La kapitanino elprenis langvoran cigaredon, kiun ŝi devi salivumi ankaŭ tie kaj ĉi tie per sia lango por ekbruligi ĝin, poste ŝi diris:
— Kial vi insolentas konstante kun mi?
Ŝi rigardis lin plie scivoleme ol nervoze.
— Bedaŭrinde mi havas tian naturon. — li respondis kun farisea vizaĝo kaj laŭte ĝemis.
La kapitanino okulmezuris lin kun nekaŝita malestimo.
— Se iam ni interkverelos pro io, tiam vi ne parolos kun mi tiel, kiel kun iu via konatulino en la dancsalono.
— Tio facile eblas — li respondis kapjesante, sed kun tiu senŝanĝa, dentobriliga, impertinenta rideto.
La kapitanino nervoze forrapidis, kaj noktomeze ŝi transdonis la deĵoron al Jimmy la Ĝisorela. La veturo ŝajnis relative trankvila, kaj tamen…
Proksimiĝante al Cape Blount, ia ekscitiĝo ekregis la personaron. Tamen ili navigis sur tiu maro, sur kiu du ŝipoj veturis antaŭ ili, kaj tiuj malaperis sen elsendo de unu radiosignalo. La krozŝipoj, ekzeciĝantaj ĉirkaŭ la insulo Marquesas, la ŝipo Swallow, veturanta al Tasmanio tiutempe kategorie asertis tion, ke ili devintus ricevi ties radioelsendojn, se kiu ajn el la du ŝipoj dissendis S.O.S. signalojn. Kiel povas droni aŭ kia katastrofo povas okazi al du ŝipoj, se tiuj ne povas dissendi radiosignalojn?
Envidente, nur laŭ unu maniero. Se ili navigas en granda tempesto, ili en povas estingi la fajron rapide, kaj iel la akvo inundas la kaldronegojn, kaj la ŝipo fariĝas preskaŭ unu grandega mangrenado, kiu eble eksplodas je splitoj, antaŭ ol la radiisto nur povus konjekti, pri kio temas. Sed tiutempe oni ne prognozis tempeston de la Suda poluso ĝis la insularo, kvankam tiuj meteorologoj scias ĉion precize.
Neniu eldiris, kvankam ili samopiniis, ke nur du aferoj povis okazi: aŭ la indiĝenoj aktakis la ŝipojn nokte ĉe iu insulo, kie ili albordiĝis, aŭ, ĝi estas pli verŝajna supozo, la osta mano de la Verda Vizaĝulo estas en la afero. Ĉar trans la Capo Blount, ĝis la Suda poluso, sekvas la senlima regno de la Verda Vizaĝulo. Kaj kiel ankaŭ nun ili sidadas sur la ŝtuparo, Bill la Nodulo parolas. Bill la Nodulo estas interesa homo, kiel ankaŭ lia nomo montras tion.
Li maĉas konstante cigarstumpon, sed ĝi preskaŭ neniam brulas, kaj li portas botelon da brando en sia malantaŭa poŝo. Estas karakterize ĉe li, ke la brando, kion li ŝatas, estas dolĉa. Li estas malofta homo, ĉar en la havenoj la gastoj mendas dolĉan brandon nur por la konatulinoj.
Bill la Nodulo esceptmaniere preferis la dolĉan brandon, kaj dum deĵoro aŭ post tio, en kalmo aŭ en pereiga uragano, li ĉiam elprenis de tempo al tempo el sia malantaŭa poŝo la botelon, plenan per dolĉa brando.
Lia iu kapitano rimarkis, ke li kun precizeco de horloĝo, post ĉiu nodo da marvojo trinkas el la botelo. De tiam oni nomis lin Bill la Nodulo.
— Do laŭ mi — li diris al la ĉirkaŭsidantoj pripensite, ĉar li sciis bone, ke oni alte taksas lian informitecon — certaj konfliktoj povas estis inter la Verda Vizaĝulo kaj Radzeer jam delonge. Io okazis jam tiam, kiam onidire Fred la Malpura kaj tiu idiota Blubarbulo manipulis samtempe la pestoŝipon Brigitta kaj Radzeer-on, kaj rondiras tiu famo, ke la Kapitano, kia hundo li estas, se temas pri mono, tiutempe trompis iel la Verdan Vizaĝulon.
Estis granda silento. La ŝipo naĝis en peza kalmo, kaj komencis aperadi izolitaj nebuloamasetoj. De ie alvenis ondofrapiĝo, kaj ĝi iomete ekbalancis la ŝipon Blinda Patro Via.
Bill la Nodulo elprenis sian botelon plenan de doĉa barndo kaj trinkis. Ili ĉiuj memoris la malklaran aferon de Brigitta, kaj ili povis supozi pri la Kapitano, ke li trompas ankaŭ la Verdan Vizaĝulon, ĉar li havas tiel multe da saĝo. Por iom da tempo, kiam ili revenis en Friskon, la Ĉefkuracisto, la Dika Petters kaj la aliaj matrosoj de Radzeer disipis la monon. Do se temas pri mono, Fred la Malpura, havanta avaran koron trompus eĉ la diablon mem.
— Sed tiam ankaŭ Jimmy la Ĝisorela kaj Kupro-grafo estis sur Radzeer! — diris Muku la Ostulo.
— Prave. Sed mi ne proponas al vi interesiĝi sen malfermita tranĉilo. Ĉar Radzeer ĝenerale faras tiajn veturojn, ke poste estas granda silento. Nu kaj la personaro havas monon abunde, kaj kiu tre interesiĝas, tiun oni kaptas en iu malluma angulo de la haveno, kaj fino! Li ne plu sivoladas.
— Nu sed fine ja — murmuris la Sevda Okso — ni havis nenian aferon sur la maro de la Verda Vizaĝulo. Ĉu tial…
— Kial tial? — respondis Bill la Nodulo.- Jen estas Jimmy la Ĝisorela kaj Kupro-grafo. Mi diras tion, se dronas ŝipo sur la maro de la Verda Vizaĝulo, aŭ oni ne scias, kio okazis al ĝi, kaj nek radiosignaloj alvenas, tiam estas plej saĝe reveni kun malplenaj manoj. Vi povas kredi tion al mi.
— Kial vi ne diris tion pli frue?!
— Tial — respondis Bill la Nodulo, — ĉar mi devis veni el Frisko tiel urĝe, ke mi zorgis pri nenio. Sed se vi volas scii, ankaŭ Vasiĉ la Ruĝhara estis en la afero de Radzeer, kiam okazis tiu kavalira afero al la Verdan Vizaĝulon…
— Tiu estis la tuta afero — diris nun iu subite super ili, — ke mia maljuna amiko, the old great Man of the Malpura kaj mi ricevis negocan komision de sur ŝipo, kiu havis virinan nomon!.. Jes, jes, amikoj miaj, tiu ŝipo kun virina nomo, se mi memoras bone, Belladonna, kargis peston ie, kaj oni serĉis negoculojn, kiuj suriras por forbruligi ĝin! Sur la vasta maro! Haho! La vasta maro estas la plej bela en la mondo.
Post tiu krio sinjoro Wagner kun la pordo, kiun li kunportis, deglitis ruliĝante ĉirkaŭ ses ŝtupojn en la interferdekon.
— Estas unu demando — diris Bill la Nodulo, — la pesta Brigitta kiel miksiĝis en la aferon?
— Mi povas diri tion, kara amiko mia! Mi pensas, ke ĝi kostis dudek dolarojn! Sed ne! Dudek tiajn monojn, per kiu oni pagas en Egipto,t tamen ĝi estas angla… Mi kaj la Kapitano dronigis tiun ŝipon, poste ĝi reviviĝis, kaj ĝi denove dronis, kaj fine ĉiu saviĝis. Estus plej saĝe, se nun ni ĉiuj kantus la enven-arion de la tref-fanto el la opero Lohengrin…
Sed antaŭ ol li povintus komenci la arion, laŭkutime, li subite ekdormis. Sub lia kapo estis la pordo de kajuto. Bill la Nodulo elprenis sian botelon da brando kaj trinkis, el kio ĉiu sciis, ke ili ankoraŭ ne atingis la sudan marfluon, ĉar dum tiu tempo ili ne povis ŝipveturi tiel mult-nodan vojon.
Ili sidadis serioze kaj silente.
Jimmy la Ĝisorela, kiu jam pli frue transprenis la deĵoron, dum sia kontrolturniro ĉiam revenis al la kajuto de la kapitano kaj staradis mediteme. Li estus tre surpriziĝinta, se li vidus, ke la severa, malestima vizaĝo de Pepi la Pirato kiel strange glatiĝas, kiam ŝi estas sola, kaj ŝi ne trovas bezonata imponi al tiuj krudaj homoj.
Ŝi notadis ion en malgrandan kajeron, kaj dume ŝi kuiris teon. Jimmy la Ĝisorela ne vidis tion, ĉar la fenestro de la kapitana kajuto estis pli ol duon metron alte. Sed lumo filtriĝis ĉe la angulo de la pordo. Jimmy la Ĝisorela jam la trian fojon ĉirkaŭiris la kajuton, fine li frapetis.
— Jes! — kriis trankvila, sonoranta voĉo el interne. La fregatĉefleŭtenanto tiradis sian kamizolon, ĝustigis sian kolumon kaj enpaŝis.
— Bonan vesperon! — li diris kaj klopodis saluti la kapitaninon kun sia plej larĝa kaj plej afabla rideto.
— Bonan vesperon! — ŝi respondis trankvile. — Ĉu okazis ia problemo?
— Ne tute. Eble ni devus priparoli… la aferojn de la ŝipo el tiu vidpunkto…
— Nokte mi ne ŝatas traktadi. Precipe el kiu vidpunkto mi devus priparoli ion ajn kun vi?
La voĉo de la kapitanino ne estis rigora, kaj tamen… Jimmy la Ĝisorela sentis tiel, kvazaŭ li estus surverŝita per malvarma akvo. Tia estas orgojla virino!
— Nur eble el tio ĝi estus vidpunkto… aŭ priparolo, ke sur la ŝipo, kiel mi ĵus aŭdis hazarde… la personaro parolas ĉiuspecajn idiotaĵojn, el kio povas esti problemo. Ili menciadas la Verdan Vizaĝulon, kaj tiu ebria Wagner eĉ pli mistifikas ilin…