Nu nun!
La stumblanta homo poste tra la kampo denove revenis ŝanceliĝante al la taluso ĉe turniĝejo. Li iris preter enstaciaj preterpasaj trakoj. Nur akvokrano kaj kelkaj budoj estis videblaj, krome multaj malplenaj ŝarĝvagonoj staris en la ĉirkaŭaĵo.
Kia diablaĵo!
La maljunulo grimpis sur la taluson. Li levis la riglilon de vagono, staranta sur malpli proksima saktrako, li flankentiris la ŝovpordon kaj enŝteliĝis…
Trovite!
Jimmy la Ĝisorela kuris! Sekvinte la spurojn de sinjoro Wagner, li atingis la ŝarĝvagonon kaj proksimiĝis singarde… Estus bone atenti… Li elprenis sian poŝlampon kaj ĉirkaŭrigardis…
Li do loĝas kun la Kapitano en tiu rusta, eltrafikigita vagono. Nu, ek! Nun li aranĝos la konton… Li rapide flankenŝovis la pordon kaj ensaltis… Li tuj prilumis ĝian internon per la manlampo, ĉar la tranĉilo de Fred la Malpura estas rapid…
Kio ĝi estas?!
La interno de la vagono vakis!
Li saltis al la kontraŭa ŝovpordo… Damne! Wagner simple elŝaltis tra la transa flanko de la vagono, kaj oni riglis ĝin el ekstere!
Hop! Li returniĝis fulmrapide…
Malfrue! Akra grincado aŭdiĝis malantaŭ li, de kie li venis…
Kaj la pordo de la vagono frapfermiĝis! Estis bone aŭdebla, ke la riglilo falas.
Li estas kaptito!
— Alo, amiko strovaĉek!.. Ĉiu vagono havas du pordojn — kriĉis sinjoro Wagner el ekstere. — Vi devas brue frapadi longe, se vi enuos vin, ĉar tiu vagono nun havas malfruiĝon: ĝi ne ekveturis de kvin jaroj…
Kaj aŭdiĝis malproksimiĝanta, entuziasma kantado pri ĥoristino Aida, kiu unue trompis la verdan fanton, poste la ruĝan damon…
Kvara ĉapitro
Jimmy la Ĝisorela estis en la plej granda embaraso.
Li malsatmortos bele, se li ne faros bruon frapante. Sed en San Francisko nun la situacio estas tio, ke ne estas proponinde al li altiri la atenton de la homoj per laŭte frapad-bruo. Bedaŭrinde lastfoje li fornavigis de ĉi tie kun Ĉharley la Lunmiena per dumasta skuno, kaj ili forgesis redoni ĝin al la postedanto, kiu certe serĉigis tion fare de la polico.
Kion valoras la ŝraŭbo kunpremilo en sia interna poŝo, la boneg, malgranda, sed pompa ŝtalborilo en sia supra poŝo, la pinĉprenilo kaj la fajlilo en sia malantaŭa poŝo? Li sciis bone, ke nun li ne povas trabati sin eksteren per simpla lamentranĉado. Li estis malnova konanto de la vagonoj.
Eble li povus fajli la krucferon laŭ la breĉo de la pordo, sed ĝi kaŭzus pli granda bruon ol la frapado sur la muro. Li sidadis tiel dum unu horo kolere, cerbumante, senkonsile. Li vidis ĉapud la riglilo, ke jam aŭroras…
Nun aŭdiĝis plandŝovo de egalritmaj paŝoj ĉirkaŭ la vagono.
Li subaŭskultis. Ĉu eble ia soleca persono venas ĉi tien, kaj li estas sufiĉe malsperta, ke li povu malfermis la pordon sola?
Li provos la aferon! Fine ja li ne malsatmortos ĉi tie! Li frapetis…
— Elvenu! — diris la koncernulo ekstere.
Diablo forportu lian ŝerceman humoron!
— Malfermu ĝin! — kriis Jimmy la Ĝisorela, — mi malfruiĝis al la trajno, ekveturinta al Frisko, mi dormis ĉi tie, kaj iu riglis la pordon, mi estas doklaboristo!
La koncernulo malfermis la pordon senplue.
Ankaŭ Jimmy la Ĝisorela repaŝis senplue kaj fale eksidis sur malplenan lignokeston kun malfermita buŝo. Sankta Dio!..
En la malfermita pordo staris homo kun longa, pinta kaprobarbo, kaj li rulumis sian cetere respektindan barbon eĉ pli pinta per siaj neimageble gradegaj ungoj, similaj al tiu de nizo. Ĉiu dubo estas ekskludita!
La Kapitano staris tie! Fred la Malpura estis la savinto!
Kaj Jimmy la Ĝisorela vidis sian sorton decidita. Se tiu homo savis lin, tiel li estas perdiĝinta homo! Tio sendubas…
— Mi aŭdis, ke vi serĉis min, infano mia… Certe vi havas ian aferon kun mi — li diris afable.
Diable!.. Kiel simple estis serĉi lin por puŝi la tranĉilon en lin. Kaj kiel povas okazi, ke nun li sidas tiel malcerte vid-al-vide al la mil-falta maljunulo, havanta ventotanitan haŭton. La etaj okuloj kun ruza brilo kian sorĉan forton aŭ prefere magian aŭtoritaton havas, ke la unuranga manipulanto de la tranĉilo, la fama interbatiĝanto, forta kiel Herkulo nun estas tiel malcerta? Li ekridetas iomete, poste li balbutas, fine li forigas ion embarasite per siaj du fingroj pedante de sur sia jako. Baldaŭ li tamen kolektas sian kuraĝon, se li jam ĵuris je l’ tero kaj ĉielo en ĉiu drinkejo, ke li ne vidu Ofelian Pepita, (onidire) sian fidelan edzinon, se li ne mortigos al Kapitanon.
— Nun temas pri tio — li pelis sin ĝisekscite per sia groba voĉo, — ke mi havas aranĝendan aferon kun vi!
— Ĉu?!.. Pri kio temus? — li demandis kaj paŝis al li subite.
Ia skrapeto, kvazaŭ dorno ektuŝus lin tra la ĉemizo, tiklis la ventron de la fregat-ĉefleŭtenanto.
— Atentu, Jimmy!.. — admonis lin la Kapitano kun milda flustro. — Estas mallume, kaj hazarde vi puŝiĝos al mia tranĉilo.
…Kiel li elprenis la tranĉilon, kiam li malfermis ĝin kaj kiel li premis tion al lia ventro kun tiel granda faksperto, ke ĝi ektuŝi, tamen ĝi ne penetris lin? Tio estis lia malnova kaj nesolvebla magiaĵo. Ĝi certas: centfoje povas esti iu Jimmy la Ĝisorela, se foje tranĉilpinto de Fred la Malpura ektuŝas lian ventron, tiam estus pli bone peti la lastan sanktoleadon, antaŭ ol ekmovi sian etfingron.
— Kial vi minacas min per tranĉilo?… Ĉu iu batis vin? — li demandis multe pli grobe, sed sen eĉ unu moviĝo Jimmy la Ĝisorela.
– Ĉar mi aŭdis, ke vi serĉis min pro io, kaj interesus min la esenco de la afero.
— Kio?… Nu kaj, se mi serĉis vin? Mesaĝis al vi el Havajo la proprietulo de la restoracio al la Gaja Elverŝiĝanto, ke pasintjare vi forgesis vian tabaksaketon tie…
— Mi scias pri tio. Nu estas afable, ke vi serĉas min jam de unu jaro, foje en la kazino Katakombo de Singapuro, kiel oni rakontis, foje en la restoracio al la Fromaĝkapa Kalandrilo de Roterdamo, ĉar mi informiĝis ankaŭ pri tio… Ĉu estas inde fari tion pro tabaksaketo?
Jimmy la Ĝisorela preskaŭ eksplodis pro kolero, sed kion fari, kiam li staras ĉi tie, fiksite de la tranĉilpinto de la maljunulo, kaj li scias, ke la tranĉilo kiel firme sidas en la mano de la Kapitano, tute loze, kvere en lia mano, kaj la ekpuŝota klingo kuŝas senpere apud lia etendita dikfingro. Kaj kiel simple, facile, dum momento ĝi povas penetri iun, por ke Fred la Malpura poste viŝpurigu ĝin sur arbotrunko, kaj enpoŝigintge tion li forpromenu de sur la okazejo per sia indiferanta, kurbakrura irmaniero.
La fregat-ĉefleŭtenanto do estis krevonta, sed dume li staris tiel leĝere, tiel senmove, preskaŭ pie, kvazaŭ li vere nur pro la tabaksaketo serĉis tra la tuta mondo tiun malpli estimatan, sed tre respetindan, blankbarban homon.
— Krome vi diris tion, ke vi havas ion aranĝendan kun mi — interesiĝis la Kapitano milde. Mi ne scias, ĉu tio estas vera? Nu, vi povas doni al mi tion, kaj mi akceptos ĝin.
— Nun tio ne estas ĉe mi… mi kunhavis ĝin, kiam mi serĉis vin kaj…
La maljunulo lasis lin tie, li eksidis iom malproksime sur lignoblokon kaj enpoŝigis la tranĉilon.
— Jen vidu, Jimmi la Ĝisorela! — li diris enpensiĝinte, sed tre aplombe, post mallonga paŭzo. — Ĉio ĉi estas bela, kion vi rakontis, sed notu ĝin bone, kiu tre serĉas min, al tiu povas okazi, ke li hazarde trovos min. — Li parolis trankvile, ĉar Jimmy la Ĝisorela sciis, per kia nekontroleble rapida movo malaperis la tranĉilo, kaj samtiel rapide ĝi povas estis eltirita. — Vi scias bone, ke vi ĉiam estis mia malforta flanko… Promenadu trankvile, infano mia, tien-reen kun enpopŝigitaj manoj, vi havis ĉe vi revolveron kaj tranĉilon, tiujn mi ĵus ŝtelis de vi. Ne grindacu per viaj dentoj, ĉar tiuj elfalos, kiam vi estos samaĝa kiel mi, kvankam nek en tia aĝo estas malavantaĝe, se oni havas dentojn.