Riza la Butonokula do laŭte diris la pagendan sumon, forte frapferminte la tirkeston, ŝi ne transprenis nur la monon.
— Diru al Prücsök — ŝi flustris kun mallevitaj okuloj, — ke ŝi venu aĉeti trankvile… Malgraŭ tio, ke ŝi ŝuldas du frankojn.
— Mi deprenis miajn manoj de sur ŝi, via sinjorina moŝto. Ĝi estas fakto. Tiu afektulinaĉo ne interesas min.
Riza la Butonokula ĝemis.
— Vi estas tiel splena, sinjoro Cigaro.
— Kion mi faris? — li demandis timeme.
— Splena…
— Rita! — kriĉis la blankhara rodkapitano de interne. — Kun kiu vi parolas tiel longe?
Cigaro iras plu.
Ŝarĝaŭtoj preterbruegas al la kajo, kaj blankharulo vilonludas en la mezo de la vojo. Rumoro, sonoretigo, kriego ĉiam pli fortiĝas en la legomaĵodora, sangoruĝa vesperiĝo.
La sciigo jam antaŭas lin, kiam li renkontas profesoron Wurm kaj lian edzinon ĉe la budo de Frédéric la Tatuanta, la magiisto jam salutis lin tieclass="underline"
— Estu kore salutata, respektinda Cigaro! Kial vi deprenis vian manon de sur tiu knabino?
— Ĉar ŝi estas nazmukulino.
— Mi ja diris tion?! — turnis sin sinjorino Wurm al sia edzo triumfe.
— Vi diris. Ĝi estas fakto — kapjesis la magiisto. — Emerencia havas telepatiajn kapablojn. Sed bedaŭrinde ŝiaj manoj ne estas lertaj.
La virino, kiam konatiĝis kun sia edzo, estis serpentkorpa miraklo. Sed post la nasko de ilia tria infano oni jam ne plu povis diri tion pri ŝi. Sed ŝi preferis la serpentkorpan spektaklon, tiel ŝi restis imitanto de tiu rampulo almenaŭ anime.
Ŝi estis serpenta virino ĝisoste. Sed Cigaro spertis kun malagrabla sento, ke li ne ŝatas, se iu alia skoldas lian malindan protektaton.
— Ŝi estas honesta knabino — li diris malamikeme. — Ŝi estas nur iomete impertinenta. Miaflanke la feliĉo.
Kaj li iris plu.
Ŝpruckamiono turniĝis ĉe la stratangulo, kaj Tropp, la meblisto komencis enporti siajn ĝardenajn seĝojn, ĉar li sciis bone: kiam oni akvumas la straton, tio signifas baldaŭan pluvadon. Ŝrikantaj buboj kuregis post la tintegantan akvumkamionon en pantalono, refaldite ties tubojn ĝis la genuoj kaj ŝprucadis la akvoradiojn.
— He!.. Tiu ŝlemila Cigaro estas tie!
— Alo, ŝlemila Cigaro! Prücsök malbele traktis vin!
— Vi, se mi iros tien!..
Sed la stratbuboj, sarantaj je la flanko de Prücsök, timis neniun krom la hundkaptisto. Kial ĝi estas tiel, kiu povus diri?
Ili formas deklamkoruson:
— Ŝle-mi-la ĉi-ga-ro! Ŝle-mi-la Ci-ga-ro! Ŝle-mi-la Ci-ga-ro!
— Huuu!
Terura kriegado. Li kaptas la bastonon kun atakanta eksalto.
Huŝ!
La multaj buboj diskuras, kiel la raketo, ŝprucanta fajrerojn.
Tamen ili malpli proksime kriaĉas plu:
— Ŝle-mi-la Ci-ga-ro! Ŝle-mi-la Ci-ga-ro! Ŝle-mi-la Ci-ga-ro!
Eĉ tio okazas pro la knabino, li pensas, dum li iras plu, kaj preskaŭ kaptas lin paroksismo de kolero, kiam Cefi la Akvokapa atingas lin ĉe la stratangulo:
— Prücsök mesaĝas, ke bonvolu ŝteli nenion alian: verdan, kun artefaritaj floroj, surŝulte kun juvelŝtono… Je la sepa!
— Forportu vin!
Nun jam li kolere rapidas.
Cigaro alvenas al la butiko de Patro Korn. Sed li ĉirkaŭiris la Muzikantan Raton kaj ŝteliris al la malantaŭa fenestro. Li estus doninta la signalon, tri frapetojn, al Rita Kamelio, kiam li vidis mirante, ke la fenestrovitro rompiĝis. Kial ĝi rompiĝis? Kaj kiam?
Nun ŝtono flugis preter lia kapo je hardistanco, kaj ĝi batiĝis al la muro.
Damne!
Cigaro ĉirkaŭrigardis bataleme, sed li vidis neniun. Kio ĝi estas?… Oni vindis paperon sur la ŝtonon, kiu falis sur la teron. Letero!
Ankoraŭfoje li ĉirkaŭrigardis, ĉar li vidis neniun, li rapide disfaldis la paperon. Jen tio estis skribita sur ĝi:
„Se vi eĉ plu okupiĝos pri la afero de Prücsök, tiel mi informas vin, ke la firmao Jerabek et Co. kaj via laboro estos denuncita kaj oni tutcerte malliberigos vin. Mi garde avertas vin.
BILL LA MASAKRA
Kun alta estimo:
Embusk- kaj dungita murdisto K. F. T.
Kio ĝi estas?
La afero, menciita en la letero, estas senduba. Tiu Bill la Maskara estas vere malagrabla figuro.
Kiu li povas esti?
Kion li volas de Prücsök? Estas egale. Okaze li interŝanĝos kelkajn kanelitajn vangofrapojn kun tiu embusk- kaj dungita murdisto Bill la Masakra, kiel kutime inter duelantoj. Ĝi estas fakto.
Li paŝis al la malantaŭa fenestro de la drinkejo kaj frapetis trifoje por inviti Rita Kamelion al rendevuo. Li devis singarde agi, ĉar se Patro Korn, la Muzikanta Rato kaj la proprietulo de la virino vekiĝus el sia dormetado, ili protestus kun neantaŭvideblaj malĝentilaĵojn, ke lia posttagmeza sonĝo estis rompita.
Je la tria frapeto ekbrilis en la fenestro la saŭm-blonda har-krono de Rita Kemelio kun lerte aranĝitaj bukloj, nomata fruntaj franĝ-haroj, elpendantaj el sub la ornama rando de violkolora kap-rubando.
Ŝi kuntiris la ruĝan, veluran kolumon de sia japan-silka kombnegliĝo super la kremkoloraj puntoj kaj ŝi kubutumis sur la kornicon. Pudro-randaj faltoj tiriĝis sur ŝia molaĉa kolo inter ŝiaj streĉiĝantaj tendenoj.
Ŝi gardis sian originalan eksteraĵo eĉ super la ruinoj de ŝia iama, festata belco, tiu emerita favorato de Folies Bergéres, kiun oni glorigis kiel reĝinon de la revuo, kaj ŝia romantika interrilato kun la maharaĝo de Kvarpokatala estis tiel publike konata, ĉar kiam la nabobo deklaris bankroton, oni relegaciis Rita Kamelion el Hindustano.
Patro Korn importis ŝin el iu artista kafejo de la interna urbo, en tiu frua, velka, tamen al aŭtuno proksimiĝanta periodo de ŝia senfloriĝo, kiam oni jam ne dungis la aktorinon, sed ŝi ankoraŭ ŝuldis per la lupago por la loĝejo. La aktorino estis granda spektaklo en la Muzikanta Rato, kaj ŝi havis subitan civitanan rajton en la rondo de tiu ĉi popolaĉo.
Rita Kemelio estis amdiranto de la „leĝera karaktero” de Cigaro, kiel ŝi klarigis tiun teneran kaj romantikan dratkablon formiĝantan inter ŝi kaj la kulpa junulo. Onidire ankaŭ la mirinda flanel-pantalono, kradita blanke-nigre estis la kolektaĵo de Patro Korn. Ĉar la proprietulo de la Muzikanta Rato kaj de la artistino okupiĝis kun konstanta kolektado. Li kolektis ĉion: ŝtofojn, gantojn, poŝhorloĝojn kaj markitajn manĝilojn de elegantaj restoracioj. Estas facile al la poŝtmarkkolektantoj, havante katalogojn Semf aŭ Michel, sed la kolektado estas neimageble komplika sen baza prezo, kiam oni subtrahas el la nominala valoro la grandecon de la antaŭvidebla punsumo, konvertita al franko.
— Kiel bela vi estas hodiaŭ — salutis Cigaro la artistinon.
— Kliniĝu pli proksimen — flustris Rita Kamelio. La apaĉo etendis sian vizaĝon al la virino kun sia ĝenerale ŝatata rideto, kaj tiam li ricevis du tiel grandajn vangofrapojn, ke la mondo fariĝis antaŭ li kradita blanke-nigre.
— Vi estas impertinentulo! Mi povas diri al tiu Riza la Butonokula, ke mi vizitos ŝin kaj kunportos ŝian perukon!
— Nu sed… — balbutaĉis Cigaro. — Ŝi tute ne havas perukon.
— Tio evidentiĝos en la praktiko!.. Ĉu vi pensas tion, ke mi estas blinda?
Ŝi gratis sian kapon kaj eltiris leteron el sia hararo, sur kiu estis skribite:
„Estimata Rita Kameleono!
Dum vi fidele kaj sindone sidadas kun malegoisma koro, tiam Cigaro amindumas al Rizo la Butonokula. Mi volis atentigi vin nur pri tio. Kaj ne okupiĝu pri Prücsök, ĉar tiam ve al vi! Vi estos denuncita al Patro Korn, ke kie estas la braceleto, kaj per tio vi starus ĉe la flanko de Cigaro. Se mi mortigos lin, vi estos relegaciita pro via fremdlingveco, se vi ne obeos min.