— Mi ne scias — respondis Prücsök timeme. — Li ankoraŭ vivis ĉe la ranĝostacio. Ankaŭ nun li vivas… — ŝi rapide aldonis, vidinte la mienon de Mervin.
— Diru!.. Kion vi faris?
— Kial vi kriadas? Vi diris tion, ke mi turnu la kapon de la kuriero.
— Sed kiel venis la kuriero al vi!?
— Per trajno.
— Ĉu la ŝako?
— Ne, la kuriero.
Mi jam menciis la kaŭzon de ĉiu problemo, ke Prücsök ne povis ŝakludi.
Mervin estis senkonsila.
— Ĉu vi do… turnis la kapon de la kuriero, kie estis la letero?
— Lian maleolon. Sed mi akiris la leteron kaj plusendis ĝin.
La registara komisaro trinkis glason da akvo.
— Vidu, knabino. Nun povas temi pri du kurieroj. Iu estas ŝako…
— Mi ne komprenas.
— Per kio oni ludas.
— Tio estas vira koro…
La registara komisaro viŝis sian ŝvitantan frunton kaj diris kunmetinte siajn manoj.
— Kara knabineto. Atentu min bone. Nun temas pri lud-kuriero kaj pri vivanta kuriero, foririnta pro diplomata afero. Tial mi petas vin rakonti ĉion de la komenco.
Ĝi okazis.
Malgraŭ la konfuza rakonto de la knabino, doktoro Mervin iom post iom komprenis la esencon:
Kapitano Deboulier kaj li, la elpensintoj kaj direktintoj de tiu ĉi aventuro estas turpe fiaskintaj homoj! Kaj ĝi ne estas la plej malbona. Sed post 24 horoj la tuta mondo ridos pri ili.
Li staris silente kaj rigardis la knabinon.
— Mi timas — li diris, — ke mi arestos vin pli-malpli poste.
— Hoho!.. Mi kalkulis tion. Venis kelkaj miaj amikoj, kiuj estas atestantoj de tiu letero. Nun ili atendas malsupre, kaj se mi ne venos, tiam ili iros al la gubernatoro por denunci vin, ĉar oni fotografis ankaŭ vian fotokopion. Mi do trankvile donos ĝin en vian manon, kvankam mi bone scias, ke vi disŝiros kaj tuj glutos tion.
Doktoro Mervin ĝis nun nur malklare vidis la kunligon. Sed nun lia propramana subskribo ĵetis senduban lumon sur la esencon:
Fraŭlino!
Turnu la kapon de la kuriero, kaj plusendu la leteron ktp, ktp…
La esplorjuĝisto ne manĝis la leteron je le plej granda miro de Prücsök. Tia terura, stulta malhonoro ankoraŭ ne okazis en la mondo! Almenaŭ li povus forigi tiun ridindan, muzikan tonon. Fine ja tiu knabino vere ne estas kulpa. Infano, kiu facile povas erari, kiam ŝi akiris tiun leteron…
— Ĉu la kuriero troviĝas ĉe tiu fiŝvendistino?
— Kie do li povus esti? — ŝi respondis, kvazaŭ en la kabano de sinjorino Babette apenaŭ pasus tago sen kvartiro de kelkaj, gravaj, politikaj kurieroj.
— Kiel eblas — diris Mervin — mi faros ĉion por forigi de vi la konsekvencojn de la fatala stultaĵo. Ĉar mia malzorgemo estas ties kaŭzo. Mi skribos la raporton tiel…
— Ne skribu raporton! Ĉar vi ruinigos la karieron de la kapitano tiel. Mi sendis Cigaron per la furgono, kaj kiam li revenos, transdoninte la leteron, ni diros, ke okazis nenio, kaj la kapitano estas la enmaniganto de eksterpoŝta letero.
Bedaŭrinde, Prücsök estis obsedito de sia pasia klarigado, tiel nun la mondo fariĝis malklara eĉ antaŭ la registara komisaro.
— Kion vi faris?
— Cigaro veturis per la letero! En la nomo de la kuriero. Tiel povas okazi, ke la afero glatiĝos.
Mervin subite levis sian kapon. Li jam konjektis ion.
— Ĉu ankaŭ Deboulier scias tion?
— Jes… Tial ĝi okzis tiel, ĉar mi enamiĝis al li, kaj mi savos la tricent jaran, oran epoleton!
— Unuavice iru, kaj tenu en sekreto tiun aferon. Ankaŭ vi kaj ankaŭ viaj amikoj. Por ke ne estu sensacio.
— Miaj amikoj ne faras sensacion. Vidu. Ili staras tie — diris la knabino ĉe la fenestro. Mervis paŝis apud ŝin, poste li timiĝinte retiris sian kapon subite.
Vidalvide al la domo, evitante ĉiun sensacion, staris sepdek silentemaj, havenaj ŝarĝportistoj kaj sovaĝaspektaj fiŝvendistoj, gvidate de onjo Babette kun viand-muelilo.
— Aŭskultu min, knabino. La plej malgranda stultaĵo povus kaŭzi tre grandan problemon. Foriru kun viaj homoj, kaj atendu ĉe la fiŝvendistino, ĝis mi aranĝos la aferon. Kial vi ne iras? — li demandis nervoze.
— Mi ne ŝatus, se vi neglektus la inspektadon de la okazejo.
— Tiurilate mi ne povas esperigi vin, knabino. Kion vi atendas de tiu inspektado de la okazejo?
— Ĉion. Mi ne scias, kial?
— Nun bonvolu iri. Vi baldaŭ revidos min.
La knabino foriris, kaj la registara komisaro longe iradis tien-reen en la ĉambro enpensiĝinte. Ĵus ankaŭ li volis foriri, kiam eksonis la telefono.
La gubernatoro parolis.
— Tuj venu al mi, sinjoro!
— Kio okazis? — demandis Mervin.
— Ĉu vi legis la tagmezan ĵurnalon?
— Hazarde doniĝis tiel…
— Estas egale. Sciu, ke ni perdis. La letero jam estas en la mano de la malamiko!
— Eble ne… Ankaŭ mi informiĝis, sed tiel…
— Nekompreneble. Ĉu vi parolas tiel trankvile pri tio, malgraŭ la sesdek mortintoj?
— Alo… Mi tuj venos…
Mervin remetis la aŭdilon, blanka kiel la muro.
D E K S E S A Ĉ A P I T R O
Onjo Babette implikĝas en la eksteran politikon
Kiam onjo Babette alvenis hejmen kun amaso da surŝnurigitaj, blanke tremantaj rajoj, ŝi mire vidis, ke nekonata farinto pendigis tabulon sur ŝian vendejon:
PARDONON, ĜI ESTAS FERMITA
PRO RENOVIGO!
Onjo Babette ege miris, ĉar ŝi ne havis eĉ konjekton, ke ŝia budo estas renovigata, kaj ankoraŭ neniam estis skribta sur ŝia vendejo tiu voro: fermita.
Eĉ la esprimo: pardonon!
Ŝi ĵus decidis ekzameni la aferon, kiam alvenis Cefi, la Akvokapa Drato, trotanta leĝere:
Bill la Masakra skribis al Bubi Kmetter kaj Marie la Vidva. Ili asertas, ke vi estas Bill la Masakra, kaj oni bruligos vin!! — li spiregis.
Li apenaŭ povis salti de antaŭ la rajoj, kaj li trotis plu.
Ĉu ĝuste ŝi… Nu, ili pentos tion… Enpaŝinte la vendejon kun sia pakaĵo, en kiu ŝi portis iom da manĝaĵo al la malsana kuriero, ŝi trovis neniun tie. Sed iu faris barikadon el tablo kaj el aliaj objektoj ĉe la prdo de la kamero. La trogo estis renversita en la mezo de la ejo!
Murmurante blasfemojn, ŝi remetis la korbojn kaj la trogon en ilian lokon…
Ŝi ekvidis Ludovikon la Saĝan en lia tuta naturgrandeco sub la trogo, vestitan per nununura, enpensiga novelo, kaj pro tio ŝi tuj falis svene. Kiam ŝi rekonsciiĝis, Ludoviko la Saĝa portis kvadratitan, grandan jupon, kaj li kovris siajn ŝultrojn per tablotuko. Li staris tie, kiel tre delikata, altaĝa, kalva, monokla junedzino.
Pardonon… Fraŭlino Prücsök influis min kun nekontraŭstarebla ĝentileco, ke mi portu la trogon anstataŭ mia pluvmantelo.
Ĉu tiaĵon… ĉe mi… — spiregis la fiŝvendistino.
Mi mencias por mia defendo, ke sinjoro nomata Diogeno loĝis en barelo.
Ĉu vi sekvas lian ekzemplon? Ĉu vi ne scias, ke oni jam arestis lin antaŭhieraŭ kune kun la vestaĵoj? De tiam li konfesis ĉion!
Ludoviko la Saĝa rigardis pli ekzakte la vizaĝon de la faltega fiŝvendistino kaj eklevis sian ŝultron.
Povas esti…
Kian jupon vi havas?
La vian.
Onjo Babette rigardis sin mem kaj denove svenis. Ludoviko la Saĝa opiniis, ke ankaŭ puntranda jupo sufiĉas al la grandaĝa virino. Se ne li, la Dormema Elefanto eraras pri tio, tiam facile povas okazi, ke anstataŭ sveno, la fiŝvendistino batas li je la kapo per pastorulilo
Fine onjo Babette tamen staris sur siajn piedojn, ŝi vidis kun iom da trankvilo, ke iu metis la tablotukon sur ŝin, kaj Ludoviko la Saĝa kovris siajn ŝultrojn per la brodita murteksaĵo, kiu tekstis jene: Mi havas du amantinojn dum lunplena vespero.