— La esplorjuĝisto pravas!.. Kial vi mensogas ĉi tie?! — ili kriadis, kaj Schulteis, la Ĝemeloj diris stertore.
— Ili seneluze perdigas la tempon! Ili ĉiam ŝotas la demandon al taĉo!
Mervin neglektis tion kaj atentis. Prücsök paŝis al la maljuna fiŝisto:
— Ne forgesu, Bubi, ke mi kutimas vendi ne nur florojn, sed ankaŭ ostrojn — ŝi diris signifoplene.
— Ĝi estas grava — interrompis la registara komisaro. — Oni altigis la minimuman punon al tri jaroj pro la prirabo de la ostrejo. Kaj kiel vi akiris ostroj sur tiu ĉi bordoparto?… Ĉu?
La maljuna fiŝisto antaŭenpaŝis:
— Ni konfesos…
— Mi pensas, ke tio estas la plej saĝa — kapbalancis Mervin.
— La fiŝisto estas nek krimulo, nek spiono, tial ni silentis ĝis nun.
— Denove estas la teksto multa! — akrekriis Schulteis, la Ĝemeloj.
— Tiu Louvain diris, ke la Granda Bestaĉo scias, kiu estas la farinto. Ni timis, se ni diros tion, la feĉo de la haveno venĝos nin.
— Tiam vi miskonis nin — diris Patro Korn, kaj li nee skuis sian kapon.
— Ni protestas! — intervenis Hümér la Elĵetanta — ni ne venĝos vin! Se vi diras tiaĵon — li kriis al Mervin, kaj li minace skuis la latunan kranon antaŭ li, — vi povas ricevi sur vian kapon!
— Li estas tute straba — klarigis Prücsök.
— Kial vi neis?
— Estis drato…
La registara komisaro konis tiun idiomon sufiĉe bone el sia esplorjuĝista praktiko.
— Kiam?
— La drato venis fru-posttagmeze, ke via ekscelenco estas ĉi tie, kaj vi venos al ni pro la afero de Decoux.
Do, en tiu horo, kiam li promesis ĝin al Gabrone, aŭ al Ludoviko la Saĝa, oni jam sciis ĉi tie!
Kia informa servo!
— Ĉu alia afero ne influis vin?
— Nu… okazis ankoraŭ io, sed ĝi ne estis drato…
— Kio?
Ili kunrigardis.
— Vidu, ne mensogu nun jam, ĉar vi amare pentos tion!
Ili heziteme transdonis leteron.
„Al fiŝistoj!
Prenu mian mesaĝon serioza! Ĉar mi sciis, ke Pubi Kmetter estas embuskfiŝisto! Kaj tio ne estas gaskonado, sciiu, ke mi ekstermos la fiŝistojn. Se ili konfesos pri la Granda Bestaĉo kaj ankaŭ la afero de Deku estas malpermesita.
BILL LA MASAKRA
Embusk- kaj dungita murdisto.”
— Parolu! — instigis Mervin la fiŝiston. Li nur nun vidis, kiom pravas Ludoviko la Saĝa: la plej malgranda formalaĵo estas pavimero sur la vojo, kondukanta al la ĝusta juĝo. — Kion diris ankoraŭ tiu mortanto?
— Nu, do… li ankoraŭ diris, ke la Granda Bestaĉo scias, kiu pafis.
Murmuro. Iu disiĝas en la mallumo el inter la malantaŭe starantoj kaj malrapide ekiras. Mervin elprenis sian revolveron kaj celis:
— Tiu homo haltu, ĉar mi mortpafos lin! Nun ne estas drato! La Granda Bestaĉo ne eksciu la informon!
Onjo Babette staris al la fino de la vico, rigardante sian lavpelvon kun okuloj de art-kompetentulo, kiel severa, malbela markizo, portanta kaptukon, rolanta en kavalir-romano, kiam li kontrolas sian kanelitajn pistolojn antaŭ la duelo.
Bull la Korn-naza (li volis foriri) revenis al sia loko.
— Kiu estas tiu Granda Bestaĉo?
— Ankaŭ li estas nia amiko — diris Prücsök. — Li havas bone prosperantan pruntejon de instrumentoj kaj kostumoj.
— Strato Toulon, numero dudek sep, duonetĝo mure — diris Schulteis, la Ĝemeloj.
— Ĉar — klarigis Prücsök — oni povas atingi lin nur helpe de fajroŝtuparo sur la muro. Ĉar li ŝatas fortimigi siajn nedeziritajn vizitantojn per brikoj, ĵetitaj sur ilian kapon. Foje li verŝis boligitan akvon sur Schulteis-on, kaj laŭ Prunoki, de tiam li estas idioto.
Mervin iradis tien kaj reen sur la silenta, salodora bordo.
Jen estas la enigmo! Sendube, ke ie estis eraro. Io ne estas en ordo. Li mansigne venigis Prücsök-on. Nun ili ambaŭ iradis, Prücsök en siaj du fabelaj, mejlaj dekstraj ŝuoj.
— Atentu min, fraŭlino. Nun elektu la konfidencajn homojn. Mi ne volas uzi la helpon de la polico, kaj ni povas dissendi nur tiulojn, kiuj ne informos tiun certan Grandan Bestaĉon.
— Nun multaj homoj koleras lin. Mandareno la Tantiema, kiu estas planisto de rompoŝtelojk, ĉar li faras nur planojn pri forlasitaj vilaoj, foje li atakis la domon kun ok homoj, en kies kamentubo li loĝas. Estis granda pafado, kaj de tiam koleras lin tiuj kvar homoj, kiuj restis vivantaj, krome Bob la Malforte-batu, kiu ŝtelis luitaj ŝtelistŝlosilojn kaj Hümér la Elĵetanta, kiu cetere estas honesta homo, krome Gnomo la Enorma pro aŭtogena veldilo. Ili koleras lin ĝis la hodiaŭa tago. Sed malŝatas lin Schulteis, la Ĝemeloj, ĉar li memstarigis sin disde la Granda Bestaĉo per tio, ke li nigre aĉetis multajn instrumentojn, kaj la Granda Bestaĉo diris tion, ke li mortigos lin, sed tiu koleretas ankaŭ pro la brogo…
— Kolektru ilin. Gravas, ke ĉiu estu malamiko de la Granda Bestaĉo, ĉar tiu miksiĝis en la aferon, ili do informus lin, kiun mi volas kapti. — Kaj li ĉirkaŭrigardis. — Vi nun estas policistoj, kaj vi faros ĉaspel-razion!
Ili staris emociiĝinte… Iu ekĝemis, kaj Gnomo la Enorma preskaŭ ekploris.
Fari razion. Li. Ke Nino la Bukla ne ĝisvivis tion…
— Disiru, se eblas, per taksioj en la haveno ĉien, kaj alveturigu ĉiujn virinojn, kiuj havas la nomon Adrien! — ordonis Mervin. — Mi preferas fari razion nun, ol morgaŭ oficiale.
— Nek ni preferas tion — kapbalancis Bob la Malforte-batu, kiu ne redonis la ŝtelistŝlosilojn al la Granda Bestaĉo. — Sed ni devas pagi por la taksio, kaj ni ne havas monon…
Hümér la Elĵetanta koleriĝis pri Bob la Malforte-batu, kaj subite li minacis onjon Babette per la latuna krano:
— Hontu, insolenta ŝtelisto! Drinkema rabisto! Mi forte batos vin je la kapo, se vi volas fiagi al lia ekscelenco, ĉar ni akceptis lin kiel amikon!
— Via celdirektado estas malbona! — kriis Schulteis, la Ĝemeloj. — Okulvitrojn al la ludgvidanto!
Pro tio Hümér la Elĵetanta koleriĝis tiel, ke li ĵetis faskon da salaj fiŝoj al li, kaj Riza la Buton-okula ankoraŭ post duontago povis lavi sin.
Sed fine la plej kuraĝa sonĝo de ĉiuj razioj en unu homamaso staris preta por fari razion. Nur ombra figuro, ĉe la fino de la sovaĝaspekta grupo, ekiris denove ŝtelumante.
— Revenu, ĉar mi pafos! — akrekriis Mervin, kaj Bull la Korno-naza, ĉar denove li estis, revenaĉis al sia loko.
— Sinjoro! — raportis Gnomo la Enorma. — Ni estas pretaj.
— Ek!
Kaj la polico de Prücsök ekiris.
D U D E K A Ĉ A P I T R O
Bato je la kapo pogrande kaj pomalgrande
Tiun tagon oni ŝtelis du ŝarĝaŭtojn kaj unu motociklon kun kromĉaro ĉe la stacidomo. Krome malaperis unu Balila, du bicikloj, tri surtutoj kaj unu retikulo kun ora monogramo.
Kaj la razio veturis kvazaŭ flugante! Per ŝarĝaŭto, Balilo, biciklo!
Haho!
Adrien-oj estas serĉataj! Kie la kavaliroj de Adrien-oj saĝumadis, tie do antaŭen! La duon oficiala razio konsistis el fortaj homoj! En la bierejo la amikoj forportis ses grave kaj kvar malgrave vunditojn de antaŭ la amulanco, ĉar la ĉiam nervozanta, Schulteis, la Ĝemeloj ĵetis la ole-lampon al Filipo Diru-jam, ke la estingo de la fajro en la ejo donis unu kaj duonon da laboro al la fajrobrigado, kaj tiam evidentiĝis sur la ŝarĝaŭto, ke la nomo de la koncerna virino ne Adrien, sed Molly Schuster. Kial oni pensis ŝin Adrien? La virino nur ŝercis. Ĝi estis bona ŝerco. Ŝia malnova kutimo estis priŝerci siajn malnovajn konatojn. Ili dankos ŝin resaniĝintaj.