Tiam alvenis Prücsök kun paketo da manĝaĵo.
Vi aspektas terure — ŝi diris al Ludoviko la Saĝa. — Kial vi ne povas vesti vin ordinare?
Se vi redonus mian pluvmantelon…
Kial paroli ĉiam pri aliaĵo? Nu, estas egale. Tiu inspektado de la okazejo estis bona afero. Kaj ankaŭ viaj ceteraj konsiloj. Vi estas vere bona juristo.
Mi volonte estas je via servo por utiligi vin.
Jes kompreneble. Venu, ni forŝovu la tablon. Tiu fola Deboulier volis fuĝi perforte, ĉar li ĉiam mencias tion, ke li estas kuriero kaj li volas plenumi sian devon. Tial mi barikadis lin per braĵo. post kiam Prunoki, la lignaĵisto operaciis lian kruron, kaj li diris, ke la malsanulo bezonas ripozon kaj brando-trinkadon.
Dume ili forŝovis la tablon, la tutan baraĵon, kaj malantaŭ la malfemiĝanta pordo ili staris vidalvide al la lignaĵisto Prunoki, ŝanceliĝanta sur la sojlo.
Oje! — diris Prücsök kaj gratis sian kapon. — Mi forgesis ellasi lin.
Ŝajnas, ke Prunoki trinkis la brandon, preskribitan por la malsanulo, kaj li ege ebriiĝis.
Ne estas problemo… — murmuretis la lignaĵisto kaj kirurgo kun kuboforma kapo. — Mi jam malfruis. Mi devintus iri al Filipo, la Variol-cikatra por flebotomii, li ĉiel mortis, kaj oni venigis min al Patro Korn por glui seĝon, elĵetitan…
Kaj li kantis: Mi havas du amantinojn dum lunplena vespero. Li legis la tekston de sur la skaploj de Ludoviko la Saĝa. La kapitano sidis silente ĉe la tablo kaj estis malgaja, ĉar li ne povis forigi la restintan gluaĵon de sur sia vizaĝo, nur tiel, se li elŝiras sian kreskintan barbon. Cetere nur la mortero, kombinita kun tiu gluaĵo kuntenis lian vestaĵon sur lia korpo.
Iu frapetis sur la lignotabulo.
Neniu estas hejme! — kriis Prücsök.
La frapetado ripetiĝis. Prücsök eliris, kaj onjo Babette sekvis ŝin per duon metra handspiko, kiun Prunoki uzis, kiel vundosondon. Okulvitra, elegante vestita sinjoro staris ekstere. Onjo Babette staris antaŭ Prücsök-on kun la duon metra vundosondo, sed la knabino retiregis ŝin.
Vi ne devas bati lin je la kapo — ŝi flustris mallaŭte. — Li venis pro ekstera politiko. Li estas mia malnova kolego, Caro Mervin, la ĉef-krimesploristo de la prokurorejo.
D E K S E P A Ĉ A P I T R O
Konferenco kaj ties nevidebla prezidanto
Mi venis al vi, fraŭlino — diris la registara komisaro. — Mi ŝatus packontrakti kun vi.
Bone. Mi estas tia, se oni ne kolerigas min, oni povas ŝmiri min sur panon. Mi ne ŝatas nur tion, se iu diskutas kun mi.
Konduku min al la kapitano.
Kiam ili enpaŝis en la kabanon, jam estis duonlumo. Tramapa, abomeninde neprizorgita tagsalajrulo sidis ĉe la tablo kaj manĝis ion.
Kie estas Deboulier? — demandis doktoro Mervin mallaŭte.
Mi estas tiu — diris la hirtega tagsalajrulo melankolie, sed lia ekscelenco neniel volis kredi tion. Nur iom pli poste li akceptis la neŝanĝeblan situacion.
Nun estos milita interkonsiliĝo — diris Prücsök.
Onjo Babette eliris senvorte por gardostari kun sia lavpelvo, sed anticipe ŝi ankoraŭ diris tra super sia ŝultro.
Ludoviko la Saĝa malaperis — ŝi diris malgaje, ĉar ŝi simpatiis kun tiu delikata homo, en kies animo, kiel la centjara vino en la keloj de antikvaj klostroj, la gumrada, duĉevala ĉaro, la surhavo de la trioble plektita ĵaket-kravato, deviga dum la iamaj konkursoj por la Granda Premio, krome la nigra, brila, cilindra ĉapelo vivis florepokon de sia dekadenca modo eĉ hodiaŭ.
Ĉu vi scias ĉion? — demandis Deboulier, kiam la fiŝvendistino foriris.
Oje — respondis Prücsök anstataŭ Mervin, — li jam scias multe pli, ĉar li konstante flaresploras.
Mi scias ĉion — respondis Mervin. — Mi bedaŭras, ke fraŭlino Decoux iom draste plenumis sian taskon, per kio mi komisiis ŝin hieraŭ.
Ĉu vi komisiis ŝin?… miregis Deboulier.
Jes! — respondis Mervin trankvile. — Mi vidis, ke la knabino plaĉas al vi, kaj mi havis tiajn informojn, ke mi devis fari senprokraste kontraŭagon. Tial mi skribis al la knabino, ke ŝi transprenu la leteron kaj malhelpu vian vojaĝon per tiu trajno, tiam mi helpos en la afero de ŝia patro. Ĉio okazis tiel, kiel mi volis.
Ankaŭ Prücsök miris.
Kio estas tio?
Sed Mervin indiferente cigaredis.
Estas senkulpiga cirkonstanco, ke ŝi devis plenumi mian ordonon ĉiumaniere, kaj vi certe kontraŭstaris.
Post mallonga mirego la knabino kriis sinistre:
Nun denove okazos superruzo! Sed mi deklaras, neniam plu kalkulu min, se vi ankoraŭfoje trompos min!
Estus dolore, se mi devus aranĝi la aferon de la afrikaj kolonioj sen la valora kunlaboro de fraŭlino Prücsök — diris Marvin, — sed se vi eĉ nun devigus min al aŭtoritatmisuzo, tiel niaj vojoj disiĝos en la ŝtata administrado!
Vi estas tre sperta eltordi la vortojn. Sed jen estas mi kun la borilo! Ne kredu ke vi povas mistrakti min facile! — atentigis lin la knabino vizaĝruĝiĝe.
La agmaniero de tiu fraŭlino iom suferigis min — diris la kapitano, — sed ŝajnas, ke ŝi faris tion bonfide, kion ŝi faris. — Reveme li prenis la manon de Prücsök, kuŝanta sur la tablo, kaj li ĝemis. — Ŝi savis eĉ mian vivon per tio, ke ŝi preskaŭ mortbatis min.
Prücsök metis sian vizaĝon al la mano de la kapitano.
Ĉar mi enamiĝis al li…
Mi ne komprenas la tuton — diris Mervin. — Mi instruciis al tiu fraŭlino turni vian kapon kaj plusendi la leteron al la adresito. Ŝi plenumis sian taskon, sed iom draste.
Ĉu vi… instrukciis? — miris Deboulier.
Ĉu vi volas diri tion… — miregis Prücsök — ke ne okazis miskompreno?…
Mi diris, ke turnu la kapon de la kuriero, kaj mi sendis tiun leteron pere de la lakeo. Se vi volas ne esti punata, kaj ricevi vian premion, jen bonvolu subskribi ĝin.
Li metis paperon antaŭ ŝin:
„Laŭ la ordono de doktoro Mervin mi entreprenis specialan esploristan taskon, kaj mi devigis kapitanon Deboulier rompi sian vojaĝon. Mi plusendis la leteron pere de Robin Melieur.”
Kiu estas tiu Robin… Melieur?
La civila nomo de via amiko Cigaro.
Mi ne sciis, ke li havas ankaŭ tion…
Vi bone plenumis vian taskon!
Prücsök rigardis lin maltrankvile kaj suspekteme.
Mi diris, ke li estas Ŝtipkrurulo! — ŝi kriis fine plorinde, ĉar ŝi jam timi eĉ tion, kio estas favra al ŝi, ĉar ĝi devenas de tiu homo.
Prunoki muurmuretis malŝate:
Azen’ al azeno riproĉas, ke ĝi estas Ŝtipkrurulo… Kun tia dekstraflanka maldekstra kruro… Nnu!.. Buŝo senparola, kapo sendolora.
Poste li fajfis plu la kanton: Mi havas du amantinojn dum lunplena vespero,ĉar li povintus kanti ĝin plu, se iu portus la tekston sur sia skapolo.
Jen. — Lia ekscelenco ŝovis la paperon antaŭ Prücsök-on. — Vi povas skribis ĉi tien, ke Prücsök, ĉar esploristoj oficiale povas uzis sian pseŭdonomon.
Prücsök hezitis.
Kaj se mi skribos, ke Verda Rido?
Vi povas skribi kion ajn. Gravas, ke oni ne punos vin.
Ĉu vi ekzemenos denove la aferon de mia patro? Ĉu vi venos inspektadi de la okazejo?
Mi ne povas fari tion. Mi neniam faras kontraŭleĝan aferon.
Ĉu denove temas pri superruzo? Mi ne povas fari kontraŭleĝan procedon. Sed se vi subskribos ĝin, mi akceptas kaj entreprenas, ke vi agis rajtigite. Tiuokaze la aferoj de la kapitano kaj la letero aranĝiĝis.
Fantomeska, obtuza voĉo aŭdiĝis el sub la tero: