WANGEL Guste tial vi bezonas, ke via edzo – kaj ankaŭ via kuracisto – prenas potencon sur vi – kaj agas en via nomo.
ELLIDA Jes, Wangel, mi bone komprenas. Ho, ne miskredu, ke foje estas momentoj, kiam ŝajnas al mi, ke estus paco kaj savo kaŭri intime ĉe vi – kaj provi spiti ĉiujn allogajn kaj timigajn fortojn. Sed eĉ tion mi ne kapablas. Ne, ne, – mi ne kapablas!
WANGEL Venu, Ellida, – ni iomete promenadu kune.
ELLIDA Mi volus. Sed mi ne kuraĝas. Ĉar li ja diris, ke mi atendu lin ĉi tie.
WANGEL Venu. Vi ankoraŭ havas bonan tempon.
ELLIDA Jes, ĉu vi opinias?
WANGEL Sufiĉan tempon, mi diras.
ELLIDA Do ni iomete promenadu.
(Ili eliras antaŭe dekstre. Sammomente venas Arnholm kaj Bolette antaŭen apud la supra bordo de la lageto.)
BOLETTE (rimarkas la forirantojn) Jen vidu –!
ARNHOLM (mallaŭte) Tŝ, – lasu ilin foriri.
BOLETTE Ĉu vi komprenas, kio estas inter ili la lastajn tagojn?
ARNHOLM Ĉu vi ion rimarkis?
BOLETTE Ĉu mi rimarkis!
ARNHOLM Ion aparte?
BOLETTE Ho jes. Plurajn okazaĵojn. Ĉu vi ne?
ARNHOLM Ho, mi ne ĝuste scias –
BOLETTE Jes, certe vi faris. Sed vi ne volas priparoli.
ARNHOLM Mi opinias, ke estus bone por via duonpatrino fari tiun vojaĝeton.
BOLETTE Ĉu?
ARNHOLM Jes, ĉu ne estus bone por ĉiuj, ke ŝi povu foje elveni?
BOLETTE Se morgaŭ ŝi transloĝiĝos al Skjoldvik, ŝi certe neniam revenos al ni.
ARNHOLM Sed, kara Bolette, kial vi do tiel pensas?
BOLETTE Jes, tion mi firme opinias. Atentu nur! Vi vidos, – ŝi neniam revenos. Almenaŭ ne dum mi kaj Hilde estas en la domo.
HILDE Ankaŭ Hilde?
BOLETTE Nu, kun Hilde eblus. Ĉar ŝi ja ankoraŭ estas nur infano. Kaj funde ŝi adoras ŝin, mi opinias. Sed pri mi estas alie, vidu. Duonpatrino, kiu ne estas multe pli aĝa ol oni mem –
ARNHOLM Kara Bolette, – por vi eble daŭrus nur mallonga tempo ĝis vi elvenus.
BOLETTE (vigle) Ĉu vere! Vi do parolis kun patro?
ARNHOLM Ankaŭ tio, jes.
BOLETTE Nu, – kaj kion li diris!
ARNHOLM Hm, – via patro estas ja forte okupata per aliaj pensoj ĉi tiujn tagojn –
BOLETTE Jes, jes, la samon mi ja antaŭe diris.
ARNHOLM Sed tiom mi eltiris el li, ke vi ne devas atendi iun helpon de li.
BOLETTE Neniun –!
ARNHOLM Li profunde klarigis al mi sian staton. Opiniis, ke tute ne eblus por li.
BOLETTE (riproĉe) Kaj vi tamen havis koron por stari tie min trompante.
ARNHOLM Vere mi ne faris, kara Bolette. Dependas tute de vi mem – ĉu vi deziras elveni aŭ ne.
BOLETTE Kio dependas de mi mem, vi aludas?
ARNHOLM Ke vi elvenos en la mondon? Lernos kion vi pleje ŝatas. Partoprenos en ĉio, kion vi sopiras ĉi-hejme. Vivos la vivon sub pli helaj kondiĉoj, Bolette. Kion vi al tio diras?
BOLETTE (kunfrapas la manojn) Ho, granda Dio –! Sed ja tute neeblas, tio ĉi. Ĉar patro nek volas, nek povas, do –. Ĉar mi ja ne havas iun alian en la tuta mondo al kiu min turni.
ARNHOLM Ĉu vi ne povus decidigi vin akcepti asiston de via malju – de via antaŭa instruisto?
BOLETTE De vi, Arnholm! Ĉu vi volus –?
ARNHOLM Helpi vin? Jes, kore volonte. Kaj per konsilo kaj per ago. Fidu tion. – Ĉu vi aprobas? Ĉ u? Ĉu vi akceptas?
BOLETTE Ĉu mi akceptas! Povi eliri, – vidi la mondon, – lerni ion profunde! Ĉion kio staris antaŭ mi kiel la granda, feliĉiga neebleco –!
ARNHOLM Jes, tio povos nun fariĝi realaĵo por vi. Se vi mem volas.
BOLETTE Kaj al tiu nedirebla feliĉo vi volas helpi min! Ho ne, – sed diru ĉu povas mi akcepti tian oferton de fremda homo?
ARNHOLM De mi vi povas akcepti, Bolette. De mi vi povas akcepti kion ajn.
BOLETTE (kaptas liajn manojn) Jes, preskaŭ ŝajnas al mi, ke mi povas! Mi ne scias kiel estas; sed – (ekkrias) Ho, mi povus kaj ridi kaj plori pro ĝojo! Pro feliĉo! Ho, – ĉu povos mi tamen vere vivi. Mi komencis timi, ke la vivo preterirus min.
ARNHOLM Pro tio vi ne bezonas timi, kara Bolette. Sed nun vi devas diri al mi tute sincere – ĉu estas io – io, kio ligas vin ĉi tie?
BOLETTE Ligas min? Ne, nenio.
ARNHOLM Nenio ajn?
BOLETTE Ne, tute ne. Tio signifas, – patro ja iamaniere ligas min. Kaj ankaŭ Hilde. Sed –
ARNHOLM Nu, – vian patron vi ja foje devas forlasi. Kaj Hilde iam ja ankaŭ iros sian propran vojon tra la vivo. Tio estas ja nur demando de tempo. Nenio alia. Sed alie do estas nenio, kio ligas vin, Bolette? Neniu rilato?
BOLETTE Ne, tute ne. Pro tio mi povus ja forvojaĝi kien ajn.
ARNHOLM Jes, ĉar tiel estas, kara Bolette, – vi povos forvojaĝi kun mi.
BOLETTE (manfrapas) Ho Dio en la ĉielo, – kia feliĉo por pripensi!
ARNHOLM Ĉar mi esperas, ke vi plene fidas min?
BOLETTE Jes, efektive!
ARNHOLM Kaj vi kuraĝas senrezerve konfidi vin mem kaj vian estontecon en miajn manojn, Bolette? Ĉu ne? Vi kuraĝas?
BOLETTE Ho jes, certe! Kial ne? Ĉu eblas alie pensi! Vi, kiu estis mia maljuna instruisto – mia instruisto en pasintaj tagoj, mi pensas.
ARNHOLM Ne nur tial. Al tiu flanko de la afero mi ne atentas. Sed –. Nu, – vi do estas libera, Bolette. Neniu rilato ligas vin. Kaj mi nun demandas vin – se vi volus – volus ligi vin al mi – por la vivo?
BOLETTE (retiras sin pro timo) Ho, – kion vi diras!
ARNHOLM Por la vivo, Bolette. Ĉu vi volas fariĝi mia edzino.
BOLETTE (duone al si mem) Ne, ne, ne! Ne eblas! Tute ne eblas!
ARNHOLM Ĉu tute ne eblus por vi, ke –?
BOLETTE Sed vi vere tute ne povas intenci kion vi diras, sinjoro Arnholm! (rigardas lin) Aŭ –. Tamen –. Ĉu estis tiel vi intencis – kiam vi proponis fari tiom por mi?
ARNHOLM Aŭskultu min iomete, Bolette. Aspekte mi surprizis vin forte.
BOLETTE Ho, kiel tiaĵo – de vi, – kiel ĝi ne povus – surprizi min!
ARNHOLM Vi pravas. Vi ja ne sciis – ne povis scii, ke mi faris tiun ĉi vojaĝon pro vi.
BOLETTE Vi venis ĉi tien pro – pro mi!
ARNHOLM Jes, mi faris, Bolette. Ĉi-printempe mi ricevis leteron de via patro. Kaj en ĝi estas diraĵo, kiu igis min kredi – hm –, ke vi daŭre havis vian antaŭan instruiston en – en iom pli ol amika memoro.
BOLETTE Kiel patro povis skribi tiaĵon!
ARNHOLM Ne estis tiel, kiel li intencis. Sed mi kaptiĝis en la imago, ke ĉi tie sopiradis juna knabino, ke mi revenu. – Ne, vi ne interrompu min, kara Bolette! Kaj, – vi ja komprenas, – ke kiam oni, kiel mi, ne plu staras en la veraj jaroj de juneco, tiam tia kredo – aŭ imago – faras ege fortan impreson. Kreskis en mi viva – dankema inklino al vi. Ŝajnis al mi, ke mi devis vojaĝi al vi. Revidi vin. Diri al vi, ke mi havas la samajn sentojn, kiujn mi imagis, ke vi portis por mi.
BOLETTE Sed ĉar vi nun scias, ke tiel ne estis! Ke estis miskompreno!
ARNHOLM Ne aliiĝas, Bolette. Via bildo, – tia, kian mi ĝin portas en mi, – restos ĉiam kolorigita kaj stampita de la animstato, en kiun la miskompreno metis min. Eble vi ne komprenas. Sed tiel estas.
BOLETTE Neniam mi imagis, ke tiaĵo okazu.
ARNHOLM Sed ĉar nun montriĝas, ke okazas? Kion vi nun diras, Bolette? Ĉu vi povis decidigi vin, – nu, fariĝi mia edzino?
BOLETTE Ho, aspektas al mi tute neeble, sinjoro Arnholm. Vi, kiu estis mia instruisto! Mi ne povas imagi alian rilaton al vi.
ARNHOLM Nu ja, – ĉar ŝajnas al vi tute neeble, ke vi povus –. Do la rilato restos neŝanĝita, kara Bolette.
BOLETTE Kiel, vi pensas?
ARNHOLM Kompreneble mi tamen restas ĉe mia propono. Mi prizorgos, ke vi elvenos por vidi la mondon. Por lerni ion kion vi ŝatas. Vivi en sekuraj, sendependaj kondiĉoj. Vian postan estontecon mi ankaŭ sekurigos, Bolette. Ĉar en mi vi ĉiam havos bonan, fidelan, fidindan amikon. Pri tio estu certa!