— Ia grandega fregatbirdo aŭ mevo implikiĝis en la kadron de la radioanteno, kaj ĝi difektis per sia baraktado la kablaron kaj ĉion. La radio do estas difinitive ne uzebla.
— Kia malbenita, grandega birdo povis esti tie? — murmuris al Sveda Okso.
— Ĝi estis malofta birdo laŭ la plumo, tio certas — respondis Vasiĉ kaj iris fari sian laboron. Aŭ li atendis Jimmy la Ĝisorelan sur la malluma koridoro de la ferdeko kaj mallaŭte diris: — Jimmy… Tian birdon, kiu estis tiu radio-difekta birdo, nek mia prapatro vidis. Mi malsuprenportis ties plumon…
— Hm… Kian plumon ĝi havis?
— Fontoplumon!.. Je mia honoro! Jen vidu, ĉar vi vidis tian nek en kolektaĵo: fontoplumo. Kun inko! — Kaj li transdonis al Jimmy la Ĝisorela lian propran fontoplumon. Post mallonga paŭzo li diris moroze: — Mi estas en la tuta friponaĵo duone.
— En kiu friponaĵo vi estas?
— Mi ne scias tion. Sed mi estas en ties duono, vi povas esti certa pri tio. Ĉar, se matroso estas tiel idiota, ke la kablo eltiras la fontoplumon el lia supra poŝo, kiam li difinitive difektas la radion, li do partoprenigu ankaŭ aliulon duone.
…Kion fari al tiuloj? Alian partneron devigis la sorto al li. Pro lia vanteco. Li mutigis la radion, por ke la atendo estus pli granda, ĉar jam la trian fojon sammaniere mutiĝis la radiodissendo, preterveturinte kabon Blount. Cetere li povis meditadi en si mem anime pri tio, ke Kupro-grafo kaj Pepi la Pirato komprenas bone unu la alian, kaj se eblas, ili flustradas kune en iu malluma angulo de la ferdeko. Hunda afero estas tiu negoco, jen kio al li mankis.
…Ekmateniĝis belega, serena tago, kiu signifis la plej grandan surprizon kaj la plej timigan enigmon en la vivo por ĉiu rolulo, inkluzive ankaŭ Jimmy la Ĝisorelan, rilate la aferon. Antaŭtagmeze tri diversaj rigardoj esploris la horizonton kun la sama penso.
Pepi la Pirato scivoleme.
Kupro-grfo atendeme.
Kaj Jimmy la Ĝisorela kun iom da suspekto.
La kapitanino pensis pri tio, ke nenia Fred la Malpura povas estis en la proksimo, eĉ unu fumstrio ne videbliĝis ĝis la vidlimo. Kupro-grafo pensis pri tio, ke Fred la Malpura certe estas en la proksimo, iom malantaŭ la horizonto. Jimmy la Ĝisorela kompreneble gurdis en si mem la eternan refrenon: „Ĉu implikas la Kaptitano ankaŭ nun ie, aŭ li ne implikas?”
Sed ili vane rigardis, vane pensadis: la akvo kaj la ĉielo ne respondis, ĉar tiuj jam delonge kamaradas kun Fred la Malpura.
Kupro-grafo ne povis forlasi la direktilradon. Svarmis la rifoj, eĉ la fruaj heroldoj de la arkta somero: ankaŭ kelkaj deŝiriĝintaj glacimontoj naĝis jam ĝis la ĉirkaŭaĵo de la kabo Blount.
Tre malproksime, ĉe la sudorienta horizonto videbliĝis malluma strio. Tie estas Incognita Archipel, kie la ŝlosilo de la enigmo atendas la pasaĝerojn de la ŝipo Blinda Patro Via kaj nerekte la tutan mondon. Mi ne diras, ke indiferente palperbrumis tiuj sovaĝaspektaj homoj al la ĉiam pli grandiĝanta strio, sed ilia animo, krustiĝinta en danĝero ege atendis la sekvajn okazaĵojn.
Posttagmeze je la l6-a horo kaj 30 minutoj iu kriis el la gvatturo:
— Je mia honorvorto, tie estas fumtubo!.. Stranga fumtubo! Ĝi elkreskis el ia ŝip-grajno!
— Ĉiu vidis tra la binoklo, ke fumtubo altiĝas sur la insulo, aŭ sur la terlango, apartenanta al ĝi, kiun kovras verda algo kaj abunda plantaro ĝis la bordo.
— Mi opinias — diris Kupro-grafo, — ke iu ŝipo surrifiĝis tie, kaj ĝi estis kovrita de klematido. Ĝi ne estas Radzeer, ĉar la fumtubo de la kirasŝipo estas malpli dika.
Posttagmeze je la 17-a horo miranta kanto aŭdiĝis el la gvatturo:
— Je mia vivo, io svarmas ĉirkaŭ la fumtubo!
Je la 17-a horo kaj 10 minutoj pordo defalis.
Je la 17-a horo kaj 11 minutoj kelkaj velkintaj floroj falis post ĝin.
Nun jam ankaŭ la kaŭzo de la svarmado videbliĝis klare. Kolubroj, infuzorioj kaj amaso da abomenindaj bestoj, kaŝiĝantaj en la akvoharbaĉo kovris la terlangon…
— Ĝi estas nova atolo — diris Kupro-grafo. — Malgranda marfundo sur la surfaco.
— Sed kiel troviĝas la ŝipo en ties mezo? — demandis Vasiĉ la Ruĝharulo…
Nenio komprenis tion. Aŭ, kiu komprenis, tiu rapide iris por fari kontrolturneon, portante brilajn, ledajn gamaŝojn.
Jam aŭroris. La ŝipo Blinda Patro Via manovris en la proksimon de la terlango kaj ankris, kiel eblis, sen la danĝero de surgrundiĝo. Kupro-grafo, Jimmy la Ĝisorela kaj Muki la Ostoza, kiu estis la ferdekestro, ekiris por skolti. Ili metis hakilojn, reflektoron en impregnitan sakon kaj kunportis akvon en la boato.
— Unue ni rigardu, kie estas Radzeer — diris Kupro-grafo, remante al la bordo. Ili ĉiuj aprobis lian proponon.
Ili vidis bone la riparon, mergitan en la ŝlimon, kovritan de admirinde verderdaj akvoplantoj, dume ili ĉirkaŭnavigis la terlangon, remante laŭlonge de la koralrifo. Ĉe la fino de la ŝero aperis insulo kovrita de ekzotike abunda, plata magmorokaĵo. Incognita Archipel. Tiu atolo estis ĝia subakva daŭrigo, kiu poste elmergiĝis en tragike malbona tempo. Mallumiĝis. Ili elprenis la reflektoron kaj serĉis la krozŝipon…
Ili prilumis ĉiun subplandan lokon sur la terlango. Post nelonge la lumo de la reflektoro ekbrilis sur io…
Hura!
Ili trovis Radzeer-on! Ĝia svelta fumtubo estas klare videbla… Sed la abundkreska vegetaĵo de la marĉo tute ĉirkaŭplektis la krozŝipon mem ĝis la rando de la fumtubo. Ĝi estis pli proksime al la seka insulo, ol André de Rémieus, kaj tiu parto de la koralrifo estis malpli kovrita de akvoharbaĉo, ol aliloke.
— Ili surrifiĝis bonŝance — ekparolis Kupro-grafo.
— Jes!.. — murmuris Jimmy la Ĝisorela kaj turniĝis flanken por serĉi ion, ĉar li ne povis elteni la rigardon de la stiristo.
— Mi ne komprenas — diris Muki la Ostoza, la ferdekestro, — ke ĉi tie, tute proksime al la insulo, kiel ili surrifiĝis.
— Nun kiu estas scivola pri via libera parolado?! — draste alkriis lin Jimmy la Ĝisorela pro sia nekutmia nervoziĝo. — Li volas scii ĉion pli bone!
Ili atingis la krozŝipon. Unue surpreninte siajn gumajn botojn, ili iris al Redzeer, travadinte la akvoherbaĉon.
Surloke evidentiĝis, ke sur la ŝtona, loz-grunda sablo ne kreskas tiel abunde la klematidoj, nek la nombro de la kulobroj estas tiel alta, la marĉo nur duone traplektis kaj okupis la internon de Radzeer, ol tio estis atendebla, vidinte ties eksteran parton.
— Mi ne komprenas nur tion — meditis Muki la Ostoza, — kial ili ne povis liberiĝi de sur tiu plata, loza bordo.
— Ĉu vi ne komprenas?! Kion vi ne komprenas?! — draste alkriis lin Jimmy la Ĝisorela. — Ĉu vi finis navigan fak-universitanon, por ke vi sciu ion pli bone, ol la aliaj?
— Kial vi kriegas?… — defendis sian la ferdekestro. — Se kelkaj homoj fosas la rifon sub la ŝipo, dum fluso ĝi devas derifiĝi.
— Jen rigardu! La Saĝa Muki la Ostoza!.. Ĉu eble vi faras esploron?! — preskaŭ minace Jimmy la Ĝisorela silentigis lin krude-trude. Eĉ helpmaristo sur Radzeer estas pli multa, ol vi! Fosi ne eblas ĉi tie, ĉar… ĉar la grundo estas loza, kaj ĝi niveliĝas kaj… Kaj cetere, kial vi ventolas konstante vian buŝegon?!
Dume densas nebulo kovris la regionon ondruliĝante.
— Nun ni ne kverelu, sed antaŭen! — diris Kupro-grafo.
Ili grimpis sur la ŝipon.
Ili trovis neniun sur Radzeer. Tie kaj ĉi tie kuŝis ŝraŭboj, konsisteroj, lignokestoj… Ĉu eble oni elloĝiĝis el la ŝipo?
Jimmy al Ĝisorela sentis tiel, kvazaŭ peza ŝtono kuŝus anstataŭ sia koro. Kio okazis al siaj amikoj.
Kolubroj, araneoj, akvobestoj svarmi el ĉiu angulo. Poste en la kajuto de la kapitano parte solviĝis la tragedio.