Oni tuj eltiris lin el sub la trogo. La kapitano portis akvon, Prunoki brandon.
Kion vi volas? — algrumblis lin Mervin, frotanta la bruston de la sveninta homo ĉe la koro. — Li nun ne trinkos brandon.
Tute ne gravas… — singultis la lignaĵisto. — En la plej… ekstrema… okazo… mi trinkos ĝin rapide.
Mervin rigardis tre malgaje la konkav-torakan, elstar-koksan, turmentitan deliktilon de la malgaja vivo de la granda juristo.
Liaj delikata, ebura frunto, malfermita buŝo kaj la monoklo, streĉiĝanta sur lia fermia okul-kavo eĉ hodiaŭ reprezentis la homon ekster lal praktiko, forte ligiĝanta al la juro.
Mi envenigos… vian Kandidaton… — batbutaĉias Prunoki. — Li havas mariston… Kandidaton, kies nomo estas Hokbaton al Li… Li kutimas batadi ĉi tie, ĉiun posttagmezon de la kvara horo ĝis la sesa… Antaŭ la sukeraĵejo Princtown…
Li ŝanceliĝante eliris.
Ludoviko la saĝa melfermis siajn okulojn kaj forkaŝis siajn turmentojn kun amara rideto kiel orgojla, suferanta saĝulo.
Mervin… — li frustris — mi havas malmulte da tempo… Mi finis iun mian verkon… Pri la rilato de la Juro kaj Vero… Bonvolu forŝteli ankaŭ ĝin…
Li frustris ĝin tiel mallaŭte, ke la kapitano ne aŭdis tion. La registara komisaro respondis kun mallevitaj okuloj. La registara komisaro havis malbonan rimorson. Kiam gabrone malaperis, kaj rondiris la famo, ke li mortis en Usono, la juna kandidato eldonis sub sia nomo la ĉefverkon de sia iama ĉefo.
Jes — diris la nuda juristo — mia dek jara laboro aperis sub via nomo… Mi vidis tion, kiam mi revenis… El Usono.
Mi kredis, ke vi jam ne vivas, kaj por vi estas egale…
Vi… — li respondis kun laca rideto — neniam estos juristo… Vi defendas vin kontraŭ simpla rabo per kadavroŝtelo… Mi eldiras mian absolvan juĝon… manke de krimo… — li spiregis. — Okaze de mia morto vi estintus mia sola heredanto… Do pro la falsa informo vi povis konsideri ankaŭ mian aŭtorrajton via heredaĵo… Ĝi estas iom pli bona defendo… Sed tiel konsideru mian antaŭ dudek jaran testamenton, ke tiun knabinon… en ĉio…
Estos tiel. Ŝi malbele traktis min, sed neeblas ne ami ŝin. Se vi konus ŝian aferon, vi scius, kiel kontraŭleĝa estas tiu inspektado de la okazejo. Sed pro vi, mia principanto, eĉ tion mi faros.
Tiu afero ne estas inter la antaŭ ok jaraj decidoj… mi legas la ĵurnalojn… nur tiam, kiam mi ŝanĝas ĉemizon… Mi havas nenion komunan al tio, kio estas aktuala. Ĝi ĉiam estas ŝajno…
Kie vi loĝas? — demandis Mervin kaj kovris per sia surtuto la modelon de pietata statuo de tiu ĉi moderna avangardisto.
Miaj personaj indikoj… estas konfuzaj… Mi loĝas nenie. Iu ofte portas min sur ŝipon, kie mi dormas sur lignokesto… kaj li skribas tion, kion mi diktas… Mi scias nur tion pri la afero de la knabino… ke vi… negletis la inspektadon de la okazejo… Dio mia, kiom foje mi klarigis: ne estas superflua formalaĵo, Mervin… Ĝi estas la vera, jurista pensmaniero… — li flustris. — Sed vi… ĉiam estis maltalenta juristo… Tial mi vidis: vi estas antaŭ sukcesa kariero…
Mi kredis…
La veron oni ne povas kredi. Oni devas scii tion aŭ lasi. Sed tiu ĉi mondo estas por la diletantoj, Mervin…
Prunoki falis tra la sojlo kun gaja simptomo de akuta alkoholismo.
Li invitadis iun de la strato per voĉo interrompita per singultoj.
Nu venu… — kaj li rikanis al Mervin. — Li estas bona knabo… li flegas… Ludovikon la Saĝan… Ili loĝas sur ŝipo… ne malproksime. Li portas tiun malsanulon jam unu jaron… Li nomiĝas Hokbaton al Li! Aŭ Knokaŭton al Li… ne tiel… oni nomas — li mansvingis. — Ĉu ne estas egale?
La porkosimila, porkin-forma nazo de Hokbaton al Li aperis en la pordo. Lia raŭka, indiferenta voĉo estis plena de nekutima maltrankvilo:
Kie estas la malsanulo?… Kvankam oni diris al li, ke li ne iradu…
Ne esta kaŭzo por timi… — balbutaĉis Prunoki, genuanta apud Ludoviko la Saĝa. — La ŝvelaĵo… jam tute bele malaperis sur la maleolo de la sinjoro kapitano.
Hokbaton al Li facilmove levis ĉirkaŭbrakumante la kovritan malsanulon.
Oni atendas vin ekstere — li diris al Mervin.
Kiu?
Prücsök kaj la duono de la loĝantoj de la urbo.
D EK N A Ŭ A Ĉ A P I T R O
Fiŝisto surhokiĝas
Antaŭ la kabano staris la kremo de la haveno trankvile kaj decidiĝinte. Avane Patro Korn, portanta kvadratumitan, lanan kolŝirmilon de diplomato de Bankoko, kaj dekstramane estis Hümer la Elĵetanta, en la mano kun la latuna bierspililo. Apud li staris Madnareno la Tantiema, Bob la Malforte Batu, krome Atestulino, kiu, kiel ŝia nomo montras, ŝi konvinke depozicias kun senkulpa vizaĝo kaj por favora prezo en okazo de bezono. Oni nomis ŝin Atestulino pro ŝiaj profesio kaj senkulpa fizionomio, kvankam ŝi estis ruĝa kaj sovaĝaspekta. Aro da kelkaj sak-portistoj kaj aĝaj vendistoj, laborantaj en la vendohalo, senlaboraj maristoj kaj akrobatoj, profesiaj senlaboruloj kaj senprofesiaj laboristoj, armitaj per bastonoj kaj ferstangoj, krome Marie la Vidva, Rita Kemelio, Turkino la Delikata kaj Gnomo la Enorma atendis antaŭ la domo silente. Gvidate de onjo Babette kun la lavpelvo, iu sidis sur la tero apud ŝi kaj tensi sian kapon inter siaj manplatoj.
Sur la sojlo Prücsök fiermiene rigardis tiun armeon, kiel generalo.
Kio ĝi estas? — demandis Mervin la knabinon.
Prücsök klarigis kun entuziasma ekscito:
Ili estas miaj amikoj. Ĉiu estas bona tipo. Ĉar kiam mi aŭdis, kiom ili ŝatus mortbati vin, kaj oni jam pritraktis la detalojn en multaj drinkejoj, tiam mi iris pro venigi miajn amikojn. Ĉar kial mortbati vin, Mervin, ĉu ne? Se vi estas tiel kuraĝa, ke vi venis ĉi tien, kie vi ekstermis la krimon per fajro kaj fero. Ĝi estas tute sensenca. Kaj ili ĉiuj estas vere konfidencaj homoj.
La grupo de la konfidencaj homoj, ĉiuj estas bonaj amikoj de Prücsök, je la unu ekrigardo ili povintus ricevi 1200 jaran punlaboron de grandanima juĝisto, eĉ ili povus konsideri tiun verdikton okaza aĉeto, rilate ilian indan punon.
Ĝi estis tre saĝa faro…
Ili faras ĉion por mi. Se mi petas, Hümér la Elĵetanta aŭ Mandareno la Tantiema konsideras vin, kiel ilian plej bonan amikon.
Mi vere ne scias, kiel danki tion… — diris Mervin kun relative modera entuziasmo, vivdalvide al la demokratie degnaj rekulpiĝantoj. — Diru al viaj amikoj, ke ni iros unuavice al la fiŝistoj.
Knaboj! — kriis Prücsök, saltinte sur rubujon, dume ŝi tiel forte kroĉiĝis al la fasono de la jako de Mervin, ke ĝi ŝiriĝis.
Schulteis la Ĝemeloj ekkriis kun malica ĝojo el la fenestro, konsiderata kiel spektejo:
Ŝi jam damaĝas la registaran komisaron! Ne bedaŭru lin, Prücsök!
Kreteno — respondis Prücsök malestime mansvingante al la galerio, poste ŝi diris mallongan, generalan enkondukan parolon,kiel Napoleono sur tiu fama rokplataĵo al sia armeo, invadonta la valon de la rivero Poo. Tiu ĉi armeo estis same ĉifona, kaj ne malpli rezoluta, kiel la iama, nur eblas, ke la rubujo anstataŭis iel la blankan ĉevalon de la juna Bonaparte. — Knaboj! — ŝi diris dignoplene. Atentu min! Tiu Mervin venis por fari klara la aferon de mia patro! Ĉi tie en la kabano aŭdis ĝin mia fianĉo, la kuriero, mia tenera edukantino, onjo Babette, kaj malrektasence Ludoviko la Saĝa, krome aŭdis tion Prunkoki, kvankam tute ebria, tiel li ne estas kalkulata, sed li ĵuras, se bezonatas… — Tie haltis ŝia parolo, kaj ŝi laŭte komencis denove. — Krom tio… aŭdis ĝin Hokbaton al Li kaj aŭdis ankoraŭ…