maltrankvili, via ekscelenco. Ankaŭ Deboulier kaj mi mem scias, ke ni riskan nian kapon okaze de fiasko.
La gubernatoro ne diris, ke ĝi estas troigo. Ĉiu riskis sian pozicion en tiu afero, kiu ne pripensis dufoje, kion li faru.
Mambiktu, al kiu la kuriero vojaĝis, estasi reĝo de libera negra lando. Najbara gento kaŭzis multaj problemojn al la francoj. Kaj temis pri tio, ke la respubliko helpis per mono kaj armiloj Mambiktu-on por batali kontraŭ la gento kaj venki ilin. La okazejo estis tia regiono de Okcident-Afriko, kie la grandaj potencoj kune garantias la sendependecon de la teritorio, tiel Francio nur sekrete povis helpi.
La misio de la kapitano celis do la eviton de la komuna kontrakto.
— Mi mem intertraktadis kun tiu negro antaŭ unu monato — diris Deboulier, — kaj mi konvinkiĝis pri lia honesto. Ankaŭ la informoj de Mervin estas fidindaj. Ni ambaŭ scias, ke ni estos falintaj homoj, se okazos ia problemo.
La gubernatoro levis sian ŝultron.
— Nu do…
Li skribis sian nomon sur dokumenton, metitan antaŭ lin kaj stampis ĝin. Deboulier metis la koverton en la flavan aktujon, sur kiu estis la ŝtata blazono.
La kapitano forrapidis. Li tamen haltis por momento sur la koridoro. Prücsök profunde dormis, duone kovrita per la kurteno de la fenestro. Malgraŭ ŝiaj defia, vesperfestena robo, ruĝaj ŝuoj, nigraj, silkaj ŝtrumpoj kaj ondumita hararo videbliĝis, ke tiu knabino estas efektive trolaciĝinta, obstina, adoleska infano. La kapitano senintence ekridetis.
Kvankam se li konjektintus, ke dum la sekvaj dudek kvar horoj, kiajn ŝanĝojn li povas danki al la frenezaĵoj kaj obstineco de tiu adoleska infano, tiam li certe ne ridetus.
Eĉ.
Eble li ekplorus, malgraŭ tio, ke li estas forta soldato.
S E P A Ĉ A P I T R O
La eksterubanoj estas je la flanko de Prücsök, sed jam sen tio estas granda problemo
Cigaro kompreneble dum la tuta tempo staris sur la strato.
Eble mi tute ne devas diri, ke pluvegis, kaj lia malnova decido rompi la kontakton kun Prücsök, nun jam maturiĝis en lia animo difinitiva fakto. Noktomeze lia policista konato proksimiĝis, kaj Cigaro pro ia kaŭzo, kio ofte eblas inter malnovaj konatoj, li evitis la renkontiĝon. Li faris ĝin tiel rapide, ke li estus gajninta premion eble en atletika konkurso per sia atingita rapideco.
Nun li ne gajnis premion, nur kelkajn cent metrojn, sed ankaŭ tio estis valora por li, ĉar li neniel volis renkontiĝi kun sia policista konato. Ties ĉefa kaŭzo — kaj ĝi ĝenerala okazas en similaj situacioj — estis tio, ke li ŝuldis al la policisto.
Ne multon, nur ses aŭ ok monatojn, sed momente Cigaro pensis tiel, ne estas urĝe aranĝi sian ŝuldon. Dum la daŭro de la tempo povas amasiĝi tiom da ŝuldo, kaj ĝi estas avantaĝe rilate la instituton de la suma puno, ĉar kvazaŭ laŭ pogranda prezo, oni taksos pli malkare la plenumotajn monatojn en la prizono. Laŭeble oni faras prokrastite la moralan Justic-Bilancon de sia Librotenado, kiam laŭ la kontraŭkontoj de la kulpo kaj la puniĝo la saldo estas konstatita, kaj la adresito metita en malliberejon.
Sufiĉe malproksime, trans la trajektorio de la uzobjektoj de onjo Babette, Cigaro trovis lokon en la proksimo de la kabano.
Pasis du horoj, kaj tiu bubinaĉo ankoraŭ ne estas ĉi tie.
Ĉar tiuj idiotoj venigis ŝin en danĝeran situacion ĉe la Muzikanta Rato. Eĉ tio povas esti, ke oni arestas tiun knabinon… Tiuokaze li dikfingre elpremos la strabajn okulojn de Hümér la Elĵetanta el ties kavoj, ĉar ili devus scii, kion diri al tiu freneza bubino, kiu kaŭzas nur problemojn…
…Ja estus plej bone demandi nun onjon Babette; eble ŝi iris al Matiaso tra la malantaŭa pordo, kaj ŝi revenis el la dancamuziĝo per la furgono.
Sed li ne volis provoki tiun maljunan sorĉistinon. Kiel li observis la kabanon pli ekzakte, li vidis lumon tra la fendeto de la klappordo. Kion faraĉas nun tiu maljuna sorĉistino en sia ĉambro maldorme? Li ŝteliris tien kaj enrigardis scivoleme…
Nu jen!
Ludoviko la Saĝa estis interne kun la olda megero. Kiel?… Ĉu eble malfrua idilio pektiĝas inter ili?
Li premis sian orelon al la muro. La Dormema Elefanto parolis ĝuste tiam.
— Nenio malbona povas okazi al ŝi… — li diris kun iom da maltrankvilo kaj iomete frostotremis pro la malagrabla vetero malantaŭ sia pluvmantelo, havante plenan, laŭnaturan aspekton. — Iri en balon sen invitilo estas altrudiĝo. Sed, bedaŭrinde, la leĝo ne punas tion, kvankam senkonsidere de la kazo de fraŭlino Prücsök, laŭ mia opionio ĝi meritus ĉefan lokon en ĉiu kriminala kodekso. Sed mi ne sicas, ĉu sinjorino Babette estas klarvida pri tio, ke la kriminala procesregularo estas sufiĉe malmoderna en la tuta mondo. Urĝegas fari ion tiurilate!
— Nun ni devas fari nenion — opiniis onjo Babette laŭjure, — ĉar ŝi ne estas tia knabino, ke ŝi forvagu. Sed ŝi estas tre ventkapa.
— Mi pensas, ke sinjoro Cigaro, kiu estas specialisto pri la perforto, konvene aplikata kontraŭ soluloj, li defendos ŝin en neatendita situacio — li diris, ne sen ĉiu maltrankvilo, kaj li reveme purigis sian dikan monoklon per stria kapkusentegaĵo, eltirita el la interna poŝo de sia pluvmantelo. Iafoje li ŝovis tiun kapkusentegaĵon en sian unusolan manikonk, kiel la barokaj diplomatoj faris tion en salonoj, kies aero estis plena de intrigoj. Tiu stria kusentegaĵo verŝajne estis honora, silka naztuko ĉe Ludoviko la Saĝa. La blankhara fiŝvendistino tre miris pri lia procedo, sed ŝi diris nenion, ĉar nekompreneble en la proksimo de la Dormema Elefanto ŝi falis en tiun trankvilan kaj komplezeman animstaton, kiu kutimas regi ŝin nur en la oficejo de la sinjoroj en la urbodomo, kiam ili venigis ŝin pro la aferoj de lok-okupo aŭ pro neglekto de certaj reguloj.
Estis escepto, kiel ankaŭ nun, se temis pri la severa apaĉo, pri la akompananto de Prücsök. Ĝi ĉesigis ĉiun favoran, animan konstelacion.
— Tiu Cigaro estas la kaŭzo de ĉio, kaj iam mi batos lian vizaĝon per kalandrilo.
— Iu iradas ekstere — diris Ludoviko la Saĝa, ĉar rapidaj paŝoj malproksimiĝis, ŝmacante en la koto, ŝuojn-restiga.
Kaj li denove purigis sian monoklon.
— Balo — konsolis la fiŝvendistino sin mem — fine ja povas daŭri ĝis mateno.
— Sed ne la rolo de la knabino. Kvankam eblas, ke tiu psikologio trompas.
Onjo Babette konsente kapjesis:
— Nuntempe jam ĉiu trompas. La glaciisto redonis al mi kvin soldojn malpli!
— Oni nur tiam povas konsideri ĝin trompo, se la intenco estas pruvebla.
Malfrua vizitanto signalis, ke li volas enveni. Tiu signalo estis ununura piedbato, pro kio la tuta kabano skuiĝis.
— Haltu, fripono! — kriis onjo Babette. — Mi polvigos la glazuron sur vi per la kuireja tablo!