Ne subskribu ĝin…
Ili time levis sian kapon. La obtuza, subtera voĉo, kvazaŭ ĝi venus el tombo, denove eksonis:
Ne subskribu ĝin, fraŭlino Prücsök… Hodiaŭ tagmeze oni eksplodigis la eksprestrajnon Casablanca-Tanger ĉe la fervojponto.
Kiu estas tiu? — demandis Mervin kaj paliĝis.
Mia jurkonsilisto estas sub la trogo, ĉar mi portas lian mankohavan veston…
Ŝi rapide elprenis la funelon el la petrol-kanistro kaj metis ĝin kiel megafonon en la aperturon de la mankanta korko ĉe la fundo de la trogo.
Kio estas, Ludoviko mia?
Vi savis la leteron kaj la kapitanon de la certa morto — zumetis voĉo el sub la trogo. — Tagmeze oni eksplodigis la trajnon, kaj la indiĝenoj trserĉis ĝin. Pro la letero. Via merito estas, ke la kapitano kaj la milita sekreto ne pereis.
Prücsök rektigis sin kaj komencis iradi en siaj grandegaj ŝuoj malrapide, balanciĝante, dignoplene. Dume ŝi metis siajn manojn malantaŭ sian dorson.
Mi diras je mia honoro, Mervin, ke vi diras interesajn aferojn. Nun mi havas cent atestantojn, ĉu Hümér la Elĵetanta, ĉu Schulteis, la Ĝemeloj, ĉar ili ĵuras al min senpage, ke hieraŭ mi rakontis al ili pri la danĝero, kaj ni devas savi la kapitanon, ĉar la registara komisaro ne bone atentas pri li.
Vi diris al mi — kriis doktoro Mervin nervoze, — ke vi turnis la kapon de la kuriero laŭ mia ordono.
Nu! — ŝi miregis kun rondaj, gapantaj okuloj. — Vi neniam diris tion al mi. Cetere ĝi koncernis ŝak-aferon. Mi ĵus rakontis tion, ke mi subaŭskultis en la haveno, kiam la Flava Venĝo kaj Mata Hari priparolis la sekreton, ke ili eksplodigos la eskprestrajnon Azuro pro la planoj. Tiam venis mi kun la borilo. Ĉar ni devis timi, kiun la ŝtato financas pro tio, tiu preterlasos sian zorgeme farendan devon, kiel ian inspektadon de okazejo. Kaj ne ŝparante klopodon, nek elspezon, ni faris ĉion kun Cigaro kaj kun onjo Babette, kio estis grava en la diplomatia vivo.
Sur la vizaĝo de Mervin, malgraŭ la terura situacio, rideto estis travibronta. Kiel danĝera estaĵo ŝi estas! Poste li ekstaris trankvile.
Mi do bedaŭras… Tiusence mi faros mian raporton. Via rekono kaj mia fiasko estas senduba. Mi bedaŭras, oldulo mia — li turnis sin al la kapitano, — ke via rolo fariĝis sukcesa tamen ne per la zorgo de la Inteligence Service, sed pere de la artifiko de dekses jara knabino.
Estas tiel… — murmuris la kapitano — nur knabino estis, kiu ŝtelis mian leteron kaj venkis min.
La okuloj kaj la buŝo de Prücsök same rondiĝis, poste ŝi kaptis al sia hararo kaj piedfrapante kriis al Mervin:
Li ĉiam povas elpensi ian novan superruzon! Nun kial vi volas miksi mian kurieron en la aferon?… Atendu! Portu kaj mi subskribos ĝin!
Ne subskribu ĝin… Nur, se vi ricevos absolvan dokumenton! — proponis la jurkonsilisto el sub la trogo.
Donu al mi absolvan dokumenton!
Vi nek scias, kio ĝi estas! — respondis Mervin.
Mi ne scias, kio ĝi estas, sed mi bezonas tion.
Laŭ la praktiko de la juro: — diris Ludoviko la Saĝa post mallonga tus-atako, ĉar falis petrol-guto en lian buŝon, kiun li metis al la funelo, — se la raporto motivas ne oficialan ordonon, tiel oni devas doni absolvan dokumenton el ties akcepto.
Kiu li estas? — demandis Mervin, turniĝante al la voĉo, langvore murmuranta el sub la trogo.
Ludoviko la Saĝa, la karega — entuziasmis Prücsök. — Ĉu do mi ricevos absolvan dokumenton?
Mervin skribaĉis sur paperon la jenan:
„Mi sciiĝis pri la senmanka plenumo de mia ordono, rilate la obstrukcion de kapitano Deboulier.
doktroro Mervin propramane”
La knabino formetis la leteron. Ŝi subskribis la raporton, kiu atestis, ke ŝi faris laŭ la orodono de Mervi tion, kion ŝi faris, poste ŝi kuris al la funelo kaj kriis en ĝin:
Alo, Ludoviko! Ĉu vi ne povas diri ian bonan superruzon, pro kio li tamen iros inspekti la okazejon? Tre ĉagrenas min, ke li pravis…
Doktoro Mervin iros tien, se vi deziras — murmuretis la fundo de la trogo.
Diru al via jurkonsilisto — diris la registara komisaro, — ke li ege eraras. Al tiu plenumaĵo oni devus verŝi iom da potenco en lin tra la funelo.
Vi eraras… — respondis la loĝanto de la trogo. — Sufiĉas diri tiun frazon al vi. Atentu. — Kaj en la granda silento, kvazaŭ li recitus iun, kontinue, tamen preskaŭ silabante, li diris: — „Rekono de ĉiu malvera fakto proksimigas per unu paŝo al la vera stato de fakto.”
Mervin retropaŝis konsternita! Morte pala.
Kaj fariĝis grana, granda silento!.. Ĉiu silentis. Ili sciis bone: nun okazis io eksterodinara. Post kelkaj sekundoj, kvazaŭ ĝi venus el sub nevidebla, dika trogo, eksonis la raŭka, mallaŭta voĉo de la esplorjuĝisto:
Mi plenumos vian deziron, kaj mi ekzamenos la prezentitajn, novajn pruvaĵojn.
Esceptokaze nek Prücsök diris ion. Subite ekregis ŝin timo en la interno de la obskura kabano. Ĝi estas tre timiga, kio nun okazis.
Se vi volas, ni povas tuj ekiri — diris Mervin post nelonge.
Mi volas tuj, mi petas nur kelkajn minutojn da paŭzo pro mia teknika foresto — respondis Prücsök kaj forrapidis.
Kiu estas tiu homo sub la trogo? — interesiĝis Deboulier.
Tiu homo — respondis Mervin per tre trenata voĉo — Théophile Gabrone, la plej granda juristo de ĉiuj tempoj… Iam mi estis kandidato ĉe li.
D EK O K A Ĉ A P I T R O
Prücsök protektas lian ekscelencon
Fumo leviĝis el la funelo, metita en la aperturon de la korko. La plej granda juristo de ĉiuj tempoj cigredis sub la trogo. Poste li denove ekparolis per sia zumanta, malproksima voĉo.
Mi ne kredis, ke iam mi revidos vin — li babilis kiel bonvola superulo, preskaŭ kun afabla degno, ĉar lia ekscelenco iam estis lia adjutanto ĉe liaj procesoj en la prokurorejo de Parizo. — sed ŝajnas, ke ankaŭ decidigaj intervidigoj estas ordoneblaj laŭ la kodekso de la sorto neatendite… Mi gratulas vian pro via kariero. Mi ĉiam sciis, ke vi ankoraŭ atingos multon. Vi estis malbona juristo kaj forta karaktero… Tio estas bona konsisto de la individuo, kiam ambicio hejtas iun.
Mi portos vestaĵon al vi — diris Mervin per studente fervora, servema voĉo, kio estis tute nekutima ĉe li.
Valoras ne la vesto, sed la enesto. Precipe sub trogo — diris la granda kriminaljuristo, kaj aŭdiĝis, kiel li gratas sin, ĉar vestite per ununura monoklo, la varmo de lia korpo allogadis la miriapodojn. — En mia aĝo estas superflue eksperimenti per grandaj reformoj. Cetere ne deziru vidi min. Mi tute ŝanĝiĝis.
Ankaŭ mi…
Certe je via avantaĝo — ĝentiladis Ludoviko la Saĝa. — Sed se vi estus malbela, mi tute ne povus ĝoji pro tio, ĉar malgraŭ mia monoklo, mi opinias tiel, ke esence mi estas blinda, se formale la ekstera mondo nebule vidiĝas antaŭ mi per la simbolo de malklara, forviŝiĝinta lumo.
Kial vi malaperis subite antaŭ dudek jaroj?
Ĉu? — li ĝemis. Lia malforta koro luktis kun la karbona dioksido, kolektiĝinta en la izolita spaco. — Bonŝance tiam mi divenis dum minuto, ke la tribunala praktiko malutilas al mia evoluo. Mi tuj eksatris dum la proceso, mi petis kvin minutan paŭzon, kaj mi foriris porĉiam. Tio estis mia bonŝanco. Se tiam mi hezitas, se tiam mi ne havas forton al tio, tiel nun mi ne estus ĉi tie — li diris iom tro memfide el sub la trogo, kie li nun estis, vestita per ununura monoklo rilate la eksteraĵojn. — Vi ne komprenas tion, Mervin. Akuzo, pledo kaj verdikto eĉ kune ne povas esprimi la veron, kies valoron determinas ne la puno. La juro koncize: la homo mem. La praa pretendo de la homo al la juro, kiun la naturo donis al li. Kiam la homaro sukcesos pruvi sian meriton al tio, oni ricevos la juron herede. La veran, kio estas en la koro kaj en la bibilio: Ne ŝtelu! Ĝi estas… juro. Ne mortigu… Ne deziru… tiun de via proksimulo… Eĉ hodiaŭ ne estas alia… Kaj se ĝi… gravuriĝos el la kodeksoj en la korojn… tio estos la vera juro… Eblas, ke nun mi svenos… Tio ne ĝenu vin… Mi ŝatus… ne en hospitalon… Sur mian ŝipon… Mia Kandidato…