La Smeralda Urbo de Oz

“Kiuj estas? ”demandis Onklino Em.

“Atendu nian alvenon, ”respondis Doroteo, ridante; “tiam vi mem povos vidi. Mi neniam vidis la Tranĉtondojn, sciu, do mi ne povas ’cize klarigi ilin al vi. ”

Liberaj de la Smeralda Urbo, la Segĉevalo kuradis rapidege. Efektive, li tiom rapidis ke Onklino Em tre malfacile spiris, kaj Onklo Henriko firme tenis la randon de la seĝo de la ruĝa ĉarego.

“Milde —milde, karulo! ”vokis la Sorĉisto, kaj je tio la Segĉevalo malgrandigis sian rapidon.

“Kio malĝustas? ”demandis la besto, iomete turnante sian lignan kapon por rigardi la grupon per unu okulo, kiu konsistis el ligna tubero.

“Nu, ni nur volas admiri la pejzaĝon, jen ĉio, ” respondis la Sorĉisto.

“Kelkaj el viaj pasaĝeroj, ”pludiris la Vilulo, “neniam antaŭe estis ekster la Smeralda Urbo, kaj la lando estas tute nova por ili. ”

“Se vi tro rapidos nia plezuro nuliĝos, ”diris Doroteo.

“Ne necesas hasti. ”

“Konsentite; malhasto ne ĝenas min, ”komentis la Segĉevalo; kaj post tio li pli modere kuris.

Onklo Henriko miregis.

“Kiel lignaĵo povas esti tiel inteligenta? ”li demandis.

“Ho, mi donis al li lignerajn cerbaĵojn kiam lastafoje mi fiksis novajn orelojn al lia kapo, ”klarigis la Sorĉisto.

“La ligneroj estis el tubera nodligno, kaj nun la Segĉevalo povas trapensi ĉian enigmon kiun li renkontas. ”

“Mi komprenas, ”diris Onklo Henriko.

“Mi ne, ”komentis Onklino Em, sed neniu atentis ŝian deklaron.

Post nelonge ili atingis imponan konstruaĵon starantan sur verda ebenaĵo kun belaj ombrumantaj arboj en grupoj tie kaj tie.

“Kio estas? ”demandis Onklo Henriko.

“Tio, ”respondis la Sorĉisto, “estas la Reĝa Atlektika Kolegio de Oz, kiun estras Profesoro M. P. Ŝancelinsekto, P. E. ”

“Ni haltu kaj vizitu, ”proponis Doroteo.

Do la Segĉevalo haltis antaŭ la granda konstruaĵo kaj ilin renkontis ĉe la pordo la klera Ŝancelinsekto mem. Li aspektis plene samalta kiel la Sorĉisto, kaj estis vestita per ruĝa-kaj-blanka kvadratetkovrita veŝto kaj blua formala ĵako, kaj flava ĝisgenua pantalono kaj purpuraj silkaj ŝtrumpoj sur liaj maldikaj kruroj. Alta ĉapelo gaje sidis sur lia kapo kaj liajn grandajn brilantajn okulojn kovris okulvitroj.

“Bonvenon, Doroteo, ”diris la Ŝancelinsekto; “kaj bonvenon al ĉiuj viaj amikoj. Ni vere multe ĝojas povi akcepti vin ĉe ĉi tiu granda Templo de Lernado. ”

“Mi kredis ĝin Atlektika Kolegio, ”diris la Vilulo.

“Tiel estas, kara sinjoro, ”respondis la Ŝancelinsekto, fiere. “Ĉi tie ni instruas al la junularo de nia grava lando sciencan Kolegian Atletikon —plene puran. ”

“Ĉu nenion alian vi instruas al ili? ”demandis Doroteo. “Ĉu ili ne lernas legi, skribi, kaj kalkuli? ”

“Ho, tute certe ili lernas ĉion tian kaj multon pli, ” respondis la Profesoro. “Sed tiaj temoj okupas nur malgrandan parton de ilia tempo. Bonvolu sekvi min kaj mi montros al vi kiel kutime okupas sin miaj studentoj.

Nun estas klashoro kaj ili ĉiuj estas tre okupataj. ”

Ili sekvis lin al granda kampo malantaŭ la kolegia konstruaĵo, kie plurcent junaj Ozanoj estis en siaj klasoj.

En unu loko ili ludis futbalon, en alia basbalon. Kelkaj ludis tenison, kelkaj golfon; kelkaj naĝis en granda lageto.

Sur rivero kiu serpentumis tra la tereno pluraj konkurboataj teamoj remadis tre entuziasme. Aliaj grupoj da studentoj ludis korbopilkon kaj kriketon, kaj unuloke

ŝnuroj di finis lokon por boksado kaj luktado de la energiplenaj junuloj. Ĉiuj kolegianoj aspektis okupataj kaj estis multaj ridado kaj kriado.

“Ĉi tiu kolegio, ”diris Profesoro Ŝancelinsekto memkontente, “estas granda sukceso. Ĝia eduka valoro estas nedisputebla, kaj ni pretigas ĉiujare multajn grandajn kaj valorajn civitanojn. ”

“Sed kiam ili studas? ”demandis Doroteo.

“Studas? ”demandis la Ŝancelinstekto, aspektante perpleksa pro la demando.

“Jes; kiam ili havas siajn ’ritmetikon kaj g’ogra fion kaj tiaĵojn? ”

“Ho, ili prenas dozojn da tiuj ĉiunokte kaj ĉiumatene, ” estis la respondo.

“Kio estas, ‘dozoj’? ”Doroteo demandis, perplekse.

“Nu, ni uzas la nove inventitajn Lernejajn Pilolojn, kiujn fabrikas via amiko la Sorĉisto. Ni trovas tiujn pilolojn tre e fikaj, kaj ili ŝparas multan tempon. Bonvolu paŝi ĉidirekten kaj mi montros al vi nian Laboratorion de Lernado. ”

Li gvidis ilin al ĉambro en la konstruaĵo kie multaj grandaj boteloj staris en vicoj sur bretoj.

“Jen la Algebro-Piloloj, ”diris la Profesoro, prenante unu el la boteloj. “Unu nokte, kiam oni enlitiĝas, egalas al kvar horoj da studado. Jen la Geogra fiaj Piloloj —unu nokte kaj unu matene. En ĉi sekva botelo estas la Latinaj

Piloloj —unu trifoje dum la tago. Sekvas la Gramatikaj Piloloj —unu antaŭ ĉiu manĝo —kaj la Literumaj Piloloj, kiujn oni prenas laŭbezone. ”

“Viaj studentoj evidente devas gluti multe da piloloj, ” komentis Doroteo penseme. “Kiel oni glutas ilin, en pomsaŭco? ”

“Ne, kara. Ili estas kovritaj per sukero kaj estas rapide kaj facile englutataj. Mi kredas ke la studentoj preferus la pilolojn al studado, kaj certe la piloloj estas multe pli e fika metodo. Komprenu, antaŭ ol inventiĝis ĉi Lernejaj

Piloloj ni malŝparis multan tempon per studado, tiun tempon ni povas pli bone uzi per atletikado. ”

“Ŝajnas al mi ke la piloloj estas bonaĵo, ”diris Ombi Ambi, kiu memoris kiel dolorigis lian kapon kiam li estis knabo studado de aritmetiko.

“Tiel estas, sinjoro, ”deklaris la Ŝancelinsekto fervore.

“Ili donas al ni avantaĝon kompare kun ĉiuj aliaj kolegioj, ĉar tute sen tempoperdo niaj knaboj plene familiariĝas kun la Greka kaj Latina, Matematiko kaj Geogra fio, Gramatiko kaj Literaturo. Komprenu, ili neniam bezonas interrompi siajn ludojn por enmensigi la malpli altajn fakojn de lernado. ”

“Tre valora invento, laŭ mi, ”diris Doroteo, rigardante admire la Sorĉiston, kiu modeste ruĝiĝis pro la laŭdo.

“Ni vivas dum epoko de progreso, ”anoncis Profesoro

Ŝancelinsekto, pompe. “Estas pli facile gluti scion ol akiri

ĝin perlabore el libroj. Ĉu ne, amikoj? ”

“Kelkaj uloj glutas kian ajn koncepton, ”diris Onklino Em, “sed laŭ mi ĉi tio tro similas al engluto de medikamentoj. ”

“Junuloj en kolegio ĉiam devas gluti malagrablaĵojn iel, ”komentis la Sorĉisto, ridetante; “kaj, kiel diras nia Profesoro, tiuj Lernejaj Piloloj montriĝis granda sukceso.

Unu tagon dum mi faris ilin mi senintence faligis pilolon, kaj unu el la idoj de Vilĉinjo glutis ĝin. Kelkajn minutojn poste tiu ido ekstaris sur stango kaj deklamis ‘Sur Ferdeko

Brula Staris Knab’’tute sen eĉ unu eraro. Post tio ĝi deklamis ‘Antaŭiro de l’Brigado, ’kaj post tio ‘Ekscelsior. ’

Sciu, la kokido manĝis Elokvento-Pilolon. ”

Ili nun adiaŭis la Profesoron, kaj dankinte lin pro lia afabla gastigo ili reeniris la ruĝan ĉaregon kaj daŭrigis sian veturon.

Ĉapitro 10 Kiel Vivis la Tranchtondoj

LA veturantoj ne kunprenis manĝaĵojn ĉar ili sciis ke ili estos bonvenaj kien ajn ili iros en la Lando Oz, kaj ke la popolo manĝigos kaj loĝigos ilin tute vere gastame.

Do ĉirkaŭ la tagmezo ili haltis ĉe domo de kultivisto kaj al ili estis donita bonega lunĉo el pano kaj lakto, fruktoj kaj patkukoj kun acera siropo. Post iom da ripozo kaj promenado tra la fruktoĝardenoj kun sia gastiganto — ronda, gaja kultivisto —ili eniris la ĉaregon kaj repaŝigis la Segĉevalon laŭlonge de la bela, serpentuma vojo.

Estis vojdirektiloj ĉe ĉiuj anguloj, kaj fine ili atingis indikilon sur kiu legeblis: