Ili korespondis unu kun la alia pere de tiu kuriero, kiu scias, kial. Miaparte mi eĉ konjekton ne havas, kion povas skribi juna virino al juna artileria kapitano, kio interesas ĉi lastan? Tamen eblis, ke tio interesis lin, ĉar turn-revene de la kapo de la kuriero li ĉiam respondis al ŝi.
Sed la Sekreta servo ne konis pli estimindan tradicion ol la intereson de la ekzistado de la ŝtato, kvankam ili eterne gardas ĝin, se hazarde ili sciiĝas pri privata afero, ili tamen ne hontas kontroli la sekretojn de la leteroj kaj intimitaĵon de malnovmodaj, ĝardenaj domoj, kaŝiĝantaj inter arboj, des pli, ĉar ili ne nur foje malkovris, ke paro, aspektanta junaj geamantoj, efektive estas du esploristoj.
Ĝi estas jam aparta tragedio pro la favoratoj de Amoro, kiam atakeman taktikon havantaj, emeritaj, publikaj funkciuloj laŭmerite ricevas belsonajn, pompajn kaj sensignifajn nomumojn maljunaĝe. Tiu honora ĉefkomandanto de la fajroestingistoj cetere estas la titulara konsilisto de la kontrol-komitato de la alt-konstruado, reala interna, simbola laika vicintendanto, bala protektanto de la bonfara, gaja organizaĵo de la volontula ambulancservo, kaj fine li estis efektiva, ekstera, tendenca, kaj rajtigita vicarkivisto de la muzeo de la Sekreta servo, estigita por la publiko.
Unuavice la baniĝo estis la kaŭzo de la tuta komplikaĵo. Jam delonge oni devintus malpermesi, ke seriozaj homoj pasigu la tempon, portantaj akrobatan sportvestaĵon, en apudmaraj banlokoj.
La reala interna unuanombra aktiva arkivisto de la Sekreta servo malsaniĝis je folikla tonsilito dum baniĝo, kaj facilanimeco de nezorgema oficisto, eĉ tio eblas, ke pro malico oni oficiale venigis la honoran ĉefkomandanton de la fajroestingistoj anstataŭi la kontroliston de la arkivejo de la muzeo, malsanan je folikla tonsilito. La altaĝa komandanto unue rapidis al la loĝejo de la efektiva kontrolisto. Eĉ por momento ne estis dube, ke li devas anstataŭigi la arkiviston de la muzeo por folikla tonsilito, ĉar ankaŭ li mem jam malsanis je tio minimume dufoje, sed li ne estis sperta pri la akrivado.
Fine li venis en la arkivejon en taŭzita animstato, kie li trovis grandan malordon, ĉar oni reviziis la dokumentojn, taŭgajn por la publiko el tiu vidpunkto, ĉu ties publikigo ne ofendas la justan privatan intereson de kelkaj civitanoj.
Oni certe flankenmetas la korespondadon de la kapitano kaj la juna virino, kiel informon, ofendanta la sanktan privatan intereson, precipe, se ni konsideras, ke nia historio okazas en franca kolonio, kaj la estimo de la romantikaj, teneraj amrilatoj estas konata eco de tiu ĉi popolo.
La titolo de eminenta teatraĵo asertas, ke: Ĉiam estos Juliaj. Ankaŭ ĝi estas trafa titolo, ke: Ĉiam estos hazarde informiĝintaj edzoj. Tiuj, kiuj venas en maloportuna tempo. Respektive en oportuna tempo, aŭ frue, do, jam malfrue. Edzoj, kiuj de jaroj serĉas butonon de mantelo malantaŭ bronza rinocero, kiu estas inkujo, servanta eksluzive por dekorativa celo, kaj ili trovas am-skribaĵon, ankaŭ ĝi estas butono, kaj ne estas malfacile trovi la apartenantan mantelon.
Kiam tiu emerita, honora oficisto legis tion, ke: „Ĝi estas la kopio de la malkaŝitaj mesaĝoj, metitaj ĉirkaŭ la kolo de la kuriero por fiksi ĝin, en la oficira kazino: 193… D. M. dosiero 1026/243”, li stertore kaptis sian eksterservan uniformon.
La adjutanto, laboranta apud li, tuj komprenis la inferan tragikomikon de la situacio.
— Kie estas… tiu dosiero?!
— Jen — diris la adjutanto, kaj kiam li estis preta per la elektado, evidentiĝis, ke oni kaŝis fasondesegnaĵoj en la kolon de la kuriero. Sed la komandanto jam eksuspektis, kaj li ne cedis plu!
— Li forkuregis. La rapidmensa oficiro tuj telefonis al la pordisto:
— Se la sinjoro komandanto mendas taksion, voku ne malnovan aŭton el la proksimo. Aerodinamikaj veturiloj staras eksterurbe antaŭ la nova cirko.
La pordisto plenumis la ordonon.
La adjutanto telefonis al la oficira kazino. Li volis kontaktiĝi kun iu membro de la Sekreta servo. Li do telefonis al la registara komisaro, al doktoro Mervin, kiu estis direktanto de ĉiuspeca afrika instanco. Li diris al li, ke ŝakĉampionino Maud Hutchins, speciala membro de la Sekreta servo, estas komisiita per la akiro de la kopioj de la korespondado ĉirkaŭ la kolo de la kuriero. Ŝi partoprenas la balon. Li diris eĉ tion kaŝite, ke la edzo alvenos ne pli ol kvaronhoro, taksio estas je lia dispono, ĉar la pordisto estas soldato, kiu fervore plenumas la ordonojn.
Tio jam okazis post la foriro de Deboulier, doktoro Mervin ankoraŭ konsiliĝis kun la gubernatoro. Li ne interrompis la konsiliĝon.
— Pardonon — li diris kaj remetis la aŭdilon de la endoma telefono.
— Ĉu okazis io malbona?
— Bagatelo… Komplikaĵo, kiel en komedio.
Kvankam estis la plej granda problemo.
Ĉar Prücsök dormis ekstere, pri kiu forgesis ĉiu.
— Mi ŝatus paroli kun fraŭlino Hutchins el la konversaciejo. — Li estis singarda. Ĉar li volis senmaskigi nek la membron de la Sekreta servo, nek la am-poŝtistan rolon de la kuriero.
— Maud Hutchins!
— Alo! Fremda, maljuna sinjoro alvenos en la ludsalonon en via afero, ĉar li konjektis ion. La edzo, havanta atakeman taktikon, kiu plej malfrue…
— Kiel?
Hm… Ŝi ne komprenas. Pertelefone tamen ne eblas tion.
— Alo! Fraŭlino, bonvolu veni al mi. Jam survoje vi renkontos la lakeon, kiu portos skriban instrukcion al vi. Ĝi estas urĝa. Via kolego jam agadas en la afero.
— Jes…
Nun li skribis mesaĝon sur paperon, ke ŝi devas turni la kapon de la kuriero, kaj transdoni la leteron al la adresito, ĉar Mervin estis pedanta. Nek la savanĝelo povas reteni la leteron de la adrestio. Nek la Sekreta servo. Maud Hutchins konis la aferon de la ŝakfiguro. Ŝi kopiis la mesaĝojn eĉ ĝis nun.
Mervin transdonis la koverton kun la letero al la lakeo. Kaj la lakeo iris…
— Pardonon…
Prücsök staris antaŭ li.
— Ĉi vi deziras ion?
— Mi atendas la mesaĝon de sinjoro registara komisaro.
— Ĉu skribitan mesaĝon?
— Jes.
— Jen ĝi estas.
Kaj li transdonis la leteron.
Ni jam scias la ceteron.
Prücsök pensis, ke ŝi komprenas la leteron. Kaj ĝi estis la problemo. Maud Hutchins ne serĉis la instrukcion, ĉar tuj poste, demetinte la aŭdilon, ŝi komprenis la aludon de Mervin.
Jes! Nervoza, maljuna sinjoro! Ludsalono… ŝia afero! Estas evidente!
Ŝi kuregis al la kuriero por elpreni la leteron kaj metis alian anstataŭ ĝi, en kiu ŝi skribas amkomfeson al majoro… Tio trankviligos la edzon.
Ŝi eksciis de la lakeo, ke alia komisiito transprenis ŝian letron de Mervin. Kie ŝi estas? Maud Hutchins serĉas Prücsök-on…
Okazis tiel. Prücsök plenumis tion, kion laŭ ŝia opinio Mervin deziris de ŝi por savi sian patron. Sed ŝi ne sciis ŝakludi. Ŝi konis nur unu kurieron, ŝi do turnis ne lian kapon, sed lian maleolon.
Sed dolore.
Kapitano Deboulier kuŝis en kavo kun elartikigita maleolo, kaj alvenis ĉirkaŭ sepdek sovaĝaspektaj homoj piedpinte, nerimarkite en la krepusko…
D E K U N U A Ĉ A P I T R O
Ne tiu estas bravulo, kiu eltenas la batojn, sed — kiu batas!
Kiam deboulier atingis la bazon de la taluso, Prücsök kuris al grupo da arboj. Revolvero ekbrilis en la mano de la kuriero.
— Tuj haltu, ĉar mi mortpafos vin!
— Kiel vi volas! — rekriis Prücsök, vestita jam preskaŭ nur per ĉemizo, sed subaksele kun la aktujo. — Mi tre malkonsilas fari tion!
Kaj ŝi retroiris. La kapitano rapidis per grandaj paŝoj. Li ne kuraĝis kuri, ĉar li timis, ke la knabino forkuros.
— Je mia oficira honorvorto, mi senhezite mortpafos vin, se vi provos fuĝi.
— Kion vi volas de mi?